Help! Ben ik een egoïst???

Je bent zeker geen egoist Mijn vrouw en ik zijn ook al 7 maanden bezig doormiddel van een zaaddonor en bij ons wil het ook niet slagen .wij kunnen ook echt geen blijdschap meer opbrengen voor mensen om ons heen die zwanger worden. Voor al de Aankondigingen op Facebook worden we moe van. In je hoofd klinkt het vaak egoïstisch maar je gevoel mag er zijn (sterker nog het is belangrijk om het toe te laten. Het heeft met verwerking te maken Jammer dat je vriend het niet begrijpt misschien je gevoel opschrijven en aan hem geven of Ander moment er over praten. Liefs xx

Ik ben een man en begrijp hier inderdaad niks van, kan je niet gewoon blij zijn voor hem? Lijkt mij persoonlijk niet zo lastig

Misschien moet het nieuws nog even dalen? Toen ik pas een miskraam had gehad en mijn schoonzusje vertelde dat ze zwanger was heb ik (zodra ze weg waren) alleen maar gehuild. Ik was heus wel blij voor hun, maar wilde het zelf ook zo graag. En dat gevoel hield ik na iedere zwangerschapsaankondiging totdat ik na 1,5 jaar zelf zwanger werd. Je bent zeker geen egoïst. Dit soort nieuws kan hard aankomen als je zelf zo graag wilt. Ik ken genoeg vrouwen die het daar mee eens zijn. Laat alles even bezinken.

... je vraagt eerst of mannen er niets van begrijpen en vervolgens zeg je dat je het zelf ook niet weet. Erg generaliserend om te stellen dat mannen ee niets van snappen. Niet zo hard voor de buitenwereld zijn, wees blij dat het bij heb is gelukt en hou moed dat het bij jullie zal lukken.

Begrijpelijk dat het nieuws voor jou pijnlijk is. Wat je nu voelt is waarschijnlijk niet zozeer dat je niet blij kunt zijn voor je zwager, maar meer dat het gevoel van gemis bij jezelf overheerst. Geef het even de tijd 😘

Nee niet zwanger kunnen worden en zeker als het al even duurt kan heel verdrietig maken en veel stress geven. Dit maakt je niet de beste versie van jezelf. Dat is niet egoïstisch. Probeer er rustig met je man over te praten en geef aan dat hij het misschien niet snapt maar dat dit wel jouw gevoel is. En hoe terecht of onterecht dat is zeggen dat je los moet laten helpt echt niet. Maakt hooguit dat je je alleen voelt hierin. Ik vond het echt moeilijk om in verbinding te blijven in je relatie als t niet lukt. Ik vond mn man op een gegeven moment gewoon niet meer leuk. En ging me steeds meer iriseren aan anderen. Vooral aan mensen die zeiden laat het los. Ja ik snap wat je zegt maar daar is geen knop voor. Gelukkig kwam Corona en toen ben ik heerlijk in mezelf gedoken. Veel wandelen, yoga en uitrusten. Dat hielp blijkbaar! Oh ja en ipv sex overgestapt op zelfinseminatie, dat nam ook heel veel druk weg.

Ik denk dat het ermee te maken heeft dat je het jezelf het meest gunt en dat betekent niet dat je het anderen misgunt. Mannen zien situaties los van elkaar en zijn in het algemeen rationeler qua denkwijze. Ze hebben ook niet de neiging situaties te vergelijken. Ik denk dat het moeilijk is om van elkaar te verwachten dat jullie elkaar 100% zullen begrijpen. Na mijn miskraam zat ik ook continu naar anderen te kijken en het enige wat m’n man kon zeggen is: Op een dag hebben we ook een baby in onze armen. Ik zou goed communiceren met je vriend en aangeven dat je uit emotie handelde en dat je het eenmaal niet kan loslaten. Kwel jezelf alsjeblieft niet met een schuldgevoel, want je hebt je gevoelens iet in de hand. Het komt vast weer goed met je vriend. ❤️

Ik snap wat je bedoeld. Mannen denken er heel anders over omdat zij er ook anders instaan. Soms is het beter om even een masker op te zetten. Ik had vorig jaar een miskraam en 2 maand later kwam mijn zwager met het nieuws: wij zijn zwanger niet gepland wel gewenst. Nou ik zakte door de vloer en was helemaal in tranen. Ik heb hier heel lang mee gezeten, zeker omdat ze ook nog de naam gebruikte die wij in gedachten hadden. Hierdoor heb ik geleerd dat soms een masker opzetten beter is. En je door moet gaan. Ik mag dan ook van geluk spreken dat wij nu een kindje hebben. Maar ik begrijp maar al te goed hoe moeilijk het is om geconfronteerd te worden! Misschien helpt het om het van je af te schrijven?

Ik ben nu 23 maanden bezig en gister nog een flinke huilbui gehad toen iemand van de kerk vroeg hoe het nu echt met me ging....ik heb steeds dat masker op en reageer zeer blij op degene met baby nieuws. (mijn zusje bijv). Voor hun is het namelijk niet leuk als je gaat huilen terwijl zij fantastisch nieuws hebben. Mijn man troost me wel maar voor hem is het toch anders, hij heeft niet elke maand die ellende. Maar diegene van de kerk heeft het zelf ook meegemaakt. Dus mij tip is zoek mensen die weten wat je ervaart en deel je verhaal met hun

Ik ben een vrouw, maar ik begrijp je reactie ook niet goed. Natuurlijk snap ik je teleurstelling en verdriet over je eigen situatie, maar juist als je zoiets heel graag wil, snap je toch hoe fijn het voor een ander is dat het wel gelukt is? Tenminste, dat is hoe ik er altijd in heb gestaan. Maar dat ik je niet snap, betekent niet dat één van onze zienswijszes fout is. We denken daar gewoon anders over. Zo ook jij en je vriend. Blijven communiceren is dan zo belangrijk.

