Autistisch en moederschap

Ik heb een diagnose ASS in combi met ADHD en herken de dingen die je zegt. Huishouden en alles wat erbij komt kijken is altijd al een hel voor mij geweest. Nu met een kind erbij nog moeilijker om alles rond te krijgen. Ik heb recent thuisbegeleiding aangevraagd bij een organisatie voor o.a. mensen met ASS om hulp te krijgen op vlak van huishouden. Bezoek vind ik enkel oké als ik het genoeg op voorhand weet en ons huis geen puinhoop is. Anders zeg ik het af of spreek ik bij iemand thuis af. Heb je dit al lang, of enkel sinds er kinderen zijn? Je hebt ongetwijfeld al wat opgezocht over (vrouwen met) ASS neem ik aan, maar ik ken ook vrouwen/gezinnen waarbij het allemaal veel minder vlot gaat van zodra er kinderen in het spel zijn. Zonder diagnose. Wat merk je verder waardoor je denkt dat je mogelijks ASS hebt?

Dit herken ik zeker. Ik krijg soms halve paniek aanvallen als ik weer vanalles ‘moet’. Maar ik denk persoonlijk niet dat het autisme is, meer een enorme vorm van perfectionisme in combinatie met snel overprikkeld zijn. Alles ‘moet’ altijd perfect en daardoor leg ik mezelf een enorme druk op. Heb je dit wel eens met een psycholoog besproken? Ik ben best een tijdje in therapie geweest En dat heeft enorm geholpen!

Dank voor je antwoord! Ik heb een angst stoornis waar ik sinds een tijdje hulp bij heb. Even in het heel kort: bang zijn voor de dood en wat zich uit in allemaal handelingen. ( om het te voorkomen) Wat ik net vertelde in mijn topic. Heb ik eigenlijk sinds de geboorte van mijn eerste kindje. En heb het altijd “normaal” gevonden. Maar het lijkt wel dat het erger wordt. Als er spannende gebeurtenissen zijn dan ben ik standaard de dag er voor chagrijnig😅 wanneer ik over mijn gevoel praat dan pas gaat het chagrijnige gevoel weg. Ik heb het gelukkig niet altijd maar meestal wanneer ik het niet op orde heb in mijn hoofd denk ik. Dan is alles te veel

Op moment ben ik in “therapie” voor iets anders. Mijn angststoornis, en dit heb ik nog nooit verteld omdat dit “normaal” is. Maar ik soms wel denk.. ik wou dat het wat makkelijker gaat en vraag ik me af of dit wel normaal is. Ik denk het niet

Ik herken mij hier zeker in, ik heb mcdd ass. Het huishouden bij houden met 2 jonge kinderen is een hele uitdaging. Ik overzie het vaak gewoon niet, weet niet waar te beginnen en doe alles maar half. Ook kan ik er zeker niet tegen als dingen moeten. Alleen al het woord moeten is vreselijk.

Ik weet niet of je er iets aan hebt, maar deze week en volgende week is het autisme week. Er wordt op diverse plekken extra aandacht aan autisme gegeven en er zijn diverse webinars te volgen. Ik kom onderstaande zo snel tegen, maar ga even op zoek naar een andere die speciaal over vrouwen met autisme gaat. Misschien fijn, misschien kan je er helemaal niks mee. https://autismenetwerkennederland.nl/event/vrouwen-en-autisme/ In elk geval heel veel succes en als je vastloopt, trek aan de bel bij bekenden of de huisarts. Je hoeft dit niet alleen te doen ❤️

Lastig! Het kan bij ASS horen, maar het kan evengoed te maken hebben met chaos in combinatie met perfectionisme. Dat weet je natuurlijk niet. Wat ik wel weet: op tijd aan de bel trekken als het teveel is. En als je echt blijft worstelen met allerlei gevoelens kan je misschien online eens op zoek naar info (a.d.h. daarvan ben ik het diagnosetraject ingegaan, want ik las ontzettend veel herkenbaarheid). Ikzelf had al mijn hele leven lang last, liep tegen veel dingen aan en had het gevoel dat er iets niet klopte.

