Wat een dilemma zeg. Ik denk dat de vragen die jij jezelf stelt heel aquraat zijn, jij bent de enige die daar antwoord op kan geven. Je zegt dat je weinig tot geen vangnet hebt om op terug te vallen... Heb je wel iemand waarmee je dit face to face kan bespreken? Eventueel je huisarts? Praktijkondersteuner? Om tot een keuze te komen helpt het om te praten en dingen hardop uit te spreken. Ik wens je heel veel sterkte met het maken van je keuze.

Wat lastig zeg...! Ik hoorde een keer over deze methode om beslissingen te maken: - stel jezelf voor over 5 jaar - stel jezelf voor over 10 jaar - stel jezelf voor over 30 jaar Met beide scenario's. Wat lijkt je dan de beste keuze? Je kan ook nog overwegen om je kind af te staan... https://www.kinderbescherming.nl/voor-kind-en-ouder/ongewenst-zwanger/het-kind-laten-opvoeden-in-een-ander-gezin-pleegzorg-of-adoptie Heeeeeeel lastig. Veel sterkte

https://siriz.nl/ Misschien heb je hier wat aan?

Ik wil je even heel veel sterkte, kracht en wijsheid wensen met deze enorm moeilijke keuze. Inderdaad, de juiste keuze kunnen wij niet voor jou maken. Maar onthoudt en vergeet nooit dat welke keuze jij ook maakt uit liefde voor jezelf en dit kindje, het nooit een verkeerde kan zijn. Ga in gesprek. Bij Siriz, of bij het Fiom en met een heel vertrouwd iemand dichtbij je. Bekijk het van verschillende kanten en neem dan pas een besluit. En welke keuze dat ook is, als het goed is overwogen dan is het de juiste keus. En verdriet later of spijt van iets, dat kan altijd. Maar is het goed overwogen, dan kun je daar ook ooit vrede mee hebben. Zet m op mama! ❤️

Wat een moeilijke beslissing. Ik hoor uit je verhaal dat je wel graag het kindje zou willen houden, maar dat je vooral veel angst voelt hoe je dat zou moeten doen als alleenstaande moeder. Klopt dat? Daarvanuitgaande: Zou je ermee geholpen zijn als er hulp beschikbaar is? Wie zouden dat kunnen zijn? Zou je bijvoorbeeld kinderopvang kunnen betalen van je huidige salaris of kan je als alleenstaande dan niet werken? Zou nog een gesprek met de vader mogelijk zijn om te bespreken in hoeverre hij kan bijstaan? Kan hij financieel bijstaan? (Misschien heeft hij het zo gezegd dat hij niets wilde, omdat hij in shock was). Ken je nog meer alleenstaande moeders waarmee je zou kunnen praten hoe zij het ervaren? Kortom, wat heb jij nodig om met vertrouwen deze zwangerschap en de opvoeding van dit kindje aan te gaan? En kan dat worden geregeld? Ik heb zelf een abortus gedaan en die beslissing redelijk uit paniek gemaakt ook. De vader wilde het kind ook niet, hij was ook in paniek en onze relatie was net uitgegaan voordat ik erachter kwam en hij had alweer een nieuwe relatie. We waren allebei nog echt heel jong (tieners). Ik durfde het ook niet aan mijn ouders te vertellen. Emotioneel was het soms wel moeilijk de jaren erna, misschien inderdaad ook wel een schuldgevoel. Als dat mijn enige kans was, zou ik dat heel erg hebben gevonden. Maar ik denk dat het kind in een hele stressvolle omgeving was opgegroeid en geen stabiele basis zou hebben gehad (ik zou net gaan studeren) en ik ben heel blij dat dat niet is gebeurd. Als ik in een heel liefdevol gezin was opgegroeid en bijvoorbeeld echt met deze partner door zou willen zijn gegaan en we erop konden vertrouwen dat we alle hulp hadden gekregen die we nodig hadden gehad, dan zou dat misschien anders zijn geweest. Wat ik wel kan vertellen: maak deze keuze niet alleen. En als je naar de kliniek gaat, ga niet alleen. Neem iemand in vertrouwen in je omgeving om je te helpen. Het is een ingrijpende gebeurtenis. Niet in de zin van ingreep, dat is echt zo voorbij en tegenwoordig zijn er ook andere manieren afhankelijk hoe ver je bent, maar vooral emotioneel een ingrijpende ervaring. Veel sterke en als je nu een weloverwogen keuze maakt, dan kan je later altijd zeggen: met de kennis die ik toen had, heb ik die keuze gemaakt en het was toen de juiste beslissing. Zo kijk ik er maar op terug.

Veel sterkte. Je geeft aan nog jong te zijn. Ik zou dam ook meewegen hoe je de toekomst voor jezelf ziet. Zou je in de toekomst nog een relatie willen hebbem, en dan eventueel ook nog kinderwens met (vaste) partner hebben? Hoe zie je het dan voor je me al 1 of 2 kinderen met verschillende partners die wel/niet inbeeld zijn. Welke keus je ook maakt, hiervoor hoef je geen schuldgevoel te hebben een abortus kan ook ik het belang van ongeboren kind zijn. Sterkte met het maken van je keuze. Wat je ook doet, het is goed ❤️

Wij hebben destijds een keuzehulp gesprek gehad bij de GGD en die hebben ons heel fijn geholpen. En wellicht dat je huisarts je ook kan begeleiden in het maken van de juiste keuze voor jou ❤️ het komt allemaal goed en het is niet makkelijk maar er is hulp

