Autisme

Ik kreeg een maand voor mijn 28ste verjaardag (intussen al bijna 3 jaar geleden) de diagnose ASS/Asperger. Ik liep tegen enorm veel aan, maar niemand die me verder kon helpen. Tot ik dan eens de opmerking kreeg ‘heb je al eens aan autisme gedacht?’, en toen is bij mij de bal aan het rollen gegaan. Lang verhaal kort: enorm woelige jaren gekend met als piekmomenten 2016 tot 2018. Na mijn diagnose kreeg ik begeleiding van de psychologe die ook mijn diagnosetraject deed. Eerst tweewekelijks, dan maandelijks, en nu nog steeds maandelijks omdat het deugd doen om elke maand mijn miserie eens op tafel te gooien of net te bespreken hoe goed het gaat. Zij heeft me ook geleerd hoe ik mijn emoties moet reguleren e.d., en daar pluk ik nu echt de vruchten van. Wat mijn zwangerschap betreft was ik echt zeer rustig en nuchter. Zo ‘erg’ zelfs dat sommige anderen zich er aan irriteerden omdat het me allemaal weinig leek te doen. Maar het deed me ook niet zo ontzettend veel. Oké, het was wel tof toen ik de baby begin te voelen, maar zo ‘wauw’ vond ik het niet. Ik ben geen seconde bang of ongerust geweest en liet alles gewoon op me afkomen. Ik stelde wel veel vragen uit interesse aan de gynaecoloog en vroedvrouw omdat ik graag veel wou weten wat anderen misschien minder interesseert (vooral medische dingen). Op dat vlak heb ik mezelf wel wat verbaasd, want ik dacht dat ik meer zou stressen. Compleet het tegenovergestelde dus. De laatste vier weken van mijn zwangerschap waren wel stresserender door corona en de lockdown in België. Die paar zekerheden waar ik me wel aan durfde vastklampen (in bad bevallen, mijn moeder over de vloer als het moeilijk ging,...) vielen ineens weg. Toen had ik het mentaal wel even moeilijk. Alles veranderde. Na de bevalling ging het eigenlijk ook erg goed met mij, buiten de eerste week thuis dat ik wat last had van ‘wat hebben we gedaan?’ etc door de hormonen. Daarna was dat ook weer over. Het feit dat niemand van onze dichte familie kon langskomen, vond ik duizend keer erger. Maar zelfs ondanks de lockdown en maatregelen, vond ik het allemaal nog steeds oké. Ik ervaar het moederschap als iets positiefs. Ik ben erg rustig en geduldig en maak me zelden ongerust. Om één of andere reden voelde alles aan alsof het de normaalste zaak van de wereld was en we dit al jaren deden. Het voelde heel naturel en instinctief aan om voor een baby te zorgen. Ik volg al sinds het begin heel hard mijn gevoel en onze zoon. Dat voelt ook gewoon het normaalste. Geen schema’s of slaapmethodes of iets dergelijks. Go with the flow. En het gaat me echt heel goed af. Wat ik wel moeilijk vind, is dingen combineren met een kind. Huishouden vond ik sowieso al een hele opgave, maar dat is nu nog moeilijker geworden. Ik kan mijn focus nog steeds meestal maar op één ding tegelijk leggen, waardoor het soms wel chaos wordt in mijn hoofd. Maar al bij al bevalt het mij prima. Ik ging altijd van het ergste uit, en het is alleen maar ontzettend goed meegevallen. Dat we een rustige zoon hebben die nooit veel huilde of momenten had waarop we met de handen in het haar zaten, doet ook wel wat natuurlijk. Hij is nu bijna 10 maanden en ik ben echt blij dat we de stap hebben gezet om voor een kind te gaan. Ik heb er een jaar over moeten nadenken, want mijn lief (hij kreeg trouwens de diagnose ASS twee jaar voor mij, allemaal heel toevallig) had wel een grote kinderwens en ik niet. Onze zoon heeft mijn leven alleen maar verrijkt. Het heeft voor veel meer rust gezorgd in mijn hoofd. De dingen waar ik jaren geleden om kon flippen, kan ik sinds mijn zwangerschap zoveel beter in perspectief plaatsen. Hij geeft me die kracht om dat te doen. Cliché maar waar. :)

Ik heb ADD maar dat is wat anders. Wel zijn er overeenkomsten. Ik heb overzicht nodig dus probeer daarvoor te zorgen.

Ik lees pas net je berichtje maar wat vind ik het enorm fijn om dit te lezen 🧡 Het geeft mij toch net wat meer zelfvertrouwen wetende dat iemand anders dit ook heeft gedaan en zich er heel natuurlijk in voelt. Dat met het huishouden heb ik trouwens ook, maar mijn vriend weet dat en is gelukkig heel helpend daarin. Je geeft me echt een hoopje zelfvertrouwen nu. Heel erg bedankt 💕

Ik heb autisme ben gediagnosticeerd toen ik 22 was ben nu 24 en moeder van Rosie. Ze is nu een half jaar oud. En heb nu eindelijk pas echt weer een ritme kunnen vinden. In het begin is dat lastig met het aantal flesjes dat ze nodig hebben en de nachtvoedingen. Nu krijgt ze elke vier uur een fles. 08.00 de eerste en 20.00 de laatste. Dit gaat nu zins 4 weken goed. Tussen de flessen door krijgt ze hapjes. En als ze haar middag dutje doet heb ik tijd voor het huishouden. Verder helpt het ook veel om met mijn therapeut te praten.

