Wil ik wel een tweede kindje?

Hoi ik heb hetzelfde dilemma, en bij mij speelt leeftijd ook een rol. Als dat voor jou nog geen factor is, wat is er mis met iets meer tijd nemen? Een leeftijdsverschil van vier jaar is handiger, je oudste gaat naar school en dan kan je tijd deels volledig naar de jongste gaan. Maar überhaupt nog een kind, ik vind het ook een lastige vraag. Ik heb de zorgen en angsten over het welzijn van (mijn overigens gezonde en vrolijke peuter) die bij het moederschap horen ook van tevoren onderschat en dat komt er dan dubbel bij. Daarnaast heeft mijn kind genoeg andere kindjes in onze omgeving om mee op te trekken later. Denk aan neefjes nichtjes buurkinderen etc. Ik lees ook graag mee met tips van anderen!

In principe is er met leeftijdsverschil niets mis, het dilemma zit hem meer in: als dat gevoel van “eraan toe zijn” er niet komt en je nu eenmaal door de eerste jaren heen moet, dan liever met 3 jaar leeftijdsverschil dan 4 jaar. Maar wanneer hak je die knoop door? Tot wanneer wacht je.

In principe is er met leeftijdsverschil niets mis, het dilemma zit hem meer in: als dat gevoel van “eraan toe zijn” er niet komt en je nu eenmaal door de eerste jaren heen moet, dan liever met 3 jaar leeftijdsverschil dan 4 jaar. Maar wanneer hak je die knoop door? Tot wanneer wacht je.

Hier een kindje van 16 maanden. Vroeger altijd geroepen dat ik 2 kinderen wilde. Nu is vooral mijn man het die zegt dat het bij 1 blijft. Het gaat goed, we zijn gelukkig, kind is gezond, maar het is gewoon pittig. Ik gun ons de tijd om te kijken of dat gevoel verandert. Maar ik vraag me ook af: misschien is het goed als we het bij 1 houden. Ik ben bang voor alles wat er mis kan gaan met de zwangerschap en gezondheid van het kindje in het algemeen. En vraag me af of ik met 2 kinderen net zo'n goede en leuke moeder ben, of dat dit zijn tol op mij, mijn man en onze relatie zal hebben. Erg herkenbaar dus. Op social media zie ik wel eens dingen voorbij komen onder de term "one and done parenting". Wel fijn om te zien dat dat er ook is, naast de standaard van 2 kinderen

Hier ook erg getwijfeld, mijn dochter is nu 1 jaar en 2 maand oud en momenteel bijna 19 weken in verwachting van een zoontje. Ben ook bang dat het erg pittig gaat zijn alleen ik denk dat als ze wat ouder zijn.. juist veel aan elkaar zullen hebben als in samen spelen etc. Tussen mij en mn broertje zit 3 jaar en hebben zoveel gespeeld samen🥰 Heb mijn dochter nu een pop gegeven en daar is ze al heeeel lief mee aan de gang dus nu kan ik niet wachten tot haar broertje er is.

Je verhaal klinkt best herkenbaar! Wij hebben nu een zoontje van 3 jaar. Ik was “vroeger”, heel naïef, altijd in de veronderstelling dat ik twee kinderen zou willen, mits dat zou lukken. Ik denk, omdat dit altijd het ideaalplaatje en de standaard leek bij andere gezinnen? Geen idee. Nu zijn wij ontzettend blij, gelukkig, moe en voldaan met ons zoontje. De wens voor een tweede is er (nu?) niet en mijn man en ik denken ook niet dat die er nog gaat komen. Ik gedij ook erg goed op overzicht, rust, tijd voor mezelf, geen chaos, etc. Met twee kinderen ga ik mijzelf totaal verliezen. Ik kan dat gewoon niet aan helaas. Die extra zorgen, verantwoordelijkheid, drukte, etc. Ik merk nu ook dat ik zoveel (weliswaar ongezonde) zorgen en angsten omtrent het moederschap en welzijn van ons zoontje heb; ik ga er nu soms al onderdoor, haha… Ik heb het ook een poosje heel erg gevonden dat ik me zo voelde en frustratie van; waarom doen andere mensen dit zo gemakkelijk? Met twee, drie of meer kinderen?? Maar nu denk ik: waarom moeten het er per se minimaal twee zijn? We zijn nu ook een gezin! En we hebben het nu goed en fijn samen. Ik zou nu ook niet weten, waarom ik er nog eentje bij zou willen, haha. Onze zoon heeft onze wens om moeder/vader te worden vervuld en het is/voelt goed zo! (Ik spreek nu veel vanuit de ik-vorm, maar “gelukkig” denkt mijn man er hetzelfde over momenteel). Lang verhaal, sorry. Probeer vooral niet te kijken naar “ideaalplaatjes” denk ik en kijk naar wat werkt voor jullie als gezin! En doe het zeker niet voor een broertje of zusje voor je eerste kindje 🤗. Die kan net zo gelukkig worden zonder. Ik zelf zou er pas echt voor gaan als je nu ook voelt dat je er klaar voor bent. En niet alleen denkende aan het plaatje over een x aantal jaar, zegmaar. Maar dat ben ik! En dat zegt niks over jou of anderen natuurlijk 🤗. Misschien dat er ook ouders zijn die wel zo denken: nu even door de zure appel heen, haha, en dan hebben we later een gezin van vier.. Geniet in ieder geval nu lekker van je kindje en je gezin!

