‘Geen epidurale’ in geboorteplan en dan toch epidurale

Bij mijn eerste kindje wilde ik absoluut geen epidurale. Had dit ook in het geboorteplan gezet. Maar de bevalling duurde 47u en ik was helemaal uitgeput. De laatste 7u had ik een epidurale. Uiteindelijk toch voor eentje gekozen omdat het te lang duurde. De weeën vielen ook stil. Met de epidurale kon ik even terug op krachten komen. Bij ons tweede kindje thuis bevallen zonder epidurale en dat ging heel vlotjes.

Ja, hier bij de eerste. Ik had erin gezet dat ik andere methoden prefereer, zoals zo'n pompje met iets. Ik weet niet meer precies wat, maar er stond 1 ding: ab-so-luut geen ruggeprik. Ik herinner me nog dat de opper-gynaecoloog naast me kwam zitten, nadat partner, ik en verloskundige hadden besloten dat het zo niet verder kon. Ik ging echt kapot van de pijn, en ik was al langer dan 12u bezig, waaronder de hele nacht ervoor dus ook slaapgebrek. Die oppergynaecoloog vertelde een heel verhaal over waarom wel de ruggenprik, en dat ze die andere methoden liever niet gaven. Ik heb géén idee meer wat ze vertelde. Ik weet wel dat ik zei 'prima joh, douw er gewoon IETS in'. Ik kon niet meer. (Achteraf wel spijt gehad, vanwege alle troep die je meteen ingespoten krijg en alle ingrepen die gedaan werden. Maar goed, dat doet er niet toe. Op dat moment was het ff superchill. Dat moment waarop je van 'compleet creperen vam de pijn' naar '100% pijnloos' ga. Gelukkig bij de tweede een vredige thuisbevalling gehad 😅.)

Ik wilde het zonder doen, maar toch een gevraagd. Ik kon niet goed om met de pijn en ging erdoor hyperventileren waardoor ik steeds duizelig werd. Was een inleiding en xe zeggen dat de weeën dan heftiger zijn, maar heb geen vergelijkingsmateriaal. Wel hielp de epidural om ontsluiting te krijgen. Na 16 uur had ik maar 5cm ontsluiting, na de epidurale in 2 uur naar volledige ontsluiting gegaan.

Ik wilde het liefst geen epidurale en had alles uitgezocht over alternatieven. Uiteindelijk wel voor de epidurale gekozen, omdat de kleine niet ingedaald was en als sterrenkijker lag en daarbij tegen mijn bekkenbot knalde met iedere wee. Dit was ook niet echt op te vangen en voelde als een grote blauwe plek vanbinnen. Ik wilde eigenlijk remifentanil als alternatief, maar omdat ik nog geen 3 cm had en je dat pompje maar voor X uur mag hebben, werd me dat afgeraden. Aangezien de pijn niet op een andere manier op te vangen was en ik al een slapeloze nacht achter de rug had, toch de ruggenprik gekozen.

Absoluut geen spijt van, overigens. Ik heb tussen de weeën door nog een paar uurtjes kunnen slapen en dat heeft voor een fijne bevalling gezorgd.

Hier een beetje hetzelfde verhaal: bevalling duurde simpelweg te lang en ik was toe aan even rust. De bevalling ging er niet sneller van maar het was in ieder geval weer goed vol te houden. Was verder opzich een prima bevalling, niets traumatisch ofzo, alleen niet wat ik van te voren bedacht had. Deze keer (hopelijk komende week als de baby mee wil werken...) ga ik er zonder plan in. Ik zie wel hoe het loopt😅

Ik wilde het ab-so-luut NIET. Na 19 uur was ik het spuug en spuug zat en heb ik erom geschreeuwd. Het werd gezet. Ik belandde van de hel in de hemel💖 Heeeeeeeeeerlijk!! Geen centje pijn meer. Dochter kwam binnen een poep en een scheet (letterlijk) ter wereld zonder een centje pijn. Ben nu 17 weken zwanger van nr 2 en er komt met hoofdletters in m’n “plan” dat ik een ruggenprik wil. METEEN. Ga voor geen goud pijn lijden als het niet hoeft. NL is een fijn land, maar we zijn allemaal zo gek als een deur; in veel andere landen is het heel normaal om zonder pijn te bevallen.

Heb je ook helemaal niets meer gevoeld? Ik heb het wat moelijk dat ik haar geboorte niet heb gevoelt en ze er inderdaad "gewoon" plots was. Ze zeiden dat ik de weeën en bevalling nog zou voelen, maar dan zonder pijn. Ik voelde dus echt helemaal niets meer...

