Eerste kindje niet meer kunnen "verdragen".

Heel herkenbaar hoor door alle hormonen ben je prikkelbaarder. Ik ben intussen bijna aan het einde van mijn zwangerschap en intussen in mijn oudste dochter bijna 3, maar het is zo herkenbaar. Uiteindelijk heb ik het maar los gelaten dat ze vaker tv mag kijken. Want ik trok gewoon zo lange dag niet. De mijne slaapt al drie kwart jaar overdag niet meer.

Vervelend voor jullie beide! Misschien inderdaad maar wat vaker achter dr tv. Dat is dan maar zo. Of hulp inschakelen? Is er iemand die, ondanks alle corona omstandigheid, kan oppassen af en toe?

Niet mee inzitten dit gaat terug weg hoor, Mijn zoon is 6 en altijd heel flink. Hij weet ook al goed wat kan en niet en begrijpt ook meer dan een kind van 2,5j maar deze morgen liet hij zijn stift vallen op de grond en ik was zo boos heb hem in de hoek gezet en zitten schreeuwen niet van mijn normale doen, halfuurtje later was ik terug bedaard en heb ik sorry gezegd waarop mijn zoon zei is niet erg mama je bent moe door de baby in je buik, zo lief 😍

Hormonen, vermoeidheid, peuter die veel aandacht nodig heeft, niet zo vreemd dat je af en toe imperfect reageert en de dagen lang aanvoelen. Ik herken het wel van het begin van mijn zwangerschap, toen was ik zooo moe af en toe. Al heb ik niet de neiging om te schreeuwen en te straffen (dat is volgens mij totaal niet nuttig op die leeftijd). Voor je zoontje is het lastig om te begrijpen wat er gebeurt. Dus probeer lief te zijn voor jezelf en voor hem (wat extra tv is voor beiden best prima). Goed van je dat je je man over je gevoel hebt geïnformeerd en dat hij bijspringt. Ik zou om hulp blijven vragen. Het klinkt alsof je iets meer rust voor jezelf moet organiseren. Dat is misschien lastig nu met de corona maatregelen, maar af en toe een wandeling (alleen) in de buitenlucht of thuis iets van yoga ofzo helpt je misschien. Verder hoop en denk ik dat het beter wordt in het 2e trimester!

Ik heb ook een zoontje van 2,5 jaar en 11 weken zwanger. Ik begrijp heel goed wat je schrijft. Ik ben heel misselijk en heb echt geen energie om met een spelende peuter om te gaan. Hij kijkt dus ook veel meer TV dan normaal en moet heel de tijd alleen spelen. Ik merk dat ik hem ook afwimpel als hij aandacht vraagt. Het schuldgevoel is zo groot! Maar: dit gaat vast snel weer voorbij.. Ik denk dat onze kindjes meer begrijpen dan we denken. Ze voelen vast wel aan dat we ons nu niet goed voelen... Ze weten zeer zeker hoe graag we hen zien!

Het wordt al een paar keer genoemd, maar ik denk ook dat het belangrijk is om op de een of andere manier rust in te bouwen voor jezelf. Kijk dan ook waar je het meest van herstelt; dutje? Lange douche? Lezen? Dan nog dit: Ik werk veel met ouders met allerlei opvoedproblemen of -vragen en er is nooit 1 goed antwoord. Je herkent snel en goed wat er gebeurt tussen jou en je kindje. Je ziet wat dat met hem doet. En je bent bereid om je eigen ego opzij te zetten door dat te erkennen en om hulp te vragen, zodat het met hém goed kan blijven gaan. Als je dan geen goede moeder bent, weet ik het ook niet meer...

Ik snap t wel heb zelf geen 2e maar ik vind wel dat je weet waar je aan begint.... en schreeuwen tegen een kind kan niet ik heb zelf een trauwma omdat mn vader altijd schreeuwde en ik heb maar 2 jaar bij hem gewoond met mn ma dus me 1ste en 2e jaar nu 16 jaar verder begin in spontaan met huilen als ik mensen hoor schreeuwen (ook als het niet tegen mij is.... en t is niet dat ik helemaal de ... in ben geschreeuwd maar kind krijgt t heel goed mee

Je hebt helemaal gelijk; dit soort dingen kan een kind een leven lang met zich meedragen. Wat naar voor je dat je dat mee hebt moeten maken. Ik denk wel dat het een belangrijk verschil is dat je moeder blijkbaar na 2 jaar schreeuwen door je vader, bij hem weg is gegaan. Hierboven lees ik een moeder die 1 slechte week heeft en meteen ingrijpt. Juist om een verhaal als het jouwe te voorkomen. Dat het schreeuwen haar zoontje schade toebrengt is haar zo te zien helemaal duidelijk; dat is waarom ze het anders wil. Ouders zijn ook gewoon mensen die wel eens iets onhandigs doen. Ik had het je gegund dat je vader ook zo goed had begrepen wat zijn schreeuwen met jou deed, en ook al na een week hulp had ingeschakeld om het anders te doen. Maar ik weet niet hoe helpend het is om te benadrukken hoe schadelijk dit is, als iemand dit juist zelf al vindt en daarom om hulp vraagt.

