Geboorte van mn kind gemist

Dag! Jammer dat het allemaal niet gelopen is zoals je je had voorgesteld hè. Ik heb weliswaar de geboorte wel meegemaakt (spoedkeizersnede met ruggenprik) maar merkte ook dat ik na een maand of 10 nog steeds last had van de teleurstelling dat alles anders was gegaan. Aantal dagen in het zkhs ipv de eerste dagen lekker thuis cocoonen, kind op de neonatologie, de kleine eerst bij mijn zus huid op huid ipv bij mij (mijn wens wel, maar toch…) borstvoeding mislukt, heel veel last van mijn rug waardoor het dragen in een draagzak veel minder goed ging dan ik wenste. Ik heb na een maand of 10 hulp gezocht omdat ik merkte dat ik nog altijd geen foto’s kon kijken van de bevalling, geen verhalen van anderen kon horen. Gevoel dat ik gefaald had, vrijwel elke vrouw kan vaginaal bevallen, waarom ik niet? Ik ben toen bij een psycholoog terecht gekomen die gespecialiseerd is in alles rondom fertiliteitsproblemen, zwangerschap, bevalling en het begin van ouderschap. Ik heb toen EMDR gedaan en kan het echt aanraden!!! Tuurlijk is mijn gevoel niet weg, maar ik heb mijn gevoel echt enorm kunnen verplaatsen naar hoe blij ik ben dat mijn zoontje gezond is geboren en gelijk de goede en noodzakelijke zorg heeft gekregen. Verstandelijk wist ik dat natuurlijk allang, en hoe vaak ik het ook zei, ik voelde het niet. Nu voel ik dat wel, dankzij EMDR.

Sterkte!! Het is niks om je voor te schamen! Na 13 maanden hoog tijd om hulp te gaan zoeken!

Ik heb niet per definitie tips en kan het mij niet inleven, al begrijp ik wel dat je hier met een vervelend gevoel op terug kijkt. Daar hoef je niet mee te blijven lopen; mijn HA bood direct aan dat je langs kan komen als je merkt dat je de bevalling (en alles eromheen) niet goed kan verwerken. Dit kan ook maanden later zijn, zoals bij jou. Ik zou dus aanraden om met de HA in gesprek te gaan, zodat je wellicht doorverwezen kan worden naar een specialist. Soms hebben we gewoon iemand nodig om mee te praten.

Je kunt ook om een nagesprek in het ziekenhuis vragen! Met de arts die de operatie heeft gedaan. Dat geeft misschien ook een stukje “closure”. Ik had zelf rondom mijn heftige IVF traject achteraf wat vragen over waarom bepaalde beslissingen waren gemaakt. Het gesprek hier over heeft me heel goed gedaan. Ik kreeg ook alle ruimte om mijn emoties te uiten, dat was heel fijn en ik kreeg veel begrip van de arts. Dit hielp mij om beter te accepteren hoe alles gelopen is en dat verzachte ook mijn negatieve (angst/spijt) gedachtes ❤️ Misschien helpt het jou dus ook een beetje als jullie nog eens samen de dag bespreken van begin tot eind, inclusief de beslissingen die gemaakt waren, ook al kan je de tijd niet meer terugdraaien en de uitkomst veranderen! Zo niet dan kan je altijd nog het psychologenpad in slaan

Wat lijkt me dat ontzettend verdrietig om mee te maken...😔 Ik heb geen soortgelijke ervaring maar wel een traumatische eerste bevalling gehad. Het zorgde bij mij voor een soort mistige laag op mijn geluk. Ik kon er wel doorheen kijken maar het hing toch in de lucht. Hopelijk begrijp je wat ik bedoel. Natuurlijk ben je dankbaar voor een gezond kindje maar je mag best verdrietig zijn om wat je allemaal gemist hebt. Ik kan je alleen maar aanraden om een afspraak met je huisarts te maken voor hulp. Dit kan laagdrempelig zijn bij de POH ondersteuner maar er kan ook meer hulp nodig zijn van bijvoorbeeld een psycholoog. EMDR zou dan een goed voorbeeld van een passende therapie kunnen zijn. Heel veel sterkte 🍀

Hier ook een traumatische bevalling, weliswaar niet onder narcose maar wel met spoedkeizersnede waardoor ik het eerste uur ook deels gescheiden was. Belangrijkste advies wat ik mee kan geven is je niet vastklampen aan wat de gelukkigste momenten uit je leven hadden moeten zijn. Voor veel mensen voelt het helemaal niet zo na de bevalling zelfs al zijn er weinig complicaties. De mooiste momenten (tot nu toe) uit mijn leven kwamen pas veel later toen hij vredig naast me lag te slapen, en de eerste keer dat hij me een knuffel gaf bijvoorbeeld. Probeer te focussen op de geluksmomenten die er zijn (en nog gaan komen) en niet vast te klampen hoe het naar jou idee hoorde.

Een hele dikke virtuele knuffel ☆ Ons verhaal is anders, maar ik herken het gevoel van het niet mogen ervaren. Mijn huisarts heeft mij doorverwezen naar een psycholoog en EMDR heeft mij enorm geholpen. Daardoor zijn de scherpe randen van de herinneringen af.

