Zwanger proberen worden in periode van rouw?

Wat een lastige situatie! Wij hoorden in juli vorig jaar dat m'n moeder ongeneeslijk ziek is, met een verwachting van 1 tot 10 jaar, maar eerder 1 dan 10. Ondanks dat zijn we in oktober wel begonnen met proberen, want gevoelsmatig zou er nooit meer een "goed" moment komen. Dan maar liever nog zo lang mogelijk m'n moeder er nog bij. Uiteindelijk in april zwanger geraakt en heel dankbaar dat ze in ieder geval de zwangerschap nog meemaakt. Sterkte!

Wat verschrikkelijk voor jullie maar ik kan me ook voorstellen dat het ook een berusting is dat er een uitweg is voor je schoonbroer ondanks dat het heel verdrietig is. Ik zou mijn wens (en de wens van mijn patner) niet in de weg laten staan door de wens van je schoonbroer.

Wat een onwijs verdrietige situatie zeg. En wat moeilijk om nu al te weten dat jullie hem gaan verliezen. Wij kregen een jaar geleden te horen dat mijn schoonvader laatste stadium longkanker heeft. Ons zoontje was toen 1,5 jaar. Het was zo’n vreselijk verdrietige tijd, we waren er kapot van. Toch wilden we graag een tweede kindje maar het voelde niet goed. Uiteindelijk hebben we dit voorjaar toch besloten om ervoor te gaan. Ik heb hier ook met mijn schoonmoeder van te voren over gepraat dat het met name voor mijn vriend heel erg moeilijk was om die beslissing te nemen. Maar zij steunde ons helemaal. Toen we in augustus zwanger bleken hebben we het direct aan schoonouders verteld. Het voelde heel dubbel en mijn schoonvader vond het best moeilijk. Best een kans dat hij zijn tweede kleinkind niet mocht ontmoeten of maar heel kort mee mocht maken. Later kregen we van hem een heel lief bericht. Dat hij heel blij is maar tegelijk ook verdrietig. Dit begrepen wij maar al te goed want voor ons voelt dit ook zo. Nu hebben we het geluk dat het nu boven verwachting goed gaat met mijn schoonvader. Dus we zijn meer hoopvol op meer tijd samen. Maar dit wisten we toen nog niet. Dus ik snap je helemaal. Ik zou kijken of je erover kan praten met je familie. Bijvoorbeeld met je schoonouders. Het heeft ons geholpen de keuze te maken het wel te proberen. Heel veel sterkte ❤️

Wat heftig voor jullie en de familie. Mijn ervaring was de volgende: beide ouders in december 2021 in kritieke toestand in verschillende ziekenhuizen in het land. Van mijn moeder was dit het gevolg van een langslepende en slopende ziekte, mijn vader kwam onverwacht wegens een zwaar hartinfarct. Kinderwens uitgesteld, enerzijds vanwege alle zorgtaken. Maar vooral ook vanwege wat het met mij emotioneel deed. Ik was heel bang dat het verdriet zou kunnen betekenen dat ik mijn zwangerschap heel donker zou ervaren en was bang mogelijk voor of na de zwangerschap met een depressie te maken te krijgen. Natuurlijk was het ook heel belangrijk voor mij dat mijn ouders een zwangerschap en eerste kleinkind mee mochten maken, maar tegelijkertijd is natuurlijk het belang van een goede zwangerschap en fijne start met je kindje ook heel erg belangrijk...en daar wilde ik emotioneel weerbaar genoeg voor zijn en dat heeft uiteindelijk het zwaarst gewogen. Dus vergeet vooral niet te denken aan je eigen gezondheid en geluk en vraag jezelf af of je ondanks het verdriet zelf een zwangerschap en baby aan kan. Zeker in een tijd waarin je vangnet misschien iets minder kan bijdragen als zij (heel begrijpelijk) met hun eigen emoties hebben te dealen. Als je het gevoel hebt dat je dat kan dragen en de wens is er, dan ben ik er van overtuigd dat (zoals je zegt) het geluk van een zwangerschap en baby een heel mooi lichtpuntje kan zijn in moeilijke tijden. Heel veel sterkte en ook geluk 😘 FYI: tegen alle verwachtingen in zijn mijn beide ouders weer zodanig hersteld dat zij door elkaar te ondersteunen weer aardig voor zichzelf kunnen zorgen. Toen een groot deel van de zorg voor mij weg voel en ik voelde dat er rust en stabiliteit was, was ik gelukkig heel snel zwanger. Mijn ouders genieten nu volop van hun eerste kleinkind.