Denk dat het ook verschil maakt hoe lang je bezig bent, hoe stabiel sta je in je schoenen. Je gevoelens zijn NOOIT egoïstisch. Dat is gewoon hoe jij je voelt.

Je bent niet egoïstisch.. Zulke dingen zijn ook lastig om te horen, als het bij jullie zelf niet lukt. Ik kan heel erg blij reageren voor iemand, en dan ben ik ook écht blij voor ze! Maar ondertussen denk ik "Hé verdorie, maar dat wil ik ook zó graag..." verdriet en blijdschap kunnen dicht bij elkaar liggen. Mijn vriend en ik gingen laatst op kraambezoek. En ik merkte aan hem dat hij mij heel erg in de gaten hield 😂... Toen we weer buiten liepen vroeg hij aan mij" vind je zulke dingen niet extra lastig? Een baby zien etc, terwijl wij al 2 jaar aan het proberen zijn? ". Nee, was mijn antwoord. En echt, zulke dingen vind ik ook echt niet lastig. Door zulke dingen weet ik weer even heel goed waar ik het voor doe. Maar ik begrijp echt dat er vrouwen zijn die níet leuk kunnen reageren als er iemand zwanger is, en het niet leuk vinden om op kraambezoek te gaan/gewoon niet op kraambezoek gaan. Iedereen reageert anders in zo'n situatie, en niks is goed of fout. Dit is jouw gevoel, en jouw gevoel mag er zijn.

Ik snap je helemaal. Het is een eerste reactie. Ik had dit ook toen mijn schoonzus het goede nieuws vertelde. Wij zijn nu 2jaar bezig zonder resultaat. Ik hebeen vriendin die te horen kreeg dat ze onvruchtbaar is maar paar weken terug is ze erachter gekomen dat ze toch zwanger is. Dit was voor mij en voor haar een emotionele rollercoaster. Ik was blij maar ook vond ik het jammer op 1 of andere manier omdat ik toch het idee had dat wr in het zelfde schuitje zaten, al was dat van haar nog erger natuurlijk. En zij moest huilen om mij omdat ze me snapte. Nu paar weken verder te zijn ben ik oprecht blij voor haar. Dat blij zijn komt wel. Want je gedachte gaat nu alleen maar van iedereen wordt zwanger behalve ik.. tenminste dat heb ik haha😂 Komt wel goed!

Ik kon ondanks mijn PCOS en dat het bij ons niet wilde lukken wel blij zijn voor de mensen die dichtbij mij staan en waar het wel lukte. Want omdat ik weet hoe het voelt als het niet lukt weet ik dat ik dat niemand van de mensen om mij heen dat gevoel wil laten hebben. Dus ik kon gelukkig voor hen oprecht blij zijn. Maar goed misschien dat je er anders in staat als je bijv al 8 jaar bezig bent ofzo.

Ik snap je wel kwa gevoelens inmiddels ben ik eindelijk zwanger via IVF.. maar in de jaren dat ik probeerde zwanger te worden werden al mijn schoonzussen moeder sommige wel meerdere keren.. en hoe blij ik ook voor hun was elke keer dan toch voelde ik me zo ellendig dat ik niet zwanger was kon er ook echt om janken niet dat ik het niet leuk vond voor hun. Maar ik baalde van mezelf dat ik elke maand weer met een negatieve test in handen zat..dus ik begrijp je gevoelens heel goed en ze mogen er ook echt wezen. Dat is echt niet egoïstisch..

Amen!

Nou jij zit zelf ook vol empathie zeg . NOT! Zeker kamp jij niet met vruchtbaarheidsproblematiek anders kan je je wel voorstellen hoe het is om teleurstelling op teleurstelling te moeten krijgen. En dan moet je ook nog blij zijn dat iedereen wel zwanger word. Weet je wel hoe emotioneel zwaar het is als je PCOS hebt vast niet. Dus als je iets niet snapt reageer dan ook niet zo dom. Fijne dag.

Ja zaten wat schrijf fouten in even een nieuwe reactie geplaatst in de zelfde vorm😅

Ik heb moeite met je “jammer maar helaas” uitspraak. Ik kan niet goed plaatsen waar hij op slaat. Op het feit dat je schoonbroer papa wordt of het feit dat je niet blij kan zijn? Het een vind ik namelijk egoïstischer dan het ander. Dat je het nare gevoel hebt omdat je ook zo graag zwanger zou willen zijn begrijp ik nog enigszins. Het is ook lastig, en zulk nieuws moet dan even landen. Het hun niet gunnen en je daarnaar gedragen ten opzichte van je schoonbroer en zijn partner vind ik echter wél kwalijk. Dat je teleurgesteld bent in dit moment is prima. Dat helpt je gevoel plaatsen Maar uiteindelijk moet je het wel kunnen loslaten. Daarnaast denk ik dat je dit “ik ben niet blij voor jullie” nooit en te nimmer moet uitspreken. Dat is namelijk wél egoïstisch. Jullie tijd komt vast ook nog wel. En of mannen echt anders zijn? Weet ik niet. Ik snap je man ook wel een beetje. Hij is wél blij voor z’n broer.

Mensen als je vruchtbaarheidsproblemen hebt word je op een gegeven moment zo emotioneel gek van alles dat hoe erg het ook is NIET ALTIJD staat te juigen als iemand anders zwanger raakt dit ligt niet aan de andere persoon maar gewoon omdat je er zelf even doorheen zit.. Deze gevoelens mogen er ook zijn. Is niks mis mee. Mensen die hier niet mee te maken hebben of hebben gehad hebben vaak geen idee in wat voor zware emotionele rollercoaster je zit.