Hoe hebben jullie de stap gezet naar om naar een fertiliteit arts te gaan?

Ik heb gewoon de huisarts gebeld en ben samen met mijn partner daarheen gegaan. Meteen door verwezen naar de gynaecoloog. Het gesprek bij de huisarts stelt niet zoveel voor. Daar hebben ze bij mij bloed geprikt en gekeken met een echo hoe het eruit zag. Mijn vriend moest zijn zaad inleveren. Het stelt niet zo veel voor die onderzoeken.

Hoi is vervelend he. Ik heb het 2jaar geleden gedaan. Na 1 miskraam werd ik niet meer zwanger, na 1 jaar ben ik naar de huisarts gegaan en die heeft mij doorverwezen. Je moet samen met je partner gaan, er wordt onderzoek bij jou en je partner gedaan. Ik ben toen in de derde maand zwanger geraakt.heb nou een heerlijk kind van bijna 9maanden.

Hoef trouwens niet aan jou te liggen hoor. Je moet je niet minderwaardig voelen.💗

Ik vond het ook spannend, maar ben zo blij dat ik de stap gezet heb. Het kan je zo helpen! En het valt echt reuze mee, die gesprekken. Bij jou prikken ze bloed, even checken of daar niks geks is en je partner moet zaad inleveren. Als het nodig is maken ze een echo. Zet em op, je kunt het! 🍀

Wij waren ook 2 jaar aan het proberen voor we naar de dokter gingen. Maar ik had een hele onregelmatige cyclus. Mijn man is het eerst getest omdat dat het makkelijkst is (alleen een potje sperma inleveren). Toen adviseerde de dokter om vast m'n temperatuur bij te gaan houden en zijn we op de wachtlijst van de gynaecoloog gezet waar we na een 3 maanden terecht konden, hij gooide m'n temperatuur kaarten gelijk weg want dat schommelde veel te erg daar kon hij niks aan aflezen. Omdat ik een hele onregelmatige cyclus had heb ik eerst pillen gekregen om ongesteld te worden en vervolgens clomid om een eisprong op te wekken. Na die ene dosis clomid was ik gelijk zwanger! Onze oudste is inmiddels 12 en ik ben voor de 5e keer zwanger, heb nooit meer problemen gehad om zwanger te worden.

Moest misschien even bij vermelden dat mijn partner al een kindje heeft uit een vorige relatie . Daarmee dat ik echt denk dat het probleem bij mij ligt..

Dat hoeft niet hoor, het kan ook domme pech zijn. Of iets dat eenvoudig te verhelpen is.

Kan ook geluk zijn dat het de vorige keer wel lukte. Ik heb zelf geen ervaring, maar hoe eerder je gaat hoe eerder je hulp krijgt en hoe eerder je een kindje hebt. Zon traject kan ook weer lang duren. Dus ik zou gewoon naar de huisarts gaan. Een stap naar jullie kindje!!

Je hoeft echt geen angst te hebben voor de huisarts of evt onderzoek in het ziekenhuis. Deze mensen zijn er om naar je te luisteren en jullie te helpen. Echt, wanneer je deze stap gezet hebt zul je je opgelucht voelen. Veel succes en sterkte ❤

Hoi! Ik volg eventjes. Jij en ik zitten in hetzelfde schuitje lijkt het. Mijn partner en ik zijn 3,5 jaar samen, wij zijn ook 18 maanden aan het proberen en hij heeft 2 kinderen uit een vorige relatie. Eén verschil is dat ik nooit eerder zwanger geweest ben. Ik probeer al 3 maanden de telefoon te pakken en de huisarts te bellen, maar iets houdt me tegen en ik kan het niet goed onder woorden brengen. Ik weet niet wat ik moet verwachten, maar ik heb wel heel sterk het gevoel alsof er iets mis is. Ik begrijp je angst heel goed, want het kan zoveel zijn... en tegelijkertijd hoeft het ook net weer niets te zijn. Mijn partner is er helemaal klaar voor om medische hulp te zoeken, maar hoort tot nu toe nog elke keer van mij dat ik er nog niet klaar voor ben. Hoe staat jouw partner hierin?

