Bang voor het onbekende

Wat een lief en eerlijk bericht. Niet ervaring met zoveel stress bij de vader, maar wel in mindere mate. Hier hielp het om een zwangerschapscursus te doen. Daardoor ben je er bewust mee bezig, krijg je info en ook de man krijgt tips wat hij kan doen. En je leert gelijk andere (aanstaande) vaders kennen. Als je over het algemeen veel spanning en angst ervaart zou ik je aanraden het eens met je huisarts te bespreken. Dan kun je misschien op een gezonde manier met die spanning om gaan zodat het niet op een negatieve manier de zwangerschap of straks jullie kindje beïnvloed. Tot slot zou ik willen zeggen dat het misschien ook helemaal niet erg is hoe je je voelt. Je hoeft niet gelijk blij te zijn. Je mag het doodeng vinden. Misschien helpt het als je die gevoelens erkent en probeert jezelf er niet voor te veroordelen. Dat je op deze plek al hulp zoekt en het bespreekt met je vriendin lijkt me een goed teken. Ik wens jullie alle goeds en hoop dat jullie er samen uitkomen. Gefeliciteerd met de zwangerschap!

Ik was iets meer dan een jaar geleden zwanger door de pil heen en de eerste reactie van mijn vriend was: leuk, maar dat kan ik niet. Na een weekend van praten met elkaar, familie en goede bekenden bleek dat hij het weliswaar spannend vond, maar toch het avontuur met mij aan wilde gaan. Die zwangerschap is helaas een miskraam geworden, maar we hebben er daarna heel bewust voor gekozen er voor te gaan: 6 weken na de miskraam was ik opnieuw zwanger! Onze dochter die daar uit geboren is, is inmiddels 5 weken oud. Wat mijn vriend geloof ik veel geholpen heeft, is dat hij van mij de tijd en ruimte kreeg om te beseffen wat deze levensveranderende gebeurtenis met hem doet en hoe hij zijn rol als vader invulling wil geven. Wij hebben veel met elkaar gepraat, maar hij is ook met vrienden gaan praten, heeft zich ingelezen, we hebben samen de cursus "Samen Bevallen" gevolgd en we hebben bewust SAMEN naar de bevalling en het leven daarna toegeleefd. Mijn vriend heeft iedere ontwikkeling in mij, in de babykamer, in de rest van het huis en in hem zelf bewust gevolgd, kunnen verwerken en zo bewust op het vaderschap voorbereid. Ik hoop dat je hier iets aan hebt, het heeft hem en dus ons heel veel geholpen!

Mijn vriend zei: als het aan mij had gelegen had het nog 10 jaar kunnen duren. Hij twijfelt of hij er ooit klaar voor was. Hij had er wel zin in, maar kon zich eigenlijk de hele zwangerschap geen voorstelling geven van het kindje. Pas een klein beetje bij de 3D echo. Heeft ook niets gelezen en ik heb hem mee moeten trekken naar een cursus (wat ik wel jammer vond, want dat helpt wel in begrip). Nu is onze kleine bijna 4 maanden. En m’n vriend is helemaal verliefd op dr. Persoonlijk: ik dacht echt dat ik helemaal niets meer kon in het leven met een baby en mij valt het echt reuze mee.

Wat lief dat je dit bericht hier plaatst. Als ik het goed begrijp zijn jullie er net pas achter dat jullie een kindje verwachten. Iets waar ik en mijn vriend zelfs gepland wel even aan moesten wennen. Juist omdat het zo'n grote verantwoordelijkheid is. Het is zo'n groot en onwerkelijk iets. En dat moet gewoon even zakken. En dat duurt bij de een langer dan voor de ander. Ik denk dat het belangrijkste is, om voor jezelf duidelijk te krijgen of je het samen aandurft, dit onbekende avontuur. En als het antwoord op deze vraag ja is (en ik denk van wel, anders was je ook niet akkoord gegaan met het stoppen van de pil) mag je er vertrouwen in hebben dat alles met de tijd goed zal komen. Er is mijns inziens een te hoge standaard in onze maatschappij waarin je meteen op een roze wolk moet zitten als een kindje verwacht wordt. Niemand heeft het over de angst, kan ik dit, wil ik dit, gaat dit lukken en ook financieel nu alles zo duur wordt enz terwijl dit allemaal hele normale angsten en vragen zijn. En die mogen er ook gewoon zijn, niets om je voor te schamen. Ik sluit mij aan bij een eerdere reactie, het kan helpen om dadelijk echo's te zien, hartje te horen kloppen enz. En misschien een geruststelling wat betreft schreeuwende kinderen enzo, ik vind dit van mijn eigen kind een stuk minder vervelend dan van andermans kind. Laat het gewoon allemaal op je af komen en blijf praten over je angsten en wat jij nodig hebt om je beter te voelen. Je vriendin boft in iedergeval met jou als papa in spe, die nu al stappen zet om alles zo goed mogelijk te willen doen voor haar en jullie kindje. Chapeau! Het toont karakter!

