Kinderwens wisselt

Ik heb heel lang totaal geen kinderwens gehad. Pas nadat mijn zus een kindje kreeg en we een ruim huis hadden gekocht begon het bij mij een beetje te kriebelen. Inmiddels ben ik net 33, dus al aan de oudere kant. Maar ik ben blij dat ik gewacht heb tot ik het vrijwel zeker wist. Ik zie ook nog steeds op tegen hoe het mijn leven en lijf gaat veranderen, maar zie ook steeds meer beelden voor me van hoe leuk het kan zijn door de jaren heen. Helaas eindigde mijn eerste poging in een miskraam, naar alsnog weet ik inmiddels dat ik graag een kindje zou willen. Maar als het echt niet lukt ben ik ook dankbaar dat ik nooit echt een brandende wens heb gehad, ik denk dat ik nog genoeg argumenten kan bedenken waarom het leven toch beter is zonder. Eigenlijk best een goede uitgangspositie dus. 😉 Bij mij is het echt heel langzaam opgekomen, dus geef jezelf gewoon de tijd en ruimte om alles af te wegen, grote kans dat er vanzelf een antwoord komt.

Ik had altijd het zelfde als jou en ben nu zwanger, vind het doodeng (logisch denk ik) maar heb er veel zin in. Praat er samen goed over!

Dank je wel voor je bericht😊 Mag ik vragen wat voor jou de doorslag is geweest om het wel te proberen?

Eerlijk gezegd niks specifieks, we hebben gewoon samen besloten we doen het.

Dank je wel voor je bericht❤ Dat is inderdaad een mooie uitgangspositie, zo had ik het nog niet bekeken.. Wat heftig dat je een miskraam hebt gehad. Hopelijk is het jullie alsnog snel gegund! Zelf ben ik 29 en hebben we gelukkig nog de tijd om er rustig overna te denken.. maar het stelt al gerust dat ik niet de enige ben

Als kind wou ik ook nooit mama worden, dat interesseerde mij niet (piloot daarentegen!). Ik heb heel erg lang geen kinderwens gehad, tot mijn lief eens zei dat het bij hem wel kriebelde. Alleen was ik er toen niet aan toe. Een tijd later, toen het beter ging met mij, begon ik er over na te denken. Een jaar lang. Wikken, wegen, soms piekeren, soms overtuigd zijn van mijn keuze, dan weer niet,... Veel mensen vonden het raar dat wij ‘nog geen kinderen hadden’ omdat wij zo goed met hen waren, maar goed zijn met andermans kinderen maakt je niet automatisch een goede ouder. Maar ja, leg dat maar eens uit! Na een jaar zoveel mogelijk rationeel nadenken wist ik dat er nog maar 1 stap was om te zetten, zijnde de sprong in het diepe wagen. Er is altijd wel een reden om het uit te stellen. Ik heb die keuze dus echt heel nuchter gemaakt. Geen hormonen, geen rammelende eierstokken, niet overspoeld worden door warme gevoelens,... Gewoon een keuze. Waar ik wel heel eerlijk in ben, is dat ik erg blij ben dat het vanaf de eerste keer raak was. Ik ken mezelf, en moest het langer geduurd hebben, dan was ik ongetwijfeld ook in dat eindeloze straatje van ‘ja of nee?’ beland. Want ook al was ik best stabiel, de verandering en het onbekende hield me tegen, het feit dat je niet kon inschatten hoe of wat (ik heb ASS en heb daar erg veel moeite mee). Om die reden ben ik dus heel blij dat het meteen raak was. Het is echt een kwestie van springen en gewoon doen. Ik was een beetje bang dat ik spijt ging hebben van mijn keuze om voor een kind te gaan (zeker toen ik die positieve test in mijn handen had, pure shock) omdat ik ook niet echt een ‘moederlijk type’ was, ook al hield ik van kinderen. Onze zoon is nu bijna 14 maanden, en hoe eng die keuze om er echt voor te gaan toen ook was, het was de beste keuze die ik ooit heb gemaakt. Zeker weten. Bij ons is het echt allemaal heel goed uitgedraaid en we genieten elke dag. Ik ben nog steeds geen ‘typisch moederfiguur’ om het even kort door de bocht te zeggen. Ik voel mij ook geen moeder, maar nog steeds mezelf. Er is gewoon een cool kind in ons leven gekomen, en moeder zijn is één van de vele onderdelen in mijn leven die mij MIJ maken. Zo zal ik ook niet zeggen ‘ik ben mama’, maar ‘we hebben een zoon’. Dus ja, ik weet oprecht dat ik ook zou gaan twijfelen zijn. Ik had wel geluk dat ik best goed reageerde toen ik stopte met anticonceptie. Na drie maanden even mijn lichaam weer zichzelf te laten worden, zijn we ervoor gegaan. Dat doet ook al iets als je kinderwens niet zo erg aanwezig is, denk ik. TL;DR: het is echt een kwestie van durven springen. Ik vind niet dat je daarvoor de volle 100 procent overtuigd moet zijn (als in; twijfels en angsten mogen nog steeds) of die kinderwens moet voelen tot in je eierstokken. Maar je moet natuurlijk het grotendeels willen. Als er nog altijd meer contra dan pro is, dan denk ik dat het duidelijk is om het idee nog even op te bergen.