Ik herken je gevoel helemaal, ben ook snel overprikkeld en heb veel tijd nodig om bij te komen. Vond met name het eerste jaar enorm pittig. Had ook net het gevoel dat alles weer een beetje makkelijker werd qua slapen etc. Toch besloten om "er toch maar doorheen te gaan". Inmiddels 33 weken zwanger, zoontje is 2.5 wanneer ik beval. Ik zie nu heel erg op tegen het eerste jaar, maar dat zou ik waarschijnlijk ook doen als hij ouder zou zijn. Want die leeftijd brengt ook weer uitdagingen met zich mee. Ik heb me er nu een soort van bij neergelegd dat het zwaar is/wordt. Maar de wens voor een gezin van 4 is groter dan m'n angsten. Wel heb ik besloten dat het bij 2 blijft en niet 3 zoals ik eerst wilde.

Heel herkenbaar. Ik heb lang getwijfeld of ik überhaupt een kindje zou willen. Uiteindelijk wilde ik het toch graag en werd ik na een jaar zwanger. Echter bleken dat er twee te zijn. Na een aantal weken bleek dat eentje het niet heeft gered. Inmiddels helemaal gelukkig met ons zoontje van ruim 2 jaar. M'n vriend zou wel graag een tweede willen. Ik ben bang dat ik dat niet ga trekken. Nu met 1 kindje vind ik het soms al zwaar en ken ik de nodige angsten. En vind het fijn om ook even wat tijd voor mezelf te hebben. Ik denk ook aan de tijd dat ze gaan spelen bij vriendjes en vriendinnetjes, of naar sportclubjes enzo gaan. Bij 1 kind vind ik dat overzichtelijk. Bij 2 loop ik mezelf denk ik voorbij. En daarbij ook de angst dat stel dat je voor een tweede gaat, dat het weer een tweeling is en dat je dan opeens 3 kinderen hebt. En dat is voor mij echt veel te veel. Respect voor moeders die dat wel kunnen.

Ik herken goed wat je zegt. Wij hebben ook lang getwijfeld of we een tweede kindje willen. De eerste 2 jaar na de geboorte van onze dochter keek ik zelfs naar zwangere vrouwen van 'oei, jij liever dan ik'. Toen ze 2,5 was, keek ik weer naar een zwangere en dacht: ach, wat mooi dit zeg... Nou ja, we hebben erover gepraat, goed nagedacht en vlak voor haar derde verjaardag hebben we besloten de natuur zijn gang te laten gaan. Zou het raak zijn, dan was het geweldig. Zou het niet lukken, dan zijn we nog steeds gezegend met onze prachtige dochter ❤️. 2 maanden later was ik zwanger, nu 15 weken. Er zal ruim 3,5 jaar tussen nummer 1 en nummer 2 zitten en dat is voor ons perfect ❤️.