Angst, dat houdt je tegen. Angst dat het "door jou komt" dat het niet lukt. Want nu kan je nog hopen dat het iets anders is, maar dan misschien niet meer, dan kan er uit de onderzoeken komen dat het "aan hem ligt" maar ook dat het "aan jou ligt". Maar lieverd, stel dat is zo: daar kan je niks aan doen! Het komt niet door jou, maar door je lichaam. Jij doet waarschijnlijk al 18 maanden je stinkende best. Of het komt door zijn lichaam, dat kan ook nog. Of het is domme pech. Er is maar 1 manier om daar achter te komen. Zodra je weet wat het is, kunnen jullie stappen maken naar jullie kindje. Laat de angst niet winnen!

En dit geldt ook voor ts. Je kan dit!!

Angst hoort zeker bij de mix van dingen die ik voel als het om dit onderwerp gaat. Angst voor het onbekende. Niet persé angst dat het niet lukt of dat het aan mij ligt, maar angst dat de hoop blijft en dat ik dan na jaren in- en uitloop bij het ziekenhuis alsnog met niks overblijf. Angst dat het mijn leven gaat beheersen. Nu kan ik het nog enigszins controleren door het te negeren. En toch volg ik niet voor niets al een half jaar dit forum in de hoop dat ik tips of ervaringen tegen kom. Dus negeren gaat me ook niet al te best af. Je hebt gelijk dat er maar één manier is om erachter te komen. Ik realiseer me ook dat dat doemscenario dat ik net schetste allesbehalve de werkelijkheid is. En dat ik zelf bepaal in welke mate en hoe lang ik aan mijn lijf laat sleutelen, voordat ik het genoeg geweest vind. Bedankt voor je lieve woorden! X

Ja het is heftig, ik snap het. Je geeft ook eigenlijk "de hoop op" dat het natuurlijk kan. Maar misschien is het bij jullie wel met relatief kleine ingrepen op te lossen. Die kans is er ook nog! Ik hoop het echt voor je. 1 op de 6 stellen heeft vruchtbaarheidsproblemen. Dus je bent niet alleen. En je hoort (te) weinig ervaringen terwijl de kans groot is dat je dus ook zo'n stel kent. Succes!!!!

Precies dat ja! Het is niet alleen dat je mogelijk onterecht hoop blijft houden door je te onderwerpen aan medische hulp, maar ook een stukje verdriet omdat je hoop om natuurlijk zwanger te raken steeds kleiner wordt. Bedankt nogmaals. X

Hoi hoi… Ik ben naar een jaar lang geen menstruatie doorverwezen naar de gynaecoloog, hier is pcos vastgesteld bij mij… doorverwezen naar de fertiliteitsarts en daar kunnen wij volgende week terecht! Mijn gevoel zei al dat dit aan de hand was, vaak klopt je eigen gevoel en zoals jij aangeeft het gevoel te hebben dat er iets niet klopt zou ik je zeker aan raden naar het ziekenhuis te gaan, die zijn er tenslotte om je te helpen!! Hoe fijn is het als je weet wat er is en dat dat gericht behandeld kan worden!

Hoi hoi, Ik ben nu ongeveer 20 maanden bezig, na 8 maanden werd er pcos vastgesteld. Ik heb 6 maanden eerst zelf geprobeerd, toen terug gegaan en kreeg clomid en provera mee om te proberen. Nu zijn we weer iets meer dan 6 maanden bezig en ben ik overgestapt op injecties met purogon. Voor mij is het heel fijn dat ik nergens geen bijwerkingen van kreeg. Heb ook al eens pregnyl gehad om een eisprong op te wekken en in combinatie met de medicatie heeft dat goed gewerkt. Blijf wel hameren op alles, ik had geluk dat ik een goede huisarts en gynaecoloog heb. Ik ben wel al iets ouder, maar heb bij mezelf vol gehouden dat ik er klaar voor was en het echt wilde. Heel veel succes!