Hoe verder naar verlies kindje 20 weken

Heb dit niet meegemaakt, kan je alleen maar héél veel sterkte en veel liefde wensen. (En hoezo mag je bij vrienden niet 'iemand zijn die alleen maar kan huilen om het verlies van haar dochter'?) Nogmaals sterkte!!

Wat verschrikkelijk voor jullie. Ik raad je aan om deze video van Willemijn te kijken. Ik vond het een hele mooie video en kan me voorstellen dat de video hoop geeft. Ik wens je dat je snel weer de zon zal voelen en vooruit kan kijken, waarbij de liefde voor jullie meisje er ook kan zijn. https://youtu.be/ks95ib4ONjM

Veel sterkte, wij hebben ons zoontje moeten laten gaan met ruim 13 weken wegens ernstige afwijkingen, ander termijn maar kan me heel goed voorstellen hoe je je voelt. Bij mij zat het dieptepunt rond de 6 weken. Eerst ging het nog wel en dacht ik, als ik maar snel weer zwanger raak komt het wel goed. Maar als die zwangerschap uitblijft wordt het steeds moeilijker. Uiteindelijk nog 2 miskramen gehad, maar ben nu 24 weken zwanger. Afgelopen maand was het voor ons precies een jaar geleden en sinds die datum voorbij is gaat het pas beter. Het heeft dus echt tijd nodig. Het is zeker niet verkeerd om met iemand te praten. Die video van wilvantien is heel mooi, maar zij komt wel heel positief over, ik denk dat dat komt omdat zij in die video alweer zwanger was. Ik zou daar wel rekening mee houden, want dat zij al zo positief er weer in staat, betekent niet dat jij dat ook moet! Heel veel sterkte toegewenst 😘

Wat vreselijk. Van 1 op andere moment veranderd je leven zo intens. Ene moment ben je nog aan het shoppen voor de babykamer of kleertjes en andere moment moet je een urn, maandje oid bestellen. Wij hebben hetzelfde meegemaakt. Precies een week geleden ben ik bevallen en vandaag hebben we haar as opgehaald. Sinds de bevalling voel ik me in elke cel in mn lichaam moeder. Ik verlang nu zo erg naar een baby. Terwijl tijdens de zwangerschap ik nog wel twijfels had of ik er wel echt klaar voor was. Wij willen ook direct weer zwanger worden, ondanks dat we nog geen resultaat hebben van de genetische onderzoeken. Het heeft 2,5 jaar geduurd om zwanger te worden, maar ik heb er vertrouwen in dat het dit keer snel zal gaan. Ik hoop dat die vreselijke gedachtes snel weg zullen gaan bij je en er snel een gezonde zwangerschap mag krijgen. Ik denk dat op het moment dat we weer zwanger zijn, we pas weer gelukkig zijn. Tot die tijd zullen we denk ik die leegte blijven voelen. Sterkte!

Ik vind het zo enorm erg voor jou! Heel dikke knuffel! Ik kan niet meespreken over een kind verliezen op 20 weken, dan is het echt al een mensje. Ik heb wel vroegere miskramen gehad en we hebben jaren een fertiliteitsbehandeling ondergaan. Ik weet hoe pijnlijk het voelt om rondom je dikke buiken te zien terwijl jij niks hebt. Als ik je een goede raad kan geven: mensen zijn meer begripvol dan je denkt. Wanneer ik even niet meer kon, verschoot ik ervan hoeveel mensen er voor me waren. Zelfs collega's die blijkbaar hetzelfde meegemaakt hadden, maar er nog nooit over gepraat hadden. Praat erover en laat mensen je troosten. Je mag je verdriet zeker tonen! Mensen durven er vaak zelf niet over beginnen omdat ze geen wonden willen openrijten. Het is nu misschien moeilijk te geloven, maar het wordt echt beter. Er gaat alleen heel wat tijd over gaan. Laat jezelf toe om te rouwen en te huilen. En probeer af en toe eens iets leuks te doen. Kook eens lekker met je partner of kijk eens naar een film. Geleidelijk aan gaat het beter gaan.

Ik heb dit niet meegemaakt, maar wat een pijn zal je voelen 😭 Laat je verdriet er zijn, je hoeft je voor niemand groot te houden. Heel veel sterkte ♡⚘❤

Heel erg bedankt iedereen. Het is zo heftig al je dromen en liefde wordt in een keer weggevaagd. Eerst had je een heerlijke schoppende baby in je buik en nu voel je alleen maar leegte en gemis. Soms heb ik ook het idee dat mensen haar niet helemaal zien als ons kindje. Alsof ze niet heeft bestaan :( mijn familie is wat ingewikkeld op het moment dus voel soms ook weinig steun. Het voelt alsof niemand begrijpt hoe vreselijk dit voelt omdat ze het gelukkig niet hebben meegemaakt.

