Eindelijk zwanger maar ineens niet meer gelukkig

Gefeliciteerd🥰 Dat zijn volgens mij hele normale vragen. Ik denk dat de meeste wel momenten hebben dat ze zich afvragen.. kunnen wij dit wel?.. word ik een goede moeder?.. hoe zal de relatie gaan?.. zal alles goed komen?? Ik denk bij elke echo dat er met de zorgen over de zwangerschap elke keer een beetje weggenomen word. Maar ik persoonlijk heb de hele zwangerschap zoiets gehad van nou ben blij als ik hem in me armen heb en alles is goed. Tijdens de zwangerschap vond ik het meer leven naar echo’s en controles toe. Zodra je achopjes voelt scheelt dat ook al,

Gefeliciteerd met je zwangerschap 🌹 Bij de vorige zwangerschap had ik die gedachten ook heel sterk. Ik was bijna non stop geïrriteerd en twijfelde aan alles. Helaas werd die zwangerschap na 6+1 n miskraam. Langzaam verdwenen de hormonen uit mijn lichaam en het voelde alsof ik weer lucht kreeg. Mezelf werd. Kon weer lachen! Ik voelde mij niet meer zo geïrriteerd en was weer stapelgek op mn vriend. Ja, zelfs daar twijfelde ik aan. Ik had nooit gedacht dat hormonen dat allemaal konden doen. N vriendin had t idd wel eens over horrorhormonen, nou... Ik had ze! Ik ben nu weer zwanger. Vandaag 4wk dus heel pril maar voel mij anders. Meer misselijk dan de vorige keer maar wel meer mezelf. Hopelijk blijft dat zo 🤞🏻 Het is heel naar om je zo te voelen en overal aan te twijfelen enz. Het is lastig maar probeer t zo te zien... Hormonen. Ze kunnen echt rare dingen met je doen. Ik hoop dat t straks wat beter bij je gaat! Succes.

Gefeliciteerd 💓 Het is normaal hoe je je voelt.. de hormonen, de twijfels, de angst. Je bent niet de enige! Ik hoop dat na een goede echo je twijfels minder zullen worden. Probeer het ook te bespreken met je partner, die kan denk ik ook een deel van je zorgen bij je weghalen.

Hoi! Ik denk dat wij dat beeld wat wij hebben van zwangere vrouwen moeten loslaten. Ik betrap mezelf er ook op. Wij denken dat een zwangere vrouw altijd gelukkig is en zich goed voelt. In het eerste trimester moet de zwangere vrouw continu kotsen etc. Gebeurt dat niet dan zijn we bang dat er iets mis is. We moeten eigenlijk een realistisch beeld krijgen van een zwangerschap. Slechts een klein groepje dames zal een ‘hollywood’ zwangerschap hebben. Iedere fase heeft haar eigen ‘stress’ en onzekerheid. De eerste fase zit je continu met de vraag: Gaat alles wel goed? Krijg ik geen miskraam? Bij iedere krampje die je voelt ben je bang. Waar ben ik aan begonnen, dacht ik ook weleens. Bij iedere discussie met mijn man, dacht ik aan de baby. Wat als we zo ruzie maken wanneer het kind is geboren. Etc etc... Het tweede trimester ervaar ik nu als pijnlijk. Je begint met groeien/uitdijen. En dat gaat niet zomaar. Daar komen heel veel kleine kwaaltjes en ongemakken bij kijken. Daarnaast hou je de zorgen in mindere mate. Het derde trimester heb ik nog niet ervaren. Maar daar zullen ook wel andere zorgen zijn haha. Onzekerheid en zorgen over het kind zullen we ons hele leven blijven. Daar zijn we inmiddels mama voor. Maar ik denk dat wij steeds beter leren omgaan met deze zorgen en ook leren accepteren. Het leven is niet rozengeur en maneschijn, we moeten leren om dat te accepteren. En hou jezelf in de gaten. Lees wat meer over depressie tijdens de zwangerschap. Als het echt alleen maar neerwaarts gaat zou ik dit aankaarten bij de vk of huisarts.

WAUW, complimenten! Super mooi verwoord. Wat mij betreft PRECIES de kern.

Die roze wolk (ook na de bevalling) komt over het algemeen alleen in films voor en een handje vol vrouwen 😛 Heb me na de geboorte van mn dochter ook zo schuldig gevoeld dat ik niet direct pure liefde en geluk voelde, maar dit is dus helemaal niet gek!

Gefeliciteeerd!! Heeel herkenbaar! Die roze wolk is hier ook niet voorbij gekomen, zelfs na de bevalling en ze op me werd gelegd had ik dat gevoel niet. Bij mij moest het echt groeien, ook tijdens de zwangerschap. Ik voelde me lelijk, onzeker (kunnen we dit en is het wel oke)? Ik heb veel met mijn vriend hierover gehad en genoeg tranen gelaten totdat ik het zat was om me zo te voelen en keek niet meer naar hoe alle andere zwangeren wel op die roze wolk leken te zitten. Want volgens mij heeft het merendeel geen roze wolk.. ik ben er open over gaan praten met mijn omgeving en mijn wereld ging open! Ik kreeg eindelijk herkenbare verhalen te horen en de gedachte dat het bij iedereen anders gaat en voelt leerde mij het te accepteren. Nu is m’n meisje 4mnd en wow wat een liefde voel ik voor haar, dat kon ik me in het begin echt niet voorstellen.

