Wanneer ben je ECHT klaar voor een kindje/zwangerschap?

Voor ons was het belangrijk om eerste te trouwen en alles financieel in orde te hebben zodat we ons kindje alles kunnen geven wat ze wil. Toen waren we een keer op vakantie in Italië en zeiden we tegen elkaar dit is een mooi moment om te stoppen met de pil. Toen heeft het nog 10 maanden geduurd voordat ik zwanger was.

Ik was bijna 27 (mijn vriend was 33), 7 jaar samen en 5 jaar samenwonend toen wij de keuze maakte om er voor te gaan. Ik ben vorig jaar maart dus gestopt met de pil (inmiddels is ons zoontje 5 weken oud 🥰). Heel eerlijk.. ik wist pas echt 100% zeker dat ik dit echt wilde en er helemaal klaar voor was toen ik de 1e keer een zwangerschapstest deed, deze negatief was en dit mij enorm verdrietig maakte.

Was alles met baby’s ineens interessant toen je thuis zat in een lockdown? Of is een baby ook interessant als je (fulltime) gaat werken en het sociale leven weer wat terug komt? Mijn moeder wordt ook rete enthousiast als ze door een babywinkel loopt, of het verstandig is dat zij weer aan een baby begint is een tweede. Begrijp me niet verkeerd, ik vond de beslissing enorm ingrijpend om te stoppen met de anticonceptie. Zó spannend! En eenmaal zwanger is het me zo tegengevallen... ik vind zwanger zijn vreselijk (dat hoeft in jouw geval absoluut niet zo te zijn) maar ik wil je ook die kant vertellen. Wij wilden een kindje omdat we zo stapelgek zijn op elkaar. Het voelde zo goed om die stap te zetten...! We kennen elkaar 5 jaar en zijn 2 jaar écht samen. Dus dat kindje is enorm welkom, maar ik vind de weg er naartoe behoorlijk tegenvallen. Voelt het goed met je partner? Wat voor gevoel krijg je als je aan een kindje van jullie samen denkt? Denk dat als de basis wel goed zit dat de allerbelangrijkste graadmeter is. Succes met je besluit ♥️

Voor ons hing het echt om mijn contract. Ik had elke keer hele korte contracten (max 1 jaar) en wilde iets voor minimaal 2 jaar zodat ik niet zwanger hoefde te solliciteren. Dus toen ik net aan m'n huidige baan (3 jaar) begonnen ben, gestopt met de pil. Wij waren toen ook vier jaar samen, en ongeveer een jaar getrouwd. Maar hadden bv nog geen huis gekocht. We hebben nu een zoontje van 2 maanden, en dat huis is ook goed gekomen. We hadden nog wel op het huis of bv een vast contract kunnen wachten, tot alles 'perfect' was, maar dat was voor ons niet nodig.

Ik denk dat je nooit helemaal klaar bent voor een baby, dit omdat het áltijd nieuw, onbekend en dus spannend is. Ik werk zelf in de kinderopvang, dus heb genoeg ervaring met baby's, maar nog altijd geen ervaring met een eigen kindje. Dit is voor iedereen nieuw en iedereen ervaart dit op zijn/haar eigen manier. Jullie hebben de basis en als de wens er ook is; waarom niet? Over 5 jaar is het namelijk nog steeds spannend. Zo zei ik dit driekwart jaar geleden tegen mijn vriend en nu ik zwanger ben, gaat het eigenlijk heel natuurlijk. Tuurlijk ben ik weleens onzeker, maar vergeet niet; dit is waar je voor gemaakt bent! 😁

Oh en hoe het voelde om te stoppen met de pil; ge-wel-dig. Je kunt niet meer JA zeggen tegen een toekomst samen, dan voor een kindje samen te gaan. Ik vond het een heerlijk gevoel!

Wij besloten vorig jaar te stoppen met de pil. Van mijn vriend mocht t ook nog een paar jaar wachten maar nu was ook prima. Toen ik daadwerkelijk zwanger was, waren we natuurlijk dolgelukkig. Ook dan spoken de twijfels 1000x door je hoofd (mede door de hormonen). Straks verpest het onze relatie, kan ik dit wel etc. Nu is hij er en onze relatie is sterker dan ooit. Het gaat allemaal vanzelf 😀 we doen alles samen, dat is denk ik heel belangrijk. Mn vriend is zo verliefd op hem, nooit verwacht dat dat zo mooi zou zijn om te zien!

