Wel of niet houden?

Ik zou je eigen gevoel volgen en je niet laten leiden door je vriend aangezien je al aangeeft dat dit niet stabiel is. Wat wil je zelf? Wil je evt alleenstaande moeder worden? Kan je het kindje alles geven wat het nodig heeft? Meestal voel je als moeder snel genoeg wat je echt wil! Succes met je keuze en volg je hart!

Ik snap heel goed wat je zegt, maar ik moet me wel deels laten leiden door mijn vriend. Als hij zijn twijfels niet had uitgesproken was abortus nooit aan de orde geweest. Ook is het natuurlijk zo dat ik ook voor hem besluit, als ik het hou heeft hij alsnog straks een kind op de wereld. Ik vind het zo dubbel want ik hou echt heel veel van hem en wil met hem een leven opbouwen, alleen ik heb geen zekerheid vanuit hem..

Ik snap jou heel goed wat betreft het beeld voor je zien van een ‘gezin’ want dat beeld heb ik namelijk voor mezelf ook altijd gehad! Nu kan ik jou alleen meegeven maak die keuze niet gebasseerd op je relatie maar gebasseerd op jezelf! Het is namelijk niet zo dat als hij zegt ik wil jou/ de relatie niet meer dat jij zegt ik wil het kind niet meer, Je hebt hem niet nodig alhoewel het natuurlijk niet makkelijk zal zijn.

Ik snap dat het voelt dat als je het houdt je ook voor hem beslist maar daar had hij aan moeten denken voor jullie onveilige seks hadden (ja dat vul ik even in maar ik weet niet hoe je anders ongepland zwanger wordt). Ik zou echt aan je eigen gevoel denken, wil jij het houden, dan houd je het. Je er later zòveel spijt van krijgen.. Niet alleen van het afbreken van deze zwangerschap maar inderdaad ook als het straks niet meer wil lukken. Mocht je er toch volledig achter staan het af te breken, dan is dat jouw keuze en ook oke.

Je schrijft dat je bang bent om niet meer zwanger te kunnen worden. Ik kan me dat goed voorstellen hoor, maar eigenlijk is daar geen reden voor hè? Van abortus word je niet minder vruchtbaar. Je weet nu juist dat je zwanger kunt worden. Het gaat niet bij iedereen moeilijk. Verder lees ik enerzijds je droom, van een gezin met iemand echt samen en van een fijne relatie en gezin met deze man en anderzijds de realiteit hoe die nu is. Daar zit een kloof tussen. Ik denk dat het heel goed is dat je dat zo helder ziet en verwoordt. Je kunt iets veranderen aan de realiteit, namelijk of je zwanger blijft of niet. Je kunt ook je droom veranderen. Het is helemaal aan jou wat je daarin wilt en kunt. Daar mag je tijd en ruimte voor nemen. Dat je vriend straks eventueel een kindje heeft, is zijn eigen verantwoordelijkheid hè? Dat heb jij niet alleen veroorzaakt :) Goed dat jullie gaan praten. Ik kan je geen advies geven, maar wens je wel heel veel sterkte.

Ik vind het echt lastig wat ik wil. Ik had het natuurlijk niet voor ogen om het alleen te doen, maar het is niet dat ik dit perse niet wil. Ik denk wel dat het goed moet komen in mijn eentje, ik wil alleen mijn vriend ook niet kwijt. Hij heeft het echt heel moeilijk met zichzelf momenteel en ik wil er ook voor hem kunnen zijn, en ik snap zijn redenen ook wel waarom hij het op dit moment niet wil. Het is alleen dat ik ook denk van ja dit moment gaat ook wel voorbij, hij gaat zichzelf weer beter voelen en misschien dat hij er dan wel volledig voor wil gaan

Alle keuzes zijn goed als jij die maakt om de goede redenen. Heel goed dat jullie al een gesprek gepland hebben staan, dat is denk ik een van de belangrijkste dingen om nu te doen: erover praten. Met elkaar, met hulpverleners, met vrienden en familie, met de dames hier. Misschien kan het je nog helpen om je voors en tegens én je gevoelens daarbij op een rijtje te zetten. Bedenk ook hoe jullie leven er uit kan gaan zien. Waar kan je wonen, waar ga je van leven, samen of alleen, met of zonder kind.

Poeh lastig! Maar ik snap je wel en heb in een soortgelijke situatie gezeten. Ik werd toen ik 21 was door de pil heen zwanger van mijn (inmiddels) man en ik zag het in eerste instantie wel zitten aangezien ik hele sterkte moedergevoelens had en dus een echte kinderwens. Mijn partner was eerst ook blij maar zag later toch beren op de weg… Financieel stonden we er niet heel goed voor, onze woonsituatie was niet optimaal en we hadden toen ook echt onze ups en downs. Na veel overleg hebben we besloten om toch voor abortus te gaan. Tuurlijk was ik hierdoor verdrietig want ik zag mijn ‘ideaalplaatje’ in duigen vallen en de vraag of ik überhaupt later nog een keer zwanger zou kunnen/mogen worden speelde zeker door mijn hoofd. Ik lees hier vaak dat vrouwen zeggen ‘niet doen want dan krijg je spijt’ maar hier de andere kant van de medaille : ik ben zó blij met de keuze die ik toen heb gemaakt en heb geen moment spijt gehad. Zeker met alles wat ik nu weet en wat er allemaal bij het ouderschap/moeder zijn komt kijken had ik het niet anders gewild. Heel veel succes met jou/jullie keuze.