Je zegt dat hij halverwege 2024 niet meer gaat halen? Is het dan een tijd die hij nog moet ‘volhouden’ of kan het ook sneller gedaan zijn? Op het moment dat mijn vriend aangaf graag te willen nadenken over kindjes werd mijn moeder voor de 2e keer ziek. Ik gaf allerlei redenen dat ik er nog niet klaar voor was maar hoofdreden was toch ook een stuk angst. Na 1,5 jaar ongeveer toch toegegeven dat dit de reden was en er veel over gesproken en besloten ervoor te gaan. Deze zwangerschap was het grootste cadeau dat we dr konden geven, de reden om door te knokken. Echt werd mijn angst al snel waarheid en ging het slechter.. maar ze bleef positief, vechten én zichzelf om min bekommeren ipv om zichzelf. Tijdens mijn verlof super veel tijd met haar nog kunnen doorbrengen. Veel meer tijd dan ik anders had kunnen doen.. Uiteindelijk 11 dagen na geboorte overleden.. Ben ik blij we ervoor gegaan zijn? Ja! Mijn dochtertje heeft ons echt allemaal (mij, vriend, vader en zus) door een donkere periode heengesleept.. en voor mijn moeder werd het ziek zijn toch dragelijker zo.. Maar was het traumatisch? Ook ja.. Was het een leuke zwangerschap? Nee.. Was het een mooie kraamtijd / eerste jaar? Nee.. Zou ik het weer willen? Nee.. Dus als ik het overnieuw mocht doen? Geen idee wat ik zou doen..

Ik denk eerlijk gezegd wel dat als mijn schoonvader nu ineens heel hard achteruit zou gaan het wel echt heel heel zwaar voor ons allemaal zou zijn. Ik weet niet hoe ik me dan nu zou voelen… wij hebben het geluk nu veel hoop te hebben en de komst van de baby geeft ons allemaal alleen maar extra kracht en hoop. Maar als het juist de andere kant op zou gaan.. ik durf je niet te zeggen hoe het dan zou zijn eigenlijk.. het feit dat mijn schoonvader onze oudste, zijn grote vriend, niet echt zou zien opgroeien brak ons echt op. Het idee dat hij dit kindje niet eens zou ontmoeten.. ik wil er eigenlijk liever niet aan denken. Ik denk dat jullie er vooral heel goed over moeten praten en naar jullie gevoel moeten luisteren. Jullie dochter is ook nog geen jaar oud, stel je wordt volgend najaar pas zwanger dan is het leeftijdsverschil nog steeds niet al te groot. Jullie mogen ook eerst door deze periode heen voor jullie voor een tweede gaan. Lastig.. veel sterkte..

Mijn vader is vorig jaar augustus overleden (mijn moeder had ik al verloren als kind zijnde) en ik merk wel dat ik het er op momenten moeilijk mee heb. Vooral het idee dat mijn kinderen nooit hun opa en oma zullen kennen. Ik ben uitgerekend in februari 2024. Ik heb gelukkig wel veel steun van familie en vrienden, maar merk dat ik het moeilijk vind als mensen die wat verder weg staan dan vragen en wat vind je familie, gaan opa en oma oppassen en dat soort dingen. Ik ben wel in therapie, specifiek voor het verwerken van het overlijden van mijn vader (het was een kort ziekteproces van enkele maanden). Maar ben ook wel een beetje bang voor de periode na de bevalling. Ik heb wel al besproken met de verloskundige om te kijken naar de mogelijkheid om een paar gesprekken te hebben bij een pop-poli, of een maatschappelijk werker. Het moeilijke is dat ik niet zo goed weet waar ik behoefte aan heb. Ik heb niet echt advies, behalve dat rouwen hard werken is en veel energie kost. Die hormonen zorgen bij mij sowieso voor een zwaar gevoel, en de rouw erbij maakt het er niet makkelijker op. Ik moet dus oppassen dat ik niet over mijn (mentale/psychische) grenzen ga, en goed in mijn omgeving aangeven waar ik behoefte aan heb (praten over mijn vader, huilen, alleen zijn). Omdat je weet dat je schoonbroer gaat overlijden is het misschien wel mogelijk om na te denken over de dingen die jullie hem nog willen vragen. Misschien kan het gezin van je man (met zijn broer en ouders) samen een video opnemen over mooie herinneringen uit hun jeugd, zodat je die kan delen met jullie kinderen. Zo kunnen ze hun oom toch een beetje leren kennen. Veel sterkte met de aankomende zware tijd.

Thanks allemaal voor de lieve woorden en voor het delen van jullie verhalen. Sterkte voor iedereen die helaas ook iemand verloren is ❤️ Ik merk altijd dat er over praten mij veel helpt, jullie verhalen helpen dan ook om mijn gedachten hierover beter te ordenen.

Hoi, wat verdrietig. Zelf geen ervaring mee maar bij mijn zus is haar tweede kindje 9 maanden na het overlijden van haar schoonmoeder geboren..