Ik heb er 1 en 1 onderweg en ben geen typische 'mama'. Ik ben dolblij dat ik werk, en dat de opvang bestaat, en dat ze in 't weekend lekker met m'n partner spelen en ik even in bad kan 🤣 Alsnog vind ik het fantastisch mooi. Denk niet dat je een standaard plaatje hoeft te hebben van hoe je leven er dan uit zal zien.

Ik heb nooit echt een kinderwens gehad. "Ik kan niet eens voor mezelf zorgen, laat staan voor een kind." Tot ik m'n vriend tegen kwam en hij was degene die mij over de streep trok. Na de pil meteen zwanger en ik zat eigenlijk op mn ongesteldheid te wachten.. met extravergante huilbuien: "m'n ongesteldheid komt na 2 maanden niet door, m'n lichaam werkt niet goed😭", bleek ik gewoon al zwanger te zijn 😂. Nog twee testen gehaald omdat we de eerste positieve test niet vertrouwden. Na één week met een miskraam het kwijt geraakt. De maanden daarna en met de tweede miskraam werd het me wel heel duidelijk dat ik wél graag een familie wil zijn samen met mijn vriend. Met kids en alles erop en eraan. Nu 13 maanden en soms heb ik even een stress momentje: oh shit, het gaat nu waarschijnlijk ook echt gebeuren! Ga ik alles redden, ben nu al zo moe? Maar dan bedenk ik me dat ik dit samen met mijn vriend ga doen en dat het echt wel goed gaat komen 🤗

Ik had geen kinderwens tot ik 33 was. Daarna ook echt heel erg getwijfeld, dacht soms echt dat mijn leven voorbij zou zijn haha. Maar wel de keuze gemaakt het te proberen, het duurde helaas heel lang maar uiteindelijk werd ik zwanger. Mijn kindje is 8 weken en het beste en mooiste wat me ooit is overkomen. Ik snap niks meer van al die twijfels. Alle angsten die ik had zijn een soort van wel waar hoor, maar alles word gecompenseerd door dat kleine mensje. Ook al doet ze niks, ik ben zo stikgelukkig. Ik wil er nog eentje :D Echt, het is schitterend 🥰💜

Je verhaal is erg herkenbaar. Wij hebben beide geen wens gehad voor een kind, maar ineens sloeg dat om ( vraag me niet waarom) en hadden we het er wel eens over, twijfel twijfel ( ook gezien gezondheid partner) toch maar niet, toch wel! Zwanger worden was geen probleem maar Helaas wel 2 miskramen gehad… maar momenteel zwanger van een dochter en ben 21 weekjes.. super spannend en leuk! We moesten er samen in groeien voordat we “begonnen” zeg maar.. maar staan nu 100% achter onze keuze. We hebben duidelijk wens voor maar 1 kindje (vooral ook gezien gezondheid partner)

Ik vond het altijd apart dat andere meisjes toen ik kind was, de droom hadden om moeder te worden. Ik heb nooit zoveel met kinderen gehad. Ze zijn wel schattig, maar geen idee hoe er verder mee om te gaan. Een vriendin van mij die al kinderen heeft gaf aan dat het heel anders is als het je eigen kinderen zijn en dat geloofde ik wel! Ik wilde ook wel kinderen, maar het is nooit mijn ultieme droom geweest. Ik merkte toen we probeerde dat ik best teleurgesteld was met een negatieve test. Maar ik zat er meer mee dat ik nadat de spiraal eruit was en ik ongesteld was geweest maanden niet ongesteld was. En dus niet zo goed wist hoe het met mijn eigen lichaam zat. En ik al wel mijn levenstijl aan had gepast en dus geen wijn meer dronk en ik hoopte dat ik niet te lang zonder zwanger te zijn mijn levenstijl moet aanpassen. Nu ben ik zwanger en er super blij mee, maar ook heel onwerkelijk! Kan nog niet helemaal voorstellen dat er over 5 maanden een baby is. Nu denk ik wel dat het meespeelt dat ik een goede relatie heb met mijn man, en hij dol is op kinderen. En ik denk dat hij er al meer van snapt en weet dan ik doe en hij denk ik ook een hele goede vader is. Ik denk dat het mij minder onzeker maakt dat ik weet dat we er met zijn tweeën voor 100% voor gaan!

