Gezinsuitbreiding kan medisch niet. Hoe je leven in te vullen met 1 kind?

Veel sterkte met dit verdriet. Het is een rouwproces van een toekomstbeeld dat niet zal zijn als je hoopte. Een peuter mag ook zien dat mamma huilt en verdrietig is (oké kan natuurlijk niet constant maar hoeft ook niet te verstoppen). Voel je niet schuldig naar je kindje. Dit is niet jou schuld. En ook al is dit niet het beeld en de hoop die je had, uit diverse onderzoeken blijkt niet dat kinderen met broers of zussen gelukkiger zijn dan kinderen die dit niet hebben. Zelf kom ik uit familie waar iedereen 1 ogen meerdere broers of zussen heeft. Onze dochter zal ivm redenen enigskind blijven. Vond ik eerst gek idee maar geeft me nu juist rust en het is goed zo. Ondanks dat het soms steekt als ik bij vrienden van zelfde leeftijd een broertje en zusje heel lief samen zie spelen. Is voor ons helaas niet zo. Sterkte!

Hoe ga je er verder zelf mee om? Zijn jullie ook uitbehandeld omdat medisch niet kan of is het een bewuste keuze geweest. Merk dat mijn 2 vriendinnen die bewust gekozen hebben voor 1 mij niet helemaal begrijpen, ben zo kapot van verdriet. Zo boos op dit rot lichaam wat geen eens kan doen wat het moet doen. Hoe zorgen jullie ervoor je kindje niets tekort komt aan spelen en sociale interacties? Ben bang ze zo verwend gaat worden.

Ah wat verdrietig 🧡 misschien kan een psycholoog die hierin gespecialiseerd is je helpen? Je zit nu in een rouwproces wat heel heftig is. Geef je gevoelens de ruimte, die mogen er echt zijn. Natuurlijk ben je gezegend met 1 kindje, maar de wens voor een tweede is net zo groot. Als anderen dat niet begrijpen zegt dat meer over hun. Uiteindelijk komt er ruimte voor acceptatie. Betekent niet dat je er nooit meer verdrietig over bent, maar je leert er wel beter mee leven en het overheerst je leven niet meer. Dat gaat echt komen. Voor nu is het gewoon heel klote en mogen jouw gevoelens er zijn ❤️❤️

Wat berteft je kindje zou ik me echt geen zorgen maken. Er is al lang bewezen dat enig kinderen niets te kort komen sociaal of anderszins. Broertjes of zusjes kunnen ook echt botsen en een last zijn voor elkaar. Als enig kind hebben je ouders alle aandacht voor je. Voor jezelf lijkt hulp zoeken me een goede stap als je er zo mee zit.

Heb al professionele hulp dit doen ze vanuit fertiliteit omdat je iets moet verwerken. Voel me echt zo kut en kapot. Alles gaat door maar eigelijk wil ik helemaal niks meer..... Denk het verschil tussen de vriendinnen en mij is bij hun een keuze was en hier uitbehandeld is en je geen keuze hebt. Kan toekomst niet voor me zien met 3. Hier nog tips voor

Hier zal het om andere redenen bij 1 kindje blijven. Mijn lichaam heeft de zwangerschap heel slecht doorstaan en na meer dan 1,5 jaar ben ik nog verre van hersteld en enorm beperkt in mijn dagelijks leven. Door blijvende bekkeninstabiliteit kan ik niet zelf voor mijn dochter zorgen en een tweede is dus ondenkbaar. We hadden een grote wens voor een tweede, maar zijn daar inmiddels langzaam afstand van aan het nemen. Heel verdrietig en pijnlijk, ik voel veel boosheid op mijn lichaam. Ik probeer vooral heel erg te genieten van onze dochter die we wel hebben. En stil te staan bij elk moment en elke ontwikkeling die ze doormaakt. En de positieve dingen te zien van 1 kindje. Ik heb er niet al te veel last van, alleen zwangerschapsaankondigingen van een tweede kindje bij vrienden vind ik erg lastig. Maar dat is mijn verdriet, ik gun het hen natuurlijk van harte. Maar mijn situatie is misschien wel anders dan de jouwe. Bij ons is het niet onmogelijk, hoewel ik het ook echt niet als optie zie om het wel te doen. Ik heb de hoop op herstel opgegeven na het zien van heel veel professionals, maar misschien dat er stiekem ergens nog een sprankje hoop zit waardoor het voor 99% is afgesloten, maar er nog 1% hoop is ofzo? Ik weet het niet. Maar voor nu probeer ik dus vooral te genieten van dat wat er wel is, dat helpt voor mij 😊.

