13 weken echo hartafwijking..

Wat naar, veel sterkte! ♡

Kan er niet over meepraten. Wens je alleen heel veel sterkte ❤️ 😘

Geen ervaring met slechte echo’s, maar ben m’n zoontje onverwacht met 3 weken verloren. Wat ik je wil meegeven is houd van je kindje. Laat merken hoe geliefd en welkom hij/zij is. En ja wat betreft spullen kopen, zou ik inderdaad even mee wachten. Voor nu open verwachting houden, blij zijn met je zwangerschap, maar rekening houden met dat het nog fout kan zijn. En misschien dan 5 september als een mooi vooruitzicht zien, als de controle goed is, dan wat leuks voor de kleine te kopen. Heel veel sterkte deze periode!

Wat slopend. Zelf geen ervaring mee. Wel mensen geweten met dit akelige nieuws… Het rotte is dat ge enkel kunt wachten… maar doe dit met mensen rond u waar ge u veilig voelt. Laat alle emotie toe. Ventileer. En wij duimen allemaal mee dat het goed komt!

Ik heb mega veel slechte echo’s gehad. De eerste bij 20 weken (nog geen 13 weken echo toen), maar dit leek uiteindelijk toch mee te vallen. Vanaf de 26 weken heb ik geen echo’s meer gehad met goed nieuws. Het heeft me echt gesloopt die periode. Ik had geen weg meer terug, hard gezegd, en moest me er bij neer leggen dat ons kind zeer waarschijnlijk niet gezond zou zijn. Ik hield me vast aan dat het misschien toch zou mee vallen, dat het kind sowieso lief, leuk en van ons zou zijn. Maar ook ik heb wel een tijd gemerkt dat ik me voor hem begon af te sluiten. Het is gewoon onwijs pittig. Heb wel hulp vanuit het ziekenhuis gekregen, misschien kan je daar om vragen.

Jeetje wat naar voor jullie. Wens jullie veel sterkte.

Heel veel sterkte! Zelf ook helaas ervaring met slechte echo’s. Bij ons werd een verdikte nekplooi vastgesteld met 13 weken. De wachtweken tot de vlokkentest vond ik verschrikkelijk. Tranen met tuiten gehuild. Blijf praten met je partner, dat is echt zo belangrijk. Ik heb veel gepraat en geprobeerd afleiding te zoeken door te wandelen (liefst uitwaaien op het strand). Wij hebben uiteindelijk tot 33 weken in onzekerheid gezeten: van afbreken vd zwangerschap tot bevallen in een academisch ziekenhuis. Telkens werd er weer iets nieuws gevonden. Gelukkig bij ons een goed eind en hebben we een gezonde knul. Heel veel sterkte! Ik snap je angst en onzekerheid.

Heel veel sterkte in deze lastige situatie. Wij hebben iets soortgelijks meegemaakt in december. Bij de 13-weken kwamen we erachter dat ons dochtertje een ernstige hartafwijking had. We zijn toen doorgestuurd naar het EMC en daar gaven ze in eerste instantie aan dat ze het lastig konden zien en we moesten wachten tot 19 weken (ik was toen ruim 14 weken zwanger). Bij die gedachte raakte ik een beetje in paniek, nog zo lang wachten. Een week later een nieuwe echo gehad met een kindercardioloog erbij en die was heel duidelijk in wat ze zag. Alles doorgesproken, zoals de kansen en wat er eventueel na de geboorte zou moeten gebeuren. We hebben een vruchtwaterpunctie laten doen om uit te sluiten dat het om een chromosomale afwijking ging. De uitslag hebben we niet afgewacht, omdat het de situatie alleen maar nog gecompliceerder maken. Maar we wilden het wel graag weten voor de toekomst. Ook hebben we erfelijkheidsonderzoek laten doen. Uiteindelijk hebben we de zwangerschap met 17 weken afgebroken. Voor ons waren de vooruitzichten enorm slecht en dat wilden we ons kindje, onze dochter en onszelf niet aan doen. Na een maand of twee kregen we de uitslag van het erfelijkheidsonderzoek en daar is (gelukkig) niks uitgekomen. Dit is heel kort ons verhaal. Als je meer wil weten, vraag het gerust. Voor nu heel veel sterkte gewenst en laat je goed voorlichten. Doe wat goed voelt!