Je kunt je geen voorstelling maken van wat er op je af komt. Het is zoveel leuker dan je kunt bedenken! Ja, het is ook mega zwaar, maar echt ZO veel leuker. Mijn man en ik gaven nooit zo veel om kinderen. Hoefde niet zo. Baby vasthouden? Meh. Maar je eigen kindje, dat is fantastisch. Ieder kikje is het mooiste geluid dat je ooit gehoord hebt. Iedere beweging is grappig. En het huilen is een heel stuk minder irritant van je eigen kind dan wanneer het iemand anders z'n kind is. Ik dacht t wordt wel leuk als ze ouder is, maar dat eerste jaar, met al dat huilen en gedoe, dat sla ik liever over. Maar dat is helemaal niet! Je hebt al super vroeg interactie, en dat is zo leuk dat af en toe een luier verschonen helemaal niet erg is! Mijn man was niet echt gestrest, maar het interesseerde hem niet zo. Hij dacht dat het allemaal wel los zou lopen. Maar hij is vanaf dag 1 dat ze er was helemaal verliefd op onze meid. Ons dochtertje is nu 1,5 en net zo verliefd op papa, ik wordt weggedrukt zodat ze lekker lang met papa kan knuffelen. En die kleine armpjes om je nek, er is niks mooiers op de wereld. Nog even en er is een klein mensje voor wie jij de grote held bent. Die naar jou gaat kijken vol liefde en geluk, en intens verdrietig is als je naar je werk gaat, maar ook helemaal enthoudiast op je af komt rennen als je weer terug komt, en die op school gaat vertellen dat "mijn papa het allersnelste is"!

Mijn man zat in een burn out toen ik zwanger bleek van ons 2e kind. Hij kon er niet blij mee zijn omdat angst overheerste. Hij heeft een sterk verantwoordingsgevoel wat ook meespeelt. Bij de 1e vond hij het ook erg spannend. Een kindje waar je verantwoordelijk voor bent. Maar vanaf dag 1 heeft hij zo voor dat kind gezorgd, zo zorgzaam en liefdevol. Hij is er ingegroeid. Ik denk dat het misschien slim is om een keer mee te gaan naar de verloskundige en dit samen te bespreken. Wat mensen niet weten is dat verloskundigen hier ook voor zijn. In 1 ding kan ik je wel gerust stellen. Het huilen van je eigen kind is beter te verdragen dan het gehuil van iemands anders kind. Het komt nu rauw op je dak. Je verwacht dat er vanalles van je verwacht word. Mijn advies.. keep calm. Echt het komt goed. Zodra je je eigen vlees en bloed vasthoud weet je dat het goed komt. Je ziet het nu als een grote berg van verantwoordelijkheid maar in het dagelijks leven voelt het niet zo. Het kindje zit er al, je vriendin is al zwanger. Lees je in maar laat het vooral rustig op je inwerken en vraag niet gelijk teveel van jezelf.

Niet helemaal hetzelfde. Maar mijn vriend heeft al 2 kinderen. Voor hem "hoefde" het dus niet meer. We zijn 15 jaar samen, hebben het heel goed samen. Maar bij mij bleef het kriebelen. Dus vorig jaar september met de pil gestopt (na 21 jaar) en samen besloten ervoor te gaan. En ja, wat we beiden niet verwacht hadden, midden november positieve zwangerschapstest. Dus voor beiden was het inderdaad wel even een shock. Mijn vriend was zeker wel enthousiast, maar ook inderdaad een beetje paniek. Het is voor hem al een poos geleden. Opnieuw in de luiers. etc etc. Maar vanaf de eerste echo begon het te landen. En hoe verder we kwamen, hoe meer echo's en hoe meer je een mensje zag. Hoe meer hij er van ging genieten. En nu inmiddels bijna 38 weken, hij kijkt er net zo naar uit om de kleine man te ontmoeten als ik. 💙