Onze middelste meid van 18 heeft autisme en angsstoornissen...ik herken jou wel in haar.Simpele dingen zoals opruimen zijn voor haar een onbeklimbare berg en deel ik in stukjes...eerste de vuile was weg,dan alle glazen,dan dit...korte taakjes..als ik alleen zeg ruim je kamer op dan gebeurt er niets . Maak een afspraak met je huisarts en kijk of je je kan laten onderzoeken voor een diagnose zodat je gerichte hulp kan krijgen...succes!!

Ik zit sinds februari volledig in de ziektewet. Ik heb nu twee keer met de huisarts gesproken, in april zit ik voor het eerst met de POH GGZ. Mijn huisarts vermoedt depressie, eerst dacht hij reactieve depressie omdat er iets was gebeurd, maar toen ik een paar weken thuis zat en ineens voor het eerst in jaren tijd had om te denken ging er een beerput open met alles van jeugd tot de laatste jaren. Toen weer met de huisarts gesproken en nu vermoedt hij een depressie dus en wilde hiervoor antidepressiva voorschrijven. Maar dat wilde ik niet, ik wilde eerst met iemand praten, want ik heb ook tips nodig hoe ik met sommige situaties om moet gaan. De huisarts heeft me daarom alleen oxazepam voorgeschreven tegen de angsten die ik heb en de drukte die ik altijd in mijn hoofd heb (ik "moet" altijd heel veel) en ik ga nog naar de POH GGZ. Ik denk dat er ook iets met mij is wat ik altijd gehad heb. OCD of een vorm van autisme of een angststoornis, ik weet het niet, ik heb het niet gegoogled, want ik wil het aan de professionals overlaten. Al heb ik wel meerdere online autisme tests gedaan en daar komt altijd uit dat er inderdaad raakvlakken zijn met 'op het spectrum zitten' en dan staat er dat je naar een professional moet. Lang verhaal kort: ik heb ook 17 jaar gewacht met naar de huisarts gaan, maar misschien is het voor jou toch ook tijd om die drempel over te gaan. Nu kan het namelijk alleen maar erger worden tot de emmer vol is. Bij mij was de laatste druppel in februari, vandaar dat ik nu ook in de ziektewet zit. Het is heel fijn om zelfs van de arbo arts te horen dat ik gewoon even helemaal niets moet doen. Ik dacht altijd dat het aan mij lag, maar anderen zien het gelukkig ook dat het niet helemaal goed met me gaat nu. Al ben ik ook een kei in het mooi weer spelen en als ik met mijn dochter ben, ben ik ook echt oprecht gelukkig en blij. Maarja, als ik echt zo blij was, waarom dan vaak ineens huilen en me somber en leeg en moe voelen. Zó moe. Bij mij voelt het ook alsof ik niet meer weet hoe ik me echt voel, omdat ik zoveel jaar heb gedaan dat het goed ging waardoor ik nu niet meer weet of het nu goed gaat of niet. Lastig uitleggen, maar als je het herkent dan snap je het misschien. En anders niet 🙈 Succes in ieder geval, je bent nooit de enige

Ik heb heeeeeel lang gemaskeerd en gecompenseerd (niemand merkte iets aan mij), en kan beamen: dat is slopend. Op alle mogelijke vlakken. Er komt hoe dan ook een breek-of kantelpunt. Ik hoop oprecht dat er voor jou ook licht aan het einde van de tunnel in zicht komt.

Doe ik ook nu. Ik wil niet opgeven met afzeggen voor morgen bijvoorbeeld. Alleen ik wordt er overspannen van. Weet niet wat te doen. 🤷🏼‍♀️

Heel erg herkenbaar je verhaal. Dank voor het delen. Blij om herkenning te lezen.. Ik hoop dat je een goeie weg er in vind.. Jij ook succes 🍀

https://www.linkedin.com/posts/romy-koning-a0656729_camouflagegedrag-bij-vrouwen-met-ass-ugcPost-6892021495074545664-hn9C Misschien heb je hier iets aan?

