Hoe is het met 3 kinderen onderling?

Je weet nog niet of je een derde wilt en de relatie is ook niet top maar je bent nu mogelijk wel zwanger....?

Ruimte voor een 3e kindje is wat telt voor jou. What about de 2 kindjes die je al hebt? Ben je het hen niet verschuldigd om er alles aan te doen dat zij in een fijne gezinssituatie mét papa opgroeien? Je klinkt irrationeel en lijkt voorbij te gaan aan het moois wat je al hebt en het risico dat je neemt door jouw “wens” te laten prevaleren. Je kleinste is 1 jaar. Sta je al wel met beide benen op de grond, in staat om zulke ingrijpende keuzes te maken?

Ik ben de middelste van 3 (oudere broer en jonger broertje) en zal daardoor nooit gaan voor 3. Mijn broers hadden altijd strijd en ik viel overal buiten. Ook vroegen mijn broer en broertje veel aandacht van mijn ouders door gedrag (niet slapen, niet luisteren etc) en ook daar was ik ondergeschoven kind. Mijn oudste broer spreek ik niet echt meer, zijn kids ken ik niet. Mijn jongere broertje is ondertussen ontspoort. Er zullen heus situaties zijn waar men veel heeft aan een broer/zus en broertje/zusje maar in mijn geval zal ik er nooit voor gaan. Mijn ouders konden het amper bolwerken qua relatie, problemen van de kids en financieel. Dus nee. Plus wat de rest zegt: als je relatie al niet steady is, waarom dan een derde?! Het is niet een hondje die je aanschaft oid en daarmee een bevlieging. Misschien ben ik hard, dat komt dan door eigen ervaring, maar alsjeblieft kies voor je relatie en de 2 kinderen die je al hebt en kijk pas als DAT goed zit of er bij beiden, dus ook bij je partner, ruimte en wens is voor een derde kindje…

Hier 2 meiden en de jongste een zoon. Hoe ze spelen is variabel;) Soms wilt de ene alleen dus kunnen de andere 2 spelen. En alle mogelijke variaties daarop ;) dat is niet vooruit te plannen. Wel hebben ze het gezellig met 3 dat is het belangrijkste

Wij zitten in precies dezelfde situatie, alleen dan een jongen van 3 en meisje van 1. Ik twijfel ook over een derde. Maar mijn man wil het bij 2 kindjes houden. En precies om de reden die jij noemt (heftige impact op de relatie) is voor ons de keuze nu gemaakt dat er geen derde komt. Ik merk dat we nu onze dochter 1 is we weer een beetje met ons hoofd boven water komen en dat het steeds gezelliger wordt tussen ons. Er ook weer ruimte ontstaat voor datenights en weekendjes weg etc. Ik hoorde een vriendin laatst zeggen; bij twijfel voor een derde kindje: niet doen. Ik zou echt eerst werken aan je relatie.

3 kinderen is top! Hier jongen van 9, meisje van 3 en meisje van 1. Zelfs met dat leeftijdsverschil is het leuk samen :) Maar wat mij triggert, je schrijft dat het erom gaat dat jij in je hart ruimte hebt voor een derde. Maar een kindje moet uit liefde worden gemaakt dus ik zou eerst aan de relatie werken en daarna weer aan de kinderwens denken

Hoe het gaat zijn met 3 kinderen is niet te voorspellen. Hier met drie is het heel verschillend, ze kunnen enorm botsen, maar ook heel leuk samenspelen. Wel merk ik dat als er een kind bij een vriendje is bijv, maakt niet uit welk kind, dat samenspelen makkelijker gaat. Minder snel botsingen. En mijn kinderen kunnen nog wel eens een bondje maken, door met z'n tweeën een derde buiten te sluiten. Wisselend wie dat dan is... Wij verwachten de 4e, ben heel benieuwd wat dat doet net de dynamiek!

Ik ben opgegroeid in een gezin met 3 kinderen, bij ons was het voor mijn gevoel altijd 2 tegen 1 in een wisselende samenstelling. De jongste is ziek geboren en heeft de eerste jaren meer in het ziekenhuis geslapen dan thuis wat ook veel impact op ons heeft gehad. Met 2 gezonde kinderen en een relatie die niet top te noemen is zou ik persoonlijk mijn prioriteiten niet bij een 3e kindje leggen.

Wij hebben 3 jongens van 7 jaar, 4,5 jaar en 1,5 jaar. Maken natuurlijk ook ruzie maar over het algemeen de allerbeste vriendjes, echt een drie eenheid. Het os wél pittig met 3 jonge kinderen ik snap je leefijd argument eant die speelde mij ons ook, maar als je relatie niet goed zit zou ik er nu niet voor kiezen

Ik heb 2 zusjes (tweeling) en we schelen 2,5 jaar. Nu kan ik ze niet missen maar toen we jong waren eiste ik er altijd 1 op om mee te spelen en viel er dus vaak 1 buiten. Toen ik op mijn 19e naar het buitenland ging voor Spanje ging ik ze missen en pas eigenlijk sinds toen is de band goed. Maar wat hier ook al wordt gezegd werk eerst aan je relatie voordat je überhaupt over een 3e gaat nadenken. In een gebroken gezin opgroeien lijkt me vreselijk

Is het wel je hart die het zegt of vind je het moeilijk om afscheid van de Babyperiode te nemen? Want is een 3de dan wel genoeg en niet dat je zo nog weer een 4de wil. Jouw besluit lijkt al gemaakt ongeacht het resultaat. Je gaat je man hierdoor in een positie brengen die hem zeer waarschijnlijk verder van je vandaan trekt en wil je dat? Zometeen sta je misschien alleen met 2 jonge kinderen en zwanger of 3 jonge kinderen met een krappe woonruimte en geld.