Dit is je tweede topic over hetzelfde onderwerp en ik snap het, laat ik dat direct vooropstellen, maar geef het wennen aan jullie nieuwe toekomstbeeld wat tijd. Je emoties lopen momenteel over en je zit midden in een rouwproces. En ja, je zoekt naar een uitweg om het leven met één kind meteen goed in te vullen, maar ik vraag mij af of dat nu wel haalbaar is. Het verwerken van dit verdriet zal nog wel even duren. De pijn zal slijten, maar gemis verdwijnt niet zo gauw. Pak die tijd en ruimte voor jezelf en zoek waar nodig hulp bij professionals. Ik geloof oprecht dat jullie het leven met één kind uiteindelijk heel positief kunnen gaan invullen, maar alles stap voor stap en op zijn tijd.

Lijkt mij erg heftig om zoiets mee te moeten maken. Net als een verlies van iemand, verlies jij een bepaald toekomstbeeld. Geef jezelf de tijd om dit te verwerken, dat heeft tijd nodig. En natuurlijk zul je regelmatig verdrietig zijn, maar een deel zal slijten......

Klopt mijn tweede topic maar ergens vindt ik nergens een aansluitende topic over dit onderwerp. Eigelijk ken ik in omgeving geen mensen in dezelfde situatie gelukkig voor anderen maar ook lastig omdat ik met zoveel vragen zit en voor de volgende sessie met de therapeut 2 weken moet wachten

Reageer straks op de rest

Wij kunnen wel zelf kinderen krijgen dus is bewuste keuze. Ons is prematuur geboren. 1e jaar was heel zwaar, medische zoektocht voor haar. Zwaar om haat zoveel pijn te zien hebben en ook voor ons emotioneel verder heel pittig. Beide uit rinning geweest door postnatale depressie/burn out. Nu met 2 jaar nog steeds een pittige tante en zeer beperkte nachtrust. Met een gezond kindje wasbhet anders geweest. Maar dat is helaas niet zo. Voornons niet realistisch dit te combineren met nog een kindje. Waarvan je ook niet weer of volgens kindje wel gezond is of dat he ziekenhuisopnames moet combineren met een peuter die aandacht wil. Dus een heel andere manier waardoor ons kindje ons enige kindje blijft. Ze gaat 4 dagen naar kinderopvang en speelt daar dus veel. 2 vriendinnen met kindjes zelfde leeftijd en een neefje waarmee we regelmatig spelen (wel beiden bijna uur rijden). In speeltuin wordt nog niet veel samen gespeeld, dat komt nog wel als ze ouder wordt.

Dat begrijp ik volledig, maar is er momenteel ruimte in je eigen hoofd om op een positieve manier na te denken over de invulling van een toekomst met één kind of overheerst rouw en verdriet? In het laatste geval zou ik dus eerst daar rustig mee aan de slag gaan zoals je doet met de therapeut. En wachten is klote en met vragen zitten ook, maar je lost deze situatie ook niet in een dag op.

Stichting Freya heeft veel Facebook groepen. Waaronder de groep “trots met 1” voor mensen waarbij het bij 1 blijft doordat het verder niet meer gelukt is, maar je dit wel had gewild. Hier kun je ze allemaal vinden. Misschien vind je daar aansluiting. https://www.freya.nl/freya-op-facebook/ Ik denk dat je, hoe zwaar ook, eerst de rouw doormoet, de verwerking daarvan en er pas dan weer ruimte komt om te kijken naar hoe nu verder. Het is zo vers, het verdriet, de teleurstelling en pijn is zo groot, logisch dat verder kijken nu even niet lukt. Tegelijkertijd blijf ik ook bij wat ik eerder zei; schuldig voelen naar je dochter hoeft echt niet. Zoals mijn psycholoog het altijd zegt: Dat is echt een denkfout. Nogmaals sterkte