Afbreken zwangerschap, wat te verwachten en hoe daarna?

Wat verdrietig! Ik denk dat het voor iedereen anders wordt ervaren en het lastig voor ons te bepalen is hoeveel rust je moet nemen. Fysiek moet je gewoon aankijken hoe snel je er weer bovenop bent. Gelukkig kan je hiervoor gewoon in de ziektewet en heeft het financieel geen gevolgen voor je werkgever. Mentaal is lastig in te schatten van te voren. Ik heb er de weken erna niet veel last van gehad maar vooral de maanden er na… probeer te blijven communiceren!

Lieve Anneru, wat verschrikkelijk dat je dit mee moet maken. Ten eerste wil ik je super veel sterkte wensen de komende tijd, zowel voor jou als je partner. Ik heb zelf twee keer een miskraam gehad op dit termijn, dat is dus net anders dan bij jou en ik weet dan ook niet zeker of het fysieke aspect hetzelfde zal zijn. Zelf verloor ik vrij veel bloed, maar toen het vruchtje uit mijn lichaam was was ik wel in staat om buiten een wandeling te maken (met mijn man ik wilde even niet alleen zijn). Ik ging elke dag even een klein wandelingetje maken om mijn hoofd even proberen leeg te maken en een beetje te bewegen. Wellicht kan jij stappen met je paard, kan mij voorstellen dat dat voor jou een fijne en veilige manier is om even er op uit te gaan. Na een week voelde ik mij fysiek herstelt dat ik alles wel weer kon doen. Maar vergeet mentaal ook niet, naar mijn idee heb je daar veel langer voor nodig dan het fysieke gedeelte. Het kan helpen om te praten met vrienden en familie, maar voel je niet bezwaard om mocht je daar behoefte aan hebben contact met een professional voor te zoeken. Via je huisarts kan je daarvoor een verwijzing krijgen. Ik hield in het begin ook een dagboekje bij, dat hielp wel maar ik merkte al snel dat ik mij een soort van verplicht ging voelen om dan te schrijven ook als ik geen zin had, dit ging mij toch een beetje tegen staan dus dit was voor mij niet de beste methode maar kan zomaar voor een ander wel werken. Ook heb ik boeken gelezen over miskramen en de onvervulde kinderwens. Geef jezelf de tijd en de ruimte om naast het fysieke gedeelte ook mentale aspect aan te pakken. Naar mijn idee is het niet verwerken van wat er gebeurd, afval verwerk je, verdriet moet je een plekje geven en zal altijd in je leven aanwezig zijn. Het is alleen zeer belangrijk om te weten hoe je daarmee om moet gaan, en ja verdriet mag af en toe echt wel even opspelen, zolang het maar niet je volledige leven gaat beheersen. Nogmaals mijn verhaal is dus iets anders maar ik wil je super veel sterkte wensen!!

Lieve Anneru, Verschrikkelijk dat je dit moet meemaken. Zelf heb ik dit niet meegemaakt, maar heb wel een miskraam gehad met lange nasleep. Ik liet alles op mezelf afkomen, en ik zag wel hoe ik me voelde en of ik er klaar voor was om te gaan werken. Dat was voor mij bijzaak. Dus Ik denk dat je niet kan zeggen hoe het gaat erna. Dat moet je helaas doormaken en zien hoe het gaat. Luister vooral goed naar je lichaam en gevoel. Voor een ieder zal het anders zijn. Doe waar jij je goed bij voelt op dat moment. En als het lichamelijk even niet gaat, dan moet je echt even op de rem trappen. Praat er over, dat hielp bij ons wel.. Veel sterkte en dikke knuffel! ❤️

Wat afschuwelijk dat je dit moet doormaken. Ik weet helaas hoe je je moet voelen. Heb gisteren hetzelfde slechte nieuws gehad: er is een te grote afwijking gevonden en we moeten onze allereerste zwangerschap afbreken. Wel doen ze bij ons eerst onderzoek de komende 2,5e week, waardoor we daarna pas zullen afbreken. Het is zo heftig allemaal en ik ben ook bang. Ik wens je heel veel sterkte en kracht. Het is goed en moedig dat jullie deze moeilijke beslissing nemen. 🤍🤍

