Ik weet het even niet meer.

Jeetje wat een vervelende situatie voor jullie allebei! Zelf zou ik het zonde vinden van zo'n traject als je het zelf al 'saboteert' door niet de nodige offers te geven. De arts geeft het advies natuurlijk niet voor niks. Wat je zelf al zegt: wil je het dan wel echt? Maar ik kan me ook heel goed voorstellen dat het voor je partner ook niet makkelijk is. Het lijkt me vreselijk om te horen dat het aan jouw lichaam ligt dat het niet zo makkelijk wil lukken en dan ook nog de confrontatie met het ineens af moeten leren van 2 gewoontes die meestal juist 'helpen' in het omgaan met spanning. Ik denk dat communicatie hierin de sleutel is en hem het begrip toont zonder oordeel, maar ook best duidelijk kunt maken dat het voor jou niet loont om met hormonen in de weer te gaan zolang hij zijn stappen niet zet. Probeer er samen uit te komen wat je hierin echt wilt en hoe je elkaar kunt helpen om dit te bereiken.

Hele vervelende situatie! Het eerste wat ik denk is dat je man hulpt nodig heeft, alsjeblieft laat je sigaretten en alcohol voor 70 dagen staan is simpel weg niet genoeg. Roken is een serieuze verslaving, hoe graag hij ook kinderen wil… en verslaving is vaak sterker dan het verstand.

Ik zou toch is goed met jou man overleggen wat de gevolgen kunnen zijn als hij niet stopt en straks geen een goed levend zaadje meer heeft. Dan zit de kans erin dat hij aan zijn bijbal geopereerd moet worden, dat het een tese operatie om te kijken of er nog onvolgroeid zaad zit waar de wat mee kunnen. Wil hij dat dan wel vraag ik me af. Hij moet echt proberen het even te laten staan zodat zijn zaad hopelijk meer kan gaan worden. Ik snap wel wat je bedoelt hoor, wij moeten ook een icsi ondergaan en mijn vriend zijn testosteron is laag en als hij afvalt kan dit omhoog gaan waardoor hij waarschijnlijk meer goede zaadjes kan krijgen, helaas doet hij dit niet. Ik heb het zelf zo gelaten en wel aangegeven dat ik het zwaar kut vind want ik moet weer die spuiten etc (heb al een kind uit een eerste icsi) terwijl hij er waarschijnlijk gewoon wat aan kan doen maar bij ons is de zaad erg slecht, zaten in een dikke druppel van de snelle zaadjes 0 en van de langzame maar wel kwaliteit goed 34 zaadjes. daardoor denk ik als hij afvalt dat het dan nog niet veel zin heeft en ik vermoed dat ik het daarom ook maar laat voor wat het is. En indd voor mannen is het toch een ding te horen dat jou zaad niet goed is, het is voor hun toch een prestatie om zijn vrouw zwanger te mogen maken en als je dan hoort dat het niet kan, dat tast je mannelijkheid aan. Maarja het is geven en nemen. Jij moet het traject ondergaan dan zou hij er toch ook wat voor moeten doen.

Bedankt voor jullie reacties! Wij hebben te horen gekregen dat zijn sperma in aantal niet meer omhoog zal gaan, het zal alleen maar minder worden. De arts wil alleen dat we niet starten met sperma dat door zijn slechte gewoontes bij voorbaat al aangetast is. Aan de andere kant, doordat hij aderverkalking in zijn testikels heeft, is nog maar de vraag hoe lang hij überhaupt nog levend zaad zal produceren. Dat maakt dat ik deels een beetje zoals Karina denk: het gaat toch niet beter worden, dus laat hem maar. Hij is zelfs niet meer mee gegaan naar de laatste afspraak, omdat hij zogenaamd MOEST werken. Ik denk dat hij een mogelijk confronterend gesprek uit de weg wilde gaan. Als ik het er met hem over heb, wat ik regelmatig probeer, rukt hij alles uit zijn verband. Het maakt niet uit of ik voorstel om 0.0 in huis te halen, of dat ik voorstel dat hij langzaam mindert met alles, of dat ik hem boos verzoek er nu eens mee op te houden. Alle aanpakken heb ik wel zo ongeveer geprobeerd. Misschien dat het nog zou kunnen helpen om me wat meer te richten op wat het met hem doet dat hij praktisch onvruchtbaar is. Als dat zeer wat minder wordt, is er wellicht meer focus op wat hij moet doen. Hij heeft al eens hulp gezocht via een online stoppen met roken programma. Hier is hij na een week mee gestopt (omdat er van hem verwacht werd dat hij ook daadwerkelijk zou stoppen). Ik denk dat die poging bij voorbaat gedoemd was om te mislukken. En dat is niet erg, maar ik baal er wel sterk van dat er geen vervolg meer is gekomen. Thanks voor het delen van jullie gedachten hierover!