Hallo lieve mama🧡, Wat een verschrikkelijk drama maak je mee. Jullie prachtige en zo verwachte kindje is er niet meer, en dat doet ongelofelijk veel pijn. Ik ben mijn kindje verloren toen hij 5,5 maand oud was. De eerste weken en maanden voelde ik me precies zoals jij ook beschrijft. Alles deed pijn. In de supermarkt lopen en een kind zien met hetzelfde mutsje als mijn zoon. In de rij bij de bieb een moeder tegen haar kind zien schreeuwen... ik wilde háár toeschreeuwen dat ze eens moest beseffen wat een kostbaar kindje ze bij zich had. Alle babyspullen in de drogisterij. Vrouwen op straat met prachtige zwangere buiken.... Ik kan nog wel even doorgaan. Werkelijk alles deed pijn. Iedere dag voelde ik dat ik dit niet meer aankon. Dat ik niet meer wilde. Na ongeveer 6 weken zijn wij begonnen met een lotgenoten groep waar we ongeveer 1 keer per maand met 4 andere ouders van overleden kindjes praatten over wat ons was overkomen. Voor de anderen was het verlies al wat langer geleden. Zij zeiden dan dat het verdriet minder scherp zou worden en dat de dagen dragelijker zouden zijn na een tijdje. Ik geloofde er helemaal niks van. Deze pijn die ik voelde was zo allesoverheersend, dat zou écht niet minder worden. Inmiddels ben ik 4 jaar verder. Ik heb een hele diepe depressie achter de rug, en ik heb nog 2 mooie kindjes mogen krijgen. En ik ga nu zeggen wat ik toen niet kon geloven; het wórdt dragelijker. Je gaat er je weg in vinden en je gaat op een dag wakker worden en beseffen dat je gevoel wat minder zwaar is, en zo iedere dag een beetje meer de kracht ervaren om door te gaan. Ik wens je alle liefde toe van de mensen om je heen🧡. Focus je vooral op diegene die er wel voor je zijn! Wij zijn een hoop mensen verloren in de rouw, maar veel te laat kwam ik er achter dat ik beter mijn energie had kunnen geven aan degene die er wel waren.

Zelf niet meegemaakt maar kreeg wel kippenvel van je verhaal ❤️ ik wil jullie heel veel sterkte wensen. Laat je verdriet er zijn❤️ het is niet niks om je kindje te verliezen.

Hee Piepoo, moeilijk he. Een dochter krijgen maar haar niet mogen houden. Hebben jullie foto’s of andere dingen waardoor je haar een beetje bij je hebt? Hier een soortgelijke situatie vorig jaar. Ik herken de zwaarte, zo’n ongelooflijk groot en diep verdriet dat je kan overvallen. Ik heb alles vanaf de geboorte van onze (toen al overleden) dochter met iedereen gedeeld, met trots maar ook met eindeloos veel tranen. Doordat ik me geen moment “sterk” heb gehouden, of meer “overeind” dan ik was, kreeg ik uit de meest onverwachte hoeken steun. En nog steeds. Ik was na 2 maanden weer ongesteld, niet meteen weer regelmatig. Na een half jaar wel weer. We mochten na drie maanden weer proberen. Ik heb inmiddels weer momenten dat ik me rustig voel en weer vertrouwen heb in de toekomst, dat kon ik me vorig jaar echt niet voorstellen. Ik wilde het liefst ook meteen weer een kind, een wens die een soort drang naar een baby werd. Het voelde alsof iedere maand dat ik niet weer zwanger was achterliep op de oorspronkelijke planning. Inmiddels heb ik hier wat meer rust in gevonden en voel ik wat meer positiviteit en vertrouwen bij de gedachte aan een volgende zwangerschap. Ik merk ook dat ik me iedere maand een beetje beter voel, waardoor ik nu ook denk dat het ergens wel fijn is die rust geweest dat ik niet meteen een nieuwe zwangerschap had. Veel liefs

Pff heel heftig dit! Ik wil je veel kracht en liefde toesturen. En wees toch jezelf naar je naasten. Ik weet van mezelf dat ik het al lastig vind als iemand verdriet heeft er over te beginnen omdat je niet kan inschatten of iemand er nou wel of niet over wil praten. Dus spreek je gevoel gewoon uit. Praat erover en als je het nodig hebt zoek hulp bij een psycholoog kan je verhaal kwijt en kan je helpen bij de verwerking. Heel veel sterkte..