In de lockdown heb ik ineens het gevoel gekregen dat ik wel klaar was voor een kindje. Nu na de lockdown en een nieuwe fulltime job is dat gevoel er nog steeds. Mijn vriend gaf dan ook aan dat hij het nu wel zou willen. En begrijp mij niet verkeerd ik wil het nog steeds. Ik ben gewoon bang voor het onbekende 😅

Ik kan me heel goed vinden in jouw verhaal. Wij hadden er al ruim 1.5 jaar gesprekken over (zijn 5 jaar samen). Voor en nadelen steeds maar blijven bespreken. Maar ja wanneer voel je nou écht dat je er klaar voor bent?? Ook veel filmpjes bekeken en boeken gelezen... Maar kwam tot de conclusie dat het zo’n groot iets is (op alle vlakken in een mensenleven) en dat de verhalen, boeken, filmpjes en gesprekken allemaal individuele belevenissen zijn, die niet vergelijkbaar zijn en die mij dus ook niet gingen helpen in het maken van een keuze of dat juist mijn gevoel verder ging groeien. Uiteindelijk alles laten rusten en ik wist dat ik/we ergens kids wilde en de randzaken voor ons op orde waren: Financiën op orde, stabiele, fijne relatie, alles besproken en realistisch beeld in het krijgen van een kind (niet alles rozengeur en maneschijn)... Toen eind 2019 besloten om mijn spiraal er uit te laten halen en het op zijn beloop te laten. Mei 2020 positieve test in handen (in shock) en nu een zoontje van bijna 5 maanden. Had het niet anders willen doen dan zo... nu nog steeds is het zo’n gevoelskwestie 💛 Veel geluk!

Ik en mijn man hebben gekeken naar verschillende dingen. - hebben we een vast contract. - een eigen huis. - stabiel leven. - goed inkomen. - zijn we gelukkig met wat we hebben voordat er een kindje kom. Inmiddels waren we zover en hadden alles op de rit. Inmiddels ben ik 28+5 zwanger 💕. Zwanger zijn is niet echt mijn ding. Begrijp me niet verkeerd hoor ik vindt het wel heerlijk om die kleine te voelen schoppen en draaien. Maar het onzekere in het begin omdat je dan de kleine nog niet voel maakte me echt kapot. Mijn hobby zal ik er niet van maken 🙈. Vergeet niet dat een kindje veel geld kost ook als het nog niet eens geboren is. De veranderingen aan mijn lichaam neem ik voor lief, denk er eens overna hoe bijzonder het is dat een vrouwelijk lichaam tot zoiets in staat is en wat voor prachtigs je ervoor terug krijg. 👶🏼 Nu met dit warme weer is het ook geen pretje maar voldoende drinken, voetjes omhoog en langzaam aftellen.

Amai zo mooi om te lezen. Inderdaad ik zit met dezelfde vragen. Maar als ik mijn vriend met het kindje van vrienden zie dan smelt mijn hart. Hij heeft die vragen dan weer niet. Hij is ervan overtuigd dat wij dat goed gaan doen. Maar hij begrijpt het wel. Het is mijn lichaam dat zal veranderen. Hij snapt dat dat voor mij een extra iets is waar ik mezelf op moet voorbereiden, maar hij zegt wel altijd dat hij mij gaat steunen en mij altijd even mooi gaat vinden als nu.

Bij ons speelde er geen materialistische zaken, zoals koophuis, spaargeld, maar hoe wij ons leven voor ons zagen. In onze omgeving is het normaal op pas ruim na 30 aan kinderen te beginnen, ivm. studeren, reizen, carrière en feesten. Vrij weinig hadden hun zaakjes perfect op orde voordat ze aan kinderen begonnen. Heb je alles gedaan wat je wilde, wat lastig is met kinderen? Of ga je de komende jaren nog liever genieten van de vrijheid? Ik was niet zozeer klaar voor een baby, maar zag wilde het ook niet langer voor me uitschuiven. Ik zag het wel zitten alle dingen die ik nog wilde te combineren met een kind. Genoeg te reizen en te zien waar een kind mee kan. Je leven hoeft echt niet voorbij te zijn.

Ik denk dat je nooit weet of je er helemaal klaar voor bent. Wij hadden hetzelfde gesprek in februari toen de lockdown er nog volop was. Wie weet konden we dit jaar weer niet met vakantie, we hebben een fijn huis, elkaar, het stoppen met de pil heeft zo’n 4 maanden geduurd. We zullen dit nieuwe leven per dag aangaan en zijn een sterk team

Oh dat is echt heel normaal. Een kindje krijgen is niet zomaar iets! Niet gek dat je daar even over moet nadenken. Mijn man en ik waren 8 jaar samen, veel van de wereld gezien, afgestudeerd, eigen huis, genoeg geld. En evengoed toen we het echt gingen proberen... ik was doodsbang 🙈 zenuwachtig en ook enthousiast. Alleen toen het raak was, was er ook even wat paniek. Want dan is het echt! En ja... je leven veranderd. Je hebt in het begin bijna geen tijd meer voor jezelf. Maar dit wordt beter 😊 het is echt het mooiste wat er is ❤️ Maar bedenk echt bij jezelf: heb je alles gedaan wat je wilt in het leven? Wil je nog grote reizen maken? Etc. Dit kan wel met kinderen, maar is handiger met zijn 2en 😉

