Hi dames, vandaag heb ik mijn HSG-onderzoek gehad met contrastvloeistof op oliebasis, en ik wil graag mijn ervaring delen, omdat dit forum mij ook heeft geholpen om me mentaal voor te bereiden. 2 weken geleden kreeg ik van het ziekenhuis de vraag of ik mee wilde doen aan een medisch wetenschappelijk onderzoek, waarbij een groep vrouwen wordt ingeloot voor een schuimecho en een andere groep voor een HSG met olie. Je kunt niet kiezen. Als ik niet aan het onderzoek zou deelnemen, zou het HSG-onderzoek met water worden uitgevoerd.
Ik had me al ingelezen en hoopte eigenlijk op een schuimecho, omdat die als minder pijnlijk wordt ervaren. Uiteindelijk werd ik ingeloot voor een onderzoek met olie. Ik had gelezen dat dit vaak pijnlijker is, maar ik dacht: als het toch ongemakkelijk en pijnlijk wordt, dan liever iets wat tot nu toe de beste resultaten heeft laten zien. Vanmiddag ging ik, met veel angst maar ook een gevoel van opwinding, naar de afspraak. Opwinding, omdat ik dacht dat ik nu sowieso iets doe dat me dichter bij mijn kinderwens brengt. De afgelopen maanden telkens weer zien dat ik ongesteld werd, heeft mentaal veel meer impact op me gehad dan de 15 minuten pijn die ik zou kunnen ervaren, vertelde ik mezelf.
Mijn tip voor iedereen die ook met volle angst die kant op gaat: ik heb mijn arts aangegeven dat ik absoluut niet wilde horen wat ze aan het doen was en dat ik ook niet wilde zien welke instrumenten ze nodig had. Ik gaf aan dat ik liever iets van muziek zou opzetten voor afleiding, en de artsen vertelden dat ik mijn koptelefoon mocht opzetten als ik dat wilde. Die had ik niet bij me, maar ik besloot mijn telefoon naast mijn oor te leggen en een vrolijke podcast aan te zetten, zodat ik naar dat gesprek kon luisteren terwijl mijn man naast me zat en mijn hand vasthield.
Er waren twee momenten van hevige pijn, maar wat mij enorm hielp was dat ik alleen maar bezig was met voor wie ik dit doe. Ik dacht alleen maar aan mijn toekomstige baby, en dat hielp me er mentaal doorheen. De pijn wanneer de vloeistof wordt ingebracht, zou ik omschrijven als een scherpe pijn. Ik legde mijn handen op mijn buik en probeerde op een of andere manier de pijn terug te drukken, wat een beetje hielp.
Ik hoop dat je na het lezen van dit bericht je angst kunt omzetten in kracht. Visualiseer je kindje en denk aan al die verdrietige momenten op het toilet die je niet meer wilt meemaken. Hopelijk maakt dat een oerkracht in je los, zodat je juist uitkijkt naar dit onderzoek in plaats van ertegenop ziet. Mijn resultaten zijn goed, en de dames die de behandeling uitvoerden waren ontzettend lief. Toen ik de scherpste pijn voelde, hield een van hen mijn hand vast en zei alleen maar lieve woorden. Ik ben nu thuis en echt nog veel aan het nabloeden, maar ben ook trots op mijzelf dat ik dit heb doorstaan. Heel veel succes voor iedereen die dit nog te wachten staat!