We hebben heel veel foto's. Foto's van de fotograaf hebben we in een boekje van haar gekregen. Foto's van onszelf moet ik nog inplakken. Het doet pijn om de foto's te zien met een mooie dikke buik dus het lukt me nog niet om ze in te plakken. Graag wil ik de foto's ook laten zien omdat we ook trotse ouders zijn (hoe gek dat ook klinkt). Maar aan de andere kant wil ik de foto's weer niet laten zien. Mensen beginnen er ook niet over op een paar na. Ons meisje hebben we alleen zelf gezien na de geboorte. Hebben jullie foto's laten zien? En wat waren de reacties? Ik ben ook bang dat mensen het te heftig vinden.

Heel veel sterkte! Kan me niet eens voorstellen hoe moeilijk zoiets moet zijn. En zeker heel confronterend als je overal om je heen zwangere vrouwen ziet, in deze tijd kan je niet eens social media openen of er is ergens wel weer iemand zwanger, ik heb ook vriendinnen met kinderwens die daar heel veel last van hebben. En die hebben niet eens het gevoel van rouw waar jij nu in zit. Ik hoop dat jij en je partner wel veel steun aan elkaar hebben en je hier samen uiteindelijk alleen maar sterker gaat uitkomen om het moment dat het geluk jullue weer toe gaat komen. Heb je een plekje waar je bijvoorbeeld naar toe kan wandelen als je deze gedachten hebt? Of kun je zo'n (gedenk) plekje creëren voor je dochter? Succes en veel kracht toegewenst de komende tijd 😘

Fijn dat jullie foto’s hebben. Alles op z’n tijd, inplakken kan altijd nog. Ik vond de foto’s in het begin ook niet overeenkomen met hoe ik haar had gezien. Maar als ik er nu naar kijk voelt het vertrouwd. Ik heb best veel mensen de foto’s laten zien eigenlijk. Wel met een soort disclaimer, maar de meesten vonden het meevallen omdat het halverwege de zwangerschap al zo af is (maar dan veel te klein natuurlijk). Sommigen vonden het ook wel heftig maar dat vond ik niet zo erg eigenlijk. Ik was zo trots dat ik pas nu beter besef dat dat voor de omgeving best wel confronterend was soms. Maar ja, daardoor dus wel ook veel steun omdat mensen er door geraakt worden. Je kunt het ook bij de ander laten, vragen of ze foto’s van haar willen zien? Bij mij wilde iedereen het, durfden er zelf niet naar te vragen hoorde ik regelmatig. Dat mensen er niet over beginnen is vaak met de beste intenties, die zijn bang dat ze verdriet oprakelen terwijl wij natuurlijk 24/7 met dat verdriet rondlopen (zeker in het begin). 😘😘😘

Ach lieve mama toch... Ja, jij bent ook mama! Van een prachtig engeltje! Hou haar bij je, wees trots, rouw om haar en voel wat je moet voelen. Ik heb twee jaar geleden een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad. Is natuurlijk niet hetzelfde als op jouw termijn. Maar ik herken het verdriet, de boosheid, machteloosheid en eenzaamheid wel. Het lijkt alsof er geen eind aan komt, dat grijze gebied tussen het ene kindje en het andere kindje. Maar, zoals al gezegd, er komt een moment dat het net iets minder zwaar voelt. Dat je je net ietsje beter voelt. Heb daar vertrouwen in! Voor mij was dat het moment dat we voor de volgende ronde konden gaan. Hier inmiddels een prachtige regenboogbaby van bijna 8 maanden. Haar grote broer/zus zal altijd bij ons zijn!