Hoi Anneru, wat verschrikkelijk dat jullie dit mee moeten maken. Ik ben in november na 17 weken zwangerschap bevallen van mijn zoontje, ook een afbreking ivm afwijkingen. Ik herken helemaal wat je zegt, ik wist ook niet wat ik kon verwachten. Nou was ik al iets verder zwanger dan jij, volgens mij gaat de bevalling dan ook anders. Ik ben na 5 weken weer gaan werken, dat vond de gynaecoloog snel. Maar mij heeft dat heel goed gedaan. Ik ben lid geworden van de besloten fb groep: hoe?verder na zwangerschapsafbreking. Zij hebben meerdere groepen, ook voordat je de keuze hebt gemaakt. Dit heeft mij wel steun gegeven, vooral de bevestiging dat je echt wel mag rouwen, ook al 'kies' je voor afbreking. Mijn grootste troost was dat we heel goed hadden nagedacht over het afscheid (moesten ook 3 weken wachten op de vruchtwaterpunctie) waardoor wij alles hebben gedaan om hem een mooi afscheid te geven. Denk bijvoorbeeld aan foto's van stichting still, hem mee naar huis nemen, de watermethode en hem zelf naar het crematorium brengen. Daarom ook mijn tip: doe het niet overhaast, je hebt maar 1 kans om afscheid te nemen. Heel veel sterkte!

Wat een verdrietig berichtje! Ik heb met 12 weken een miskraam gehad. Ik heb gekozen voor een curettage. Als ik wilde kon ik de volgende dag alweer werken (fysiek gezien). Gelukkig heeft mijn baas mij een aantal dagen uitgeroosterd om 'leuke dingen te doen'. Ik herken wat je zegt van de afleiding, maar bij mij op m'n werk was iedereen ervan op de hoogte. Ik vond het beter om na een week pas weer te werken, want ja iedereen gaat vragen hoe het gaat, dat kon ik de dag na de curettage niet aan. Heel veel sterkte en doe vooral wat goed voelt voor jou ❤️

Wat ontzettend verdrietig! Ik heb ook met 12 weken mijn zwangerschap af moeten breken en toen ben ik bevallen. Ik ben na 2 weken weer gaan werken en die 2 weken had ik vooral nodig om te rouwen en leuke dingen te doen. Fysiek herstel vond ik meevallen, had uiteraard nog wel bloedverlies (maar niet vergelijkbaar met een voldragen zwangerschap) en ik had ook lichte stuwing van mijn borsten. Wat ik vooral vond tegenvallen was de heftige ‘rouw’ icm de zwangerschapshormonen. Ik heb alle kaarten en bloemen die we kregen echt vervloekt: ‘dat iedereen zijn spullen maar steekt waar de zon niet schijnt, ik wil gewoon mijn kindje terug’. Nu ik er op terug kijk zie ik pas hoe meelevend iedereen was. Heel veel sterkte gewenst!

Ik heb met 12 weken een curretage gehad wegens een missed abortion. Lichamelijk viel het reuze mee, de dag er na ben ik gewoon boodschappen gaan doen (geen zware dingen getilt). De curretage was op een vrijdag en stond op maandag alweer mijn hele keuken uit de soppen. Goed naar je lichaam luisteren en niks forceren. Desnoods de eerste 1 a 2 weken alleen stappen met het paard? Ik ben zelf 2 weken thuis gebleven maar dit was echt wat ik geestelijk nodig had.

Heel veel sterkte komende tijd!