Hoihoi Ik heb aan het begin van de hele corona-ellende ook een ks onder volledige narcose gehad. Voor dit kindje geboren werd, ben ik na 16wk zws onze eerste zoon verloren. Toen ze, al op weg naar de ok, zeiden dat ik onder volledige narcose moest, heb ik gezegd: al hak je m'n been eraf, ik geef niet nog een kind af!! Bij mijn 3e zws/2e voldragen kindje, heb ik gekozen voor een geplande ks om de kans op een ks onder volledige narcose zo minimaal te maken. Ik denk dat ik van die keuze meer 'spijt'/verdriet heb dan van de 1e ks. Hierbij was het overmacht en het was nodig om m'n zoontje levend en wel ter wereld te krijgen. Die gedachte troost mij enorm, ik gun het je dat jij er ook op die manier naar kan kijken. Neemt natuurlijk niet weg dat het idd een gemis is of kan zijn (al ervaar ik dit dus wat minder) en dat je hier gewoon verdrietig om mag zijn en hulp (zoals bijv genoemde emdr) mag vragen.

Een bevalling is zo'n intens moment.. Het is al veel om te verwerken. Als het wat anders verloopt dan 'normaal' kan dat best pittig zijn. Vooral de mijlpalen brengen mij even terug naar de bevalling en eerste pittige dagen/weken.

Ik wil hiermee niet je gevoel ondermijnen, maar zoals NJJJ ook zegt, is het geboortemoment voor heel veel vrouwen echt niet magisch. Ik had zelf een prima bevalling en ook gehoopt op een "wauw" gevoel, maar vond het maar ongemakkelijk en onwerkelijk toen er zo'n glibberig lijfje op me werd gelegd. Helemaal niet het idee dat dit nu mijn kind was en het voelde zelfs een beetje vies. Neemt niet weg dat je best eens een gesprek met de ha kan aangaan. als je hier na 13 maanden nog veel last van hebt, kan je wellicht baat hebben bij professionele hulp.

Ik herken je gevoel. Onze bevalling is volledig fout gegaan. Ik ben bijna overleden tijdens de bevalling en ben met spoed geopereerd waarbij iets fout is gegaan. Ze hadden een verkeerde hoeveelheid medicatie toegediend. 5 uur na haar geboorte werd ik wakker en toen heb ik nog een dik twee uur moeten wachten tot ik hoorde of mijn dochter leefde. Zusters waren alleen maar aan het praten over de fouten die gemaakt waren. Ik vond het verschrikkelijk dat ik na zo veel uur pas wist of ze leefde en de eerste dagen overleven waren ipv zorgen voor mijn meisje. Ik heb hiervoor met een psycholoog gepraat en emdr gehad. Dit heeft mij het een plekje doen geven. Misschien is het fijn om met iemand erover te praten?

Hey, ik vind je verhaal ontzettend verdrietig en ik kan me zo goed voorstellen dat je het hier moeilijk mee hebt. Zoek aub hulp, dit is ook een bevallingstrauma en je hebt recht op hulp met het verwerken hiervan.

Probeer te relativeren. Ik snap dat je die gevoelens hebt hoor, totaal logisch. Maar om het voor jezelf makkelijker te maken, relativeer. Je kunt het namelijk niet meer veranderen. Ik denk dat bevallingen soms geromantiseerd worden door bevallingsvideos en films krijg je een bepaalde verwachting. Ik had ook dat beeld en ik was bij de bevalling, maar ik was na een bevalling van 30 uur zonder te slapen zo kapot dat ik na 30 seconden dat ze op mijn borst vroeg of iemand haar even kon pakken. Ik had gewoon de kracht niet, had ook veel bloed verloren. Eerste flesje heeft mijn man gegeven op de stoel naast mij. Zo had ik het ook niet voor me gezien, wilde huid op huid etc, maar in praktijk loopt het soms anders. Het belangrijkste is dat je een gezond kindje hebt en dat jij goed uit de bevalling bent gekomen. Nogmaals ik snap je teleurstelling, maar je hebt nu een gezond kindje die je elk moment van de dag kunt knuffelen en een flesje geven en samen knuffelen is naar mijn mening net zo intiem. Het is jammer, maar het had zoveel anders kunnen aflopen, en als je aan al die mogelijke scenario's denkt dan had je heel blij geweest met dit scenario. Misschien helpt dat je een beetje om het vanuit een ander perspectief te zien. Ik bagatelliseer je gevoelens niet, maar je moet iets, anders blijf je je rot voelen.

Voor de dames die de tips geven dat ze haar gevoel moet relativeren, dat kan met een trauma dus niet. Dat is hetzelfde als tegen iemand met een depressie zeggen " ah joh, je moet naar de leuke dingen in het leven kijken" Een trauma is heel complex en kun je simpelweg niet even relativeren. Dat zit veel dieper dan even balen van je slechte bevalling. We zeggen tegen een soldaat met PTSS ook niet " Je moet even relativeren, je leeft tenslotte nog" Dat is eigenlijk net zo gek. Dus hoe goedbedoeld de reacties ook zijn, ze slaan de plank een klein beetje mis.