Na miskraam boos op iedereen vooral mijn partner.. en 0 zin in seks

Ik kan niet meepraten over je ervaring met het krijgen van een miskraam. Wel over je gevoelens en hormonen. Ik heb a.s. maandag een gesprek in het ziekenhuis met een gynaecoloog van de POP Polikliniek. Ik heb er zelf nog geen ervaring mee, maar na e.e.a. op internet gelezen te hebben over de POP Poli lijkt het mij een hele goede poging om alles weer op de rit te krijgen. Voor mezelf dan hè

Dank je.. ik ga dit eens bekijken... Het nare is dat ik geen zin heb ik seks, omdat ik het vergelijk met de ellende.. “dit is ervan gekomen...” En dat vind ik niet eerlijk.... eerlijk gezegd; ik durf gewoon niet meer....

Ik herken dit wel hoor! Ik heb 2 maandjes geleden een miskraam gehad en ik ben daar enorm verdrietig en boos om geweest. Waarom moest dit nou bij ons gebeuren, terwijl dat het zo welkom was geweest. Dit mag en is totaal niet raar he!! Geef het vooral tijd. Dit is nu jou manier van verwerken, en dat je geen zin in seks hebt is ook niet gek. Het is allemaal enorm verdrietig en dit mag jij uiten. Praat erover als je dit fijn vind met mensen die je vertrouwd, maar probeer ook afleiding te zoeken door leuke dingen te doen. Jullie krijgen echt wel jullie mooie kindje waar jullie zo op wachten echt waar. Wat mij ook op de been hield is dat het kindje waarschijnlijk niet gezond had gewezen. Dan ben ik er nog "blij" om dat het met 9 weken fout is gegaan dan dat we bij de 20 weken echo te horen krijgen dat het niet levensvatbaar is. Maar dat is natuurlijk voor iedereen anders. Ik heb inmiddels alweer een eisprong gehad, en verwacht maandag weer de volgende. Wij gaan er weer vol voor en hopen snel op een positieve test. Weet dat je verdriet normaal is en dat dit ook mag! Krop niks op en probeer erover te praten, of schrijf erover als je dit fijn vind. Ik hoop dat je je snel beter voelt ❤️

ik heb het gelukkig niet meegemaakt maar kan me wel priberen te verplaatsen in jou gevoelens. bedenk je even dat het pas een week geleden is gebeurd. het is niet meer dan normaal lijkt mij dat je boos en verdrietig bent. het is niet niks wat je overkomen is, ik heb je verhaal hier op het forum voorbij zien komen en vind het echt verschrikkelijk voor je! geef het even tijd, ik weet dat het makkelijker is om te zeggen dan te doen, maar ook jou droom zal uitkomen.

Meid ik begrijp je helemaal! In het begin was ik juist vooral verdrietig en ging er weer met volle moed tegenaan. Tot ik vorige week voor 't eerst weer ongesteld werd sinds de miskraam en sindsdien zit ik zo in de put! Ben echt enorm gefrustreerd, boos, verdrietig en vind het zo oneerlijk allemaal.. Een vriendin die 4 weken korter zwanger was heeft me nu ingehaald en dat doet heel veel pijn. Vanmiddag bij de lunch een wijntje gedronken en ik zei ook tegen m'n collega's (was een afscheid lunch van collega): zo ik neem het er maar van, nu ik toch zwanger ben. De oplossing heb ik helaas niet. Ik probeer het nu wel voor mezelf er maar gewoon te laten zijn, het is ook flink klote allemaal. Dus dan ben ik maar even boos en verdrietig! Opkroppen heeft ook geen zin. Afleiding zoeken is misschien een goede oplossing en het proberen los te laten.. Sterkte 🌹

Nu ik toch niet zwanger ben*

herken je verhaal!! vorig jaar ook 2 x misgegaan.... ik was boos... verdrietig.. alleen maar negatief... iedreen om me heen werd zwanger. of was net bevallen. ik gunde het iedereen van harte.. maar kon gewoon niet blij zijn.. wilde pasgeborene ook nie vasthouden... bleef op de achtergrond... het heeft een lange tijd geduurd voordat ik er overheen was... maar het is toch goed gekomen... geef jezelf en je lichaam de tijd om te herstellen. probeer er met familie,vrienden of misschien via dit forum erover te praten.... of schijf van je af...dat je ff je frustratie kwijt kan... geef de moed niet op...jou tijd komt ook...😘

Ik heb ook een miskraam gehad en het er daarna weer over hebben moest ook van mij komen. Zou je adviseren om met je partner te praten over hoe dat over komt. Die schat van mij had ingevuld dat ik me misschien schuldig voelde en het daarom bij mij wilde laten. Niet het idee wilde geven te pushen etc. Elkaar kwijt raken is het minst handig nu, en bij ons heeft het ons een stuk dichter bij elkaar gebracht om het samen te delen. Mannen denken er soms meer aan of hebben er heel andere gedachten over dan dat we als vrouw zouden invullen. Mij hielp het te bedenken dat het eenmaal gebeurd en dat net zo goed bij ons kon als bij ieder ander. Het is heel verdrietig, maar het onbezorgde leven is voorbij zodra je er voor gaat lijkt het wel. De POH bij de huisarts kan je helpen van de negatieve gedachten af te komen. Het is geen schande als dit zelfstandig niet lukt, hormonen spelen ook een rol.

