Herhaalde miskramen (4), ervaringen gezocht

Wat enorm heftig en verdrietig voor jullie! Wij hebben na twee miskramen (op 8 en 10 weken) een gezonde dochter mogen krijgen die nu op dit moment in mijn armen ligt te drinken. De zwangerschap vond ik slopend en ik zat vol met angst. Hierdoor heb ik helaas niet kunnen genieten. Mijn vriend en ik hebben het er regelmatig over dat we het waarschijnlijk bij één kindje willen houden om zo niet opnieuw die angst en eventueel verdriet te hoeven meemaken. Maar wie weet denken we daar over een tijdje anders over. Ik begrijp je dus volledig. Het is enorm zwaar. Enige tip die ik kan geven: blijf met elkaar praten en bespreek ook deze gevoelens met je partner.

Ik heb 20 miskramen gehad tussen de 6 en 8 weken. Dus denk dat ik wel begrijp wat dit mentaal met je doet. Nu voor het eerst bijna 16 weken zwanger nadat ik ondanks dat ik 2.5 vloeide toch positief testen. Was zelfs aan de pil gegaan omdat ik het niet meer durfde. Kan natuurlijk niet voorspellen hoe het verder zal gaan maar gelukkig goede nipt en alle echo's en verdere bloeduitslagen zijn nog steeds goed.

Ik zelf niet, vriendin van mij wel. 6 miskramen, 1 vroeggeboorte (26 wkn, is kort daarna overleden), en nu weer zwanger. Ze is bijna 10 weken nu en haar miskramen waren inderdaad allemaal erg vroeg (voor de 8e week), zij heeft ook besloten als deze zwangerschap weer fout gaat de droom op te geven. Het gaat bij haar telkens fout bij de placenta. Zo vervelend voor jullie, dat jullie al 1 kindje hebben en 1 stilgeboren kindje maakt de wens natuurlijk niet minder groot.

Hi, Wat vervelend om te lezen, ik herken veel van wat je zegt. Ik heb 7 miskramen gehad, in vier jaar tijd. Na de vierde miskraam allerlei onderzoeken gehad, alles was goed. Mentaal vond ik het enorm zwaar, het idee nooit moeder te kunnen worden. Ik heb het nooit geaccepteerd, altijd het idee gehad, het moet een reden hebben. Uiteindelijk na vier jaar terecht gekomen bij Cuypers & Cuypers in Heinsberg. Na een vrij “simpel” onderzoek waren ze er na twee weken al achter dat ik hele hoge ontstekingswaarden had in mijn baarmoederslijmvlies. Innesteling en de eerste start van embryo was eigenlijk onmogelijk. Ik ben op advies van hun begonnen met Prednison in combinatie met bloedverdunners. Na drie maanden was ik weer zwanger. Echt killing al die spanning, maar alles is goed gegaan. Onze dochter is nu bijna 11 weken oud. Wij zijn ervan overtuigd dat het zonder hun niet was gelukt. Die kunde daar is niet te vergelijken met hier in Nederland. Echt, als jij denkt het zit me niet lekker, er is meer aan de hand…dan zou ik het gelijk goed aanpakken en naar Duitsland gaan. Sterkte met alles, miskramen worden nog altijd onderschat, het is heel zwaar!