Wat goed dat je deze onzekerheid durft te delen en er open in staat. Mijn man was meteen heel enthousiast en zeker over onze kleine, maar ik was degene die hier echt wel wat paniek over gehad heeft. Ook al wilde ik graag een kindje, toen ik eenmaal zwanger was vond ik het een doodeng idee en kwamen er allemaal twijfels over de toekomst en aan mijn eigen kunnen omhoog. Wat mij heeft geholpen zijn twee gedachten: 1. Niemand weet vooraf precies wat te verwachten, en niemand doet het ouderschap 100% goed. En toch komen veruit de meeste kinderen prima terecht. 2. Juist het feit dat je je zorgen maakt, geeft aan dat je het serieus neemt. Dat is een hele goede start. Mocht je de angst niet kwijt raken, en het te overweldigend zijn, dan kan je altijd hulp van een professional inschakelen. Bijvoorbeeld de praktijkondersteuner van de huisarts of een psycholoog. Daar is helemaal niks mis mee.

Ik denk dat je zeker niet de enige bent! Al zal niet iedereen dat zomaar uiten. Het siert je dat je dat wel doet en dat je het ook al met je vriendin besproken hebt. Qua gehuil, dat is zeker irritant 🤣 Ik hou me altijd maar voor ogen dat het hun communicatie is, dat het overgaat (op dat moment en op de langere termijn zeker naar mate kinderen meer taal krijgen), dat het voor hun ook niet fijn is. Soms loop ik er even bij vandaan of zet ik even de babyfoon uit. Jij hebt een partner, dus dan zou je ook nog wisseldiensten kunnen draaien of even in je eentje een uur naar buiten o.i.d. Daarna kun je er weer beter tegen. En baby's leren ook lachen, als ze je herkennen schenken ze je een glimlach en die is onbetaalbaar!

Mooi dat je je uit spreekt. Mijn vriend en ik beiden wel een kinderwens, maar ging ook heel snel. Toen ik eenmaal zwanger was vond hij het dood eng en kon er niet zoveel mee. Naarmate de zwangerschap nu vordert merk ok dat hij erin groeit. Maakt zich vooral zorgen over de combi kind en werk (kan ik dat wel), maar merk wel dat hij steeds meer contact zoekt met bijv. mijn buik en ook een boek lezen hielp. Nu we weten dat het een jongetje wordt kan hij zich ook meer een voorstelling maken van een leven met een klein jongetje en ziet hij het steeds meer voor zich. Vorige week liep hij al heel serieus en met plezier kinderwagens te testen bij Babypark. Ik denk dat het ook echt een proces kan zijn. Eerst de schok van dat je leven gaat veranderen en de verantwoordelijkheid voor een klein kindje, maar je hebt 9 maanden om te groeien en wennen.

Zoals de meeste reacties wat goed dat je het uitspreekt ook naar je vriendin. En eerlijk gezegd het is ook doodeng. Ga inderdaad mee naar echo’s en volg samen wat cursussen zodat je je wat beter voorbereid voelt. Lees een boek/artikel over de ontwikkelingen per zwangerschapsmaand (of kijk een filmpje) voel aan de buik als de baby gaat schoppen. Het feit dat je dit uitspreekt en aangeeft alles zo goed mogelijk wilt doen voor jullie nieuwe gezin geeft al aan dat het je veel kan schelen en dan zil je dus een goede vader worden. Het komt ook met de tijd dat je meer (aan het idee) gewend raakt en naarmate je meer aan de buik gaat zien. Onthoud dat iedereen maar wat doet, ook al ziet het eruit alsof alle anderen (wel) weten waar ze mee bezig zijn (dat is echt niet zo)

Mooi dat je dit hier deelt. Dat alleen al geeft blijkbaar je goeie intentie. En alles begint met intentie!Aanvullend aan alles wat al is gezegd; lees je in, dat kan ik echt aanraden. Boeken die ook voor mannen leuk en informatief zijn; boek voor vaders van Claudine crommaer, kickstart je vaderschap van Robin van tilburg, het moederschap met twee vingers in je neus en een middelvinger in de lucht van Nina Swaans.