Een virtuele knuffel voor jou! Maarre...give yourself a break. Niemand is perfect. Hoeft ook niet. Ik heb geen andere kinderen maar ik kan me heel goed voorstellen hoe je je voelt. Ik ben docent en ik merk dat mijn geduld met mijn leerlingen al minder is, laat staan eigen kinderen. Het is in ieder geval goed dat je je bewust bent van je eigen gedrag. Scheelt alnde helft. Probeer waar mogelijk dingen iets meer te laten? Dan kijkt hij maar iets vaker tv, dan ruimt man maar vaker de boel op aan het eind van de dag. Slaapt je zoontje nog in de middag? Misschien kan jij dan ook even gaan liggen. Of yoga doen, mediteren als dat iets is wat bij je past. Maar vooral, probeer het jezelf niet te veel kwalijk te nemen. Je doet je best om het zo goed mogelijk te doen.

Mn moeder was 19 toen ze mij kreeg en ze kon nergens heen en hij sloot haar op... vandaar dat ze niet eerder weg kon ze kon weg omdat zijn vader een weekend bij hun kwam en mn “vader” dus niet de deur opslot kon doen Ik ben zelf nu ook 19 en net 2 weekjes mama van een prachtig zoontje maar ik vind wel dat als je nog een kleine hebt rond lopen en je kiest ervoor om nog een kleine te nemen dat je moet weten waar je aan begint en je niet je hormonen op je kind moet afreageren hij kan er niks aan doen hij gaat echt niet ineens stil zijn of zich anders gedragen heb zelf nog een broertje van 3 die bij mij kwam logeren toen ik nog 37 weken zwanger was hij begreep heel goed dar er een baby in mn buik zat en alles maar hij hield echt geen rekening met dat ik moe was of iets

Hoi allemaal, Heel erg bedankt voor jullie reacties. Het heeft mij echt geholpen om mijn gevoel iets te relativeren. Ik vind mijn eigen gedrag natuurlijk nog steeds vreselijk en ik merk dat het op mijn zoontje ook echt impact gehad heeft (daar ben ik mij bewust van anoniemm2000, en al kan ik mij voorstellen dat jij de behoefte voelde om jouw verhaal te delen. Het duwde mij weer extra terug in mijn schuldgevoel dat ik toch al had). Mijn man brengt hem altijd naar bed maar hij bleef compleet in paniek om mij roepen. Hij klampte zich ook enorm aan mij vast. Ik heb hem mijn excuses aangeboden en hem gezegd dat ik er morgen op ga letten. Ik heb een aantal stappen bedacht die ik morgen anders ga doen. Zo gaan meteen de rolluiken open en gaat mijn telefoon uit het zicht, en gaan we (ook als ik moe en misselijk ben) een stuk wandelen of fietsen. Vanwege corona gaat hij niet naar opvang of oma's en opa's. Ik heb een vitaal beroep dus mijn man blijft thuis als ik werk maar gaat dan vaak nog savonds werken of maakt extra lange dagen om niet teveel vrije dagen in te leveren (hij heeft er bijna geen ivm vaste vakantie en we hadden juist gespaard voor na de bevalling). Oftewel ik ben inderdaad echt enorm moe en slaap slecht. Mocht het ondanks de maatregelen toch niet gaan dan gaan we toch mijn schoonouders om hulp vragen. Of blijft mijn man iets vaker thuis. Echt nogmaals heel erg bedankt. Zo fijn om het begrip te lezen. Ik ben er overigens van overtuigd dat de basis/hechting van mijn zoontje en mij goed genoeg is dat dit geen gevolgen zal gaan hebben. Maar voor nu vind ik het zielig. Hij ligt nu heerlijk te slapen.

Volgens mij is deze mama zich heel goed bewust van waar ze aan begonnen is en is ze super zelfbewust bezig met het reflecteren op haar eigen gedrag. Als je haar verhaal nog eens leest, zie je dat ze haar eigen gedrag ook niet goedkeurt... vind het wel heftig om dit dan nog maar extra te benadrukken. Ze voelt zich hartstikke schuldig en ze vraagt juist om tips zodat dit mindert/niet meer gebeurt. Buiten dat voelen kindjes echt wel aan hoe of wat. Het is leeftijdsafhankelijk of ze "rekening met jou houden" maar zij voelen dingen echt wel aan..

Wat goed om te lezen! Vind dat je er echt goed naar handelt. En denk alsjeblieft ook aan jezelf, je hebt nog eventjes te gaan dus pak echt genoeg rust! You got this 💪

Het komt allemaal wel goed:-)

Als ik het zo lees zie ik dat je een hele goede moeder bent, die even een slechte week heeft. Ik heb het idee dat je zoontje dat ook zo door heeft, omdat hij zo te lezen juist ook lief probeert te zijn. Hij weet dat je verdriet hebt en daar wordt hij verdrietig van, dit laat mij alleen maar zien dat hij dus heel veel van zijn moeder houdt. Natuurlijk wil je niet tegen hem schreeuwen, maar het maakt je echt geen slechte moeder. Probeer dingen te vinden waarmee hij zichzelf kan vermaken, zodat je wat minder stress hebt. Dit kan soms wat vaker tv zijn maar ook iets anders. Maar als het even beter gaat blijf hem dan wel gewoon liefde geven zoals je altijd gedaan hebt. Hij merkt ook wel dat er dingen anders zijn. Heel veel succes en een dikke knuffel!

Het gaat vanochtend gelukkig al een stuk beter. Ik merk nog steeds dat ik het zwaar vindt en daarom zit hij nu fijn een dvd over boerderijdieren te kijken. Naar buiten gaan is helaas niet gelukt vanwege keelpijn en verkoudheid maar we gaan zo even de tuin in.