Gecondoleerd, wat verschrikkelijk voor jullie! Wij ontdekten met 15 weken dat ons kindje al met 13 weken overleden was. Ik ben toen naar het ziekenhuis geweest voor het opwekken van de geboorte, want mijn lijf liet niet los. Dat gebeurde op de verloskunde afdeling, want daar hadden ze het meeste verstand van zaken. Heel begrijpelijk, maar wel heel pittig met al die mensen met baby’s als je weer naar huis mag. Een enorme tegenvaller vond ik dat ik na uren wachten toch nog naar de OK moest voor een klein achtergebleven stukje placenta. Ik heb toen gevraagd om volledige narcose, terwijl zij een ruggenprik voorstelden. Dat kon gelukkig, en ik was heel blij dat ik een klein stukje van die dramatische dag mocht missen. Voor mijn man was het heel heftig dat hij ineens alleen in een ziekenhuiskamer zat. Iets waar niemand me op voorbereid had, maar wat wel kwam: stuwing. Het trok ook met een paar dagen weer weg, maar ik was stomverbaasd en het was vrij oncomfortabel. Mijn man en ik zijn na 2 weken weer gaan werken, maar achteraf was dat veel te snel. Ik weet ook niet wat ik anders met mezelf gedaan had als ik thuis was gebleven, maar weer gaan werken in een heel veeleisend beroep (niet lichamelijk maar mentaal) was echt geen goed idee. Later dat jaar had ik een burn-out. Met EMDR en gewone therapie ben ik daar beter uitgekomen dan ik er in ging.

Wat ontzettend verdrietig dat je dit mee moet maken! Ik heb vorig jaar na 15 weken een zwangerschap af moeten laten breken i.v.m een afwijking. Was een hele heftige periode. Ik snap goed dat je bang bent voor de periode daarna. Mijn ervaring is dat ik fysiek weer snel op de been was. Na een week was ik weer de oude. Mentaal was dit een ander verhaal. Je gaat echt een rouwproces in en dat kost energie. Dit gaf mijn bedrijfsarts ook aan. Ik ben denk ik na een maand weer rustig op gaan bouwen qua werk. Maar dit ligt natuurlijk voor iedereen anders. In die periode ben ik ook veel gaan wandelen, dit heeft mij enorm goed geholpen om het een plekje te geven. Belangrijk is dat je lief voor jezelf bent, niet teveel te snel willen! Heel veel sterkte zaterdag en komende tijd!

Pfff wat heftig! Ik denk dat je fysiek snel weer de oude bent, maar dat je mentaal echt goed op jezelf moet letten de komende tijd. We zijn als mens er zo goed in om een knop om te zetten en weer door te gaan, maar je gaat jezelf onderweg wel weer tegenkomen. Dus wees de komende tijd lief voor jezelf en ga lekker met de paarden aan de gang, al is het maar een beetje knuffelen en borstelen. Blijf erover praten, al heb je je verhaal al 10x gedaan tegen die ene vriendin...ze zal steeds opnieuw naar je luisteren. Dikke knuff voor jou🤍

Allereerst sterkte! Ik heb met 14 weken een miskraam gehad, opgewekt met medicatie en opgenomen in het ziekenhuis. Ik mocht 2 weken niet werken en lichamelijke rust nemen. Ik ben na die 2 weken weer gaan werken het was toch een afleiding. Na 2 weken was ik lichamelijk er ook wel weer klaar voor hoor. Het beste is om er veel over te praten. Heb je het gegeven moment moeilijk mee kun je altijd aan de bel trekken bij de huisarts. Denk goed aan jezelf en volg je gevoel. Ik ben na de miskraam me dochter verloren, wij hebben de zwangerschap niet afgebroken zei is overleden aan de afwijkingen. Het is bij iedereen verschillend hoe snel iemand weer klaar is voor het normale leven. Daarom luister naar jezelf!

Bedankt lieve meiden, Wat vreselijk om te lezen dat we dit allemaal mee moeten maken, en wat heb ik veel respect voor hoe jullie dit doen. Het geeft mij enorm veel steun. Ik weet nu een beetje wat ik kan verwachten en wat belangrijk is.. en vooral het emotionele deel.. Ik ben net nog even naar de verloskundige geweest dat gaf me een geruststellend gevoel hoe slecht het ervoor staat, en dat het duidelijk is.. maar het blijft zo vreselijk verdrietig.

Zal ik mogen vragen wat voor ernstige afwijkingen er gezien zijn?

