Ouders niet betrokken bij IVF - Help!

Geen tips maar wil je een dikke knuffel geven ♡ Hopelijk mogen jullie snel zwanger zijn!!

Geen ervaring, althans niet in de houding van je familie, wel in jarenlang ivf traject. Dus ik snap heel goed dat je de steun van je familie nodig hebt! Ik denk dat je toch echt in gesprek moet met je ouders, duidelijk aangeven wat je mist, wat je zou willen. Moeilijk natuurlijk, maar erg belangrijk, voordat jullie relatie hier echt onder gaat lijden. Succes!!! En echt doen hoor.... En natuurlijk ook het allerbeste gewenst in jullie traject. Ik hoop van harte dat jullie kinderwens vervuld gaat worden!

Geen ervaring. Maar misschien toch duidelijker zijn richting je ouders. Evt op papier als je het moeilijk vind

Herkenbaar… ook met m’n vader en moeder idd. Hoewel zwaar kan ik als enige tip geven, richt je op de mensen op wie je wel kunt en mag rekenen. Dit kan ook slechts een handjevol mensen zijn, maar dat groepje is des te belangrijk voor support wanneer je dat nodig hebt . Knap dat je al wat mentale hulp hebt gezocht. Dat heeft ons er ook enorm bij geholpen. Voor ons individueel, maar ook voor de relatie. Veel succes en natuurlijk moed voor alles dat nog komen gaat. ☀️💕

Wat een zwaar traject. Lijkt me extra emotioneel met naasten die (weer) zwanger zijn. Hier geen ervaring mee maar wel iets soortgelijk met mijn ouders (vooral mij moeder ivm het onderwerp). Ik heb jaren last gehad van vaginisme. Ik vond het heel lastig hier over te praten. Als ik al de voor mij hele grote drempel had genomen hier over te beginnen begon mijn moeder snel over wat anders. Op een gegeven moment hier over gehad (dus niet vaginisme zelf maar de manier van praten). bleek dat zij dit ongemakkelijk vond want ze wist ook geen oplossing en ook dat ze het voor mij lastig vond en daarom dacht juist over wst anders te praten. Aangegeven dat ik ook geen oplossing verwacht maar het voor mij wel heel fijn was mij ei kwijt te kunnen. En ook trots te zijn als ik kleine stapjes had gemaakt. Want is toch niet iets dat je met Jan en alleman deelt. Je hebt aangegeven hoe je je voelt en helaas doen zij er niet actuefniets mee. Ik zou uitspreken wat je hoopt, een luisterend oor, betrokkenheid en juist wel actief er naar vragen. En mocht je er een keer juist niet over praten jij dit dan aangeeft. Voor ons hielp wandelen, praat 'gemakkelijker' dan op de bank zittend voor ons. Ook sauna dagjes met mijn moeder waren eigenlijk 'mamma-dochter' praatdagen. Tijdens mijn postnatale depressie ook gemerkt dat zij dit lastig vonden. Steeds oplossingen vedzinnen en positief zijn. Terwijl ik een luisterend oor en alleen ' wat zwaar' en een knuffel nodig had. Hierbij bleek het helaas dat ik bij anderen naasten beter terecht kon dan mijn ouders. Wat me dan in vlagen weer extra verdrietig maakte. Veel sterkte!

Wat heftig dat het niet lukt en om je heen wel steeds kindjes geboren worden, dat lijkt me heel erg lastig. Ik hoop dat het jullie snel zal lukken! Wat betreft je ouders, je hebt gedaan wat je kon. Blijkbaar zijn ze niet geïnteresseerd genoeg om alles bij te houden, dat is ook een kwestie van accepteren. Er zijn wel meer ouders die niet zo betrokken zijn. Ze zijn ook niet verplicht om steeds te vragen hoe het gaat en hoe ver je bent. Gelukkig heb je een partner om alles mee te delen en nog zijn familie en goede vrienden. Ik zou me gewoon daarop richten en juist wat minder open zijn naar je ouders. Ik denk dat het juist alleen veel energie kost zo en te weinig oplevert. Sterkte

Wat ontzettend zwaar voor jullie dit traject. En dan helpt dit met je ouders echt niet mee natuurlijk. Hier ook ouders die grotendeels emotioneel onbereikbaar zijn. Al gaat het hier wel beter nadat ik een keer heel boos ben geworden. Wat mij (en mijn zus ook) helpt is voelen dat je best mag rouwen om de ouders die je niet hebt: die in voelende betrokken ouders. Daarnaast kun je best houden van je ouders die je wél hebt. Je verdriet mag er zijn, maar helaas kun je ze niet veranderen. Sterkte lieve vrouw en ik wens jullie veel geluk en een prachtig kindje toe.

