Eerste zwangerschap; man blijkt affaire te hebben

Jeetje zeg 😱 sorry geen advies, maar wat een zak van een vent. Heel veel sterkte in je aankomende beslissingen ❤️😘

Ik heb geen ervaring, kan me niet herkennen in je gevoel dus heb ook geen advies. Ik wil niet oordelen over abortus, iedereen moet doen wat goed voelt! Ik weet wel dat 17 weken een echt kindje is en een abortus ook niet meteen geregeld is, dus je dan nog verder zult zijn. Dan zou ik gevoelsmatig toch meer naar adoptie kijken. Maar ook dat is loodzwaar. Wilt je partner er niet voor zorgen, dat hij voltijd alleenstaande ouder wordt? Hoe dan ook.. heel veel sterkte en wijsheid, dit moet heel heftig zijn.❤️‍🩹

Ongelooflijk wat heftig en niet te bevatten, vanuit onze kant advies geven is lastig. Misschien helpt het met wat je hier typt omdat met je verloskundige te bespreken? Het is misschien cliché maar zodra je je eigen kindje straks beter gaat voelen zal je meer connectie voelen. Abortus met verder dan 17 weken zal niet zo makkelijk gaan. Ik wens je heel veel sterkte met deze beslissing en doe vooral wat voor jou goed voelt en waarbij jezelf het dichtste bij staat.

Jeetje wat maak je de laatste dagen veel ellende door🤦‍♀️. Wat een achtbaan echt verschrikkelijk. Je moet vooral doen wat je denkt dat goed voelt denk ik.. Ook al is dat adoptie of abortus. Ik zou dan wel serieuze gesprekken aangaan met de verloskundige / arts om te kijken wat kan. Want bij een gezond kind mag je niet zomaar meer aborteren. Heel veel sterkte. Echt heftig allemaal.

Ik heb dit met tranen gelezen. Wat een heftig verhaal en ik heb geen idee wat je doormaakt, maar ik kan mij voorstellen dat dit een enorme klap voor jou en jouw leven is. Wat een vreselijke actie van je partner!!! 😡 Iedereen hier kan je gaan vertellen wat je moet doen. Iedereen om je heen zal een mening hebben en hier adviezen uit vormen. Inclusief ik (alhoewel ik zelf ook geen idee heb wat ik zou doen/willen op dat punt). Maar het ALLER belangrijkste: wat zegt JOUW gevoel? Wat zegt je hart en wat zegt je verstand? Dit zijn twee verschillende dingen en deze 2 dingen kun opschrijven en je naast elkaar gaan leggen… Ik hoop dat je daaruit je antwoord gaat vinden. ❤️ Ik weet niet of je gelovig bent, zelf ben ik het niet, maar als je dit zelf wel bent: misschien kun je bidden en daar het antwoord mee vragen? Ik ken mensen die gelovig zijn en daar veel kracht uit kunnen halen. Het is verschrikkelijk wat je meemaakt maar ik wil je ontzettend veel kracht, wijsheid en liefde toesturen. Ik hoop dat je een licht aan het einde van de tunnel vindt en een keuze kunt maken waar jij 100% achter kunt staan. En denk om jezelf, blijf voor jezelf zorgen en denk aub niet dat dit alles jouw schuld is. Ik ken je niet, maar ik stuur alsnog heel veel knuffels jouw kant op via dit berichtje. ✨

Ik lees dat het echt tot 22/24 weken gewoon kan. Doe vooral wat je zelf denkt.

@liekebb Ik denk dat in theorie mijn man wel voor het kind zou willen zorgen, maar in zijn eentje zal voor hem net zo zwaar zijn als dat ik het voor me zie. Hij heeft ook wat minder middelen maargoed daar zou ik aan bij kunnen dragen. Ik ga die optie wel met heb bespreken over een paar dagen als ik hem weer aan kan kijken. @kimmm09 ja ik heb het gisteren avond met de verloskundige besproken en die heeft me verwezen naar FIOM (soort instantie, kende ik nog niet) voor begeleiding met de keuze, ik doe nu al zo'n online module en ga bellen voor een afspraak. @firstpregmamcyx Ik ben niet gelovig, was wel fijn geweest haha!

