Afbreken zwangerschap +/- 15 weken

Geen ervaring maar ik wil je heel veel sterkte toe wensen. Heel begrijpelijk dat je zoekt naar wat steun/herkenning, ik hoop dat je dat hier vind ❤️😞

Allereerst sterkte met deze nachtmerrie waar jullie in terecht zijn gekomen. Helaas voor ons heel herkenbaar. Zeven jaar geleden, tijdens mijn eerste zwangerschap, het zelfde mee gemaakt. Er was toen nog geen nipt test maar de verdenking op een trisomie ontstond tijdens de termijn echo. Direct zijn we toen doorverwezen naar het umc Radboud voor een uitgebreide GUO waar ze het vermoeden bevestigden. We hebben gekozen voor een vlokkentest om het echt zeker te weten. Helaas bleken alle vermoedens te kloppen. Ons meisje had trisomie 18 en was niet met het leven verenigbaar. Ook wij hebben er toen voor gekozen om de zwangerschap af te breken. We mochten ons vroeg in de ochtend melden in het ziekenhuis. Gewoon op de verloskamers (vond ik wel confronterend). We werden omringt met alleen maar lieve mensen en zelfs onze familie was welkom zo vaak en zo veel we maar wilden. Direct in de ochtend kreeg ik inwendige medicatie die baarmoeder krampen zouden opwekken. Gezegd werd dat ik waarschijnlijk een tweede dosis nodig zou hebben maar dat bleek niet het geval. Ik kreeg al rond een uur of tien krampen/weeën. Uiteindelijk vond ik ze best heftig worden en heb ik pijn medicatie gekregen van de verloskundige. Hier zou ik zeker voor kiezen, mocht je dat willen natuurlijk. De lieve verpleegkundige gaf aan dat het niet nodig is om tijdens zo’n verdrietige gebeurtenis ook nog eens zo veel pijn te hebben. Uiteindelijk werd even na tweeën in de middag al ons dochtertje geboren met 13 weken zwangerschap. Helemaal compleet, alles er op en eraan. 9cm klein en 15 gram licht. We hebben haar een naam gegeven en ze hebben voetafdrukjes en een kaartje gemaakt in het ziekenhuis. Heel dierbaar ook nu nog, zoveel jaren later. We hadden een doek voor haar meegenomen waar we haar hebben opgelegd. We konden haar vast houden en aan iedereen laten zien van de familie (als ze dat zelf wilden). Wij hadden er voor gekozen om haar in het ziekenhuis te laten maar de optie om haar mee naar huis te nemen was er ook. Helaas kwam de placenta niet mee. Dat zie je vaak bij zulke vroeg geboortes omdat je lichaam nog niet denkt aan bevallen. Die moest dus onder narcose dmv curettage nog wel verwijderd worden. Gelukkig ging het daarna, medisch gezien, goed met me en mochten we die avond naar huis. Ik heb ze nazorg in het Radboud als heel prettig ervaren. We zijn nog een keer terug geweest voor een gesprek met een maatschappelijk werkster en zij heeft ook nog een aantal keer gebeld naderhand. Bij de daaropvolgende zwangerschap kregen we de nipt test (op medische indicatie) ook weer in het radboud en ook de 20 weken echo was daar. Omdat er gelukkig niks bijzonders gevonden werd kon de verdere begeleiding gewoon bij de verloskundige. Let goed op je zelf. Dit is niet niks! Je mag altijd vragen stellen 😘

Och wat naar! Ik heb er ervaring mee en wil graag je vragen beantwoorden. Ik type morgen een langer verhaal voor je, maar ik wilde je nu alvast veel sterkte wensen in deze nachtmerrie.