Voor mij ook heel herkenbaar, kinderen krijgen was voor mij nooit een droom, ik herken me totaal niet in de standaard kinderwens en ben ook helemaal niet leuk met (andermans) kinderen. Net 30 had ik ook nog heel veel wensen en dingen die ik wilde doen zonder baby's, maar besefte me dat ik me op mijn 40e wel met kinderen zag. Tsja, dan moet je er een keer aan beginnen. Ik had ook al heel veel gereisd en gedaan. Ik liet me heel erg afschrikken door mensen die zeiden 'wacht maar tot je kinderen hebt, dan kan je niks meer' of dat je dan wel moet veranderen in een typische moeke. Maar dat hoeft dus helemaal niet, je kan ook moeder worden op je eigen manier. Is het een twijfel óf je kinderen wilt of wanneer?

Ik zat ook heel erg in het straatje 'ik zie mij nu niet met een kind, maar ik zie mij binnen 10-15-20 jaar ook niet zónder kinderen'. Dus heel nuchtere beslissing geweest hier ☺️

Wat goed om te lezen dat zoveel van jullie je ook zo voel(d)en! Ik heb ook nooit een sterke kinderwens gehad en zelfs heel lang gedacht dat ik het helemaal niet wilde. Sinds ik tante werd, was dat niet meer zo een zekerheid. Dat voelde namelijk zo eigen, en zo leuk dat ik het ooit ook wel voor me zag bij mezelf. Inmiddels ben ik ruim 4 jaar samen met mijn partner, en hij had wel een kinderwens. We hebben hier veel over gesproken, en ik kwam tot de conclusie dat ik de toekomst ook niet voor me zie zonder kind(eren). Mijn spiraal moest eruit en dat was een goed moment om het maar eens te gaan proberen (ik ben inmiddels 32). Het was erg snel raak, en inmiddels ben ik ruim 16 weken zwanger. Ik vind het op momenten doodeng, en ik zit ook niet perse op een roze wolk ofzo. Ook kan ik me nog niet echt een voorstelling maken van hoe het straks zal zijn. Wel voel ik dat we er klaar voor zijn, en we dit samen kunnen en willen! Ik zie op tegen de veranderingen, maar ergens denk ik ook dat dat precies is wat ik nodig heb.. lastig uit te leggen, haha!

Wat fijn om te lezen dat ik niet de enige ben en dat er meer zich zo voelen.. Gelukkig hebben we nog een paar jaar de tijd om erover na te denken en te beslissen. Normaal gesproken zeg ik probeer het en bevalt het niet stop je.. maar met een kind is dat natuurlijk wel even anders. Tot we wat meer duidelijkheid hebben over ons eigen gevoel kan ik in elk geval genieten van mijn kleine nichtje❤

Ik heb tot 2 jaar geleden geroepen tegen iedereen dat ik nooit kinderen wil. Ze zijn irritant, maken veel lawaai, als baby poepen en plassen ze de hele dag, nee hoor niks voor mij… Mijn ex die zei in 2006 al tegen mij toen we een relatie kregen “als je ooit kinderen wil, moet je niet bij mij zijn”. Door zijn overtuigende mening over kinderen moest ik er dus ook helemaal niks van weten. Tot ik 2 jaar geleden weg ging bij mijn ex en een nieuwe partner kreeg. We gingen naar een pretpark voor mijn verjaardag en in de rij voor een attractie ging hij achter mij staan, pakte mijn buik vast en streelde erover heen. Ik voelde iets wat ik toen in 37 jaar nog nooit gevoeld had…. Een vlindertuin ontstond en mijn eierstokken begonnen langs alle kanten te rammelen. Medio 2020 heeft hij mij ten huwelijk gevraagd en ook gevraagd of ik de pil wou laten staan. In december dat jaar ben ik op mijn 38ste vrij snel zwanger geworden met weinig tot geen zwangerschaps kwaaltjes. In september krijgen we ons eerste kindje, ik ben dan net 39 geworden. De zwangerschap is tot hiertoe voorbij gevlogen… het besef is er amper dat er wat in me groeit en over 2,5 maand is het dan zover dat we met zijn drieën zijn. Wel heb ik zo lang gezegd dat ik geen kinderen wil dat het me soms echt overrompeld en angstig maakt dat het bijna zover is…. Ik hoop echt dat ik het goed zal gaan doen en dat het niet super onwennig gaat zijn straks. Mijn partner heeft er ontzettend veel zin in. Zoekt allemaal filmpjes op over luiers verschonen, baby troosten en noem maar op, ik heb daar nog steeds een beetje moeite mee. Van woorden zoals “speen” of “ tutteldoek” of “slabbertje” gaan mijn haren echt overeind staan… 😖 Tijdens het intake gesprek met de kraamzorg ga ik het hier wel even over hebben of dit normaal is wat ik voel… Langs de andere kant kan ik wel ontzettend genieten als ik in onze baby kamer rondsnuffel en de spulletjes en de kleertjes zie… beetje gemengde gevoelens zeg maar.