Ik heb geen ervaring met ivf of moeilijk zwanger worden. Wel heb ik de nodige levenservaring en veel moeilijker dingen voor mijn kiezen gehad. Als ik je 1 tip mag geven: stop met verwachten van mensen die je niet kunnen geven wat je wil hebben en focus vooral op wat wel. Ik lees in je berichtje dat je een hele lieve, betrokken schoonfamilie hebt en goede vriendinnen die er voor je zijn in deze tijd. Dat is de zegen in je leven, van die mensen moet je het hebben! Je ouders, of andere eigen familie, proberen af te dwingen om naar je om te kijken werkt niet. Het wordt geforceerd ongemakkelijk. Accepteer dat het er niet in zit bij deze mensen, hoe pijnlijk ook dat dit je eigen ouders zijn. Uit ervaring weet ik dat he er alleen maar depressiever en verbitterd van raakt als je zo focust op wat niet is.

Wat rot dat je ouders eigenlijk niet echt betrokken zijn. Dit ligt niet aan jou. Soms zie je bij ouders of andere mensen dat ze het gewoon niet zien of willen zien,en het lastig vinden dat het slecht met je gaat. Bijv ik heb een hele goede band met mijn moeder we bellen veel en zie haar 2 a 3 keer per week. Maar toen ik in een diepe depressie zat ( tweede lijns psychotherapie) snapte ze dit niet...en wist zich hier ook totaal geen raad mee. Ik denk dat het die generatie is of geen ziekte inzicht hebben in. In mijn werk als VP zag ik ook vaak families die totaal geen ziekte inzicht hadden in hun moeder of vader die bij ons op de afdeling lag. Ze begrepen het niet.. ik heb er geen verklaring voor. Sommige mensen hebben dit nu eenmaal. Richt je op de mensen die er voor jullie zijn. Het is spijtig. Maar je hebt er alles aan gedaan en je opengesteld. Misschien zijn ze bang om vragen te stellen omdat je niet verdrietig willen maken.. Geen idee. Veel sterkte verder in jullie proces!

Ik herken wel een beetje wat je schrijft. Ik ben uiteindelijk na een jarenlange traject (ook operatie, allerlei behandelingen, ivf en uiteindelijk icsi) zwanger geraakt. Wij waren er altijd heel open over dus iedereen wist ervan. De eerste jaren kregen we nog wel support maar daarna niet meer, eigenlijk van niemand meer. Althans zo voelde het. Men wilde er niet meer over hebben, vroegen er niet naar. Vooral mijn ouders die begonnen dan steevast over de kinderen van mijn zus. Super irritant. Tips heb ik helaas niet, maar hopelijk ben je snel zwanger. Bij mij ging er een wereld voor mij open toen ik aankondigde dat ik zwanger was. Zoveel tranen, zoveel blijdschap, uit voor ons onverwachte hoeken. Wat bleek: de omgeving vond het zo moeilijk om ons de afgelopen te zien lijden, dat ze ons steeds probeerden op te vrolijken met luchtige zaken. Zij vonden het zo pijnlijk, gek genoeg kwam ik er toen pas achter hoeveel verdriet mijn omgeving had van de situatie. Ik merkte bijvoorbeeld dat mijn moeder veel troost had gezocht bij vriendinnen maar door haar eigen verdriet (en schaamte daarvoor) er minder goed voor mij kon zijn. Ik had dit veel eerder willen weten zodat ik het had begrepen en mij niet zo alleen en buitengesloten voelde. Nu ik de oorzaak ken is het voor mij goed zo. Sterkte!