Mijn oudste 3 schelen 24 en 21 mnd; j-m-m. Nooit ervaren dat er 1 kind buiten de boot viel en zijzelf ook niet. Nu zijn ze 17-15-13 en nog steeds gaan ze goed en leuk samen.

Ik zou je niet zo druk maken om het leeftijd verschil ik ben 23, mijn broer 34 en mn broertje 18 😝 we kunnen heel goed samen 😉

Dank voor jullie reacties! 😊 Wisselende ervaringen dus met 3 kids. Niet altijd goed, wat jammer! Maar dat kan natuurlijk ook met 2 kids, dat het erg botst. Al is een oneven aantal wellicht uitdagender. Zelf heb ik geen broers of zussen, mij lijkt een grotere familie juist erg leuk. Vooral omdat mijn familie superklein is. Het klopt dat ik aan mijn relatie moet werken; het heeft er meer mee te maken dat zijn karakter nogal ontploffend (en negatief) is en ik ben daar inmiddels best wel klaar mee. Ik wil dat niet voor mijn kids (ongeacht het aantal), nu zijn ze nog jong maar straks als pubers wil ik niet dat hij zo tegen ze tekeer gaat. Hij gaat wel sessies volgen om er mee om te gaan dus ben benieuwd. Ja, het zijn tropenjaren en ja, we zijn moe en slapen slechter en het ís veel met 2 jonge kids. Maar zet je over het geklaag heen en maak er wat van, denk ik dan. Deze fase gaat ook weer voorbij. Ik ben nooit bang geweest om het alleen te doen, de meeste dingen doe/regel ik nu ook al alleen. Ik merk echt dat als hij niet om me heen is, mijn dag veel soepeler verloopt. Want op mijn beurt irriteer ik me natuurlijk aan zijn gemopper, gezucht, geklaag, "ik heb zo'n zwaar leven" en dat hij een kort lontje heeft naar de kinderen toe. En ja, ik weet natuurlijk nog niet of ik zwanger ben nu, maar ik ben deze maand ziek geweest en mogelijk dat de pil wat minder betrouwbaar heeft gewerkt. Mijn zwangerschappen begonnen tot nu toe altijd met die bruinige afscheiding van de innesteling 😬 dus nu ik dit zie ben ik helemaal onrustig. Mocht het wel zo zijn, dan is het voor mij wel welkom. En als ik niet zwanger ben, dan heb ik er ook vrede mee 😅

Ik denk dat het ook te maken heeft met hoe de ouders erop zitten. Als ouders alles maar een beetje laten gebeuren, ja dat kan er 1 buiten de boot vallen. Maar als ouders ingrijpen als zij merken dat 1 buiten de boot valt en de kinderen van jongs af aan al leren dat buitensluiten oid niet wordt getolereerd, dat het dan wel mee zal vallen. Mijn oom en tante hebben er 3 en die hebben altijd een hele goede band gehad. Maar mijn vriend komt ook uit een gezin van 3 en voelde zich wel het 5e wiel aan de wagen. Zijn ouders hebben het altijd maar een beetje op z'n beloop gelaten. Maar ik zie vooral ik in je verhaal. In mijn hart heb IK wel ruimte, dat is voor MIJ wat telt, IK wil niet een te groot leeftijdsverschil. En je man??? En vind 't ook best heftig dat je zegt in mijn hart heb ik wel ruimte en dat is wat telt. Ik denk dat je relatie voorop moet staan en dat je kinderen veilig op kunnen groeien met een gelukkige papa EN mama. Dat is wat zou moeten tellen.

Dat klinkt wel rot ja (en herkenbaar). Goed dat hij er iets aan gaat doen Hoop dat het helpt!! Maar wil je een 3e wel zo op laten groeien? Want ze zullen hoe dan ook zijn invloed meekrijgen. Of je nu bij elkaar blijft of niet

Oh en ik snap dat als jij die wens hebt dat het heel moeilijk is hoor!!! Laten we dat voorop stellen!!!

Zelfs als ze jong zijn, mag hij niet ontploffend zijn richting hun of in hun bij zijn. De biologische verwekker van mijn twee zonen was ook heel ontploffend en je denkt dan nog, dat ze er niet zoveel van mee krijgen en de schade voor hun beperkt is. Maar niks is minder waar helaas😓 Mijn oudste was net 3 jaar toen wij uit elkaar gingen en heeft hier jaren later EMDR voor moeten volgen omdat hij continue strak stond in z'n velletje. Pre-trauma noemen ze dit. Op erg jonge leeftijd ontploffen tegen je kinderen en negatief uitlaten, maakt dat kinderen hierdoor hechtingsproblemen kunnen ontwikkelen. Ik zou je wens voor een derde even parkeren en eerst echt in gaan grijpen op zijn gedrag richting je kinderen toe😓

Maar je wilt het niet voor je kinderen, maar blijkbaar wel want anders zou je niet een derde kindje in die situatie zetten. Wat vindt hij van jouw kinderwens en je mogelijke zwangerschap? Heeft hij die ook?

Als ik dit zo lees vraag ik me af waarom je een derde kind in zo’n situatie wil toevoegen. Dat jij het niet als zwaar ervaart doet toch niks af aan de ervaring van je man? Hij vindt het blijkbaar nu heel zwaar, hoezo zou dit niet mogen? De een zijn draagkracht is niet die van een ander. Ik vind dat je hem nu wat laat overkomen als gewoon een zaaddonor ipv je man met wie je een gelijkwaardige relatie zou moeten hebben en wiens mening net zo relevant is als die van jou