Ik ben ook niet het standaard type moeder, wilde ook nooit echt kinderen tot het laatste jaar (ben nu 38). Vooral omdat ik nu een andere partner heb die zo goed bij mij past. Ben nu toch 9 weken zwanger en het is super welkom. ik ben gezegend met een man die helemaal dol is op kindjes en alles wat daarmee te maken heeft. Ik ben gewoon niet zo. Waarschijnlijk zal ik ook wat meer gaan werken dan hij, ik heb sowieso een hoger inkomen dus dat is makkelijker. Ik ben altijd heel zelfstandig geweest en heb het ook echt nodig om dingen alleen te doen en die ruimte is er bij hem. En dat alles bij elkaar maakte dat ik er nu wel klaar voor ben en het aandurf.

Heel herkenbaar dit! Ik wilde als kind al mama worden. Maar hoe ouder ik werd, hoe minder ik dit verlangen voelde. Het verdween echt naar de achtergrond. Mijn man zag zichzelf wel ooit met kinderen, maar zeker nu nog niet (We zijn 30 en 32). En bij mij bleef het gevoel erg wisselen. Totdat mijn beste vriendin vertelde dat ze zwanger was. Ik was echt heel erg blij voor haar, maar na het gesprek heb ik ook gehuild. Blijkbaar kwam toen het besef pas dat ik toch graag kinderen wil :) Dus nu zijn wij aan het proberen!

Ik herken het ook. Ik heb nooit een kinderwens gehad, maar zag mij in de toekomst wel samen met een gezin. Ik ben nu 4 jaar samen met mijn vriend en hij heeft al een dochtertje uit zijn vorige relatie van 6 jaar. Ik vind het soms best pittig om bonusmoeder te zijn, ondanks dat ik ontzettend mijn best doe, en ben daardoor eigenlijk nog meer gaan twijfelen over het krijgen van kinderen. Afgelopen najaar heb ik toch de knoop doorgehakt en zijn we ervoor gegaan. Ik ben nu 6 weken zwanger. Ik heb de keuze best rationeel gemaakt: we hebben een stabiele relatie, een huis, beiden een vast contract. Daarnaast heeft mijn vriend een sterke kinderwens en ik gun het hem ook zo. Ook merk ik aan mezelf dat ik "later" wel graag kinderen wil. Niet dat ik straks als enige geen kinderen heb vanuit mijn vriendengroep. Ik ben nu 27 jaar, dus nog best jong. Wat ik mooi vind is dat ik mij heel rustig voel onder het feit dat ik zwanger ben. Het hielp mij ook wel dat het 3 rondes heeft geduurd. De 1e ronde was ik erg opgelucht dat ik nog niet zwanger was. Was vooraf bang om geen moedergevoelens te gaan voelen, maar ik merk dat ik nu ondanks de prille zwangerschap al heel beschermend ben. Bijvoorbeeld als mijn vriend per ongeluk mijn buik aanstoot als we naast elkaar liggen. Ik hoop dat het een mooie ervaring mag worden en we een gelukkig kindje mogen krijgen. Ik hoop dat je je gevoel mag blijven volgen.

Zo herkenbaar. En dan moet je toch een keer beginnen. En nadat we eerst 15 jaar samen de hele wereld over hebben gezworven hebben we de beslissing genomen om te kijken of het zou lukken. Want nog langer wachten, dat was qua leeftijd niet echt verstandig (ik was toen 35). Dat is nu ruim 2 jaar geleden. En van het meisje dat zich echt nog niet met kinderen zag ben je ineens die vrouw die nu in een IUI traject zit. 😵 als je me dat 5 jaar terug had verteld had ik je zoooooo hard uitgelachen. Nu wel met de overtuiging dat als het lukt het ongelooflijk welkom is, en als het niet voor ons is weggelegd dan is dat ook oké. Dan weet ik dat ik er alles aan heb gedaan en kan ik niet op mijn 42ste ofzo ineens gaan denken ‘had ik maar’… en spijt krijgen dat ik het niet eens geprobeerd heb. Al is die medische molen soms heel eng en intimiderend. Én heb ik nog een hele lange lijst van landen en dingen die ik graag nog wil zien en waarbij kinderen niet handig zijn en waar ik dus anders de komende 30 jaar prima mee kan vullen. Beide levenspaden zijn mooi ☺️