Herkenbaar deze situatie. Mijn advies is om wel echt in gesprek te gaan met je ouders. Gooi het open, geef concreet aan waar je behoefte aan hebt. Misschien is het geen onwil, maar onbegrip/onhandigheid. Als er na dit gesprek dan nog niks verbetert zou ik pas gaan accepteren dat er niet meer in zit. Kun je tijdens het gesprek steun hebben van je zus/broer bijv? Begrijpen zij je beter en kunnen ze je bijvullen?

Herkenbaar! Ook de gevoelens die je beschrijft, ik heb altijd een goede band gehad met mijn ouders. Die is totaal veranderd doordat mijn man onvruchtbaar bleek wat voor ons een enorme klap was (we waren toen al 1.5 jaar bezig) We hebben toen nog een tese operatie gedaan allemaal zonder resultaat. Uiteindelijk gekozen voor KID in een tijdsbestek van 2 jaar 4x zwanger geraakt waarvan 1 missed abortion en 2 vroege miskramen. Afgelopen januari mocht ik bevallen van onze dochter wat voor ons een enorm cadeau is! Mijn ouders konden zich eerst niet vinden in KID de hele zwangerschap geen enkele interesse getoond 0.0 ook na miskramen niet wat mij veel verdriet heeft gedaan, nu onze dochter er is zijn ze in de gloria en dat vind ik wel eens moeilijk De band met mijn ouders is eigenlijk onherstelbaar beschadigd ook in de achterliggende jaren weinig interesse getoond, ze wisten eigenlijk niet waar we allemaal in zaten doordat ze gewoon geen vragen stelden en het onderwerp uit de weg gingen. Ik denk dat het misschien komt doordat ze zelf ook niet wisten hoe er mee om te gaan maar als kind van heb je daar niets aan en voel je je vooral genegeerd en alleen. Nu verwacht mijn broertje met zijn vrouw een baby eigenlijk direct zwanger geraakt en gaat het over niks anders als ik bij ze kom het is natuurlijk heel fijn allemaal ik gun niemand wat wij meegemaakt hebben maar leuk is soms anders. Ik heb er ook hulp voor gezocht toen in die tijd mede om met de houding van mijn ouders om te gaan en te leren dat dat niet bepalend mag/hoeft te zijn voor mijn/ons geluk. Weet dat je niet alleen bent, heel veel sterkte!

Sommigen ouders/mensen in het algemeen vinden zulke onderwerpen en situaties heel moeilijk om mee om te gaan of zeker iig om erover te praten. Ik snap echt goed wat je bedoeld en vind het super sneu dat jouw gevoel zo is, maar draai het eens om; Als het voor hun nou heel moeilijk en ongemakkelijk/verdrietig is om het er steeds echt openlijk over te hebben (je kan je daar letterlijk echt heel vervelend onder voelen, ik ken het zelf deels) dan is het voor hun kant natuurlijk net zo moeilijk of kwetsend als ze zich verplicht voelen er steeds naar te vragen of over te praten. (Ik denk dat alleen mensen goed begrijpen wat ik bedoel die dit gevoel weleens hebben bij bepaalde onderwerpen) Los daarvan zou ik ook zoiets hebben van; Als het niet uit mensen zelf komt, maar opgelegd wordt, vind ik het dus totaal geen meerwaarde hebben om er dan over te praten met deze mensen. Ik zelf zie dat dan niet als geen interesse hebben (ligt natuurlijk aan de situatie en mensen -ik ken jouw ouders niet en weet dus niet precies hoe dit bij hun zit-) maar als het niet altijd kunnen praten of het gewoon écht fijner vinden niet alle ins en outs te bespreken. Ik denk dat die mensen/gevoelens er ook mogen zijn....het wordt zo snel bestempeld als gesloten of emotioneel onbereikbaar zijn maar soms is dit juist de manier om ermee om te gaan voor mensen. Dat zou misschien ook wat meer geaccepteerd mogen worden. 9 vd 10 keer heeft het niet te maken met desinteresse of iets (als jouw ouders verder liefdevolle mensen zijn en de band verder goed is) maar met anders omgaan met bepaalde gevoelens of onderwerpen. Plus het kan ook nog een generatiekloofje zijn en heeft daarbij ook te maken met manier van opvoeden en uiteraard dus ook met je eigen karakter.