Klinkt mij niet direct als autisme hoor. Het gevoel herken is overigens wel hoor

Welke organisatie is dat? Heb zelf ook ASS en helemaal nu in de laatste weken zwangerschap is het huishouden me teveel. Ik zie ook nog niet goed voor me hoe ik het straks kan bijhouden, hulp erbij zou zo fijn zijn

Ben je van België? Het Raster kan dan helpen. Wel lange wachtlijsten… Wijzelf krijgen begeleiding van een organisatie in onze stad die ook enkel in en rond onze stad hulp verleent. Voor Nederland helaas geen idee. Daar kan iemand anders eventueel wel mee helpen!

Ja. Ik ben net moeder dus niet letterlijk jouw situatie, maar wel dat alles je teveel kan worden. Ik heb het altijd ervaren alsof er een error in mn hoofd komt als er teveel tabbladen tegelijk openstaan. Ik heb 2 jaar terug op mn 30ste de diagnose ADD gekregen. Bij vrouwen vaak minder snel herkent, omdat jongetjes drukker zijn als kind. Maar het overzicht kwijt zijn, soms moeite je impulsen of emoties te beheersen, je anders voelen dan anderen, gevoel meer moeite te moeten doen voor dingen dan anderen (zoals een studie halen, terwijl je de intelligentie wel hebt, maar je soms overweldigd wordt en dan passief wordt omdat je denkt dat het toch niet gaat lukken). Ik ken je verder natuurlijk niet, maar zoek het eens op internet. Mijn neefje heeft wel autisme, weet niet of dit gelinkt is in de familie, vaak zie je wel combi van dat soort "psychische stoornissen". Erkenning gaf mij uiteindelijk rust, omdat ik wist dat ik niet gek was, maar er een verklaring is doordat chemische stofjes en receptors anders werken in mijn hersenen. Ene kant is stempel niet leuk, andere kant kun je eventueel medicatie of begeleiding krijgen, waardoor je meer grip krijgt op je leven. Mijn man heeft adhd is als kind al gediagnosticeerd. Wij zijn zo hetzelfde, onze hersenen werken precies hetzelfde. Soms niet handig, maar we begrijpen elkaar zo goed waar anderen en ex partners soms tegen dingen aanliepen. Lang verhaal, maar ik zou zeggen verdiep je ook eens in add of adhd

Ahh nee Nederland inderdaad! Ik ga even zoeken of hier ook zoiets is, dankje!

Beste TS, je bent allerminst gek!! Laat dat nooit iemand je geloven. Ik heb met 'gekke' ( als dat al toepasbaar is op mensen) gewerkt en nog steeds, en dat is wezenlijk anders. Deeels herken ik de dingen die je omschrijft maar deels ook niet ( zelf ADHD gecombineerde variant, zeer belemmerend perfectionisme en angst en piekerstoornis met sociale angst als meest aanwezige) alles stabiel al is nieuw moederschap wel enorm zoeken om t ook stabiel te houden. Maar wat je schrijft herken ik niet volledig en kan zeker passen bij autisme zoals het bij vrouwen vaak tot uiting komt. Je zou dit eens bij de huisarts/ praktijkondersteuner neer kunnen leggen. Maar ook bij het cjg zou je dit eens aan kunnen kaarten. Die zijn er niet alleen voor de kids maar ook om ouders te adviseren/ begeleiden naar fijner ouderschap. Zij kunnen met je meedenken om iets in jou omgeving te vinden wat jou zou kunnen helpen. Of je echt een diagnose gesteld zou willen hebben ( of niet natuurlijk) kun je overwegen maar is niet noodzakelijk voor praktische hulp. Ik ben thuisbegeleider en de situatie zoals jij hem omschrijft zou prima passen in waar wij begeleiding bij kunnen bieden. Misschien even afhankelijk van waar je woont of dit ook bij jou dichtbij beschikbaar is. Maar een beetje hulp en support kun je misschien best gebruiken. Je schrijft niets over een partner. Hoe gaat deze ermee om en krijg je thuis de steun en support die je soms even nodig hebt?

Ik herken het wel van mijn moeder. Alles netjes, we kregen alles, dus we moesten niet zo ondankbaar zijn of niet zoveel van haar eisen. Helemaal gesloopt na sociale situaties. Kon niet met veranderingen omgaan.