Dit is precies zoals we ons voelen. Dat wachten is echt verschrikkelijk. Ze kunnen nu nog niets zinnigs zeggen over een eventuele toekomst en wat dit betekent. Dat maakt dat we ook geen keuze kunnen maken over een eventuele afbreking. We hopen dat dit met de kindercardioloog erbij idd meer duidelijkheid zal geven. Bij ons geven ze nu ook aan, bij een duidelijke afwijking (wat wel te verwachten is), dan een vwp voor meer informatie. Dat betekent dus nog meer afwachten.. de vraag is of we dat willen? Dus ik hoop wel dat de kindercardioloog iets over de ernst kan zeggen.. Zijn gewoon toe aan duidelijkheid, ongeacht wat. Als ik het goed lees, hebben jullie bij de echo met kindercardioloog wel een duidelijk beeld gekregen van hetgeen er aan de hand was en hoe t verdere traject eruit zou zien? En hoe zaten de artsen erin ivm een afbreking? Lieten ze de keuze bij jullie en hadden jullie t gevoel dat ze jullie keuze accepteerden? Misschien beetje een rare vraag, maar hoe heb je de bevalling ervaren en de tijd erna.. Zie er zo tegenop om dat te moeten meemaken.. Dank voor t delen van je bericht

Dat wachten en die onzekerheid is zo moeilijk! Wat een fijn bericht dat jullie een gezond kindje hebben! Koester het! We vinden elkaar gelukkig heel goed in deze situatie en kunnen er voor elkaar zijn. Het verdriet van mn man is echt moeilijk om te zien.. normaal zo’n sterke man en nu echt een hoopje ellende. Al ben ik blij dat hij het toe laat! We komen hier wel doorheen, hoe dan ook. Tis niet alleen t verdriet voor nu, maar ook naar de toekomst. Alle andere keren zullen nooit meer onbezorgd zijn, zoals een zwangerschap zou moeten zijn.

Vreselijk lijkt me dat. Hoe is het afgelopen? Dat is de reden waarom we nu de 13 weken wel gedaan hebben, nu de kans er is. Nadeel: je moet lang wachten in onduidelijkheid maar je hebt wel meer ruimte om dingen te onderzoeken. Idd, op een gegeven moment “moet je het ermee doen”. Vreselijk om keer op keer slecht nieuws te moeten horen..

Mijn zoontje heeft een chromosoom afwijking en daarnaast had hij een darm aandoening waar hij direct aan geopereerd is. Volgende zwangerschap gaan we direct voor vruchtwaterpunctie en krijg ik sowieso 3 GUO’s. Bij de 13 weken echo was dit sowieso nog niet gezien, dit was iets wat bij de 20 weken echo nog niet eens te zien was. Dus ik weet helaas ook dat dat toch de mogelijkheden behoord. Hoop dat het bij jullie toch mee gaat vallen! Sterkte met afwachten!

Vreselijk dit nieuws, ik weet precies hoe jullie je voelen. Hier helaas ongeveer het zelfde mee gemaakt. Bij 20 weken echo kwamen ze er achter dat onze dochter een kleiner linker hartkamer en een avsd had. Moeilijkste keuze in ons leven moeten maken en de zwangerschap afgebroken bij 22 weken waardoor ons dochtertje is overleden. Komende zaterdag is dit een jaar geleden. Nooit gedacht en verwacht dat wij zoiets mee zouden maken. Drie weken geleden bevallen van een gezonde zoon maar dat neemt niet het verdriet weg die ik altijd om haar zou hebben! Neem alle tijd die je nodig hebt en blijf met je partner goed praten over je gevoelens en gedachtes. Denk niet in: wat als.... want dan wordt je helemaal gek. Ga alleen uit van de feiten. Heel veel sterkte! En een hele dikke knuffel

Wat verdrietig en tevens wat een mooi nieuws dat jullie een gezonde zoon hebben! Wat lijkt me dat dubbel, maar ik snap het wel. De kinderwens blijft, misschien is ie nu wel groter dan ooit. Hoe heb je deze zwangerschap nu beleefd? Heb je er toch van kunnen genieten of was het lastig? Ik denk dat niemand denkt dat dit kan overkomen, het is altijd een ver van je bed show en plotseling zit je er midden in. Hebben jullie nog verder onderzoek gedaan bij jullie dochter? Sterkte komende zaterdag!

