Klaar voor een tweede kindje?

Ik herken het zeker. Mijn zoon was 8 maanden oud toen wij besloten om er weer voor te gaan - diezelfde ronde was ik zwanger en onze dochter kwam iets te vroeg dus toen hij 17 maanden was, is zijn zusje geboren. Ik had geen “intens verlangen” naar een 2e, maar wist wel zeker dat ik deze (uiteindelijk) wilde en wilde er dus het liefst zo snel mogelijk “vanaf” zijn. Klinkt misschien stom, maar ik vind het krijgen van een kind best een grote impact hebben op (vooral) mijn leven, en wilde de babytijd en de “ik offer mijn leven op voor mijn kleine kinderen” periode het liefst zo snel mogelijk achter de rug hebben. Onze dochter is nu 4 maanden, onze zoon 19 maanden en het is echt genieten! Ik ervaarde tijdens de zwangerschap al heel veel schuldgevoelens tegenover mijn zoontje en ook de eerste maand(?) was ECHT heftig voor mij, emotioneel gezien. Maar als ik nu al! zie hoe gek ze op elkaar zijn, zou ik het zo 10x over doen. Was het allemaal rooskleurig en vond ik de zwangerschap en het “verlangen” naar een 2e hetzelfde als bij de eerste? Nee, dat niet. Maar ik ben wel ontzettend blij met haar en vind het leeftijdsverschil echt super leuk. Waarschijnlijk piep ik over 2 jaar anders als ze samen de tent uitvechten, maar voor nu geniet ik! 😂

Lastig hè! Er zijn altijd een aantal voors en tegens. Goed dat je bezig bent je bevalling te verwerken dat is sowieso goed om te doen of je nou nog een keer bevalt of niet. Om het leeftijdsverschil zou ik me persoonlijk geen zorgen maken, ook hierin zijn er voor- en en nadelen voor veel of weinig leeftijdsverschil. Als je er nu nog niet klaar voor voelt en lekker wilt focussen op je kleine meid, laat het dan misschien nog een half jaar of jaar rusten en kijk dan hoe je er in staat. Weet niet of je eigen leeftijd nog een rol speelt?

Aan jou te horen, ben jij er nog niet klaar voor. Gezien je een traject weer in zal moeten gaan met alle onzekerheden etc van dien, zou ik je adviseren nog even te wachten. Mentaal is dat óntzettend zwaar, omdat je er onbewust toch veel mee bezig zal zijn. Maar ook omdat ik je onzekerheid hoor, zou ik nog even wachten. Begrijpelijk dat je partner er iets eerder klaar voor is dan jij; voor hem is dat nou eenmaal anders… Mijn advies is; geniet lekker van je dochter, praat er veel over met je partner en houdt de mogelijkheid aanwezig. Het bespreekbaar houden is al een groot onderdeel, en is van groot belang. In de tussentijd zou ik als ik jou was oriënteren in iets van therapie wat betreft bevallingen. En dan het liefst bijvoorbeeld je verloskundige vanuit de praktijk bijv. Zij weten goed de details naar voren te halen en prikken zo door je angsten heen. Zo kun je ook samen bespreken hoe de eerste bevalling ging en wat er nu eventueel anders kan… Verloskunde praktijken willen vaak mee helpen in dit soort situaties, dus als ik jou was zou ik een belletje plegen. Voor de rest, heel veel succes met dit plan. Neem vooral de tijd en denk er goed over na. Bovenal; veel gezondheid en plezier gewenst😙

Ik heb 5x iui gehad. Alles bij elkaar heeft jaren geduurd voor we een kindje mochten krijgen. Ik ervaar ook dat de wens voor een 2e anders is dan de 1e. We willen het graag, alleen voelt het wel anders dan eerder. Denk dat het wel normaal is, omdat bij de 1e ook alles nieuw is. Dat geeft ook andere emoties.

Heb jij dan ook doordat het verlangen anders voelt dat je daardoor twijfelt ? Ik voel bijv ook echt een druk doordat ik gewoon niet weet hoe lang het nu zal gaan duren. Het kan zo raak zijn maar het kan zo ook weer 3 jaar duren, of misschien wel helemaal niet lukken. Herken je dat ?

Klopt, dat wisselt heel erg de gedachtes. Ik herken het zeker. Maar wat helpt is om naar de toekomst te kijken, hoe zie ik onze toekomst over bijvoorbeeld 10jaar. Dan zie ik toch echt een gezin voor mij met 2 of 3 kindjes.

Hier kindje van augustus en heeft meer als 2 jaar geduurd, de maand erop zouden we met iui beginnen maar raakte spontaan zwanger. Nooit een oorzaak gevonden. Pittige bevalling gehad, ptss en nog steeds aan het verwerken. Hier ook dus geen idee wanneer toe aan een 2e , precies zoals je zegt je weet niet hoelang het gaat duren. Als je nu weet dat het bijvoorbeeld weer zo lang duurt als hiervoor (of zelfs een traject) dan zou ik hebben; beginnen. Maar als ik volgende maand zwanger zou zijn zou ik het te snel vinden. Dus ik voel precies hoe jij je voelt (los dat ons iui bespaard is gebleven en jou niet...❤️)

Herkenbaar!! Na dik 3,5 jaar eindelijk zwanger geraakt door ICSI. Ellendige zwangerschap gehad met longscovid en extreme vermoeidheid. Kleine is nu bijna 7 mnd. Altijd gezegd dat ik 2 kinderen wou, maar de twijfel is zooo groot! Ene dag denk ik fuck it, laten we ervoor gaan en morgen denk ik weer helll no😳🙄

Hoe ga jij daar nu mee om? Wacht je tot er misschien wel een moment komt dat het verlangen groter is? Of totdat je je bevalling verwerkt hebt ? Ik vind het erg lastig. Merk dat de gedachten me toch wel dagelijks even bezig houdt. Maar net wat je zegt; mocht het morgen raak zijn dan is het voor mij nog veel te vroeg.

Ik denk tot ik meer de bevalling heb kunnen verwerken. Ik heb momenteel al meerdere EMDR sessies gehad maar het zit er nog zeker. Slaap bijvoorbeeld ook heel slecht snachts en echt blinde paniek. Ook kan ik op tv niks spannends bekijken of iets over ziekenhuis of zielige dingen. Ik raak dan echt in paniek en slaap dan nòg slechter. Ik ben bang wanneer ik weer op de operatie tafel lig ik echt flinke flashbacks ga krijgen dus wil het eerst een goed plekje gegeven hebben. Verder weet ik ook niet hoelang ik tussen de 2 zou willen? Als je toch zou weten hoelang het zou duren om zwanger te (mogen) raken, maarja is niet te plannen eh🥲

Topic mag gesloten worden