Jeetje, wat heftig en verdrietig voor jullie. Ik herken het wel. Wij hebben 5 miskramen gehad (allemaal tussen de 5 en 13 weken ergens) en inmiddels ook een dochter van bijna 2 jaar oud. Ik ben nu weer zwanger en tot nu toe gaat het goed, maar we hebben wel vanaf dag één gezegd dat we het hier hoe dan ook bij laten. Als deze zwangerschap toch onverhoopt nog misloopt dan is het voor mij klaar. Meer spanning, stress, verdriet en in-de-grond-geboorde hoop kan ik niet aan. De afgelopen twee jaar ben ik al rekening gaan houden met het feit dat het waarschijnlijk bij één kindje zou blijven. Er ging zoveel verdriet aan onze dochter vooraf, dat wil ik echt nooit meer. Wij hebben altijd gezegd twee kindjes te willen, maar ik was me er echt al bij aan het neerleggen dat onze dochter enig kind zou blijven. Nu is deze zwangerschap een enorm cadeau, maar er ligt dus tegelijkertijd wel een grote druk op. Dit is de laatste kans voor ons. Alles of niks nu. Gaat het mis, dan ga ik mijn zegeningen tellen met wat ik wel heb en proberen het gemis van een tweede kindje een plekje te geven. Ik kan me heel goed voorstellen dat het voor jullie hier stopt. Je mag ouders zijn van een prachtige dochter en alles meemaken van het ouderschap, dat is al geweldig! Wie weet voelt het over een tijdje wel weer goed en durven jullie het toch weer aan en zo niet, dan is dat heel begrijpelijk. Het is niet niks wat jullie hebben meegemaakt en soms moet/mag je jezelf in bescherming nemen.

Wauw als eerste gefeliciteerd wat fijn dat je nu 16 weken zwanger bent. En als tweede, wat ben jij een sterke vrouw!! 20! miskramen. Ik weet gewoon even eerlijk gezegd niet wat ik moet zeggen. Wat onwijs verdrietig en heftig dat het zo vaak verkeerd is gegaan. Hoe ben je hiermee om gegaan als ik vragen mag? Hier neem ik ook de pil als de eerste menstruatie weer doorbreekt. Ik trek het voor nu even niet meer

Wat fijn dat jullie een mooie dochter hebben mogen krijgen. Gefeliciteerd! Dat niet kunnen genieten is heel herkenbaar. Na ons zoontje* is onze dochter geboren dus het genieten zit er in geen enkele zwangerschap in. En precies wat je zegt, het eventuele verdriet en angst wat weet kan komen. Willen we dit nog een keer

Gefeliciteerd voor je vriendin. Precies wat je zegt, haddeb wij bij deze miskraam ook. Gaat dit weer verkeerd dan is het klaar voor ons. En voor nu denken we ook zo maar het is gewoon heel lastig want je gaat een hoofstuk afsluiten wat je graag zo anders had willen zien. En dat is zo'n tweestrijd in je hoofd

Wat fijn om te lezen dat het uiteindelijk toch goed is gegaan. En gefeliciteerd met jullie dochter. Wat goed dat jullie verder zijn gaan kijken en dat ze dus in Duitsland een reden hebben gevonden. Wij hebben ons ook afgevraagd hoe ver willen we gaan. Paar jaar terug hebben we alle onderzoeken gehad vanwege ons zoontje*. Behalve het dna onderzoek van ons beide, dat is eigenlijk nog het enige wat we kunnen doen. De gyn had het er deze zwangerschap al over dat ze eventueel bloedverdunners wilde geven. Als de echo bij 8 weken goed was geweest had ik dit waarschijnlijk ook gekregen maar helaas. Dankjewel voor je verhaal

Jeetje, ik ben stil van al deze berichtjes hier. Wat zijn jullie allemaal dappere en sterke vrouwen. Ik herken het niet, maar wil alleen maar uiten hoeveel respect ik voor jullie heb. Het lukt mij maar niet om zwanger te raken (alweer bijna 2 jaar bezig voor baby 2 en m’n eerste duurde 2,5 jaar), maar dit wat jullie meemaken… wat een ongelooflijk verdriet. Ik kan me alleen maar indenken hoe afschuwelijk dit moet zijn. Positief testen, blij zijn en dan zo vaak met zo’n verdrietige afloop. En alle onzekerheid daarna… vreselijk! Een hele dikke knuffel voor jullie allemaal en ik hoop dat het ooit zover mag zijn en dat jullie dit een plekje kunnen geven op welke manier dan ook! ❤️