Ik denk juist dat je naar het eerste baby jaar meer tijd voor jezelf kan nemen omdat je twee kinderen elkaar dan ook kunnen vermaken. En als ze de leeftijd dicht bij elkaar hebben dan hebben ze ook nog meer dezelfde interessen/ ontwikkelingsfase. Zelf zou ik het echt niet leuk hebben gevonden als ik geen broer/zus had gehad omdat het toch fijn is om naast je ouders nog iemand anders in je gezin te hebben waar je naar toe kan gaan. Maar het is voor iedereen verschillend natuurlijk

De eerste jaren met een kindje zijn sowieso pittig. Voordeel van kleiner verschil is dat je er eerder doorheen bent, en dat de kinderen meer in dezelfde speelfase zitten. Voordeel van groter verschil is dat je oudste al meer zelfstandig kan, bijv zelf aankleden, zelf eten etc. Die heeft je tzt op een andere manier nodig. De periode van mogelijk zwanger worden is sowieso spannend. Ook omdat je niet weet of, en zo ja wanneer, je zwanger mag raken. Gelukkig heb je vervolgens nog zo'n 8 maanden om aan het idee van een tweede kindje te wennen. Succes in je overwegingen

Ik zit met vergelijkbare twijfels, al is onze dochter nog wat jonger (8 maanden). Voor mij staat al zo lang "vast" dat ik twee kinderen zou willen, dat ik me het niet echt kan voorstellen om met ons drieën te blijven. Toch vond ik de zwangerschap (en vind ik het moederschap tot nu toe) heel pittig, en ik weet niet hoe ik dat nu of in de nabije toekomst zou moeten bolwerken met onze dochter erbij. Van de verloskundige heb ik eerder eens de tip gekregen om te wachten tot onze dochter in elk geval zelf de trap op en af kan, zodat ik die minder/niet hoef te tillen tijdens de zwangerschap. Als zij wat zelfstandig is geeft dat ook ruimte voor de tweede. Maar tijd begint ook licht te dringen, en je weet vooraf natuurlijk niet hoe lang het duurt voor een volgende zwangerschap aanslaat, dus 3/4 jaar wachten klinkt dan weer als te lang. Voor nu laat ik het zelf rusten, en geniet ik van onze dochter. Ik denk en hoop dat het verlangen naar een tweede vanzelf sterker zal worden dan de angsten en twijfels die ik heb. Dan zal dat een goed moment zijn.

Ik wilde altijd 2/2,5 jaar verschil en mijn zoons schelen precies 2,5 jaar. Ik moet zeggen dat het echt pittig is. Maar stel ze zouden 4 jaar schelen dat heeft ook zn nadelen. Dan is de oudste uit de luiers, heel zelfstandig, gaat volle dagen naar school. Dan ineens weer een baby en van vooraf aan beginnen dat leek mij nog moeilijker eerlijk gezegd.

Hier ook erg getwijfeld, vooral over het wanneer. Ik denk dat ik ook een heel leuk leven met 1 kind zou kunnen hebben. Ik kwam erachter dat ik vooral op zag tegen het zwanger zijn en dat ik het kindje wel graag wilde, maar dit heeft best even geduurd. Nu zwanger (zoontje zal 3.5 zijn als de baby er is) en het was echt een rationele keuze. Had geen kriebels voor zwangerschap maar wel in ooit een tweede kind, dus toen zijn we er voor gegaan.

Heel herkenbaar deze twijfels. Zo’n heerlijke leeftijd waarbij er regelmaat en ritme is, waarbij je leuke dingen kan doen als gezin maar ook nog tijd hebt voor jezelf en je relatie. Hier uiteindelijk toch wel snel gekozen voor de tweede, heel erg de wens voor broertje of zusje voor ons zoontje. En dan liever nu, nu we nog niet te verwend zijn laat maar zeggen haha. Meer ook met de gedachte ‘dan hebben we het maar gehad’ en ‘eerste jaar totaal afzien’. Nu kan ik beter relativeren hoop ik, dat het écht beter wordt na het eerste jaar. Dat ik dan (hopelijk) weer mijzelf ben, weer kan genieten, slaap er weer is en de relatie weer goed is. En dan is het dat ene jaar afzien maar weer waard geweest en zijn we compleet. Maar snap ook heel erg goed er ouders zijn die het (bewust) bij 1 laten. Soms wilde ik dat ik dat ook kon haha, zou zoveel rustiger zijn. Maar uiteindelijk niet het gene wat ik voor ogen heb/had, en dan ga ik toch voor die droom. Ondanks dat het een hele tijd heel zwaar gaat worden. Soms is het hard werken om je dromen waar te maken zullen we maar zeggen.