Heftig jouw verhaal ook! ❤️ Mbt je vraag, halverwege 2024 is volgens wat we nu weten echt het laatste. Het kan ook veel eerder zijn, dit is ook zeker de wens van Jens - voor hem is hoe triest ook elke dag er een teveel. Hij is zelf ook heel verdrietig dat hij zijn nichtje niet zal zien opgroeien maar zoals hij zelf zegt, “het is niet dat ik per se dood wil, maar zo kan ik vooral niet leven”.

Wat een verdrietige situatie. Ook al is iedere situatie anders wil ik graag wel mijn verhaal met je delen. In de week van mijn bevalling kwam het bericht dat mijn vader ongeneeslijk ziek was en maximaal een jaar had. Hoe dichtbij kunnen leven en dood bij elkaar liggen... Uiteindelijk is mijn vader 8 maanden later overleden. Die 8 maanden met een zieke vader en een baby waren soms best lastig, we zagen de aftakeling, met elkaar zoek je een weg om die periode aan te gaan, maar ik weet wel dat onze kleine die periode en ook daarna veel meer lichtpuntjes heeft gegeven dan zonder kleine. Ja, we hebben niet geheel zorgeloos van die periode kunnen genieten zoals misschien zou ‘horen’, maar het heeft ons wel iets extras gebracht in die periode. Ook een soort nuchterheid van Dit is waar het leven om gaat en een soort strijdbaarheid om met elkaar door die rouw heen te komen. Voor ons hielp het dat we 8 maanden lang wisten dat het ging gebeuren, je bereidt je er min of meer op voor, je rouw is al begonnen, die begint niet op de dag van het overlijden. Het ligt er misschien ook aan hoe sterk en stabiel je zelf in het leven staat. Ik zou het niet anders gedaan hebben want het heeft ons ook mooie dingen gebracht in die rottige periode. Ik wens jullie veel wijsheid en sterkte 🍀

Oma is overleden terwijl wij zwanger waren of probeerde te zijn. We zaten midden in een traject, eind november bleek ik zwanger te zijn. We wisten dat oma niet meer lang ging leven. Ik heb in oor gefluisterd dat ik zwanger ben waarop zei antwoordde ik ga het voor mezelf houden en het meenemen naar mijn graf 😢. Nog geen week later bleek het bbz te zijn maar ik heb haar nooit verteld dat ik de embryo moest laten verwijderen want ze was zo fier om nog eens overgrootmoeder te worden. Ze was jarig op 3 koningen 6 januari we zijn nog geweest voor taart en 2 dagen later is ze niet meer wakker geworden 😭. Ik was kapot van verdriet. April 2018 bleek ik opnieuw zwanger en mijn zoontje was uitgerekend op haar verjaardag. Nu bijna 5j later ben ik opnieuw zwanger en ook dit kindje is uitgerekend op haar verjaardag. Dus ik wil zeggen dat de mensen zich soms wel optrekken op dat nieuw leven. Misschien dat uw schoonbroer net meer vrede gaat vinden in zijn keuze? In de zin van ik laat ze achter met iets om naar uit te kijken?

Wat fijn voor Jens dat hij waardig mag sterven. Helaas betekent het tegelijkertijd dat jullie door een loodzware periode heen moeten vanwege zijn overlijden. Dat is bitterzoet. Wel/niet gaan proberen zou voor mij van een aantal factoren afhangen. *Hoe is de band tussen jouw man en zijn broer ? Verwacht je dat jouw man na het overlijden in een zwart gat van verdriet gaat vallen ? Als dat wel het geval is moet jij dus mogelijk in je eentje het gezin draaiende houden, kun/wil je dat? * Wat zou je schoonfamilie er eventueel van vinden en zou jij dat meenemen in je beslissing. Misschien staan jouw schoonouders niet direct te springen van blijdschap omdat ze nog diep in rouw zijn vanwege het overlijden van hun zoon. Aan de andere kant, een nieuw leven kan ook een lichtpuntje zijn in hun donkere tijden en hebben ze iets om naar uit te kijken. Misschien kun je dit overleggen of voorzichtig eens polsen bij ze. Dan ben je in ieder geval enigzins op hun reactie. *Stel het zou lukken en jullie zijn in verwachting van jullie 2de kindje en je zwager komt te overlijden. Denk je de (emotionele) stress tijdens de zwangerschap aan te kunnen ? Het is een hele lastige en persoonlijke situatie waarop geen goed of slecht antwoord is. Daar moeten jij en jouw man samen een keuze in maken. Het leven is vergankelijk, je weet nooit wat er staat te gebeuren. Er is nooit één perfect moment. Blijf vooral in gesprek met jouw man en geef hem de ruimte voor zijn gevoelens. Heel veel sterkte met alles wat komen gaat ❤️ Mijn man stierf in 2020 een zelfgekozen dood, helaas op een minder waardige manier dan jouw zwager mag sterven maar als je eens wilt kletsen mag je een berichtje sturen.!