Bang voor stilgeboren baby

Ik ben daar ook heel erg bang voor. Voel me pas opgelucht denk ik als de baby er gezond en wel uit is. Al zeggen mijn vrienden “en dan krijg je weer nieuwe zorgen”

Heb ik ook. Ontzettend veel angst dat er vlak voor of bij de geboorte iets mis gaat 😩

Ja los van het ‘gezond leven’ kan je er weinig aan doen. Gewoon op je af laten komen en hopen op het beste! Dat doet iedereen denk ik wel...

Heel erg herkenbaar. Heb ook 9 maanden niets dan alleen angsten gehad dat het ging overlijden in de buik. Wat mij geholpen heeft zijn extra controles (lees: ik ging om de 2 weken op controle bij de gynaecoloog en niet bij de verloskundige). Had ook telkens een echo. Zij heeft mij hier echt doorheen gesleurd! Wou een inleiding op 37 weken zelfs door deze angst maar ze heeft dan toch mij kunnen overtuigen om te wachten tot 40 weken. Uiteindelijk dag voor ze mij gingen inleiden spontaan begonnen op 39+5. Ik ben wel een extreem geval geweest ook qua angsten. Mijn allergrootste tip is: zoek niks op op internet want je maakt jezelf helemaal gek, dat deed ik ook. En veel praten met mensen die je kunnen kalmeren! Veel afleiding zoeken! Je kan niks doen om dit te voorkomen behalve gezond leven. En het is waar wat ze zeggen, als ze er is dan zijn er andere zorgen.

Ik had dit ook, maar het is waar wat ze zeggen dat je weer nieuwe angsten krijgt. Weet ik uit eigen ervaring. Mijn dochtertje is 6 weken nu en ben als de dood voor wiegendood. Slaapt ook met een klein monitor aan de pamper anders doe ik geen oog dicht. En zo zullen de angsten blijven heel je leven haha, als ze naar school zijn zal het ook wel weer iets zijn of als ze beginnen te lopen.....

Je angst creëert ook weer angst,rustig blijven en diep ademhaling als je zo’n angst idee weer krijgt. Je kan altijd vragen voor extra echo’s en controles. en alsjeblieft... niks op internet opzoeken. sterkte. ❤️

Slaap op je linkerzij voor een goede doorbloeding en zorg goed voor jezelf. Ik denk dat iedereen wel zulke angsten heeft. Misschien kan je meditatiemuziek je helpen?

Ik herken dit wel een beetje. Heb het gevoel ook er minder van te kunnen genieten door deze angst(?). Schrik er soms een beetje van.

Ik ben zo blij te lezen dat ik niet alleen ben! Die angst overvalt me ook regelmatig en ik vind het erg moeilijk er mee om te gaan.

Ik heb ook 9 maanden ziek van de stress gelopen... Heb ervoor 2 miskramen gehad wat daar ook niet bij hielp. Je gaat van bang voor miskraam het eerste trimester naar schrik van het verminderen van de kwaaltjes en de 20 weken echo in 2e trimester, en dan komt het uitputtende 3e trimester.... Waar je van schopje naar schopje leeft en hierbij telkens zucht van opluchting. De laatste paar weken was bijna niet leefbaar wegens angst voor overlijden in de buik, ons kleintje bewoog een stuk minder dan ervoor (ze zeiden komt door plaatsgebrek). Ik ben vaak voor een extra controle gegaan omdat ik zelfs met alle trucjes van zowel de verloskundige als het internet gewoon geen leven in mijn kleintje kreeg. Ik was dan echt buiten mijzelf in paniek, bleek alles telkens helemaal in orde! Na de bevalling ben ik 3 dagen in het ziekenhuis gebleven, zat ik eindelijk op die roze wolk! Mijn man, zoontje en ik zaten echt zalig in onze bubble en genoten enorm. Lang heeft dat niet geduurd... Nu ben ik doodmoe van slaapgebrek, maar ik spring steeds op bij het kleinste geluidje van ons kleintje, denkende dat hij stikt ofzo. Ook als hij heel stil ligt te slapen schiet ik wakker denkende aan wiegendood. Sinds een paar dagen heeft hij enorm last van reflux en slaapt max 30 minuten per keer, dan weer wakker en krijsen, dus nu brengen we onze dagen samen al wenend op de bank. Het klinkt makkelijker gezegd dan gedaan, maar probeer toch wat te genieten van je baby en buik. Neem wat extra tijd om lotion te smeren en tegen de baby te praten en muziek spelen enzo. Met je baby in je buik ben jij heer en meester over alles waar je baby mee te maken krijgt, na de bevalling ben je dat gevoel van controle kwijt want dan komen alle externe factoren zomaar gebombardeerd op je kleintje af. Sorry als mijn berichtje je nog meer doet stressen, dat is zeker niet de bedoeling! Maar ikzelf had eigelijk graag wat vroeger kunnen wennen aan het idee dat de stress en zorgen eigelijk nooit stoppen, het enige wat ik in mijn hoofd had was de 40 weken halen en met een gezonde baby naar huis kunnen gaan, lekker naïef maar nu wel een shock...

Hey wat naar om je zo te voelen. Ik kan mezelf er ook in verliezen maar heb ook wel 1-2 jaar paniekaanvallen/gegeneraliseerde angstoornis gehad daardoor. Natuurlijk hoeft dat niet zo ver te komen. Wat mij erg hielp is het gegeven dat je gedachten geen werkelijkheid zijn. Ze nemen je vrijheid weg als je ze de baas laat zijn over hoe jij je voelt. Leren vertrouwen op je lichaam en geniet van wat je op dit moment wel hebt. En dat kan ook eng zijn maar uiteindelijk zul je voelen dat dat beter werkt. En zodra een nieuwe situatie zich voordoet, dán pas hoef je je daar mee bezig te houden, maar het is zonde van je tijd om te leven in een wereld die alleen bestaat in jouw hoofd. Dan zie je ook niet meer om je heen wat er werkelijk is. En dat is dat alles nu goed is en daar mag je van genieten. Er zal altijd wel iets komen in het leven waar je uit balans van gaat raken, maar probeer de momenten daartussen daar niet mee bezig te zijn. Mijn moeder vertelde mij dat ze zich voor de geboorte van mij en mn broertje steeds alle belangrijke momenten aftelde omdat ze bang was voor dingen die niet goed gingen. Ze hield er pas mee op toen we 18 waren, ze zegt zelf: 'jaren lang kon ik elke keer weer nachten wakker liggen, totdat ik besefte dat ik eigenlijk alleen maar aan het aftellen was en het steeds opnieuw begon zodra het vorige waar ik me druk om maakte voorbij was, dat wilde ik niet meer.' Dat heeft mij wel wat gedaan.. Het kost wat oefening om je zorgen in balans te houden, maar daar krijg je ook wel een gelukkiger hoofd voor terug. En dat betekent niet dat je het niet meer belangrijk vind maar dat je de baas bent over je gedachten, en je gedachten niet over jou. Sorry voor het lange verhaal. Hoop dat je er wat aan hebt 😊