Stoppen of doorgaan

Wat ongelooflijk zwaar en verdrietig waar jullie doorheen hebben moeten gaan ❤️ Wij hebben 6,5 jaar moeten wachten tot ik zwanger werd en ik heb de laatste jaren vaak gehad dat ik bijna hoopte dat er duidelijk werd dat het medisch niet kon, zodat ik tenminste maar wist waar ik aan toe was. En we niet steeds in die hoop en onzekerheid zaten en dan konden starten met rouwen en verdergaan met een leven inrichten waar geen kinderen zouden komen. Uiteindelijk heb ik nu wel een kindje en het verdriet over al die jaren is er nog wel, maar toch ben ik eerlijk gezegd blij dat ik heb doorgezet en was het het waard. Dus vind t heel dubbel. Het klinkt in ieder geval alsof jij hier momenteel totaal aan onderdoor gaat. Een jaar pauze voelt mss niet als een optie vanwege je leeftijd, maar 3 maanden bijvoorbeeld? Even op adem komen? En daarnaast zou ik ook psychische hulp zoeken hierbij, wordt dat bij jullie in het ziekenhuis aangeboden? Bij ons wel namelijk. Heel veel sterkte gewenst in ieder geval ❤️

Ik kan geen tips geven rondom dit onderwerp, maar je bent zeer zeker GEEN mislukking. Zo verdrietig om te lezen dat jij je zo voelt, je bent echt alles behalve een mislukking. Hou je taai!

Wauw wat een heftig verhaal. Ik zou ook adviseren om een paar maanden rust te nemen, met een professional te praten, en jezelf als prioriteit te nemen. (Massage nemen, afspreken met vriendinnen, misschien kijken naar een baan of vrijwilligerswerk wat je echt leuk vind etc). “hergroeperen”. Het komt op mij over dat je jezelf bent kwijt geraakt. Mijn oprechte advies, ga naar de huisarts of ziekenhuis (ziekenhuis heeft hier vaak specifieke maatschappelijke zorg voor) zodat je een geschikt iemand vind om dit te bespreken en je handvaten kan geven. Wat zegt/hoe voelt je man zich over jullie situatie? Goed dat je uitreikt hier, wellicht zijn er mensen in dezelfde situatie. Je hoopt het nooit voor een ander, maar je kan elkaar dan wel steunen en troost/herkenning vinden bij iemand die precies weet wat je doormaakt. Je bent zoveel meer dan kinderloos, diegene met miskramen en angst/paniek. Doet me pijn om te lezen dat je dat zo ervaart. Je verdiend echt steun en hulp ♥️ iemand die je kan ondersteunen weer jezelf te vinden. Je verleden veranderd er niet door, maar kan je zeker helpen met de verwerking en om met je gevoel om te gaan, weer ruimte te creëren in je gedachten/emoties om weer geluk te vinden in aspecten uit je leven.

Ik ben doorgegaan en zou zelfs voor ivf gaan als het net niet daarvoor was gelukt. Eerste toen ik 37 was en nu zwanger op 40e. Met miskramen met teleurstellingen met laaaaang wachten. Maar het is het waard. Ook al zit je er helemaal doorheen. Ben er ook echt helemaal klaar mee dus snap je gevoel zo goed! Maar stoppen was voor mij geen optie

Wat ontzettend treurig voor jullie. Ik kan er enigszins over mee praten omdat het bij ons ook langer heeft geduurd en we uiteindelijk via ICSI zwanger zijn geworden (geen miskramen gehad dus ik heb geen idee wat dat met je doet). Omdat het hele proces ernaartoe ook enorm veel met mij deed heb ik me ook vaak afgevraagd: wil ik dit nog wel? Je hoofd is er ook op gemaakt om jezelf te beschermen tegen pijnlijke ervaringen en als jij al 6 miskramen hebt gehad zegt jouw instinct nu: dit gaan we niet meer doen, dat kan ik niet nog een keer aan. Misschien dat het helpt om er op deze manier naar te kijken, dat het geen rationele keuze is maar een instinct om je gevoelens te beschermen. Wat ik je wel kan zeggen is dat ik na ICSI nu 29 weken zwanger ben (sorry als dit pijnlijk is voor je om te lezen) en alle pijn en moeite van de aanloop ernaartoe allang weer ben vergeten. Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe blij ik ben dat we het er niet bij hebben laten zitten en dat we door hebben gepakt. Wat ik zou willen adviseren is: wacht tot een moment dat je je minder radeloos en verdrietig voelt en ga dan samen het gesprek aan over hoelang jullie dit nog willen proberen en hoe ver jullie willen gaan qua behandelen. Op dit moment zal je daar geen heldere keuze over kunnen maken als ik het zo lees omdat je heel hoog in je emotie zit. Als je een deadline stelt of een aantal pogingen afspreekt kan je het nu hopelijk wat meer loslaten en voelt het misschien alsof je wat meer controle hebt over de situatie. In ieder geval onwijs veel sterkte gewenst met deze keuze en ik hoop dat het voor jullie mag gebeuren ❤️