Hej, herkenbaar. Wij kwamen er met de 12 weken echo achter dat het niet leeft. Ik ben maanden boos geweest, verdrietig, dan weer hysterisch blij. Laat de emoties toe. Je maakt iets verschrikkelijks mee. Jij en je vriend moeten dit verwerken en dan kan je altijd weer praten over opnieuw proberen. Geef het tijd. Iedereen verwerkt het op zijn/ haar manier. Blijf met elkaar praten, maar geef elkaar de ruimte. Heel veel sterkte de komende tijd en hou vertrouwen in jezelf en elkaar!

Hey Asherman. Gevoelens mogen niet genegeerd worden. Laat toe wat je voelt, maar stel je partner er niet buiten. Dit is ook zijn verlies. Voel je ook niet schuldig of dat je gefaald hebt. Je lichaam heeft haar best gedaan en alles gegeven om het kindje zo goed en gemakkelijk mogelijk te maken. Maar celdeling is misgelopen en daar kan je niets aan doen. In ons leven hebben wij niet over alles de controle. Voel je gerust boos, verdrietig, ontroostbaar. Maar doe dit niet alleen. Ook voor je vriend is dit zwaar. Probeer er samen sterker uit te komen. Ik heb zelf ook 2 miskramen gehad en heb het telkens de tijd moeten geven om het een plaats te geven alvorens wij weer begonnen. Goesting in seks of nabijheid en tederheid ontbrak mij ook volledig. Maar heb mijn partner uitgelegd hoe en wat (kort want ben geen babbelaar) want merkte toch dat hij het er moeilijk mee had. Wanneer hij de reden erachter wist, had hij begrip en liet hij mij doen. Tot ik er klaar voor was. Ik heb mijzelf telkens min een half jaar gegeven om het een plaats te geven, want wilde niet in een nieuwe zwangerschap stappen met spijt, schuldgevoel of boosheid. Elk kindje heeft recht op volop positiviteit. En niet als 'vervanging' omdat je vorige zwangerschap is misgelopen. Zo is het bij mij gegaan. Ik wens je veel sterkte, steun en liefde.

Hoi Asherman, Laat je boosheid er maar zijn. Het is toch verschrikkelijk klote wat jullie meemaken!! Zoveel hoop en dromen, en in ene van de tafel geveegd! Je bent omdat je iets is afgenomen wat je heel graag wil. Zou het kunnen zijn dat je vooral verdrietig bent maar dit moeilijk vind om toe te laten? Boos zijn, is vaak een makkelijkere emotie. Ik ga hetzelfde zeggen als de meiden hieronder: praat erover. Ook en vooral met je partner. Deel je irritatie en verdriet. Hij zal het ook hebben.. En dan kunnen zulle het samen 'dragen'. Bij mijn miskraam was ik vooral verdrietig. De boosheid had ik in de fase ervoor: ik ben nu 2x zwanger geraakt met icsi (ivf) en de 1e keer was dus een windei. Na 2 jaar proberen, 1 jaar medische molen. In die 2 jaar was ik zo boos op andere zwangere vrouwen. Waarom zij wel, wij niet. Ik kon geen baby zien. Kon zelfs niet naar de babyshower van mn schoonzus. En weet je? Dat mag gewoon allemaal. Jij mag je terugtrekken en nu even egoïstisch zijn. Het was een hele zware tijd. Maar door die miskraam, op de een of andere manier, werd ik minder boos. De gedachte dat ik zwanger kòn raken, gaf me vertrouwen en het het maakte me nog zoveel meer bewuster wat een wonder het is als een embryo zich ontwikkeld tot een gezonde baby. Daardoor kon ik zelfs blij zijn voor andere zwangeren. Maar het verdriet voor mezelf bleef altijd. Dus, ik zou zeggen je bent geen depressief geval. Je wordt juist depressief als je je emoties gaat onderdrukken. Laat het toe. Praat erover. Doe yoga. Mindfulness. Sport. (Alles uiteraard op zn tijd en wat je aankan). En neem de tijd. Heel veel sterkte.⚘

Ik zag net dat Ouders van Nu een artikel over Asherman en zwanger worden op Facebook heeft gedeeld. Misschien interessant om te lezen? https://www.facebook.com/122764794400209/posts/2756258661050796/ in de reacties staat dat er ook een speciale Facebook pagina is voor Asherman, mocht je dit nog niet weten!