Wat een vreselijk verdrietig verhaal. Ik heb geen ervaring in het moeten afbreken maar wel met een spontane geboorte met 15 weken. Had een extra vruchtzak die mijn lichaam wou afstoten. Toen is ons zoontje geboren. Hiervoor heb ik twee keer een missed abortion gehad die ik met medicatie heb opgewekt. Dat zijn vergelijkbare medicatie met die jij straks krijgt. Ik heb een aantal topics hier over die je misschien kan lezen ook met ervaringen van andere. Ik denk dat de bevalling, ervaring voor een ieder anders is. Je pijngrens is anders en staat er op een andere manier in. Het is pittig.. maar je komt het wel door. Vooral in het ziekenhuis als ze je goed kunnen begeleiden en met pijnstilling ect. Ik heb toen uiteindelijk een weeënstorm gekregen waarna ons zoontje eruit kwam en 15 minuten later de placenta. De na zorg hier in vind ik voornamelijk het alle belangrijkste. Het is echt heftig. Er zijn betreffende de nazorg verschillende manieren waarop je het kan afsluiten… Wij hebben ons zoontje thuis met de watermethode gehouden tot wij na 5 dagen er klaar voor waren om afscheid te nemen. Wij hebben een boompje gekocht met een xxxxxl pot en hem daar begraven in de wortels van de boom. Zo is hij altijd bij ons en kan hij ook altijd met ons mee. Zulke dingen zijn de meest bizarre dingen waar je ooit over moet gaan nadenken. Maar ik hoop voor jullie dat je een fijne manier kan vinden om afscheid te nemen van jullie kindje. Neem je tijd, rust en zorg die je nodig hebt. Ook na de bevalling geef je lichaam de tijd om te herstellen. Geef je brein en emotie de tijd om het een plek te geven. Ik heb uiteindelijk vanuit het ziekenhuis een medische psycholoog gekregen maar dat kwam ook door de eerdere ervaringen. Wij vonden het zelf ook prettig om te delen met vrienden en familie.. er waren er ook zeker een paar die ons zoontje graag wouden zien en ook op die manier met ons mee konden leven. Naja dit is in het “ kort” mijn verhaal. Mocht je meer willen kletsen is dat altijd oké. Heb je al een idee wanneer het moet gaan gebeuren? En hoe je het zelf voor je ziet? Ik wens je onwijs veel kracht toe🍀🍀

Geen ervaring maar ik wil je graag heel erg veel sterkte toe wensen ❤️

Allereerst wat naar dat dit jullie overkomt 😣 Ik heb hetzelfde meegemaakt februari 2022.. wij hadden besloten de zwangerschap zo ver mogelijk uit te dragen.. helaas is ons zoontje toen overleden met 15 weken zwangerschap 😢 ik Moest een pil slikken die m’n baarmoedermond week zou moeten maken en de volgende dag naar t ziekenhuis voor vaginale tabletten om de weeen mee op te wekken.. maar die vaginale tabletten waren niet nodig want de avond dat ik die pil geslikt had kreeg ik al weeen en toen naar het ziekenhuis gegaan.. de weeen waren bij mij nog goed te doen, voor mij was het meer het emotionele wat het echt zwaar maakte.. omdat je het niet wilt, je wilt je kleine veilig in je buik houden.. dat maakte het heftig.. toen hij geboren was was ik zo trots! Gewoon net als al mijn andere kinderen.. wilde ik hem aan iedereen laten zien.. hij was compleet! Alles erop en eraan.. wij hebben besloten om hem naar huis te nemen en de watermethode toe te passen.. zo kan je nog de tijd nemen om afscheid te nemen/foto’s te maken en nog even samen te zijn.. dat vond ik erg fijn. Ik wil je heel erg veel sterkte wensen! En mocht je nog vragen hebben of erover willen praten, stuur me gerust een berichtje 🤗😘

Mijn moeder (Mijn broertje) had trisomie 18. Mijn moeder heeft volledig gedragen maar hij is met de geboorte overleden. Had ook geen kans op een fijn leven, blind, doof etc. Heel moeilijk voor jullie en wil jullie echt sterkte wensen!