Bij twijfel niet doen! Houd ook rekening met de situatie dat jouw partner lang uitvalt (denk aan een paar maanden), ga je het dan redden? Ik zit daar nu middenin met 2 peuters, een fulltime baan, zorg voor partner en huishouden. En dat kost bakken met discipline. Het 1e jaar is het makkelijkst dan slapen ze nog veel en overal, daarna wordt het intensiever. En je wil met de oudste lekker op pad, maar de jongste moet slapen.

Ik herken mezelf heel erg in jouw situatie en sta er hetzelfde in. Ben zelf ook snel overprikkeld en heb tijd nodig om mezelf op te kunnen laden. Met 1 kindje lukt dit vrij prima en ons zoontje doet het ook supergoed met alles. Ik ben ook bang dat als er een tweede bij zou komen dat ik het too much ga vinden en ik het niet meer trek. Ik zit in hetzelfde schuitje en mijn man had liever gisteren nog dat we voor een tweede kindje zouden gaan. Maar ik geef nu aan dat ik het nog niet wil. Misschien kriebelt het over een tijdje wel. Maar nu met 1 kind vind ik het heerlijk zo. Ik gun ons kind zeker een broertje of een zusje. Maar als ouder is het belangrijk dat je ook achter deze keuze staat natuurlijk!

Ik dacht echt heel lang dat we het bij 1 kind zouden houden: vond vooral het eerste jaar heel heftig, ik zag het mezelf gewoon niet nog een keer doen. Ook vanwege de zware (HG) zwangerschap, leek me niks om dat weer te moeten doorstaan maar dan met ook nog een peuter in huis. Toen ons zoontje 3 was, begon het wel te kriebelen bij mij... En gingen we voor een tweede toen hij 4 was. Nu is de oudste 5 en de jongste bijna 3 maanden en wat is het leuk met z'n vieren! Heel blij dat we gewacht hebben tot de oudste wat meer zelf kon doen, want de zwangerschap was weer dramatisch. Maar de kraamtijd vond ik heerlijk en heb ik dit keer echt van kunnen genieten! Het leeftijdsverschil maakt echt geen bal uit bij mijn zoontjes, ze vinden elkaar nu al leuk (voor zover een baby dat kan haha).

Heel herkenbaar. Ik heb altijd geroepen ik wil 3 kinderen als het me gegeven is. Ik vond het eerste jaar van m'n zoon vreselijk. Ik vond het echt niet leuk. Vaak gedacht dat ik depressief was oid doordat iedereen over een roze wolk spreekt en weet ik 't, maar de psycholoog gaf dat er niets aan de hand was. Na zijn eerste verjaardag begon ik het geweldig te vinden. In m'n achterhoofd had ik nog steeds dat ik er 3 wilde, maar als ik dan zwangere vrouwen zag of van vriendinnen hoorde dat ze zwanger waren, was m'n eerste gedachte ooh daar moet ik echt nog niet aan denken. Toen m'n zoon 2,5 was, begon het heel langzaamaan naar voren te komen dat een 2e misschien toch wel leuk zou zijn. Ook mijn zoon begon er om te vragen net voor z'n 3e verjaardag. Inmiddels is hij bijna 3,5 en hebben we sinds de zomer onbeschermde seks. Ik betrap me er nog steeds wel op dat ik gedachten heb die aangeven dat ik er niet aan moet denken, maar ondertussen ben ik ook al bezig met een uitzetlijstje aan het maken. Heel dubbel dus. Wat ook meespeelt is dat ik nog een studie volg en mijn vriend erg veel weg is. Aan de andere kant weet ik ook dat ik juist nu veel tijd zal hebben voor de baby, meer dan wanneer ik zou werken, en ik wil natuurlijk niet dat het leeftijdsverschil te groot wordt. Daarom toch nu samen besloten om ervoor te gaan

Wat wij doen voor mijn overprikkeling is dat hij in de middag (als het kan) naar de speeltuin, lange wandeling maakt met de hond of maakt een leuke middag/dag met ze in het weekend. Ook als het te druk wordt met de geluiden dat ik even naar een andere kamer ga hobbyen/klusje doen, in bad of een boodschap. Ze zijn het inmiddels gewend dat mama soms een eigen time out nodig heeft. Krijg af en toe stilletjes een tekening toegeschoven of ze komen even bij me zitten/liggen/knuffelen en ze weten erna ben ik er volledig weer.