Ten eerste gefeliciteerd met je zwangerschap, wat bijzonder! Ik merk zelf tijdens mijn zwangerschap ook veel onzekerheid. Mijn vriend en ik raakten onverwachts zwanger. We zijn allebei erg jong (hij 25 en ik 21). Daarnaast zit ik in mijn afstudeerjaar. Kortom, het was niet het ideale moment voor een zwangerschap voor ons. De eerste weken vlogen voorbij. We gingen beide anders om met de situatie. Veel twijfel of we er wel aan toe waren. Uiteindelijk zijn we tot het besluit gekomen om er volledig voor te gaan. Een paar weken was het toen spannend, maar erg leuk. Nu begint de twijfel wel weer wat toe te slaan. Ik begin me erg te hechten aan het kindje, wat mij ook weer bezorgd maakt. Gaat het wel goed met de baby? En andere vragen: Hoe doe ik dit met mijn opleiding? Is onze relatie er wel aan toe? Ik denk, zoals in eerdere berichten, dat wij inderdaad moeten afstappen van het ideale beeld. Het kan nooit perfect gaan. Ik merk dat ik echt aan onze zwangerschap moet wennen en dat dat niet altijd makkelijk is. Aan het begin van mijn zwangerschap hebben mijn vriend en ik een gesprek gehad met onze huisarts. Dat hebben wij als erg prettig ervaren. Dit gaf ons vertrouwen in de zwangerschap. Daarnaast hebben we het bespreekbaar gemaakt bij de verloskundige. Erg fijn om tijdens elke controle even na te gaan hoe het met de baby en ons gaat. Mijn moeder heeft een soort gelijke situatie meegemaakt toen ze zwanger was van mij. Ik praat daarom erg veel over de situatie met haar. Dat lucht mij erg op. Wees niet te streng voor je zelf en lucht je hart. Alle gevoelens zijn normaal en kunnen erbij horen. Iedereen is anders! Laat je niet beïnvloeden door 'hoe het zou moeten zijn'.

Je zegt dat je niet zo'n last hebt van zwangerschapskwaaltjes. Maar deze somberheid en onzekerheid zie ik eigenlijk ook als een zwangerschapskwaal. Bespreek het in elk geval met je vriend en met je verloskundige. Alleen al het uitspreken van je gevoelens kan helpen en het is voor hun ook goed om te weten wat er speelt. Dan kunnen zij je beter steunen. Hopelijk ga je je dan in de loop van je zwangerschap steeds beter voelen.

Ik heb dit ook heel erg gehad, ging overal aan twijfelen.. met 9 weken een extra echo laten maken en daar zagen we een lekker bewegelijk mensje op🥰 dat haalde veel van mijn onzekerheid en angst weg. Ik zou dit wel met je verloskundige bespreken, bij mij waren ze echt heel duidelijk als ik somber werd moest ik dat gelijk laten weten. Somberheid zie je vaak in de zwangerschap maar ze kunnen je er echt mee helpen😘

Super herkenbaar. Ik heb al mn hele zwangerschap meer last van somberheidsklachten, angst en spanning. Ik heb dit kunnen bespreken met een psycholoog gespecialiseerd in zwangerschap, zij gaf aan dat dit helemaal normaal is! Is een fysieke reactie op hormonen en hoort er dus ook bij. Ook toevallig deze week nog met mn verloskundige over gehad, ook zij zei dat de meeste zwangere vrouwen te maken hebben met onzekerheid en somberheid. Dit is helaas zo'n taboe, mensen denken dat het "hoort" om 9 maanden op een roze wolk te zitten en helemaal te genieten van het kindje in je buik. Daarom hoor je minder over de negatieve kanten, en is het makkelijk om te denken dat er iets "mis" is met je als je zo'n twijfels hebt. Helemaal niet waar dus! Mij heeft het enorm geholpen om te kletsen met een specialist, waardoor mijn verwachtingen veel reëler zijn en ik dus beter van mezelf kan accepteren dat ik af en toe best ongelukkig ben. Ik ben doorverwezen door mn verloskundige, ik zou je dus willen aanraden om hier open over te praten!

