32 weken en in ene onzeker

Jahoor, heb hetzelfe hier! Morgen 35 weken zwanger en soms opeens het besef "ons leven zoals we het kennen (en fijn vinden) zal nooit meer hetzelfde zijn en ik zal nooit meer mn eigen nummer 1 zijn". Ik ben heel erg van het tijd voor mezelf en spontane dingen doen, en dat wordt drastisch minder straks met een baby. Soms benauwd me dat een beetje😅 Maar aan de andere kant heb ik er super veel zin in en kijk ik heel erg uit naar het gezinsleven met zn 3tjes straks, dus als ze er eenmaal is dan zal het prima zijn ❤️

Ik denk dat anderen dit ook ervaren! Ik heb dat nooit gehad van “wil ik dit wel?”maar wel van “kan ik dit wel?” En ik denk dat het niet zeker weten of je t wilt ook voortkomt uit onzekerheid. Maar dat is normaal hé… Sowieso: je gaat het kunnen. Dat is een feit. Je lijkt me idd een nuchter persoon, dus niet twijfelen aan jezelf. Het is allemaal nog super abstract hé. Je weet dat er een kleintje aan komt maar jullie hebben elkaar nog niet ontmoet. Heel cliché maar een keer je dat gezichtje ziet weet je het. En zelfs al is dat nog niet direct grote liefde, dat is ook oké! Je moet elkaar leren kennen. Maar het komt goed. You got this!!

Komt mij zeker bekend voor, terwijl ik 100% zeker weet dat ik een kindje wil. Toch kan ik af en toe ineens het gevoel hebben: ik kan dit niet, waarom doen we dit. Bij mij merk ik dat het echt met hormonen te maken heeft en dat ik dan snel doorschiet in onzekerheid/doemdenken en alles zwart inzien. Ik til hier niet te zwaar aan omdat ik weet dat het na hooguit een paar dagen weer weggaat. Dit is zeker niks om je voor te schamen! Altijd 100% dankbaar en blij is ook niet realistisch. En ik denk ook dat het na zo lang wachten heel spannend wordt als 'het' moment ineens bijna daar is (en je misschien opziet tegen de bevalling?). Ik zou er niet te veel achter zoeken en jezelf wat proberen af te leiden van je gedachten, ik denk dat je over een paar dagen vanzelf weer wat zekerder wordt en dat positieve/enthousiaste gevoel terugkrijgt 💞

Heel herkenbaar. Ik had ongeveer rond 34 weken ofzo ook ineens het besef dat het wel heel echt was. En daarmee de vraag of ik het eigenlijk wel wilde. Ik dacht toen ook bij mezelf: kom je wel een beetje laat mee, haha. Ik werd ook ineens zenuwachtig voor de bevalling, terwijl ik ook super nuchter ben. Is heel normaal en geeft helemaal niks. Het gaat je allemaal overkomen en dan merk je ineens dat je allemaal dingen blijkt te kunnen die je nog nooit hebt gedaan: bevallen (of een keizersnee doorstaan), heeeeeeel veel liefde voelen voor een kindje dat je nog maar net kent (of juist nog niet liefde maar verwarring, dat komt echt wel een keer), weken aan gebroken nachten waar je ineens aan blijkt te kunnen wennen. Geloof me, alles gaat vanzelf. Betekent absoluut niet dat het makkelijk is, wel dat je het sowieso kan. En je went ook vanzelf aan je nieuwe leven en leert vanzelf hoe je jezelf kan blijven zijn of opnieuw worden met een lieve baby erbij.

Heel herkenbaar hoor! Je bent echt zeker niet alleen en ik denk ook dat het heel normaal is tijdens zo'n grote verandering in je leven. Ik ben zo blij met het kindje in mijn buik en ik weet echt dat we dit kunnen en we willen dit ook echt, maar soms krijg ik ook enorme hersenspinsels en verzin ik allemaal dingen en denk ik oh nu kunnen we nooit meer dit of nooit meer dat en stel je voor dat we helemaal niet goed voor een mensje kunnen zorgen en wat nou als m'n partner mij straks een uitgezakte pudding vindt. Gedachten zijn maar gedachten en die mogen er zijn af en toe. Voor mij helpt het om goed te beseffen dat gedachten niet de waarheid hoeven te zijn. 😊

Heel naar gevoel inderdaad, ik had het bij mijn vorige zwangerschap en nu weer (we hebben het heerlijk met zijn drietjes, wordt alles zo weer overhoop gegooid, dat idee). Lijkt me ook niet gek bij de meest levensveranderende gebeurtenis die je kan overkomen, toch 😏

Niks geks hoor! Ik ben zelf 35 weken. 2 weken geleden zag ik een moeder haar pas geboren baby troosten en proberen in slaap te wiegen. Toen kreeg ik zelf bijna een paniek aanval. Ik dacht oh nee, dit kan ik helemaal niet! Belachelijk natuurlijk, want ik heb al een zoon. En iedere moeder kan dit. Maar op dat moment ging er echt vanalles door mijn hoofd. Waar ben ik aan begonnen, dit is toch veel te moeilijk ect. Ik denk dat het een hele gewone gedachte is. Hormonen doen gekke dingen met ons vrouwen😜 komt helemaal goed!

Niet voor schamen ik had dit ook heel de zwangerschap. Sommige vrouwen wrijven zo over die buik en praten er tegen.. ik niet ik deed hem wel eens “pesten” door te voelen en zijn beentjes weg te duwen.. Maar een band voelen was er voor mij niet bij. Hij bracht mij te veel ongemak dus ik kom er ook echt niet blij van worden. Ik was niet bang voor de bevalling ik heb er zelfs lang op moeten wachten en ik was er helemaal klaar voor. Met 41+1 is onze zoon geboren. En dit was voor mij dan ook het keerpunt ik hield ontzettend veel van hem direct. En momenteel is hij 14 weken oud! Elke dag ga ik meer van hem houden! Geen zorgen dat komt allemaal 😊