Heel veel sterkte de komende tijd. Ik ben eind december bevallen van onze stilgeboren dochter. We hebben de keuze moeten maken de zwangerschap af te breken. Ik was 17 weken zwanger, dus iets verder als jou. Ze gaven bij mij ook aan dat ze niet zo goed konden zeggen hoe het herstel zou zijn. Moet zeggen dat het lichamelijk vrij vlot ging/gaat. Bevalling ging ook heel voorspoedig. Kon een paar dagen erna al prima wat dingen ondernemen zoals boodschappen doen. Bloedverlies houdt bij mij wel nog altijd aan, maar vloeide na de geboorte van m’n oudste kindje ook vrij lang. Mentaal gaat het steeds ietsje beter. In plaats van elke minuut aan haar denken, is dat nu elk half uur/uur. Daardoor kan ik ook iets “makkelijker” wat ondernemen. Al valt dat soms ook wel heel erg tegen. Maar daar geef ik dan aan toe. Volgende week ga ik weer beginnen met werken (na 6 weken), langzaam opbouwen. En gaat het niet, dan gaat het niet. Denk dat het mentale proces heel erg veel tijd nodig heeft. Ik praat er heel graag over en dat helpt me enorm. Thuis hebben we een mooi hoekje voor haar gemaakt, zodat ik altijd naar haar kan kijken. Soms zet ik ook bewust een mooi nummer op wat me heel erg aan alles doet denken en dan laat ik alles even gaan. Dat lucht dan op en dan kan ik weer even verder. Denk dat je voor jezelf een manier moet vinden die bij je past. Gelukkig krijg je ook hulp aangeboden mocht je daar behoefte aan hebben. Heel veel sterkte! Je kunt het!

Tuurlijk. Een vochtschild wat blijft groeien, in 2 dagen tijd 3 mm erbij. En gister kregen we te zien dat het hartje niet meer zo mooi klopt. Ik vind het wel vreselijk dat er niets uit de vlokkentest is gekomen.. nog meer verwarring maar de gyn drukte mij vandaag ook op het hart dat het in deze snelheid nooit levensvatbaar kan zijn met een hartje wat het nu al niet aankan..

Vreselijk om dit te moeten horen en meemaken. Het liefste hoop je dat er wat uit komt zodat je weet wat het is en wat de toekomst zou brengen. Wij hadden een goede vruchtwaterpunctie maar ons kindje mankeerde van alles en onduidelijk wat de toekomst zou brengen. Ik wens je nog heel veel sterkte!

Beste Anneru, ik wil jou en je partner heel veel kracht en sterkte wensen voor morgen. Het zal een ongelofelijk heftige dag worden maar hopelijk kunnen jullie samen naast het verdriet ook de liefde voor elkaar en jullie zo gewenste kindje voelen. Ik zou je uit mijn ervaring allerlei tips kunnen geven maar ik denk dat dat nu niet zo relevant is. Voor nu is morgen die dag waar je zo tegenop zal zien en die jullie eerst door moeten. Wel wil ik een tip geven. Maak foto's. Je kunt je misschien nu nog niet voorstellen dat je dit wil terugzien. Maar heb je ze niet dan heb je nooit meer de kans om het over te doen. Het is wat op het laatste moment maar je zou hier eens naar kunnen kijken.https://stichtingstill.nl/informatie-voor-ouders Zij maken schitterde foto's en nemen zo die zorg weg van ouders en geven een blijvende herinnering. Zelf heb ik foto's van Make a Memory ( voor kinderen vanaf 24 weken) maar ik kon me vooraf niet voorstellen dat ik dit wilde. Mijn moeder heeft me op het hart gedrukt dit toch toe te laten. En achteraf zijn de foto's van onze zoon ons grootste geschenk. Het hielp ons toch wat om het verdriet in ons leven mee te verweven. En nu ook een mogelijkheid om onze tweede zoon straks kennis te kunnen laten maken met zijn kleine grote broer. Daarnaast ntip voor later. Iets waar je dan naar kunt kijken of je de behoefte voelt aan contact met anderen die voor dezelfde keuze stonden en jullie ervaringen kunnen delen. https://www.lieve-engeltjes.nl/ Zelf zeer veel aan gehad maar dat is uiteraard persoonlijk. Heel veel kracht en liefde gewenst voor morgen. Ook al kennen we elkaar niet, toch in gedachten bij je! 🕯️

Dankjewel ❤️