Pff wat heftig allemaal zeg. Ik duim voor jou det je vriend een omkeer krijgt en toch mag gaan stoppen zodat het hopelijk nog wat kan worden en je toch onverwachts zwanger mag raken.

Wat verdrietig dat jullie kinderwens bemoeilijkt wordt door medische problemen. Lijkt me erg lastig dat je man nu niet alles op alles zet en dat jij je daar nu mee uiteen moet zetten, mijn gedachten en gevoelens zouden ook alle kanten op gaan. Ik herken wat je schrijft heel sterk van vrienden die in een vergelijkbare situatie zaten en ook uitkwamen bij icsi. Hij trok zich terug, wilde aanvankelijk geen icsi, wilde er ook niet over praten, jarenlang. Zij had daar weer veel verdriet van en het zorgde voor veel onderlinge spanning. Ik denk dat het een goed idee van je is om met hem proberen te praten over wat het met hem doet. Waarschijnlijk zit er ook bij hem veel emotionele lading op, gedachten over zichzelf, misschien wel schaamte en talloze andere dingen. Waarschijnlijk vindt hij het in principe ook heel logisch om de doktersadviezen op te volgen, kan hij ook bedenken dat hij beter wel met je mee kan gaan naar de afspraken, en zou hij normaal niet zo in de verdediging gaan maar misschien zitten zijn emoties het logisch/rationeel/ emotioneel-rationeel gebalanceerd handelen in de weg. Meteen moeten handelen door leefstijl aan te passen veronderstelt dat hij het meteen volledig beseft en accepteert, bijna alsof je een stap overslaat. Lastig als je snel door wilt en constructief wilt zijn. Praat hij er ook met anderen over? Is het vanuit het traject ook geschikt/mogelijk om (nu alvast) een psycholoog te spreken?

Bedankt voor je reactie 😘. Wat jij omschrijft, de situatie van je vrienden, dat is mijn grootste angst hierin. Dat het hele onderwerp maar doorettert en onze relatie beschadigt. Mijn man zegt er wel over te willen praten, maar schiet meteen in ontkenning, verdediging of boosheid. Dat vertelt mij dat hij eigenlijk helemaal niet klaar is om erover te praten. Rationeel gezien weet hij heel goed wat er moet gebeuren en waarom. Ik bedenk met net ook dat hij het vast moeilijk vindt dat zijn vruchtbaarheid waarschijnlijk is aangetast door zijn diabetes (type 1, dus ook daar is weer niks aan te doen). Hij praat ook niet graag over zijn ziekte. Praten met een psycholoog staat hij niet voor open. Wat mij betreft, hoeven we niet snel door, maar snak ik wel naar wat perspectief. Maar misschien mag ik dat nu nog niet verlangen. Inderdaad eerst de emotionele lading aanpakken, daarna door naar de praktische kant van het verhaal. Dankjewel, ik heb heel veel aan je input gehad :).

Ik snap dat dit een hele lastige situatie is. Ik zit zelf in een IVF traject. Bij ons beide is geen oorzaak gevonden, maar ik ben wel degene die de hormonen spuit etc. Ik wil je ook een ander perspectief meegeven. Ik begrijp waarom je arts heeft geadviseerd te stoppen met roken en drinken. Dat is natuurlijk altijd beter en kan inderdaad effect hebben. Maar dat is geen garantie. De man van mijn vriendin heeft werkelijk alles gedaan om beter sperma te krijgen: afvallen, sporten, supplementen, stoppen met roken, drinken en blowen. En dat niet voor 70 dagen maar veeeeel langer. En het effect was 0…. Als ik dan lees dat bij jullie ook tijd belangrijk is, dan zou ik ervoor gaan. Je hebt geen garantie dat een levensstijl wijziging effect heeft. Dit zorgt nu voor spanning tussen jullie terwijl het traject zelf ook echt psychisch het een en ander van je vraagt. Kijk wat er gebeurt met de eerste poging. Daarna kun je altijd nog verder kijken. Dat is in ieder geval wat ik zou doen. Ik hoop dat je hier iets aan hebt.

Ik snap wat je bedoelt en ik heb er zeker wat aan. Als ik me nu al druk maak om alle spanning tussen ons, hoe zou het dan zijn om te wachten en er vervolgens achter te komen dat mijn man in de tussentijd geheel onvruchtbaar geworden is... Als ik eerlijk tegen mezelf ben denk ik dat onze relatie dat niet zou overleven. Dan zou het misschien beter zijn om er wél voor te gaan, wetende dat we hoe dan ook geen garantie hebben dat het ooit zal lukken, of hij nou rookt/drinkt of niet. Dan zijn we er tenminste nog wél op tijd bij. Lastig dit 😔. Maar dankjewel voor je reactie; je hebt me flink aan het denken gezet!