‘Hergroeperen’, ‘het komt op mij over alsof je jezelf bent kwijtgeraakt’. ‘Ga vrijwilligerswerk zoeken’ 🤮🤮. Sodemieter toch op. Dit maakt mij zó kwaad. Heel duidelijk weet je niet waar je over praat. Reageer dan niet! TS: ik begrijp je gevoel zó goed. Ik was ook heel bang ongewenst kinderloos te worden. Op mijn 40e nog gestart met IVF, op mijn 41e moeder geworden van een dochter. Kijk of IVF een optie is voor jullie. Het is jullie enorm gegund ❤️.

W O W. Volgens mij was het een super lieve reactie en oprecht goed bedoeld. Ik lees ook niks verkeerds want het lijkt mij ook goed om met iemand te praten en even pauze te nemen. @TS echt super veel sterkte. Ik heb het zelf niet meegemaakt maar een vriendin wel. Uiteindelijk is het bij haar gelukt via IVF. Wellicht is dat voor jullie ook een optie? Na wellicht een paar maanden pauze te hebben genomen. Dikke knuffel ❤️

Wat een verdrietig verhaal maar heel herkenbaar. Wil je als eerste een dikke knuffel geven. Ik lees heel veel herkenbare dingen. In het kort ons verhaal. Begin 2014 een miskraam. Eind 2014 een stilgeboren zoontje bij 40 weken. 2016 gelukkig een mooie dochter mogen krijgen. 2019 miskraam. Eind 2021 weer een miskraam. En nu half augustus weer een miskraam dus krap 5 weken geleden. Dus 6x zwanger geweest waarvan 4 miskramen, 1 stilgeboren zoontje en een dochter. Wat je zegt, de teleurstellingen, de angst de stress en alles wat er iedere keer weer bij komt kijken. Wij hebben nu gezegd met heel veel pijn dat onze weg naar zwanger willen worden hier nu stopt. Beide trekken wij dit niet meer. De stress die het zwanger proberen te worden al oplevert. Dan de angst en alles wat daarbij komt van het zwanger zijn en blijven. Dan de angst, onzekerheid en stress de hele zwangerschap, vanwege het verlies van ons zoontje. Wij hebben besloten om nu te gaan genieten met wat wij nu hebben. We hebben natuurlijk wel een dochter mogen krijgen dus dat maakt het denk ik toch wel anders dan wanneer je geen kinderen hebt. Maar ik wil mezelf ook weer terug. En de leuke mama zijn voor onze dochter die ik kan zijn. Hoe graag ik het ook anders had gezien en gewild, ik trek het niet meer. Ik wil mezelf niet verliezen mocht het weer een keer verkeerd gaan. Ik wil er niet nog een keer doorheen. Het doet mentaal teveel met mij waardoor ik nu heb gezegd. Hier stopt het, het is klaar. Ook vanwege leeftijd. Bijna 36. Ik kan je alleen maar het advies geven. Zoek hulp voor jezelf heb ik begin dit jaar ook gedaan na de 3e miskraam. En dat heeft wel geholpen. En daarnaast luistert naar je gevoel, je hart. En praat erover met elkaar. Het is niet een beslissing die je even 1,2,3 maakt. Ongeacht welke beslissing jullie ook nemen. Ik hoop dat je er voor jezelf uitkomt en dat je wat rust mag krijgen want dit sloopt je mentaal. Ik weet er alles van. Nogmaals dikke knuffel 😘😘

Wat een negatieve reactie zeg! Het is juist een heel lief bericht van bowtje., Echt, ga je schamen.

