Uitbehandeld nooit geen 2de kind. Hoe omgaan hiermee.

Kan me voorstellen dat dit een vreselijk gevoel is en idd volledig begrijpelijk dat je geen behoefte hebt aan reacties over dankbaarheid, ook met al een kind kan je wens net zo groot zijn. Misschien overbodig maar heb je ook al je opties in het buitenland al benut of bekeken? Vaak zijn in Belgie en Duitsland al meer mogelijkheden dan hier…

Sterkte! Vervelend dat je reacties krijgt als wees dankbaar want ik kan me voorstellen dat dat pijn doet. Dankbaar zijn voor het een en toch verdriet voelen voor wat niet gaat komen mag gewoon beide! Veel sterkte en geef het alle tijd!

Ja we hebben alle opties gehad al bedacht, contact mee gehad. Mijn lichaam trekt het niet meer, zijn 4 problemen wat een zwangerschap tegenhoud. Enigste optie wat heel heel misschien zou kunnen helpen is een eiceldonatie, de vraag is wel heel groot of deze in mijn buik kan innestelen. Mijn man wil dit helaas niet proberen en daarmee houd het traject dus echt op.

Ja zeker de opties in Belgie bekijken als jullie dat nog niet gedaan hebben! Wij hebben goede ervaringen met Genk, die hoog staan aangeschreven. Verder is het lastig beoordelen omdat we natuurlijk de situatie niet kennen. Mijn man en ik zijn 7jr bezig geweest, 5x iui en 2 ivf. We wilden de laatste poging gaan doen in september en in augustus bleek ik zwanger. Misschien ben je uitbehandeld maar wil dat ook zeggen dat het daarmee definitief van de baan is? Ik ben niet de enige bij wie het toch gelukt is terwijl we de schijn heel erg tegen hadden. Als het alleen met een behandeling zou kunnen lukken, zou ik je aanraden om naar de huisarts te gaan en ondersteuning te vragen om hiermee om te leren gaan.

Ja dat is heel pijnlijk. Vooral komen van mensen met 2-3 kinderen of ze zeggen dan van die leuke dingen van dan kun je leukere dingen doen. Of van de week gelukkig heb je dan niet zo druk want ik heb het zo druk met 2, denk dan echt hou je mond tr*t.

Liever geen tips over buitenland (België of Duitsland) of iets, heel lief bedoeld maar dit hebben we allemaal echt al uitgezocht. Ze kunnen ons echt niet meer helpen, anders hadden we het aangepakt. Graag zou ik tips en ervaringen lezen krijgen over hoe nu door moet met 1 kind. Wilde altijd graag een groot gezin voel me alles behalve compleet en vreselijk schuldig na mijn 3jarige dat deze enigst kind blijft

Heel veel sterkte met je verdriet, het is vreselijk. Als het niet gaat ,gaat het niet. Meld je ziek, vraag psychische hulp eventueel, en rouw. De wereld draait gewoon door ook als je even op de rem trapt. Veel sterkte!

Hier geen ervaring met de situatie qua kinderen krijgen, wel ervaring met dat het niet goed ging met me geestelijk. Dat begon zo. Dus alsjeblieft, voor jezelf zoek hulp❤️. Het begin van herstel is om om hulp te vragen. Ga naar je huisarts, meld je ziek van je werk. Denk aan jezelf. Daar is er namelijk maar een van. Heel veel sterkte en kracht toegewenst. Je gaat hierdoor komen, al is het nu moeilijk. Hou vol

Je kind weet straks niet beter dan het enigskinds is. Heel veel enige kinderen vinden het zelf prima, ze weten niet wat ze missen. Hun leven en omgeving wordt ingevuld met andere leeftijdsgenoten; nichtjes/neefjes of kinderen van vrienden. Ik hoop dat het het schuldgevoel naar je kind beetje kan los gaan laten in de loop van de tijd, want dat is niet nodig.

Ik zou aan de bel trekken bij een psycholoog, zodat je het verdriet, het gemis en het schuldgevoel met de juiste hulp en op de goede manier kan verwerken. Heel veel sterkte ❤️ en hoop dat je alle dooddoeners aan opmerkingen een beetje naast je neer kunt leggen. Je weet beter.

Wat moet dat vreselijk moeilijk voor jullie zijn, daar mag je best verdrietig over zijn. Dat je dankbaar moet zijn is natuurlijk de grootste onzin. Alsof je niet blij zo zijn met je eerste kindje. Ik kan je geen tips geven over hoe je dit een plekje geeft, behalve misschien om contact op te nemen met een psycholoog. Het is toch een stukje rouwverwerking waar je doorheen moet. De reden dat ik reageer is dat ik zag dat je je schuldig voelt ten opzichte van je kindje dat er geen broertje of zusje komt. Ik ben zelf enig kind en heb daar echt nooit moeite meer gehad. Ik ging wel veel naar het kdv omdat mijn moeder fulltime werkte, dat vond ik altijd heerlijk. Dat zorgde ervoor dat ik wel voldoende contact had met andere kinderen. Ook speelde ik veel met neefjes en nichtjes. Ook nu moet ik zeggen dat ik het niet echt mis. Ik heb eigenlijk nooit beter geweten, en dat zal waarschijnlijk ook voor jouw kindje gelden. Ik hoop dat mijn ervaring je enigszins gerust kan stellen wat dat betreft. Heel veel sterkte gewenst!