Heel veel sterkte en kracht gewenst! Zelf een heel ander verhaal, maar veel baat gehad bij een gesprek bij deze vrouw: https://myraborkent.nl/ Weet niet of het enigszins in de buurt is voor je, maar wil het toch genoemd hebben. ❤️

Wat vreselijk voor je! Ten eerste wil ik zeggen dat ik het geweldig knap vind dat je sowieso bij je huidige partner🤮 weggaat💪💪💪. Dat is absoluut de beste beslissing en dat mag ook zeker benoemd worden want er zijn zoveel vrouwen die toch hun partner dan vergeven😖. Ik denk dat het inderdaad het beste is om met een professional erover te spreken (verloskundige, huisarts, POP-poli). Maar wat betreft het "geen kinderwens hebben/neutraal zijn" kan ik het wel goed begrijpen. Ik had ook niet echt een band met mijn kindje in de buik, ook had ik een postpartum depressie en dat maakte de eerste 6 maanden verschikkelijk zwaar. Nu is er een geweldig leuke tijd aangebroken waarop ik begin met te genieten van mn kindje. En dan is het het allemaal waard❤💜💙💚💛🧡. Ik deel dit omdat ik je wil waarschuwen dat het in het begin nog veel heftiger kan zijn dan je je nu kan bedenken. Maar terugkijkend zou ik nooit voor adoptie kunnen kiezen. Zelfs met hoe depressief ik was. Maar mocht je kiezen voor alleenstaand moederschap, dan is een goed vangnet van cruciaal belang. Ik had gehoopt voor je dat het anders uitpakte. Je partner is een verschrikkelijke klootzak en je verdient dit niet. Ik vind het ook onwijs knap dat je hier om advies vraagt en op zoek bent naar de juiste oplossing voor jouzelf en toch ook voor je kindje. Heel veel succes met je keuze! 💪🙏🏻

Wat verschrikkelijk voor jou! Heel veel sterkte! Je zou contact op kunnen nemen met Siriz, zij zijn bekend met dit soort situaties en heb daar zelf fijne ervaring mee toen ik overwoog om mijn eigen gevorderde zwangerschap af te breken of het kindje af te staan. Veel wijsheid en kracht gewenst🍀

Over je situatie kan ik helaas geen tips geven hoe nu verder. Echter had mijn man wel een sterke kinderwens en ik stond daar ook wat neutraal in, m'n zwangerschap was niet heel slecht maar ook niet heel fijn en de eerste maanden waren enorm zwaar. Maar ik zou het nooit anders willen doen! De oudste wordt over een paar weken 5 en ben zo trots dat ik de kinderwens van m'n man in vervulling heb laten gaan en ik hier al van mag genieten. Het begin van een baby zal pittig zijn, maar als jullie gewend zijn aan elkaar is er meer mogelijk dan jezelf nu denkt. Heel veel sterkte voor je en succes met keuze maken (welke je ook kiest💖)

Als ik dit zo lees lijk je mij een intelligente vrouw in vreselijke klote situatie! Je kop in het zand steken is misschien nu even de manier om hier mee om te kunnen gaan. Maar je zal de realiteit vanzelf onder ogen moet zien, hoe pijnlijk ook! Abortus is nu geen humane optie meer dus dan hou je nog 2 opties over. Ik kan je vertellen wat een allesoverheersende liefde je zal gaan voelen als je straks je baby hebt (lees mijn eerdere berichten en posts maar) maaaaar dat is niet te beschrijven of te bevatten als je dat nog niet eerder hebt meegemaakt. Adoptie lijkt mij, gevoelsmatig als je straks overspoeld wordt met al die liefde, dus ook vrijwel onmogelijk straks. Ik zou vertrouwen proberen te vinden in je eigen krachten! In de natuur, die dit allemaal op onverklaarbare manier toch lijkt te hebben geregeld. Je vent is een klootzak, daar hoef je geen energie meer aan te verspillen...... Als je straks weer aan het werk gaat zal je zien dat je je baby jankend afgeeft bij de kinderopvang. Ondanks dat is het toch goed om dat niet te laten vallen. Door waarde te blijven hechten aan je werk verlies je jezelf ook niet helemaal. Echt uiteindelijk zal je dit als intelligente zelfstandige vrouw prima zonder klootviool kunnen managen 💪 (Ik bedoel dit allemaal aardig/positief/opbouwend! Mocht het anders overkomen dan spijt me dat en geef ik de hormonen de schuld... Ben zelf ook altijd een hardwerkende moeder geweest, met een veeleisende baan. Het heeft mij overvallen hoeveel liefde ik voor zo'n hummel kon voelen. 9 maanden geleden stond ik ook voor een rotkeuze. Mijn voordeel was dat ik al eerder kinderen heb gekregen en dus heb ervaren hoe de natuurlijk een groot gedeelte automatisch oplost, ongeacht je situatie, en daar makkelijker op kon vertrouwen.)