Jeetje.. wat een nieuws.. ook de andere verhalen die ik lees.. knap dat jullie dit willen delen en ik hoop @an123 dat je er wat aan hebt❤

Zoals beloofd hier het langere verhaal: Wij hebben 2.5 jaar geleden bij de 13-weken echo te horen gekregen dat het kindje een nekplooi van ruim 14mm had en vocht rondom haar lichaampje en de organen. De vlokkentest bevestigde wat de arts al dacht. Het was onze eerste zwangerschap, na een jaar proberen, en de wereld stortte even helemaal in. Ruim een week later ben ik in het ziekenhuis bevallen van ons dochtertje. Ze woog 90gram, was 10cm lang en werd met een glimlach geboren. We hebben haar vastgehouden en gebruik gemaakt van de watermethode. We hebben haar niet mee naar huis genomen, maar hadden met het ziekenhuis wel afgesproken dat we haar de volgende dag nog een keer konden bekijken. Ik vond dat ik heel fijn want op de dag zelf was het allemaal toch vooral een waas. De bevalling zelf, tja... fysiek is het makkelijker omdat het maar een piepklein kindje is wat eruit moet... emotioneel is het natuurlijk volstrekt anders. Ik vond de weeën heel heftig en heb meermaals overgegeven. Destijds dacht ik dat dat kwam door hoe ik me emotioneel voelde, maar nu ik ook bevallen ben van een gezond kindje, weet ik dat dit gewoon mijn reactie is op bevallen. Dat is op dat moment lastig uit elkaar te houden als het je eerste keer is. Bij mij kwam de placenta ook niet helemaal mee (wel een stukje maar niet alles), dus dat hebben ze onder narcose nog weggehaald. Daar zag ik enorm tegenop maar dat viel uiteindelijk enorm mee en is ook helemaal goed gegaan. Ik ben midden in de coronatijd bevallen dus kon geen gebruik maken van allerlei dingen zoals stichting stil, maar daar zou je wel naar kunnen kijken. Wij hebben er wel heel bewust voor gekozen om onze dochter een echte plek te geven in ons leven, met naam, geboortekaartje, etc. Ze staat ook op het geboortekaartje van onze zoon. Wij hebben ook besloten om haar zelf te laten cremeren (en niet bijv via het ziekenhuis te doen). Wij wilden dat graag op die manier, dat voelden we allebei heel sterk. Over crematie konden we pas nadenken na de bevalling overigens. Ik kon niet bedenken welke vorm het moest krijgen toen het kindje nog in m'n buik zat. Of je dat allemaal wil, moet je natuurlijk zelf weten. Ik vond het heel fijn dat ze in ieder geval een naam en geboortekaartje had en raad dat ook aan omdat het daarmee een situatie wordt waarover je kunt praten en waarbij andere mensen ook snappen hoe ze ernaar kunnen refereren. En neem de tijd... Dit is echt heel heftig en soms onderschatten mensen (wie het overkomt, of in de omgeving) dat. Zorg voor jezelf en elkaar, en doe wat je nodig hebt om hier doorheen te komen. Toen ik het nieuws net te horen had gekregen wist ik niet hoe ik de bevalling ooit aan moest kunnen. Ik dacht dat dat het meest verschrikkelijke zou gaan zijn in het hele proces. Achteraf gezien kan ik zeggen dat, voor mij in ieder geval, niets zo verschrikkelijk was als het moment dat we te horen kregen dat ons kindje niet levensvatbaar was. Als het voor jullie zo werkt als voor mij, dan heb je het ergste al achter de rug. Misschien dat dat een klein beetje houvast biedt. Als je nog vragen hebt, stel ze gerust! Heel heel heel veel sterkte. Dit is absoluut verschrikkelijk, maar je komt hier doorheen. <3

Oh, ik bedacht nog iets: Ik wilde haar na de bevalling graag vasthouden en zien. Ik weet dat sommige mensen hier tegenop zien. Ik vond het heel fijn om het toch te doen en had ook meteen allerlei gevoelens van moederlijke trots. Ik vond het het mooiste kindje van 15 weken in de wereld en heb uitgebreid d'r kleine teentjes en vingertjes bewonderd. Voor mij hielp dat, ook om gewoon die dag door te komen.