Wat een moeilijke beslissing.. zoals al eerder is gezegd, is het verstandig om om hulp te vragen. Je huisarts of praktijkondersteuner van de huisarts zal je hier ten alle tijden bij kunnen helpen. Ook bij de ggd kan je terecht. Wat een enorme moeilijke en eenzame beslissing moet je voor jezelf maken, maar onthoud wel, welke keuze je ook maakt, alles is goed. Veel sterkte

Ik zal toch even "Devil's advocate" spelen. Ik zie dat je hele goede vragen hebt over hoe het voor jou zal zijn als je de baby houdt, maar denk ook zeker aan de vragen als je de baby niet houdt. Als je nu al verdriet en schuldgevoel voelt bij de gedachte, denk je dat die gevoelens weg zullen gaan? Zal je over 5 jaar niet nog steeds een gemis voelen naar dit kindje? Ben je voorbereid op de gevolgen die een aburtus kan hebben op jouw lichaam en mentale gezondheid? Vaak word er niet gepraat over die kant van abortus, maar het is natuurlijk niet niks! Ik kan me voorstellen dat het idee van alleen nog een kind krijgen je naar de keel kan vliegen. Praat met mensen om je heen, kijk waar je hulp zou kunnen krijgen en waar niet. En probeer alle kanten te zien: de zware momenten die een baby met zich mee brengt maar ook de mooie momenten en de liefde die je kan voelen voor zo'n kleine! Laat niet de angst en onzekerheid de overhand nemen waardoor het lastig is een objectieve keuze te maken.

Rot keuze. Ik zelf ben 31 en heb 2 jongens die niet van mijn huidige man zijn en ook allebei een andere vader hebben. Ik was bij hun zwangerschap 16&18. Nu zwanger van mijn huidige man en leerde hem kennen toen mijn oudste 2 was en ik was in verwachting van toen mijn jongste. Ik had niets anders gewild. Mijn jongens hebben een top vader! Hij heeft ze inmiddels ook erkent. En krijgen nu als cadeautje een dochtertje erbij. Mijn jongste zoon zij laats mama het is wel gek he, ik heb een andere vader mayron heeft een andere vader en ons zusje straks ook.. Ik heb daar op geantwoord : klopt Jullie hebben allemaal een andere vader, maar wel dezelfde papa🤎

Ts ik heb je even een vriendschapsverzoek gestuurd

Ook een vriendschapsverzoek gestuurd, voor een PB :) Kan uit ervaring eea delen.

Dankjewel voor jullie reacties. Ik denk ook zeker in het belang van het kindje en daarom maakt het het ook zo moeilijk. Het voelt voor mij heel moeilijk om een leven weg te halen. Maar een kind op de wereld brengen uit schuldgevoel lijkt me ook niet oke. Het is voor mij kiezen tussen gevoel en verstand en de meest moeilijke keuze die ik ooit heb moeten maken.. ik ga er inderdaad nog met de mensen om mij heen over praten en zal dan de knoop doorhakken. Nogmaals dankjewel voor jullie liefdevolle reacties ❤️

Ik wil je één ding op het hart drukken Denk goed na want ik sta dicht bij iemand die een abortus ooit heeft gehad, en er nog steeds erg veel last van heeft en altijd zal hebben... Die draagt deze pijn voor eeuwig mee en had t graag ongedaan gemaakt Ik wens je veel sterkte en kracht met alles❤️🙏

Ps dit is geen veroordeling, alleen goed bedoeld,

Fijn, jij legt t zoveel beter uit dan ik... Dit bedoel ik

Tja, dat kan maar er zijn ook mensen die wel echt de juiste keuze maken door voor abortus te kiezen. Net als elke moeilijke keuze moet je de gevolgen een plekje geven. On topic, hulp vragen bij professionals gaat waarschijnlijk het beste helpen er zijn al een paar websites genoemd en anders naar de huisarts als je een fijne huisarts hebt. Sterkte en succes met de keuze, uiteindelijk zal je de juiste keuze maken voor jezelf.

Ik begrijp wat je zegt. Daarom is het voor mij ook zo'n moeilijke keuze. Echter heb ik al een dochter, en voor haar wil ik een goede en gelukkige moeder kunnen zijn. Ik weet niet of ik dat kan zijn met nog een kindje die ik alleen moet opvoeden waardoor er heel veel stress en zorgen bij gaan komen. Hierdoor mijn twijfel

Ik sluit me aan bij alle goede adviezen die er al zijn gegeven (zou wel de berichten die over angst, spijt en schuldgevoel gaan negeren; het is jouw beslissing, en er is geen goed of fout). Wat ik nog wou toevoegen: is er een manier om een kring van solo moeders om je heen te verzamelen? Ongeacht of je de zwangerschap laat doorgaan geef je aan er nu al alleen voor te staan met een kleine en ik denk dat je daar best een sociaal vangnet in kan vinden; al is het maar voor het mentale stukje. Er zullen ongetwijfeld Facebook groepen of misschien op deze app wel groepen bestaan waar je wellicht vrouwen uit jouw regio kan vinden die het ook alleen doen. Het deed mijn moeder na de scheiding van mijn vader enorm goed om met vrouwen/vriendinnen om te gaan die ook weer single waren geworden en de zorg voor kinderen hadden. Wellicht ook nog iets waar je naar kunt kijken. Ik wens je ongelooflijk veel sterkte met deze beslissing 💕

Ik snap wat je bedoelt. Maar laten we tegelijkertijd niet doen alsof de zwangerschap uitdragen en bevallen geen fysieke en mentale gevolgen kan hebben/heeft voor moeders.