Wat een vreselijke periode ga je nu door, heel veel kracht gewenst bij het maken van de juiste beslissingen. 🤎 Onbegrijpelijk dat jouw man bewust 'koos' voor een kind met jou tijdens zijn affaire. Jij hebt je eigen wensen en dromen aan de kant gezet met een bepaald toekomstbeeld voor ogen, van die toekomst is nu 'niets' meer van over. Begrijpelijk dat jij nu twijfelt! De vragen die je jezelf stelt zoals, wat als ik het kindje afsta of voor abortus kies en ik later nog een kinderwens krijg zijn heel terecht natuurlijk maar het lastige hieraan is dat je daar nu geen antwoord op kunt krijgen, hoe graag je dat ook wil. Je kunt alleen een beslissing maken voor nu, met de kennis die je nu hebt. Aan de andere kant zul jij als je niet kiest voor adoptie of abortus er ook alles aan doen om je kindje een mooi leven te geven, het co-ouderschap is dan wel een feit. Misschien lukt het om daar onderscheid in te maken, in jouw angsten en vragen en krijg je meer antwoorden als je je richt op de feiten. Ik weet niet of je hier wat aan hebt maar wil je vooral heel veel sterkte wensen. Goed dat je van je af schrijft, dat geeft hopelijk ook nieuwe inzichten en steun. Ik wens jou het allerbeste toe voor nu en voor de toekomst welke keuze je dan ook maakt. 🤎🍀

Wat ontzettend naar voor je, ik heb helaas hetzelfde meegemaakt, maar kwam er pas achter na de geboorte van ons kindje. Een enorm rollercoaster waar je in beland, ergens wou ik dat ik het eerder had geweten, dan was de start al zo anders geweest, gelukkig heb ik ook veel hulp en steun, maar uiteindelijk moet je het zelf doen, het is niet altijd makkelijk en vooral je toekomst plaatje die je als gezin voor je had zie je in elkaar vallen, het is een rouwproces waar je door gaat, nu zit je nog in je boosheid en teleurstelling, hoe gek het ook klinkt, maar je kindje is je redding, hij of zij zal de reden zijn dat je elke dag op staat en door gaat en hoe moeilijk sommige dagen ook zijn, je liefde voor je kindje zal oneindig zijn, je werk, je carrière, je reizen, het kan allemaal echt wel, je vind er een weg in, geloof in jezelf en in je eigen kracht. Je zegt je zou er nu bewust voor kiezen een kind op te laten groeien in een alleenstaande situatie, jij hebt nooit voor deze situatie gekozen, jij kon hier niets aan doen, zorg dat je hulp en begeleiding krijgt in je proces van rouw..

wat een heftig verhaal, met een kindje zit he gelijk voor altijd aan deze zak hooi vast. als moeder van twee kan ik wel zeggen dat kinderen mn hele leven hebben veranderd, ook ik heb een stapje terug moeten doen in mijn carrière toen ik er (door ziekte partner) alleen voor kwam te staan. overdag werken ging nog wel, maar al die extra dingen buiten werktijd kon ik niet meer waarmaken. ik wilde heel graag kinderen dus heb het er voor over maar jammer vindt ik het nog steeds. wat ik praktisch gezien zou doen is een afspraak maken met de abortuskliniek, zoveel zijn er niet die het op deze termijn doen, dan heb je ook een deadline voor een beslissing. heel veel sterkte!

Dank voor je berichtje, fijn om te horen. Vooral het laatste stukje is confronterend, ik heb hier helemaal niet voor gekozen, wat het extra oneerlijk maakt dat ik het nu wel zo voel.

@mamaannie ik hoop zo dat de natuur inderdaad voor dat oer moeder gevoel gaat zorgen waar iedereen het over heeft, dan lijkt het mij een stuk draagzamer. Dank voor je visie!

Een (mentale) deadline lijkt me wel een goed idee, ik kan de beslissing niet eindeloos vooruit schuiven, dan wordt het alleen maar moeilijker. Ik vind het een heel naar idee om de rest van mijn leven aan mijn man vast te zitten en met hem rekening te houden terwijl hij mij zo heeft bedrogen en eigenlijk gewoon mijn toekomstdromen heeft verwoest. Ik ben ook bang dat hij mee wil opvoeden enzo.

Ik bid voor je.. dat je de juiste keuze hierin mag maken. Het is echt al een mini mensje, wie weet wat hij of zij later voor andere kan betekenen♡

Pfff wat een ellende zeg.. advies kunnen we je niet echt geven, je zal zelf echt alle voor en nadelen moeten afwegen voor jezelf en het kindje. Misschien helpt een gesprek met de verloskundige of een medewerker van een adoptiebureau of abortuskliniek je? Even puur praktisch... zijn jullie getrouwd/is het kindje erkend? Ivm de rechten van de man na de geboorte... Dat zou voor mij ook vrij zwaar wegen in een beslissing in deze situatie (en ik weet bijv niet of adoptie mogelijk is als het kindje erkend is en de vader het er niet mee eens is) Geen idee of je hier iets aan hebt, maar ik wens je in ieder geval heel veel sterkte.