Heb jij spijt dat je niet eerder bent gaan proberen?

Ik was vorig jaar augustus ineens (per ongeluk) zwanger. Dit eindigde aan het eind van het eerste trimester helaas in een miskraam. Daarna 4 mannen gewacht en het toen opnieuw geprobeerd. In de 2e kans was het raak en ik heb er zeker geen spijt van. Het punt is wel dat je beiden klaar moet zijn omdat het echt een grote stap is. Wat is de reden dat hij het nog niet wil proberen?

Hij is gewoon nog niet zover... Hij wil eerst een beetje rust hebben na studie en veel stress op werk. Maarja, of die rust er echt gaat komen weten we niet. Want zijn werk blijft druk. En ik wil liever niet met mijn 35/36 nog eens zwanger zijn, dat zie ik fysiek gezien gewoon niet zitten. We hebben zondag afgesproken om er nog weer eens over te praten, dus ik ben benieuwd wat hij te zeggen heeft. En begrijp mij niet verkeerd, ik zal hem nooit dwingen! Maar het is wel ontzettend moeilijk als je niet op 1 mijn zit met zo'n grote beslissing

Zelf ook misschien wel eerder klaar om te beginnen. Partner niet. Uiteindelijk goed gepraat en proberen we, en nogsteeds. Toch gehoopt dat het snel raak zou zijn. Dus misschien had ik wel eerder willen proberen maar aan de andere kant. Het loopt zoals het loopt, en het zal zo gaan als 't gaat. Ik hoop van harte dat het ons gegund is. Maar terug in de tijd kunnen we toch niet, dus aan die keuze kunnen we niks doen.

Ja en nee. Waren we eerder voor een tweede gegaan en het was meteen goed gegaan, had ik het te vroeg gevonden. Nu in 1 jaar 4x zwanger geweest en een prachtige dochter, hoewel ik ook de voordelen van 3,5jaar leeftijdsverschil zie, vind ik het aan de andere kant ook nog steeds heel jammer.

Ik heb er soms wel spijt van. Mijn oudste dochter wordt in november 10, inmiddels alweer 13 maanden bezig voor de 2e.. Had liever eerder begonnen maar toen zat ik midden in mijn opleiding. We durfde toen de gok niet te nemen, als het gelijk raak was geweest had ik mijn examen jaar over moeten doen

Geen spijt van. Wij begonnen bij 31, baby geboren bij 32. Ik vind het heerlijk dat we nog zoveel tijd samen gehad hebben, gereisd hebben en genoten hebben van vrijheid. Had er geen jaar van willen missen. Nu heel blij met dreumes erbij. Mocht er een tweede komen dan laat dat ook heel bewust nog even op zich wachten. Ik wil eerst even lekker genieten van deze eerste

Ik heb er persoonlijk wel spijt van. Ontpillen duurt toch langer dan gedacht en ik merk aan mijn/ons mentale ongeduld dat we eigenlijk toch eerder hadden moeten stoppen. Nu is elke negatieve test zó deprimerend..

Lastige keuzes zijn het soms he! Hopelijk is heb je snel een positieve test te pakken 🍀

Fijn dat jullie zo van elkaar hebben kunnen genieten :) Hoe lang zijn jullie al samen? Mijn vriend en ik hebben al 7,5 jaar een relaties, veel meegemaakt en veel leuke dingen gedaan! En ben gewoon bang dat het voor ons niet zo snel raak mag zijn door mijn PCOS...

Dat kan ik heel goed begrijpen ja... Ontpillen heb ik gelukkig wel al gedaan, daardoor ook achter mijn PCOS gekomen. Maarja, door die diagnose wil ik juist nog liever al beginnen omdat de kans zo ontzettend groot is dat het wel even gaat duren :(

Bij ons was het andersom. De partner heeft een jaartje of 5 mogen wachten op mij. Gezien de achtergrond in beide families (meerdere mensen IVF - pas na 6 jaar op natuurlijke wijze zwanger), had ik gedacht dat het bij ons ook wel een tijdje zou duren en ik nog even had om aan het idee te wennen. Mijn man wordt volgend jaar 40 dus de 'druk' is eerder van daar gekomen want anders had hij nog kunnen wachten 🙈. We mogen onszelf heel gelukkig prijzen dat het bij ons in ronde 1 gelukt is, echter heb ik wel het gevoel dat het allemaal heel snel is gegaan en ik te weinig tijd had om echt de juiste mindset te vinden.

Nee zeker niet. Wij hebben er beide keren een jaar over gedaan. Ik zou juist langer gewacht hebben, als ik het opnieuw kon doen.