De echo die we in het EMC kregen na de 13-weken echo was nog zonder kindercardioloog erbij. Toen vonden ze het lastig te zeggen. De week erop was er een kindercardioloog bij en die gaf aan het duidelijk genoeg te kunnen zien om een diagnose te stellen. Dat vonden we super fijn, want dat haalde alle onzekerheid weg. Ze hebben ons nooit in een richting gepraat en alle opties open gehouden. Ze gaven ook aan alles voor ons en ons kindje te doen als we de zwangerschap zouden voortzetten. Toen we onze keuze uiteindelijk duidelijk maakten, gaven ze wel aan dat het een goede keuze was. Maar eigenlijk zijn ze altijd onpartijdig geweest, wat ik soms wel lastig vond. Had graag gehad dat ze hadden gezegd wat ze zelf zouden hebben gedaan. De bevalling ging boven verwachting soepel. Zag er best wel tegen op omdat ik al eerder ben bevallen en weet hoe het voelt. Dat wilde ik niet nog eens meemaken zonder een gezond kindje te krijgen. Gelukkig ging het heel goed en vrijwel zonder pijn. Alles leek goed, tot er 5 weken later helaas toch een restje placenta bleek te zitten. Hiervoor kreeg ik medicatie, maar zonder succes. Uiteindelijk 12 weken na de bevalling een hysteroscopie gehad om het restje operatief te verwijderen. Dit was heel pittig, zowel mentaal als lichamelijk. Gelukkig heb ik veel steun vanuit werk en omgeving gehad, dus dat is heel fijn. Ik ben pas weer gaan werken toen alles achter de rug was.

Sterkte !!!!!!!

Thanks voor het delen van je verhaal. Ik haal er veel steun uit om te lezen.. Bij ons vonden ze t nu ook lastig te zeggen dus we hopen de volgende keer met de kindercardioloog dat we wel duidelijkheid krijgen. Aan de ene kant idd fijn dat ze jullie niet stuurden, maar kan me voorstellen dat je wilt weten wat zij zouden doen met de kennis die ze hebben. Het is al lastig genoeg.. Lees dat wel vaker dat er dan een stukje placenta blijft zitten, helaas. Lijkt me idd zwaar, word je nog eens geconfronteerd ermee. Gelukkig heb je veel steun en ruimte gehad om je de tijd te nemen..

Uiteraard blijft het altijd dubbel, verdriet en blijdschap ligt zo dicht bij elkaar. Mijn zwangerschap verliep opzich wel prima. Ik kon eigenlijk pas echt 'blij' en opgelucht zijn na de 20 weken echo en leefde van mijlpaal naar mijlpaal. Het genieten was soms lastig en onze zoon was niet zo'n actieve baby in de buik. De kinderwens bleef natuurlijk en zijn vrij snel na de geboorte van onze dochter opnieuw gaan proberen. Je weet tenslotte niet wanneer het je gegund is om opnieuw zwanger te mogen worden. Onze dochter zelf is niet onderzocht na re geboorte. Tijdens de zwangerschap hebben we gekozen voor een vruchtwaterpunctie om dingen uit te kunnen sluiten. Ook zijn wij genetisch helemaal uitgepluist, en de conclusie was: gewoon dikke vette pech dat onze dochter een ernstige hartprobleem heeft ontwikkeld. Probeer ook de mensen op te zoeken op dit forum, het zijn lotgenoten en kunnen je gevoel begrijpen. Soms is dit lastig voor de mensen in je omgeving. Ze zeggen dat ze je begrijpen maar toch kunnen ze dat niet volledig.

Hier bij 20wkn echo een ernstige hartafwijking geconstateerd (compleet avsd). Daarna vruchtwaterpunctie waaruit bleek dat mijn zoon downsyndroom heeft. Het was een pittige zwangerschap gevuld met angst, hoop, onzekerheid en liefde. Met 5 maanden geopereerd (voorafgaande nog zes weken ziekenhuisopname), zwaar herstel op de IC met complicaties. Maar nu...wat een heerlijke blije en makkelijke baby. Morgen alweer 9 maanden, doet alles volgens het boekje en steelt iedereens hart. Pure liefde voor mijn zoon, wat doet ie het goed zeg