Ik denk dat doordat je zelf aangeeft dat abortus nooit ter sprake was gekomen als hij zijn twijfels niet had uitgesproken, je je antwoord hebt. Of jullie samen blijven weet je toch niet, met kind, zonder kind.

Wat je ook kiest er is geen goed of fout. Ongeacht je leeftijd. Ik ben 40 + en zit met hetzelfde dilemma. Het blijft moeilijk maar wees vooral niet bang voor een latere zwangerschap. Dat staat er los van. Er bestaat een abortuspil, dan wordt je gewoon ongesteld maar dan moet je snel beslissen. Je bent nog zo jong. Heel veel sterkte

Als je hebt ontdekt dat je onbedoeld zwanger bent, kan dat schrikken zijn en zet dat de wereld even op z’n kop. Ik begrijp dat je partner zich niet (voldoende) in staat voelt om de ouderrol te vervullen. Maar hoe sta jij hier zelf in? Los van of jij en je partner samen blijven. Uiteindelijk speelt de mening van je partner mee, maar er zijn natuurlijk nog veel meer factoren van invloed op jouw keuze. Je hebt geen partner nodig om een kind op te voeden. Natuurlijk maakt het dat niet makkelijker. Maar bedenk ook: ben je bang om spijt te krijgen? Wat als het later inderdaad niet meer lukt? Stel: je partner zou zeggen dat het gewenst is, wat zou jij dan doen? Want ik zou geen abortus plegen puur vanwege de mening van je partner. Zijn er misschien andere mensen in jouw omgeving die je in vertrouwen kunt nemen? Waar je goed mee kunt praten om tot een zorgvuldig besluit te komen.

Lastige situatie voor je zeg! Zoals al eerder is gezegd, is het niet verstandig om abortus te plegen alleen omdat je partner het wil. Als je er zelf niet volledig achter staat, is de kans dat je spijt krijgt wel groot denk ik. Het is wel iets dat impact heeft en dat je nooit vergeet. Sterkte met de situatie en het maken van een keuze!

Wat heftig allemaal, je zit in een moeilijke situatie. Ik weet niet hoe de band met je ouders is, maar heb je al met hen gepraat? Ik zou je adviseren contact op te nemen met het FIOM. Zij zijn gespecialiseerd in keuzes omtrent ongeplande zwangerschappen en kunnen je helpen je gevoelens en gedachten op een rijtje te krijgen zonder je in een bepaalde richting te duwen. Sterkte!

Ik denk dat je na 4 maanden heel moeilijk kan inschatten hoe iemand is. Als je langer samen bent heb je naast de 1e verliefdheid meestal ook al zwaardere tijden samen meegemaakt. Ik zou echt kiezen wat jij wilt. Zie je het voor je eventueel een kindje alleen op te voeden, ben je hier (fincancieel) toe in staat? Abortus is heftig. Maar een kindje krijgen is ook heftig en heeft impact op de rest van je leven. Ik zou een afspraak maken met de huisarts. Die kan je helpen met de afweging. Het is jou keuze maar kan fijn zijn met een onafhankelijk iemand hierover in vertrouwen te kunnen praten. Sterkte met je keuze! Wat je ook kiest je zult misschien later spijt of verdriet hebben maar dat betekend niet dat je keuze niet goed is ❤

Ik denk dat je je keuze niet van een ander af moet laten hangen. De eerste stap is denk ik ontdekken en kijken hoe jij hier zelf in staat. Misschien kun je apart een gesprek bij de huisarts en/of praktijkondersteuner aanvragen.

Ik lees dat je op zoek bent naar een bepaalde zekerheid van hem en dat je daar de beslissing een beetje vanaf laat hangen (dat is hoe ik het lees en hoe het op mij overkomt). Ik lees dat hij niet weet of hij bij je blijft, ook niet als je het kindje houdt. Waarom ik hierop aansla: ik ben getrouwd, maar weet nog steeds niet helemaal zeker of mijn man altijd bij mij blijft. Ik snap dat ik iets meer zekerheid heb dan jij hoor, maar mijn punt is dat je die zekerheid nooit helemaal hebt. Baseer daar dus je keuze niet op. Als abortus nooit een optie voor je is geweest, zou ik er nog beter over nadenken dan 'normaal'. Heb je een vangnet? Heb je (zicht op) een baan? Heb je (zicht op) een woning? Allemaal factoren die ik mee zou nemen in mijn beslissing. Wat je ook kiest: een verkeerde keuze is er niet. Bespreek dit ook bijvoorbeeld met je huisarts voor extra ondersteuning bij abortus. Als je geen abortus kiest, bespreek je situatie dan ook goed met de vk. Zij kunnen je allebei goed helpen met ondersteuning in praktische zin als mentale hulp. Sterkte!

Ik besef me ook zeker heel goed dat je nooit echt die zekerheid hebt van een relatie. Wel weet ik gewoon dat hij heeft uitgesproken op het moment niet klaar te zijn voor een baby en echt aan zichzelf moet werken. Ik ben ook bang dat als ik het hou dat ik hem dan verder de afgrond in duw, want op het moment zit hij er echt al zwaar doorheen. Ik heb al een eigen woning dus dit is geen probleem, ik studeer verpleegkunde dus een baan gaat ook geen probleem zijn gok ik zo.