Je bent helemaal niet alleen... Ik had ook veel angsten (voornamelijk over het verloop van de zwangerschap). In het begin dacht ik ‘ooh eerste echo, als dat goed is ga ik geruster zijn’... Maar dan komt de belangrijke 12 weken echo.. ‘nadien zal ik wel geruster zijn als alles goed is’... Maar dan komt die belangrijke 20 weken echo... En toen kwam ik tot het besef.. ik zal NOOIT meer gerust zijn zoals vóór de zwangerschap. Want na de zwangerschap ben je verantwoordelijk voor een kind.. enzovoort.. Daar ben ik ook een aantal dagen slecht van geweest en beginnen doordenken ‘Gaan we het allemaal wel kunnen, ben ik wel goed bezig, slaap ik wel goed voor de gezondheid van de baby, eet ik voldoende gevariëerd...’. Maar door praten met vriendinnen, heb ik dat wel een plekje kunnen geven. Dit is allemaal heel normaal! Ik ben nu 8 maanden zwanger en het spannendste in de nabije toekomst is de bevalling... maar ik probeer veel te genieten en het gewoon op mij af te laten komen! Praat er zeker met je VK en je partner/vriendinnen over, dat helpt echt! 😘 Proficiat met je zwangerschap lieverd, het komt ECHT goed 😘

Heeeel herkenbaar! Ik blijf ook altijd maar malen in mijn hoofd, elke echo met positief nieuws is natuurlijk harstikke fijn en dan ben ik helemaal happy. En dan komen weer allemaal rare scenario's in me hoofd op over wat allemaal wel niet mis kan gaan 😅 terwijl ik van mezelf best een nuchter persoon ben. Merk dat de zwangerschap heel mooi, maar ook heel spannend is. Ik probeer maar te denken voor elk gek ding wat ik in mijn hoofd haal, dat de kans veel groter is dat het gewoon goed is en gaat met de kleine😊 en dat helpt me wel. Maar de onzekerheid gaat nooit helemaal weg. Maar dat is zo te lezen bij heeeeel veel mama's zo 🙈 We willen allemaal het beste voor ons kleintje/kleintjes. En dat is natuurlijk alleen maar mooi ❤ Niet vergeten te genieten! Want het gaat zo snel, ben nu al bijna 23 weken, en de tijd vliegt 😯 Nog gefeliciteerd met je zwangerschap 😊

Zoooo herkenbaar 😀 de eerste weken was ik zo onzeker en ongelukkig. Terwijl ik super blij en dankbaar was dat ik zwanger kon zijn! Het is echt een fase. blijven toe geven dat je het gewoon spannend vindt. Na de echo's zul je vanzelf weer enthousiast worden dan komt er meteen een nesteldrang ook🤗

Wat ontzettend lief dat jullie de moeite hebben genomen om jullie bevindingen/ervaringen te delen! Ik voel mij hierdoor gesteund en ik voel mij hier dan ook niet meer alleen in! Ik ben jullie hier erg dankbaar voor! 🙌🏻 Dinsdag heb ik de eerste echo (8 weken). Ik zal het dan ook zeker bespreken met mijn verloskundige. ❤️

Ik denk na de eerste echo zal je al snel anders denken❣ want dan zie je als het goed is het kloppend hartje! Heel mooi om te zien. Ik werd erg emotioneel op dat moment. Succes dinsdag!

Gefeliciteerd!!! Heel herkenbaar.. niets om je druk over te maken.. Ik had zelfs met 30 weken ineens de “wtf ben ik aan het doen? Wil en kan ik dit wel?”... DUH! Uiteraard was en is dat het geval.. 😂.. Het zijn al die hersenspinsels van hormonen, angst voor de verantwoordelijkheid (er is toch straks een mensje van jou afhankelijk), zorgen of het goed gaat en hopen dat hij/zij gezond is! Dit blijf je de hele zwangerschap houden, helaas.. Maar ij vond het ook wel fijn, gek genoeg... Ik ging met iedere vraag meer van haar houden! En toen ze er was..... ONBESCHRIJFELIJK! En viel alles op zijn/haar plek! Geniet en maak je vooral ook zorgen.. daar is niets mis mee en heel gezond!

Graag gedaan en fijn dat t je goed doet. Spannend, de eerste echo. En goed dat je t gaat bespreken. En.. Voel je niet gedwongen tot die roze wolk als je na de echo het niet zo voelt. Ik lees hier dat meer vrouwen dat hebben gehad dus daar houden we maar aan vast? 😊 Het is mijn eerste dus weet ik veel 😅🤣

Gefeliciteerd met je zwangerschap! Herkenbaar hoor! Ik had zelfs gelijk na de positieve test even een paniek moment, ik was in tranen.😂 Terwijl mijn man en ik actief bezig waren voor een baby en enorm blij waren. Maar opeens dacht ik: 'wat hebben we gedaan, kan ik/wij dit wel? Is het niet te snel? Komt het goed?' Alles komt goed ❤️ ik was heel gespannen voor de eerste echo (bang dat er geen hartslag zou zijn, maar er was een mini kindje te zien met hartslag. Daarna kon ik pas echt genieten. Wij genieten nu echt volop van de zwangerschap! Zijn enorm dankbaar dat dit ons gegund is.