En even een feitje: je kind is niet achtergesteld omdat er geen broertje of zusje komt. Onderzoek wijst uit dat deze kinderen niet eenzamer of slechter opgroeien dan een iemand met een broer of zus. Het is makkelijk gezegd maar dat schuldgevoel is echt absoluut onterecht.

Je zit in een rouwproces, zo mag je het echt wel zien. Geef jezelf de tijd en ruimte om dit te verwerken. Zoek hulp als je denkt dat je hier baat bij zou kunnen hebben. Veel sterkte

Daar gaat het hier helemaal niet om. Jij hebt het over schuldgevoel, maar daar schrijft TS niets over. Ze voelt zich niet compleet, de wens voor een tweede is heel sterk en dat moet ze verwerken. Ik heb me laten vertellen dat de wens voor een tweede net zo sterk kan zijn als volgt een eerste. Dus jouw woorden zijn vast goed bedoeld, maar dit is niet waar het om gaat.

Belachelijk dat je omgeving zegt dat je dankbaar moet zijn dat je er eentje hebt, hoe durven ze ? Mag je dan geen wens voor een tweede hebben ? Mijn zoon is “officieel” geen enig kind, maar voor de buitenwereld wel. Ik heb een miskraam gehad, een stilgeboorte op 22w3d en een extreem prematuurtje, geboren met 24w5d en overleden op 34 weken en ik vind het vreselijk dat ik mijn zoon geen broertje of zusje kan geven. De kans is zowat 100% dat wanneer wij weer zwanger zouden raken dat ik weer een (extreme) vroeg- dan wel stilgeboorte krijg. Dat maakt dat mijn zoon hoogstwaarschijnlijk dus enig kind zal blijven. Ik vind het ook echt een rouwproces, je moet afscheid nemen van een toekomstbeeld. Ik merkte vooral dat ik mijn doel een beetje kwijt was. Ik ben 2,5 jaar bezig geweest voor een “tweede” en alsnog niet gelukt (niet zoals ik het zou willen natuurlijk). Ik mis ook een beetje een leidraad van wat ik zou moeten doen.. ik heb dus geen tips maar weet dat je niet alleen bent !

Wat een moeilijke situatie! Wat eerder al gezegd is, je gaat nu een periode van rouw in en daar mag je echt alle tijd voor nemen. Laat je omgeving maar praten en onderschat je eigen emoties niet. Ze zijn heel logisch en ze mogen er allemaal zijn. Ik heb zelf geen ervaring hiermee, maar wel van dichtbij meegemaakt dat een stel geen kinderen kon krijgen. Zij hebben toen een plan B opgesteld: een camperbusje kopen, die naar eigen smaak inrichten en zodra die af is, voor een (on)bepaalde periode op reis. Even de boel de boel laten, zodat je alle emoties en gebeurtenissen goed kunt verwerken. Ik heb geen idee of zoiets voor jullie (financieel) haalbaar is, maar naast de adviezen over de psycholoog etc. wilde ik dit toch ook even benoemen. Het is soms zo goed om even weg te zijn uit je bekende omgeving! In ieder geval heel veel sterkte gewenst 🍀

Heb je alles gelezen, ook mijn reactie ervoor? Of lees je half en probeer je me van daaruit op mijn plek te zetten?

Wij hebben ook een ivf kindje en mijn man wil geen tweede. Ik vind dat ook lastig maar lees gelukkig ook veel positieve ervaringen van volwassenen die als enig kind opgegroeid zijn. Daar houd ik me maar aan vast en probeer de voordelen te zien.

Jee wat vreselijk heftig van jullie sil geboren prematuurtje. Geen woorden voor alleen een dikke knuffel van deze kant. Voel ook echt wel ik rouw denk laatste maand dagelijks wel huil. Het voelt allemaal zo zinloos en zou liefste in bed liggen en nooit meer uitkomen. Heb al professionele hulp. Ga ook door want ja heb al een wondertje rond lopen maar voel me zo kapot en verdrietig. Als ik aan toekomst denk blokkeer ik en voel ik niet aan wil denken of niet hoeft (weet dit is omdat ik nu in een tot periode zit). Denk dat precies is met leidraad je mist. Hoe ga jij er mee om? Hoe ga je door? Kun jij aan de toekomst denken met zijn 3en? Mijn man houd zich groter dan mij (voel wel zijn verdriet) is dat bij jullie ook zo?

Het is ook echt pure rouw, en dat is zo vreselijk zwaar, en mag er ook echt zijn ❤️ heel veel sterkte en fijn dat je al wel hulp helpt.