Allereerst wil ik je heel veel sterkte wensen! Afgelopen december ben ik bevallen van een zoontje met bijna 23 weken zwangerschap. Hij had geen nieren dus was eigenlijk de enigste optie om de zwangerschap af te breken. Ik moest 2 avonden voor de bevalling thuis een pil innemen, die zorgt ervoor dat de baarmoedermond al wat verweekt. In het ziekenhuis kreeg ik vaginaal tabletjes om de weeën op te wekken. Ik vond de weeën vooral bestaan uit krampen, niet vergelijkbaar met de weeën die ik had met mijn dochtertje. Binnen 3 uur was onze Luuk er. Ik was van te voren ‘bang’ hoe hij eruit zou zien maar hij was echt prachtig. Wij hebben hem mee naar huis genomen met de watermethode en hebben stichting still foto’s laten maken, dat adviseer je ook echt om dat te doen, voor mij werkt het heel goed in de verwerking dat we mooie foto’s hebben van ons gezin. Nogmaals heel veel sterkte en kracht gewenst! ♥️

Ach dat is heel erg moeilijk! Wij hebben helaas hetzelfde meegemaakt met ons tweede kindje. Wij kwamen er pas bij de 20-weken echo achter dat er iets mis was, daarna uiteraard de hele medische molen in en daar kwam trisomie 18 uit. Hij had ook heel veel afwijkingen dus het was al duidelijk dat hij het niet zou overleven. Toch hebben wij tegen de wens van de artsen in besloten de zwangerschap uit te dragen. Ik heb dit zelf als heel fijn ervaren, heel helend ook juist nadat hij overleden was. Hij heeft tot bijna 39 weken in mijn buik gezeten en is zelfs nog levend geboren. We hebben nog heel kort met hem kunnen knuffelen na de geboorte en hij is heel rustig op mijn borst ingeslapen. Daarna hebben we hem mee naar huis genomen en heeft hij in een kamertje op koelelementen de 6 dagen tot de begrafenis gelegen. Ik vond dit heel fijn, we konden hem zo af en toe even vasthouden, hem tegelijkertijd een klein beetje leren kennen en tegelijkertijd afscheid nemen. Onze oudste dochter heeft hem ook regelmatig vast kunnen houden. Het was heel moeilijk, maar dit voelde echt als een kalm en waardig afscheid. Ook haalde ik na de begrafenis heel veel rust uit het feit dat ik alles voor hem gedaan had wat ik had kunnen doen, nooit me af hoefde te vragen 'wat als'. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik snap dat dit niet de standaard keuze is en best een moeilijke keuze kan zijn. Maar ik heb een kennis die iets soortgelijks heeft meegemaakt en wel geworsteld heeft met deze 'wat als' gevoelens, dus ik wilde toch mijn verhaal delen om te laten weten dat een andere keuze ook kan. Heel veel sterkte de komende tijd, welke keuze je ook zal maken, het is iets verschrikkelijk moeilijks als je kindje zo gehandicapt blijkt te zijn dat er geen leven mogelijk is 😢❤️

Wat een heftig verhaal, maar heel knap dat je het zo kan opschrijven. Ik reageer even op jou (het is niet mijn topic) omdat je vertelde over de nekplooi. Ik ben nu 13 weken zwanger en bij ons kindje is ook een verdikte nekplooi vastgesteld (6 mm) dus de afgelopen weken lees ik elk verhaal dat daar over gaat. Mag ik vragen wat de uitslag was van jouw vlokkentest? Wij hebben nu de eerste twee uitslagen van de vlokkentest gehad en wachten nog op het DNA stukje. Als je het wilt delen mag dat ook privé naar mij zodat we niet het topic overnemen.

En zo verschrikkelijk voor jou An123 dat bij je kindje trisomie 18 is vastgesteld. Wanneer heb je de vlokkentest gehad? Ik had deze vorige week woensdag en op vrijdag hadden we de uitslag al op de 3 trisomieen. Bij ons is dat het niet en wachten we op verdere uitslagen. Maar ik snap heel goed dat je op zoek bent naar steun en herkenning. Zelf ben ik ook gelijk allerlei forums na gegaan voor persoonlijke verhalen. Bij ons is het nog allemaal heel onzeker, het kan nu nog over 3 weken slecht nieuws zijn of over 6 weken bij de 20 weken echo. Ik zie er dus ook zo tegenop om te moeten bevallen met 16 of 20 weken. Daarom lees ik even mee. Ik ben ook wel benieuwd hoe de periode daarna gaat. Moet je na de bevalling bijvoorbeeld een paar dagen/weken bedrust houden? Of ben je lichamelijk weer snel op de been? Ik snap dat het emotionele gedeelte nog heel lang kan gaan duren… Heel veel sterkte voor jou!

