Kinderwens en bipolair stoornis

Ik heb een bipolaire stoornis ptss en paniekstoornis. Ik ben er vanochtend achter gekomen dat ik zwanger ben! Dus het moet nog een beetje landen. Ik heb wel goed over mijn kinderwens nagedacht en wat dat voor een consequentie heeft voor mijn kindje. Veel gesprekken gehad met hulpverleners en mijn medicatie gewijzigd. Dit duurde meer dan een jaar. En nu in ronde 9 zwanger geworden.

Ik heb geen bipolaire stoornis, maar wel een borderline persoonlijkheidsstoornis. Ik ben nu 24 weken zwanger van mijn eerste kindje. Ik merk dat ik het af en toe wel spannend vind, omdat ik bang ben om iets van mijn stoornis aan mijn kindje mee te geven ondanks dat ik best al een tijdje therapie heb gevolgd. Ook ben ik een beetje bang dat (ik zit nu in een goede periode) als ik straks hulp vraag dat jeugdzorg erbij komt kijken en zo en dat vind ik echt een eng idee.

Ik heb een bipolaire stoornis sinds 2010. Mijn zoontje is nu 5 jaar en ik ben opnieuw zwanger. Ik wissel graag ervaringen/gevoelens uit.

Oh gefeliciteerd meid! Wens het allerbeste voor jou en je baby.

Ik ben dolblij om te zien dat ik niet de enige ben. Bedankt voor je reactie. En hoop eind deze maand mee te kunnen doen als zwangere vrouw.

Dank voor je reactie. Ook voor jou wens ik het allerbeste toe.

Ik gebruik Camcolit. Ben nu gespreid over de dag heen aan t slikken. Na 1 week bloedprikken. Als de uitslag goed is mogen we door met kinderwens. Hoe heb jij je zwangerschap en moederschap ervaren als bipolair.

Ik heb zelf geen bipolaire stoornis, maar wel mijn moeder. Ik heb er geen problemen mee, ik ken mijn moeder namelijk niet anders en zij is gewoon normaal voor mij.. 😉 misschien helpt dit bericht?

Dankjewel!

In het begin vond ik mijn eerste zwangerschap spannend, ik werd opgenomen na een aantal weken en niet iedereen was er daar over te spreken. Ik vond het heel lastig om in de kliniek te zitten. De extra controles en echo's vond ik fijn. Ik gebruikte toen Haldolperidol. Daarna begon ik echt te genieten maar ik heb mijn zoontje nooit voelen schoppen, door placenta en medicatie. Na de bevalling, ook opgenomen geweest. Ik heb 2,5 week borstvoeding gegeven en toen was ik op. Moeder zijn vind ik heerlijk maar ik was ook onzeker. Mijn zoontje was een prematuurtje. 33 weken en 5 dagen. Hij is op mijn verjaardag geboren, wat mijn mooiste cadeau ooit is. Nu gaat het heel goed en we hebben een goede band. Nu slik ik Lithium ivm eerdere opnames. Spannend, omdat ik liever niet opgenomen wil worden. Gelukkig gaat het tot nu toe goed. Ik doe het rustig aan, pak regelmatig rust. Ik geniet ervan. Ik moet nu ook regelmatig bloedprikken. Evt. Ga ik naar een POP poli. Al van gehoord?

Bedankt voor je reactie! Ik gebruik reeds 8 jaar lithium. Toen we ons kinderwens aan de arts bekend maakten, gaf hij aan dat lithium de beste combinatie is met zwangerschap. Aangezien ik 2 eerdere kinderen heb voordat ik bipolair werd. Nu ben ik begonnen met afbouwen en zit op 800 mg per dag verdeeld. Dus 400 in de ochtend en 400 in de avond. Dit zou de pieken van de medicijn laten dalen voor zo min mogelijk invloed op de foetus. Mijn nod is eind mei. Vrijdag moet ik naar de lab of 800 mg goed zijn werk doet. Als ik zwanger ben moet ik dat doorgeven. Daarna maandelijks bloedprikken controles etc. Ben benieuwd en heb het ervoor over. Over dat laaste wat je noemde heb ik niets van gehoord.

Ik heb ook een bipolaire stoornis type 2. Heb vooral depressieve periodes gekend vanaf dat ik jong was. Ik slik sinds 3 jaar Lithium en Lamotrigine en ben nu ongeveer 2 jaar stabiel en heb vrijwel nergens last van. Ik ben voor mijn kinderwens naar de pop-poli in het Erasmus MC verwezen. Ik heb daar naar mijn mening perfecte begeleiding wat betreft mijn medicatie en de controles van de baby die ik ga krijgen. Ik moet wel verplicht in het ziekenhuis bevallen en daar een paar nachten blijven voor extra controle van de baby maar ook ter controle van mijzelf omdat de kans op een terugval na een bevalling hoog is bij een bipolaire stoornis. Al met al heb ik best veel vertrouwen in de zwangerschap. Vooral door de begeleiding van de pop-poli.

