Bad na miskraam

als je niet meer bloed mag je gewoon in bad

Ik heb dat advies toen ook gekregen om niet in bad te gaan. Weet niet zeker wanneer het wel weer mocht, maar gezien je niet zo lang geleden de medicatie bent gestart zou ik nog even wachten. Misschien kun je beter aan je gynaecoloog vragen wanneer het weer mag.

Veel sterke, ik snap helemaal wat je bedoelt. Ik kreeg van mijn gynaecoloog het advies om zo snel mogelijk "het gewone leven" op te nemen. Dit lukte me echter niet onmiddellijk, mijn huisarts had me daarom een weekje thuis gezet. Qua bad kreeg ik als advies om te wachten tot het bloeden helemaal was gestopt. Bij mij was dit na 7 dagen.

Dank je wel voor je reactie. Ik heb de emotionele impact echt wel onderschat, maar het is natuurlijk nog erg pril allemaal. “Het gewone leven oppakken” klinkt zo logisch, maar ik voel me daar nog te fragiel voor. Ik begin bij het minste te wenen.

Maar nog even geen bad dus, jammer

Och wat sneu, heel veel sterkte! De impact die je beschrijft herken ik heel erg. Pas toen ik her steeds meer met mijn omgeving ging delen, kwam ik er achter dat er meer mensen zijn met miskramen dan ik dacht. De angst voor een 2e miskraam wordt nog groter... proberen zwanger worden is allang geen roze wolk meer. Sterkte en je bent niet alleen! Na een paar weken/maanden groeit de hoop voor nieuwe kansen op een nieuwe zwangerschap en dan komt de miskraam steeds meer op de achtergrond. Komt goed!

Ik ben na m’n miskraam nog een paar weken ziekgemeld thuis geweest omdat ik echt veel te emotioneel was om te werken. Ik vind het een slecht advies van de gynaecoloog. Het is juist heel belangrijk om dit verlies een plek te geven en jezelf rust en tijd te geven om verdriet te hebben. Lees hier maar eens wat over in miskramen groepen op Facebook bijvoorbeeld. Je emoties niet wegstoppen maar ze mogen er juist zijn! Probeer er ook over te delen met goede vrienden of zoek een therapeut die hierin gespecialiseerd is om erover te praten. Het is niet niks!

Slecht advies is een reactie op wat vdgq schrijft hieronder. En nee geen bad nemen zolang je nog vloeit. Wij hebben sowieso ook even een cyclus gewacht voordat we weer gingen proberen. Na 3 maanden zei ik nog steeds oh nu kom ik uit m’n bubbel (hormonen).

Ik denk niet dat de gyn het zo zwart wit bedoeld. De mijne zei dit ook. En op zich is dit een logisch advies. Je mag er om rouwen, je mag er verdriet van hebben en boos om zijn. Maar het is zeker weten belangrijk om het dagelijkse leven zo snel mogelijk weer op te pakken. Voor je lichamelijke herstel maar zeker ook mentaal. Je bent er dan niet de hele dag mee bezig en je verkleint de kans dat je in het verdriet blijft hangen. Het vergroot dan ook de kans weer om het leven weer op te pakken als je teveel tijd neemt. Dat wil dus niet zeggen dat je na een week weer alles moet gaan doen, je mag er zeker de tijd voor nemen 😘 Zolang je bloed mag je idd vanwege infectiegevaar niet in bad. Bovendien is het ook niet echt een fijn idee als je in bad gaat en je vloeit nog steeds.

Het is mijn tweede zwangerschap. Mijn eerste zwangerschap beschouw ik als een van de mooiste periodes van mijn leven, ik was bijna meteen zwanger en alles liep perfect. Ondertussen ben ik al bijna een jaar aan het proberen voor een tweede. Als ik hier op het forum berichten lees, valt dat allemaal best wel mee, maar het voelt aan als het incasseren van de ene tegenslag na de andere. Zo heb ik al cmv gehad, en nu dit miskraam. Opnieuw heb ik niet het gevoel dat ik mag klagen, nu ik ondertussen al zo vele horrorverhalen gelezen heb,, maar het voelt alsof deze poging overschaduwd wordt door iets donkers, en ik besef dat het nooit meer hetzelfde zal zijn als die eerste. Ik had het in al mijn enthousiasme al aan behoorlijk wat mensen verteld, dus heb ik ook mijn miskraam aan veel mensen moeten communiceren. En ik heb daar geen spijt van. De reacties waren hartverwarmend. Maar dan ben je twee dagen verder, en dan wordt het stil. Ik neem het niemand kwalijk, maar zo voelt het wel. Jij bent een paar weken thuis geweest, dat is wel heftig. Door corona moet ik sowieso minder gaan werken, want voor een bende pubers staan terwijl je het gevoel hebt dat je elk moment in tranen kan uitbarsten is vreselijk. Ik ga het dag per dag bekijken. Maar ik besef ondertussen al dat dit niet zomaar snel snel voorbij zal gaan. Wat een hartverwarmend forum is dit. Maar ook angstaanjagend, als ik zie hoeveel vrouwen door diezelfde hel moeten gaan, of nog veel erger. Ik wil terug naar die onbezorgde tijd van hiervoor.

Dag Merel, neem zeker je tijd. Het verdriet een plaatsje geven is voor iedereen anders, bij sommige mama's helpt het om snel terug te werken, anderen hebben juist meer baat met thuis in hun coconnetje te rusten. Het verdriet hangt van zoveel factoren af, hoeveel fysieke klachten je ondervonden hebt, maar vooral welke betekenis het kindje al had in jouw leven. Heel veel sterkte want het is niet niks... Inderdaad gaan de meeste mensen niet gauw over het miskraam beginnen, ik denk dat dit eerder beschermend bedoeld is. Maar gelukkig bestaat een forum als deze, met vrouwen die helaas ook door moeilijke situaties zijn gegaan ❤️ praat ook makkelijker als mensen zonder veel woorden kunnen begrijpen hoe je je voelt. 🥀