Wij hebben ook onze zwangerschap afgebroken. Ik heb een ernstige genetische afwijking en helaas had ons zoontje dit ook. We hadden een vlokkentest gedaan en twee weken later kregen we deze uitslag. Ik vond het emotioneel heel heftig. Hij is geboren op 12 maart 2021 met 15 weken. Woog 78 gram en was 16 cm. De placenta moest onder narcose verwijderd worden. We hebben hem met de watermethode mee naar huis genomen, zodat we rustig afscheid konden nemen. Dat was ontzettend fijn. In het ziekenhuis foto's laten maken door een stichting. We hebben een geboortekaartje gestuurd naar de mensen die het dichtst bij ons staan en nu een hoekje gecreërd voor hem op een schapje. Heel veel sterkte de komende tijd en als tip kan ik meegeven; zoek de steun bij elkaar. Bedenk dat jullie door hetzelfde verdriet gaan. Neem jullie tijd. Iedereen rouwt anders en dat is oke! ❤

Wat verdrietig voor jullie. In juli 2020 bij 17 weken zwangerschap hebben wij afscheid genomen van ons zoontje die ook trisomie 18 had. Ik weet niet of dit behulpzaam is, maar ik had de bevalling echt onderschat. Het is emotioneel zwaar, ik werd ontzettend ziek (koorts, overgeven, diarree) en had een weeënstorm. De verpleegkundigen waren het ook niet gewoon en ik lees hier gelukkig ook andere ervaringen.. Maar mijn tweede bevalling van mijn gezonde dochter heb ik echt met twee vingers in de neus gedaan (thuis, zonder pijnbestrijding) vergeleken de eerste. Gek genoeg wel een enorme opluchting toen ons zoontje er eenmaal was, ondanks alle verdriet. Hij was zo mooi. Een liefdevol moment. En ik kijk nog vaak naar de foto's die stichting Still heeft gemaakt. Die zijn me heel waardevol. Ik wil je heel veel sterkte wensen ♥️

Dit!! Ze zijn zo mooi met 15 weken. Ik had dat ook nooit verwacht maar alles was zo mini maar zo compleet. Mooiste wat er was. En idd de trots overheerst op dat moment 💖

Iedereen heel erg bedankt voor het delen van jullie verhalen! Ik ben er ook nog niet 100% over uit of ik de zwangerschap daadwerkelijk wil afbreken, maar als je de afwijkingen al zag op de echo (bijv. darmen in de navelstreng wat duidt op een gat in het buikje) dan voel ik diep van binnen wel dat ik dit niet voor m’n kindje wil. Ik zag iemand die iets vroeg over het herstel daarna, daar was ik ook wel benieuwd naar. Voel je je bijv meteen niet meer zwanger? En moet je lang op bed liggen bijv? Ik heb zelf ook al wel veel zitten lezen over het afscheid en wij willen ook de watermethode doen en waarschijnlijk laten cremeren. Weet niet of meer ouders dit zo gedaan hebben?

Dag An, Vorig jaar in december op 16weken ook de zwangerschap afgebroken door trisomie en hartafwijkingen. Het was een zware periode, maar ik heb geen slechte herinneringen aan de mini bevalling. De vroedvrouwen waren ongelooflijk warm van hart en hebben van een triestig moment zo iets moois kunnen maken. Ik voelde trots, blijdschap, verdriet, hoop , … alles door elkaar. Hoe moeilijk het ook is, je bent mama en zal dat altijd blijven. Als ze je vragen of je het kindje wil zien zou ik niet twijfelen. Het is al perfect, het is een deel van het verwerkingsproces om het te zien en het is zo schoon. Ik ben nu terug zwanger en krijg maandag de resultaten van de NIPT. Spannende periode. Heel veel steun in deze dagen! Xx

Het zwanger gevoel was bij mij na 2weken weg denk ik. De eerste dagen erna wel wat stuwing van de borsten (wat ik niet zo aangenaam vond) . Het ziekenhuis heeft bij ons foto’s genomen van ons kindje met de watermethode, daar ben ik ze heel dankbaar voor. Wij hebben hem zelf ook vast gehad , ❤️