Wat verdrietig dat je je zo voelt.. misschien even herkenning hier, ik heb 7 miskramen gehad en dooor het niet opgeven lig ik momenteel met mijn prachtige zoon op de bank! Misschien gezien je leeftijd heb je wat langer nodig ( sowieso) om zwanger te raken. Waar ik mijn kracht uithaalde is dat het wel vaak ‘gelukt’ was zwanger te worden en het moment dat ik het wilde opgeven en gewoon ging leven zonder verwachten werd ik weer zwanger en bleef hij ‘plakken’. Geef het niet op, en misschien is het fijner niet in een traject te zitten omdat het er dan zo dik boven op ligt? Als je dan toch nadenkt om te stoppen, is dat misschien net het relaxte zetje wat je lichaam nodig heeft en gebeurd het wel als je rust hebt met beide uitkomsten. Ik hoop voor je dat het mag lukken❤️

Nee hoor, ik ga me zeker niet schamen. Ik heb me precies zo gevoeld als TS. Als ik zo’n reactie zou krijgen, zou ik me alleen nog maar verdrietiger en onbegrepen voelen. Mensen moeten ook eens nadenken wat hun ‘goedbedoelde’ reactie teweeg kan brengen.

Ja, misschien komt mijn reactie wat heftig over. Heb me precies zo gevoeld. Het raakt me ècht: dit wil je gewoon niet horen en dat maakt het alleen maar erger. Ik vond het gevoel van ongewenst kinderloos raken onverdraaglijk. Als iemand tegen me zou zeggen: joh, ga lekker een massage halen of ga vrijwilligerswerk doen, is dat niet helpend.

Voor jou niet, voor de andere dame misschien wel. Jouw reactie is pas echt respectloos en vreselijk onaardig. Echt hoor, ik denk dat een excuus wel op zn plaats is To vraagt om hulp en dan weet je ook dat je onbedoeld verkeerde kan krijgen. Maar ik vond het juist een super lieve reactie. Laat to zelf oordelen of t kwetsend is.

Lieve to Dikke knuffel, heel moeilijk dit

Wat is er respectloos aan het feit dat IK weet hoe TS zich voelt en weergeef dat dit niet helpend is? Oké, laat TS zelf maar oordelen hoe dit voelt. Ik mag mijn reactie hier gewoon weergeven. Geloof me: het is echt heftig om dit te voelen.

Omdat JIJ het allemaal weet, hoef je andere mensen niet als een hoop stront te behandelen. En al helemaal niet als je weet dat t allemaal super lief bedoeld is.

Ik vind het erg dat mijn reactie je zo raakt. Dat is niet mijn intentie. Ze gaf aan dat ze helemaal op was/er door heen zat. Wat ik met de voorbeelden bedoelde was om tijd voor zichzelf te nemen en ergens ontspanning in proberen te vinden wat dat ook is (ze zei angstig te worden en paniek te ervaren), Ik bedoel helemaal niet dat een massage of werken haar pijn weg neemt? Meer wil ik er eigenlijk niet over zeggen dit topic is van one_wish en ik hoop dat ze reacties krijgt waar ze ze echt wat aan heeft op welke manier ook ♥️

Vreselijk dat gevoel en de angst met de vraag “gaat het ooit nog gebeuren?”. Het is een hele diepe put waar je bijna niet uit kan komen omdat alles je zo diep raakt.. Ik weet er alles van TS.. Ben zelf ook zwanger geraakt dmv IUI. Daarom wilde ik je vragen of je na de inseminatie of na een positieve test ook nog medicatie krijgt als progesteron? Hier in NL krijg je die pas als je bekend bent met vroeggeboortes etc maar het kan echt helpen om de zwangerschap door te zetten. Misschien is dat net het ene zetje die jouw lichaam nodig heeft? Heel veel succes! De doorzettingsvermogen heb je zeker weten! Anders had je echt niet tot nu toe volgehouden! De medische molen is enorm pittig.. Ik duim voor je en ik hoop dat je heeel snel jouw eigen babytje in je armen mag nemen💕🍀🤞

Dank je wel voor je lieve berichtje, en heel fijn om te horen dat je wens in vervulling is gegaan. En inderdaad soms hoop je gewoon dat je medisch iets hebt omdat je daar dan iets aan kan doen of niet en dan kun je beginnen met rouwen en afsluiten. We hebben in ons traject al vaker pauzes gehad, heb vandaag even contact gehad met de kliniek en dat was fijn. Merk dat ik het traject van iui en die teleurstelling dat de 1e poging gelijk niet kon doorgaan even moeilijk kon verwerken. Psychische hulp heb ik gelukkig ook al, maar merk dat net wanneer je even nodig hebt het er niet is. Dank je wel! Ga nog niet stoppen maar de gedachte eraan is toch ook al best heftig. ❤️

Thanks! ❤️