Een bitch? Depressie? Hormonen? Waait het over?

Op dit moment ben ik 19 weken zwanger van mijn 1e.. Maar totaal niet happy. 3 weken geleden is mijn schoonvader, niet geheel onverwachts, overleden. Een zware periode voor ons allemaal. Helemaal nu mijn hormonen de pan uit schieten en ik er niet altijd controle over lijk te hebben. 1.5e week geleden liep het niet lekker tussen mij en mijn schoonmoeder. We kunnen allebei nogal bot/kort overkomen, en dit heeft dus weer eens gebotst. Er is niet echt een aanvaring geweest, maar we hebben elkaar sinds dien ook niet meer gesproken. Mijn man wil dat ik het uit ga praten met haar. Waarom ik? Ik ben altijd degene die het verkeerd gedaan heeft. En hij lijkt alleen maar voor z'n moeder op te komen. Vorige week zaterdag is het om bovenstaande reden nogal hoog opgelopen tussen mijn man en ik. Hierop heb ik tot afgelopen donderdag mezelf compleet afgezonderd en in bed "gewoond". En vanavond was het weer raak... Ik ben rond 8 uur weer boos en verslagen naar bed gegaan. Hij heeft steun nodig, dat snap ik. Maar eerlijk gezegd lukt het me niet om me over m'n boze gevoel heen te zetten. Hij blijft z'n moeder verdedigen, en lijkt niet te begrijpen wat ik zeg. Ik ben geneigd om morgenochtend naar m'n moeder te gaan, en niet meer terug thuis te komen. Het gevoel dat ik iedereen tot last ben, en ze beter af zijn zonder mij.. Ik twijfel gigantisch over de zwangerschap. Ik kan er al weken niet meer van genieten. Het maakt me niet happy als ik kleine kleertjes in mn handen heb, of z'n hartslag hoor. Moet ik als de kleine geboren is, hem bij z'n vader achter laten? Of ben ik net op tijd voor een abortus? Kan adoptie nog in gang gezet worden? Of trekt het nog bij? Ik weet het niet meer. Echt niet..

Hoi. Heftig om je verhaal te lezen. Het is goed om hiervoor de huisarts te spreken. Die kan je doorverwijzen naar iemand die je kan helpen. Je zit in een heftige periode maar probeer je beide benen op de grond te houden en ervoor te gaan.

Heel heftig! Uiteraard zal ik dit bespreken inderdaad. Daarvoor kent niemand je goed genoeg om geheel je situatie te begrijpen. Ik denk dat je man ook andere perspectieven meeneemt. Hij heeft het emotioneel misschien ook zwaarder dan die had verwacht. En ook dit kan diverse uitspattingen geven. Daarnaast, hoe sterk is jullie liefde? Was dit gewenst? Hebben jullie de keuze genomen in volle overtuiging samen? Dan lijkt het me dat jullie hier zeker uit gaan komen, maar dat de emoties en hormonen nu een grote rol speelt in jullie. En je schoonmoeder betreft, ik hou zelf niet zo van 'gezeik'. En tuurlijk kan je niet continu toegeven terwijl je weet dat je gelijk hebt. Maar ik zal voor de happy end wel gewoon even langs gaan, dan is het klaar en m'n man weer blij. Uiteraard kan ik niet zeggen dat je dit moet doen he.. En je zit nu pas bijna op de helft.. Als het geheel verkeerd zou uitpakken tussen jullie, genoeg single moms topics hier te vinden, abortus lijkt me dus geen optie! Succes met je situatie, probeer je eigen humeurigheid, je bezigheden voorop te zetten om plezier er in te krijgen. En praat met je omgeving!

Hallo je gaat op jouw termijn toch niet serieus een abortus overwegen? Onvoorstelbaar. Daar is geen excuus voor. Jouw man en schoonmoeder zitten vol in een rouwproces, ik denk echt dat je je eigen belang even opzij moet zetten, je bent vooral druk met je zwangerschap en hormonen, maar ik lees weinig begrip voor het verliezen van een naaste. Ik denk dat je verder hulp moet gaan zoeken, je komt depri over. Sommige vrouwen hebben dat in hun zwangerschap, hoef je je niet voor te schamen. Trek aan de bel bij je vk. Zij kan je verder helpen. Sterkte!

Jeetje wat naar dat je je zo voelt . Dit heeft denk ik niks met ik ben een bitch te maken . Maarja wie zijn wij om in jou hoofd te kijken ? Ik weet je gevoel niet en wij zijn daar niet over te beoordelen ik wens je in iederegeval erg veel sterkte misschien is even weggaan uit de situatie nu wel juist ? Even naar je moeder gaan ..

Ik weet uit eigen ervaring hoe het is om een ouder (op te jonge leeftijd) te verliezen. De relatie tussen mij en mijn vriend trok volledig scheef, vanwege mijn rouwproces. Ik denk dat je niet van jouw man en schoonmoeder kan verwachten dat ze als hele rationele mensen handelen op dit moment, het is nog zo vers! Ik weet dat ik misschien wel driekwart jaar "de weg kwijt" was toen. Vraag eens aan je man hoe het met hem gaat, hoe hij zich voelt. Wellicht biedt dat een opening voor een fijn gesprek. Hetzelfde zou je kunnen doen bij jouw schoonmoeder, niet een strijd voeren over wie wel of niet gelijk heeft, maar een open gesprek aan gaan. Rouw en zulke zware emoties doen soms rare dingen met mensen... Dat neemt niet weg dat jij je nu niet goed voelt. Wellicht helpt het om met iemand te praten die volledig buiten de situatie staat: een professional. Misschien de huisarts, POH, een psycholoog of (wat bij mij ook goed geholpen heeft) een haptonoom.

Beetje moeite doen om jezelf in te leven in een ander. Dan ga je misschien zien dat rouwverwerking niets te maken heeft met jou, ook al voelt dat misschien zo. De wereld draait even niet om jou maar om het verlies van een dierbare. Je kunt niet van je man verwachten dat hij zijn loyaliteit naar zijn moeder opgeeft omdat zij rouwen en jij met je hormonen in de rats zit. Praat hierover met een hulpverlener, en probeer zaken en gevoelens los te zien van elkaar. Dan kun je het misschien iets relativeren en loslaten.