Fijn dat mijn berichtje dat effect heeft op jou. 🧡 Het verschilt natuurlijk van mens tot mens! Er zullen er zijn die goed om kunnen met de onvoorspelbaarheid en verandering terwijl anderen veel meer worstelen. Je kan het pas weten eens je er middenin zit. Ik schepte ook nooit verwachtingen op dat vlak omdat me dat alleen maar in een bepaald denkpatroon zou duwen. Ik vind een pasgeboren baby bijvoorbeeld easy peasy terwijl zoveel mensen me waarschuwden voor de eerste drie ‘helse’ maanden. Ik ben daar zonder problemen doorgefietst. Ik vond het dan weer moeilijker worden toen onze zoon meer zijn karakter ontwikkelde en ik niet meer enkel moest beantwoorden aan die primitieve behoeften om het zo te zeggen (zijnde liefde, eten, slapen,...) maar ook wat moest gaan uitvissen hoe dat mannetje nu net in elkaar zat en wat zijn ‘nieuwe behoeftes’ waren. Maar ook dat wende op den duur, en nu hij 10 maanden is, is zijn manier van communiceren ook veel duidelijker geworden. Ik mis trouwens ook wel wat leesvoer over ouderschap en ASS. Vrijwel alles gaat over een kind hebben met ASS. Ik vond wel een leidraad over ouder worden met autisme, maar ik vond dat zo ‘simpel’ voorgesteld dat ik er enkel lastig van werd. Een beetje alsof je helemaal niks van baby’s wist, terwijl ik er net al heel veel van wist, ook door al sinds mijn 15de te babysitten. Verder weinig info...

Mijn man heeft de ergste vorm van adhd en lichte autisme.. Vooral het beetje empathie of begrip is soms niet aanwezig, ik ben vaak bezig met de gevoelens of gedrag van een ander aan hem uit te leggen! Hij kan zich dan wel inleven maar heeft vaak een andere of meer simpele uitleg nodig over bepaalde dingen zodat hij het dan beter begrijpt! Ook hecht hij teveel waarde aan afspraken en optijd komen, als iets niet verloopt zoals afgesproken kan hij daar aardig pissed van worden! Het vaderschap verloopt het gelukkig goed en heeft hij echt heel veel geduld gekregen wat hij voorheen gewoon niet had!

Er is echt weinig over ASS en ouderschap te vinden en dan ook nog best wat dat alleen maar overkomt alsof je incapabel zou zijn... Ik ben uit mezelf heel zorgzaam (en bezorgd) en ik weet dat ik ASS heb sinds 2015. Ik kan over het algemeen uitstekend omgaan met kinderen. Ze zijn tenminste eerlijk in hun uitingen en hun gezichtsuitdrukking past altijd bij wat ze daadwerkelijk voelen, omdat ze (in tegenstelling tot veel volwassenen die in hun hoofd heel ergens anders mee bezig zijn) in het hier en nu leven. Mijn behandelingen waren echter in Enschede en aangezien ik nu in het midden van het land woon mis ik echt de zekerheid van op mijn netwerk aan therapeuten kunnen terugvallen (SPV, psychiater, psycholoog, PMT therapeute) ik heb Risperidon gehad tegen overprikkeling, werkte heel goed, maar dat gaat een nieuwe psychiater natuurlijk niet zomaar voorschrijven. En de algemene bureaucratie van GGZ instellingen kennende, ben ik bijna bang dat ik weer vanaf nul moet beginnen met therapie ("het begon met een burnout in 2008...") en daar heb ik ook gewoon geen zin in. Ik heb ook echt last van coronaregels. Al die mindere exposure aan mensen zorgt ervoor dat áls ik weer met nieuwe mensen om moet gaan, ik ontzettend snel overprikkeld ben. Al moet ik zeggen dat ze hier in de omgeving (zorgverleners) veel bekender lijken met ASS en uit zichzelf (bijvoorbeeld de verloskundige) er heel netjes en natuurlijk mee omgaan. Wat echt heel fijn is. Ik maak me het meest zorgen over "Maar wat gebeurt er als het mis gaat?" Welke therapie/doorverwijzing krijg ik? Want dat is voor mij nu onduidelijk. De zwangerschap zelf: mijn moeder vertelde altijd dat ze nergens last van had een alles heel makkelijk ging. Ik voel van alles 🙈 trekken van banden in de eerste week, steeds meer moe en opeens super misselijk, misselijkheidsvlagen, en voortdurende moeten uitrusten tussen week 6 t/m week 8. (Als in: lag op de bank, echtgenoot was bang voor een depressie, maar ik voelde me prima. Gewoon heel erg moe) Week 9 trok het bij, week 10 heb ik 1 nacht enorm zelfcontrole verloren en in een spiraal van paniek terechtgekomen waar ik niet zelf uitkwam, maar dat is met geruststelling van de huisarts en de verloskundige netjes de volgende dag opgelost (en dan nog een dag herstel) Viel me mee, eigenlijk, vroeger was ik daar weken van van de kaart. Kraamzorg wordt maatwerk, POP poli is genoemd omdat ik in het verleden medicijnen heb gehad, ze gaan extra op mij letten (depressies), maar ik heb echt wel heel veel vertrouwen in mijn verloskundigen, huisarts, en toekomstige kraamzorg, en ook in mijn echtgenoot en vooral in mijzelf. Ik wil dit, ik kan dit ☺️ Morgen eerste echo!