Dank jullie wel voor al jullie lieve reacties en goede tips! ❤️ Ik denk dat ik het binnenkort nog een keer bespreekbaar maak. Als dit geen effect heeft moet ik me erbij neerleggen dat mijn ouders er gewoon niet mee om kunnen gaan. Dat doet niets af aan hun liefde voor mij, maar is denk ik gewoon iets wat er niet in zit. Fijn dat ik dit even met jullie kon delen en bedank voor het goede advies!

Heb je je gevoel geuit in de zin van hoe je je voelt of heb je ook geuit wat je mist van hen, wat je verwacht van hen? Uit ervaring weet ik hoe moeilijk het voor sommigen is hoe om te gaan met mensen die in fertiliteitsproblemen zitten. Een ouder wil het best voor zijn of haar kind. Het snijdt door je ziel en door je hart als je kind pijn moet dragen en jij dat niet op kan lossen als ouder. Fertiliteitsproblemen is voor de meeste mensen een ver van het bed. Ik zou je willen adviseren om uit te leggen wat je van ze nodig hebt. Mam en pap en doet zoveel pijn dat het niet lukt om zwanger te worden, de vroege miskramen, de angst om misschien nooit mama te worden. Ik heb jullie nodig. Het zou me helpen als.... vul in wat je nodig hebt. Of iets in die trant. Biedt ze aan dat ze een x meer mogen naar het ziekenhuis evt of dat ze een x mogen naar maatschappelijk werk zodat de maatschappelijke werkster ook kan begeleiden. Je hebt ouders die gewoon uitspreken tegen hun kind dat ze niet weten wat ze moeten doen maar sommige verstarren miss ook wat. Er is maar 1 manier; spreekt het uit zodat je niet zoiets als boosheid er tussen krijgt.

Laat je niet je ego er tussen staan om in gesprek te blijven. Het is niet belangrijk wie als eerste stappen zet.

Geen tip, wel herkenning. Denk sommige mensen (je ouders) oprecht niet weten wat ze ermee aan moeten en zo juist het tegenovergestelde doen van wat wenselijk was. Dikke knuffel. Hoop op goed nieuws voor jullie 😘

Nogmaals dank jullie wel voor alle adviezen en lieve woorden. Ik heb mijn ouders gister een berichtje gestuurd waarin ik het heb uitgelegd en we hebben daarna gebeld. Het klopte inderdaad wat vele van jullie zeiden en wat ik zelf ook al een beetje dacht: ze wisten gewoon niet waar ze goed aan deden. Ze wilde er gewoon niet over beginnen om ons niet aan het huilen te maken, maar verzekerde me dat ze er vaak aan dachten. Ze willen er juist voor ons zijn in deze periode. Ik vond het heel erg fijn om te horen. Het lucht echt op. Het was van beide kanten een heel eerlijk gesprek. Want ik vond dingen lastig maar zijn natuurlijk ook, en dat begrijp ik ook. Ik dacht ik laat het even weten voor iedereen dit dit misschien nog eens leest en twijfelt over het bespreekbaar maken. Bij mij is het dus goed uitgepakt. Veel liefs! ❤️

Wat fijn zeg dat je een goed gesprek hebt gehad! Ik kan mij inderdaad voorstellen dat dit enorm oplucht! Je hebt er niets aan, maar ik wil je laten weten dat jouw bericht en alle reacties met herkenbaarheid in de situatie, mij enorm helpen! Ik vind het heel fijn te weten dat het niet aan mij of mijn ouders ligt, maar dat dit dus blijkbaar regelmatig voorkomt. Dankjewel daarvoor

Dit is wel herkenbaar. Ik vond het heel lastig omdat het om mijn ouders ging maar heb ze een mail gestuurd (niet zo zakelijk als het klinkt) en vertelt wat het traject inhoud maar ook wat het met ons doet. En dat ik snap dat het voor hun ook lastig is maar dat soms gewoon een appje ook fijn is zodat we wisten dat ze aan ons dachten. Ik had er van freya nog wat links bij gedaan (wat het traject precies inhoud en hoe naasten ermee om kunnen gaan) Werd goed ontvangen en ze zeiden ook dat ze het lastig vonden maar juist blij met dit waren.