Erg bedankt! Ik heb er ook veel vertrouwen in dat alles goed gaat verlopen. Ik ben alleen al blij dat ik ja heb gekregen om mijn kinderwens te mogen verwerkelijken. Spannend, eind mei afwachten.

Gefeliciteerd, blij voor jou dat je zwanger mag worden.

Hi hi! Deze post is alweer van 10 maanden geleden. Ik ben momenteel 26 weken zwanger en heb deze maanden een spiegel voor gekregen over mezelf. Ik ben na 4 jaar toch maar weer begonnen met therapie en heb ook de pop poli naast me nu. Ik ben nooit gediagnosticeerd op bipolaire stoornis omdat ik vond dat het goed ging. Nu heb ik zoiets van ik wil gewoon leren om stabiliteit te creëren voor het kindje, mezelf en m’n partner. De mensen die me helpen kijken nu of ik nog extra hulp na de geboorte kan krijgen en krijg al meer kraamzorg (55 uur). Maar ik loop het meeste tegen m’n werk aan. Ik voel gewoon dat ik dat er niet bij ga redden met een kindje erbij, tenminste niet het eerste jaar of paar jaar. Ik raak erg snel uit balans.. maar nu vroeg ik me af hoe anderen dat doen financieel gezien. Mijn vriend verdiend wel goed maar we hebben wel een tweede inkomen nodig. We hebben er echter niks aan als ik uitval als ik toch dingen ga proberen. Vraag is; zijn er vrouwen hier die zich hierin herkennen en hoe doen jullie dat met financiën, kan je met de diagnose meer kans hebben op een uitkering ondanks dat mijn vriend fulltime werkt? Ik vind het erg moeilijk te vinden en uwv kan me nu niet helpen omdat ik nog in loondienst zit... hoop zo erg dat iemand hierin advies kan geven. Bedankt alvast!

Hallo allemaal, Ik vroeg mij af of iemand mijn situatie herkent of mij advies kan geven: Al sinds kind had ik een moederwens. Ik heb 5 jaar in het basisonderwijs gewerkt en werk nu nog steeds met kinderen. Dus aan de klik met kinderen is niks mis. Mijn hele leven heb ik al last van bipolaire trekjes en paniek/angst gevoeligheid. 2 jaar geleden ben ik in een burn-out gekomen. Als het goed met mij gaat doe ik snel te veel wat ik dan laten niet meer aan kan. Ik heb altijd gedacht dat als ik eenmaal moeder zou worden, het mij rust en regelmaat zou geven. Nu ben ik 28 en een paar maanden geleden was ik onverwachts zwanger geworden van mijn verloofde. In eerste instantie was ik blij en overweldigd. Al snel kwam ik erachter dat het me niet meer lukte om te slapen. Constant het gevoel dat er gevaar op de loer lag. Heel veel hartkloppingen en nervositeit. Daarnaast kreeg ik heel veel paniekaanvallen per dag en werd ik depressief. Mij is toen citalopram (antidepressiva) voorgeschreven met zopliclon (slaapmiddel) en oxazepam. Na 6,5 weken hebben we besloten om de zwangerschap af te breken omdat het zo slecht met mij ging (zat tegen een psychose aan) en dat deze start ook niet gezond zou zijn voor het kindje. Ik ben nu herstellende van wat er allemaal gebeurd is en ik weet niet of ik het ooit nog een keer durf. Maar ook ben ik gaan twijfelen over het moederschap. Kan ik het wel? 24/7 voor iemand er zijn. Elke dag naar school etc. Ik heb mijn slaap erg nodig en ben niet de meest stabiele persoon. Nu hoor ik ook steeds meer moeders de zeggen dat ze het moederschap onderschat hebben en dat ze ook zonder kinderen gelukkig waren geworden. Ik weet niet meer wat ik wil en durf.

Wat heftig dat je de zwangerschap hebt moeten afbreken. Mijn man heeft een (ernstige) bipolaire stoornis (type 1) en wij hebben een kindje van 1,5 jaar. Hij wilde heel graag vader worden. Sinds ons kindje er is, gaat het erg slecht met mijn man. Hij wil graag werken, want vindt de zorg voor ons kindje te zwaar. Maar hij heeft zijn handen vol aan zijn werk goed doen en hierdoor geen tijd voor ons gezin. Daarnaast is hij door alle spanningen, wat je zegt, het is een zorg die nooit stopt, erg onstabiel. Als je twijfelt, dan is het misschien het beste om jouw kinderwens toch aan de kant te zetten en misschien op een andere manier toch iets met/ voor kinderen te doen. Ik ken ook verhalen van lotgenoten die achteraf moeten toegeven dat ze vanwege hun ziekte niet voor een kind kunnen zorgen. Het is hier in ieder geval enorm heftig. Ik weet ook niet of wij het gaan redden als gezin. Mijn man wil wel, maar kan niet.