Hier wel spijt. Wij hadden het er vaak over en zijn op een gegeven moment gestopt met de pil om te ontpillen. Dus toen nog condoom gebruikt. Na 3 maanden toch gaan proberen. Uiteindelijk 2 jaar over gedaan… heel veel tranen door alle ziekenhuisbezoeken, en tussendoor mensen die zwanger werden terwijl ik dat ook wilde.. als we het hadden geweten waren we zeker eerder begonnen. Ik had alleen nooit gedacht dat het bij mij ook zo kon zijn dat het zo lang kon gaan duren.

Bij mij was het bij de eerste echte eisprong gelijk raak, nadat ik mijn levenswijze had omgegooid voor mijn PCOS. Ik zou juist nu de kans grijpen om met je PCOS aan de slag te gaan in de tijd dat je vriend de tijd neemt om te wennen aan het idee van echt aan kinderen beginnen. Ik had veel aan Kym Campbell van Smartfertilitychoices. En misschien ter geruststelling, dit las ik laatst in een stuk van de NRC: "Laven: „Aan de andere kant van het spectrum zien we vrouwen met polycysteus ovariumsyndroom (PCOS), die juist op latere leeftijd relatief vruchtbaar zijn.” (https://www.nrc.nl/nieuws/2021/08/04/menopauze-wordt-bepaald-door-dna-reparatie-a4053666)

Ik heb er geen spijt van, gewacht tot 33 (mijn man 36). We hebben alles kunnen doen wat we maar wilden en willen nu écht allebei heel graag een kindje. Ik vond het heerlijk om hier samen naar toe te groeien en dit voelt als een fijne basis. Wel heb ik al jaren geen spiraal meer en hield ik mijn cyclus bij, om te kijken of alles een beetje regelmatig was. Met PCOS snap ik wel heel goed dat je dit spannend vindt maar zou nu wel echt eventjes geduld hebben tot jouw vriend het ook echt ziet zitten

Nee geen spijt. Hier ook pcos btw. Zoals jij je wens niet kleiner kan maken, kan hij die van hem niet groter maken. Dat is lastig, maar wel de waarheid. Als ik zie hoe mijn man zich 1000% inzette voor mij tijdens mijn zwangerschap en daarna voor ons kindje, ben ik wel heel blij sat we gewacht hebben tot we allebei zover waren

Geen spijt van. Had het best heel wat jaren eerder gewild maar toen was de situatie nog niet juist. Verkeerde vent, verkeerd huis (te klein), slechte relatie. Ben heel blij dat ik mijn kleine niet met mijn ex heb gekregen. En mijn huidige man leerde ik pas op mijn 28ste kennen maar dit is wel de man met wie ik oud wil worden. En we zijn eerst voor een ander (nieuwbouw) huis gegaan en getrouwd. Zwanger was ik heel snel dus daar lag het niet aan dat het even duurde.

Ja dat snap ik.. wij hadden de wens ook beiden al voordat het dus ‘kon’. Dat maakt wel dat de druk er wat meer op ligt en de teleurstelling dus groot is wanneer het weer niet gelukt is. Als we dit hadden geweten waren we eerder gestart. Aan de andere kant moet je er wel beiden 100% klaar voor zijn. Ik snap jouw zorgen wel echt maar het allerfijnste in deze periode waarin je alleen maar wacht, is dat je het samen doet. Hoop dat er wat meer uit jullie gesprek komt morgen!

Ja, ik heb er wel beetje spijt van dat we niet wat eerder zijn begonnen, want toen we het eenmaal gingen proberen duurde het nog 2 jaar voor ik überhaupt zwanger raakte (en dat is helaas misgegaan, wacht nu op 1e menstruatie weer na de miskraam). We hebben eigenlijk een jaar langer gewacht dan ik zelf nodig vond, ivm opleiding van mijn man. Maar: je kan de tijd niet terugdraaien en spijt hebben heeft geen zin. Het is ook geen garantie dat het dan geen 3 jaar had geduurd. Hoop vooral dat het nu niet weer 2 jaar gaat duren. Geen spijt ofzo dat ervoor niet is gebeurt met bv mijn ex.

Ik ben er wel eens bang voor dat we spijt zullen krijgen. In december 2020 besloten ervoor te gaan, maar vanaf januari gebeurde er zo veel om ons heen dat we besloten hebben het even on hold te zetten. De gebeurtenissen blijven elkaar momenteel opvolgen, en wij blijven daarmee steeds uitstellen. Ergens denken we: we moeten stoppen met ons geluk uitstellen, maar we willen er wel van kunnen genieten als het zover komt dat we een kindje mogen krijgen. Maar dus wel best bang dat áls we weer de rust hebben ervoor te gaan, het lang gaat duren ofzo, waardoor we toch spijt krijgen van het steeds uitstellen.