Wat doet het pijn je verhaal te lezen. Wij zijn onze dochter op 23 februari 2020 ook verloren op 20w na het plots breken van de vliezen. En inderdaad, alles doet pijn erna. Bevallen en naar huis gaan met lege handen, we hadden al wat kleertjes, de wieg stond op zolder. Ik kon naar niks kijken die ook maar iets te maken had met ons sterretje. Geboortekaartjes krijgen, vriendinnen met dikke buiken enzovoort. Wat deed het zo een pijn!! We hebben ons meisje laten cremeren en haar een naam gegeven. Ik heb veel gehuild maar moest er ondertussen ook zijn voor onze oudste dochter. Nu nog kan ik zomaar spontaan in tranen uitbarsten... Wij verwachten onze zoon binnen een tweetal weken. Ik was na 3 maanden terug zwanger. En het was een zwangerschap met veel ups en downs, veel emoties gehad. Veel angst rond de 20weken. Maar heel goed opgevangen geweest door onze gynaecoloog. Ik kan nog steeds niet naar haar foto’s kijken, en ik heb het soms nog moeilijk bij het zien van een gezin met 2 dochters (want dat was mijn droom). Al je toekomstplannen, al je droombeelden zijn op 1 seconde weggewist. We kijken nu erg uit naar onze prins. Als mensen vragen hoeveel kinderen we hebben, zeg ik altijd 3. Ik wens je veel moed, en neem je tijd want het is echt niet gemakkelijk 😕

Hoi piepoo, Ik herken je verhaal en wil je op afstand een knuffel sturen. Je schrijft dat je op zoek bent naar positiviteit en dat snap ik - maar echt; húil het eruit en heb je verdriet. Ik heb dat een paar weken lang echt omarmt, met muziek die me raakte, met gedachten aan hoe het had kunnen (moeten) zijn, met zijn kleedje dat hij in het ziekenhuis om had gekregen knuffelen. Na verloop van tijd werd de pijn iets “zachter”, maar rond de uitgerekende datum was het alsnog weer een rotperiode. De positiviteit die je zoekt hebben wij gevonden door zijn naam overal op te schrijven: op het strand in het zand, in een boom gekerfd, op een blauw hartje op een prikbord etc. We hadden in de zomer samen in de tuin besloten dat hij een ster aan de hemel was geworden en warempel; er viel direct na die uitspraak een ster en erna nóg één. We zagen het beide en ik kon alleen maar heel hard lachen en denken “yesss hij is er nog”. Nu nog kan ik wel in de auto rijden, een felle ster zien en dan heel hard “heee *naam zoontje*!!” roepen. Toch nog kleine geluksmomentjes, ze kunnen er zijn ❤️

Helaas ben ik niet de enige die zoiets heeft mee moeten maken. Maar het geeft wel steun om te weten dat ik niet de enige ben die een weg moet zoeken naar wat licht. Ik ben nog opzoek naar een soort club/stichting met lotgenoten in de omgeving. Gewoon om ook eens fysiek met mensen erover te hebben. We hebben onze dochter ingeschreven bij de gemeente. Ze is onze dochter en wilden dat op soort van bevestigen. Ik had een hydrofiele doek waar ze op heeft gelegen maar weet niet meer welke dat was😭 Pfff nu rustig wachten tot mijn menstruatie en dan gaan we langzaam verder kijken hoewel de kleine kans op een afwijking wel knaagt

Geen ervaring maar wens je heel veel sterkte en een dikke knuffel! Hoop dat ook voor jou de zon weer mag gaan schijnen. X

Ik heb het niet zelf meegemaakt maar mijn collega heeft nu bijna 5 jaar geleden tijdens de bevalling zijn zoontje verloren. Hij en zijn vrouw hebben het daar natuurlijk heel moeilijk mee gehad. Maar het heeft ze ook veel gebracht. Zijn vrouw is zich gaan verdiepen in rouw rond het verlies van een kindje tijdens de zwangerschap, tijdens de bevalling en vlak na de bevalling. Inmiddels heeft zij daar een eigen bedrijfje in opgericht, gericht op ouders die een kindje hebben verhoren maar ook professionals die deze ouders bijstaan. Zij geeft de professionals training, de ouders begeleiding. Ik ben zelf geabonneerd op haar nieuwsbrief en ik vind het mooi hoe zij toch troost vindt in dingen, hoe zij de draad weer oppakt en hoe zij duidelijk maakt dat al je gevoelens er mogen zijn maar ook handvatten geeft hoe je je leven weer een beetje kunt oppakken na zo'n immens groot verlies. Als je wilt kun je wel eens op haar website kijken: zoek op Google maar naar hiske kuilman coaching. Voor nu wil ik je heel veel sterkte, liefde, steun en kracht toewensen. ❤ Oh ja, misschien nog fijn om te horen: zij hebben na hun zoontje* nog 2 gezonde dochters gekregen. En natuurlijk was dat heel spannend, maar ze zijn erg goed begeleid en hebben de hele zwangerschap onder extra controle gestaan.