Ja .. wij waren allebei 25 toen we begonnen met proberen, en binnen 4maand waren we zwanger na 3x 3jr de implanon te hebben gehad! Wij waren al 12 jaar samen, en toevallig net een paar dagen getrouwd toen ik een positieve test had! 🙈 We wilde al heel lang kinderen maar ik studeerde nog, huis gekocht, je kent het wel .. De implanon eruit gehaald omdat zwanger worden lastig zou zijn in mijn familie en stel het zou dus ff zou duren, wij natuurlijk ook alleen maar ouder werden! Dat was voor ons eigenlijk de reden 😊 Financieel was ook wel een dingetje want ik verdiende onregelmatig (gastouder) en mijn man was na ons huwelijk begonnen bij een nieuwe werkgever 🙈😅 Maar we redden het prima met zijn inkomen! Ondanks dat wij al zo lang samen zijn spoken toch ook de gedachte door je hoofd van 'maar kunnen wij dit wel' 'wat nou als dit dan wel iets is wat onze relatie kapot maakt' ik denk dat je die onzekerheid toch wel houdt, hoe stabiel je relatie ook is! Ik wordt as dinsdag ingeleid met 38weken, en ben MEGA zenuwachtig, maar weet ook dat wij dit kunnen en dat ik zonder mijn man dit echt niet red! ♥️ Denk dat zodra je je dat realiseert het echt wel goed zit 😘

Bij ons voelde het een soort van ‘logisch’. We wilden allebei vroeg kinderen, dus toen we getrouwd waren zijn we meteen begonnen met proberen

Als ik je verhaal zo lees, dan is dit het moment. Je weet nooit echt of je er klaar voor bent en ik denk eerlijk gezegd dat je dat ook nooit echt bent! De eerste maanden ouderschap zijn gewoon echt wennen. Maar wat je omschrijft dat had ik ook. En toen mijn vriend ineens zei: ik zou het ook wel willen, toen zijn we ervoor gegaan en ik was in 1x zwanger. Je hoort ook verhalen dat het heel lang duurt. Dus ik zou niet wachten en het gewoon doen! 🥰

Ik denk dat je er nooit echt helemaal klaar voor bent. Ik ben nu zwanger, maar dat er een baby komt voelt nog steeds onwerkelijk en spannend! Mijn spiraaltje moest er na 5 jaar afgelopen oktober uit. Ik dacht eerst zelf om nog de pil te gaan slikken, omdat we nog bezig zijn met de bouw van ons huis (wonen nu in een caravan). Maar mijn man zei dat het wel goed moest komen en het ook een jaar kon duren voordat het zou lukken. Uiteindelijk heeft het 4 maanden geduurd en was ook telkens bij een negatieve test ook wel teleurgesteld. Nu gaat het snel met het huis en verwacht ik dat we daar met 2 maanden ongeveer wel in kunnen. En ben ik begin november uitgerekend. Dus het lijkt nu allemaal goed te gaan! Moet ik wel zeggen dat ik nu weinig heb kunnen helpen in het huis. Was echt heel ziek t/m week 16 en nu de laatste week gaat het gelukkig weer wat beter. Wat ik zelf trouwens ook belangrijk vond was dat we getrouwd waren, we zijn deze zomer 6 jaar samen en 2 jaar getrouwd. Dus onze relatie is stabiel. En ik ben er ook wel blij mee dat we allebei gewoon een vast contract hebben!

Ik ben onverwacht zwanger geraakt op mijn 18e ik was nog maar 1 maand samen met men vriend. Wij zijn direct gaan samen wonen en ik heb beslist het te houden. Ik dacht er volledig klaar voor te zijn. Ik ben 5 mei bevallen (intussen ben ik 19) maar heb een zware bevalling gehad waar ik in kritieke toestand was. Dus alles is een stuk zwaarder dan ik dacht ook met de baby. Je vrijheid is een stukje weg en je leven veranderd volledig maar ik zou het nu ook niet meer anders willen. Enkel wil ik dat de pijn weg gaat en ik volledig kan genieten en werken. Het is aanpassen. Alles draait de 1e weken rond voeden verversen en slapen.

Na mijn idee ben je er nooit écht klaar voor. Het blijft een grote verandering in je leven. Je weet pas wat het inhoud als het moment daar is en dan kan je niet meer terug haha. Ik ben ook een grote twijfelaar. Toen ik zwanger bleek (ging heel snel) was ik dus ook vooral geschrokken terwijl we heel bewust de keuze hadden gemaakt. Bij ons beetje hetzelfde verhaal als bij jou. Al een tijdje samen, kindjes in onze vriendengroep, financieel prima voor elkaar, relatie goed. Het is een beetje als van de hoge duikplank gaan. Als je boven staat denk je 'shit durf ik dit wel' vervolgens neem je toch die duik en kom je, ondanks dat je misschien plat op je buik beland, toch weer boven water 😉