Bij mijn eerste wilde ik thuis bevallen dus geen pijnmedicatie. Helaas werd het een inleiding in het ziekenhuis. Ben toen in een weeënstorm terecht gekomen bizar! Na 3 uur weeënstorm kwam een verpleegkundige met mij praten dat ik pijnmedicatie kan krijgen. Ik wilde niet maar zat pas op 3cm. Als het zo doorging dan ging ik het niet redden met de persfase. Een ruggenprik gekregen en het was heel fijn. Kon op adem komen. Bij de tweede, die kwam spontaan, alles opgevangen zonder pijnmedicatie. Was een prachtige bevalling tot hij bij de persfase vast kwam te zitten en we over moesten op een keizersnede. De derde is een geplande keizersnede geworden. Mijn meest positieve bevalling was de tweede. Daar kijk ik echt met een fijn gevoel op terug ☺️

Ja, ik. Als de dood voor prikken. Vooral als ik niet kan kijken. Bleef ondanks weeën storm van 45 minuten hangen op 5cm ontsluiting. Toen gevraagd om ruggeprik. 15 minuten later was de anesthesist er. En hij zat er goed en wel 15 minuten in toen had ik 10 cm ontsluiting. Door de weeën storm kan ik mij niet veel meer herinneren. Mijn man wel. Hij gaf aan dat ik helemaal in paniek was.

Hier hetzelfde verhaal, zat na 2 dagen met heftige weeën nog steeds maar op 3 cm. 🥲 Wilde heel graag thuis in bad bevallen maar ik was totaal uitgeput en dus een ruggenprik gekregen.

Jep, ik! Maar een weeënstorm van uren en daarna precies op hetzelfde aantal centimeters ontsluiting (begon met 3 cm en bleef daar op) heb ik gesmeekt om een epidurale. Ik kon niet meer. De ruggenprik heeft me echt even een adempauze gegeven - letterlijk. Had ik nodig want daarna nog twee uur persfase gehad.

Dit is zo herkenbaar als je in het ziekenhuis bevalt. Op een gegeven moment ben je zo moe en stem je toch overal mee in terwijl je het eigenlijk niet wil. Daarom is het fijn als je een partner hebt die op dat moment voor je kan zijn. Ik was ook helemaal gesloopt na 2 dagen niet slapen en volle dag me weeën. Ik heb ook om pijnstilling gevraagd maar was te ver heen voor epidurale. En daar ben ik zo blij om, in de pijn had ik overal ja op gezegd maar ik had het heel erg gevonden als ik het toch had gekregen. Ik heb uiteindelijk een pompje gehad.

Wat maakt dat je geen epiduraal wilde, maar een pompje bijvoorbeeld wel? Ben oprecht nieuwsgierig naar wat het verschil voor jou was :)

Ik kon vanwege medische redenen geen epidurale (stond daarom ook groot op het bord). Heb een inleiding gehad met direct een weeënstorm en mijn lichaam kon het uiteindelijk echt niet meer handelen. In plaats van een epidurale om een soort van tot rust te kunnen komen, heb ik een keizersnede (onder narcose) gekregen. Als een epidurale mogelijk was, had ik volgens de gynaecoloog meer kans gehad dat een vaginale bevalling gelukt zou zijn.

Zeker!! Na het plaatsen van een ballontje mocht ik door bloedverlies niet naar huis, maar er was ook geen plek om me te laten bevallen dus zolang er niks gebeurde moest ik maar blijven liggen (3x van kamer gewisseld want er was toch iemand die net weer even wat meer spoed had) Na 2 dagen stress kwam uit het niks een weeenstorm, waarin ik non stop ben gaan overgeven. Er werd me toch geadviseerd iets te doen, want geen slaap en geen eten ging ik dit niet volhouden. Ik heb toen geschreeuwd om een ruggenprik, daarna nog even een paar uur kunnen slapen en kunnen eten, de bevalling zelf was uiteindelijk toch nog heel magisch! Zo blij mee achteraf! Zou het bij een tweede wel weer graag zonder proberen, maar heel dankbaar het het bestaat!

Bij mij was het noodzaak. Ik ben in België bevallen en de epidurale werd 'geadviseerd'. Dat is niet vrijblijvend, dan moet je hem nemen. Ik wilde natuurlijk bevallen. Ik wilde geen weeënopwekkers, geen ballonnetje, geen knip, geen vacuumtang, geen epidurale. Vliezen braken echter op een ongunstig moment en de bevalling kwam niet op gang. Met weeënopwekkers dus ook niet. 36u later, na ook ballon en strippen, heb ik dan epidurale gehad. Kwartier later op 6cm, half uur later volledige ontsluiting. Ik had hem dus ook echt nodig. Heb zelfs een klein beetje geslapen in die tijd, had ik ook al een dikke twee dagen niet meer gedaan. Deze ervaring zorgt er wel voor dat ik epidurale nu bovenaan mijn bevalplan zet.

Bij mijn eerste wilde ik geen ruggenprik. Maar ik had wel in mijn hoofd dat als ik toch voor pijnstilling zou kiezen, dan liever een ruggenprik over morfine. Ik wilde namelijk alles nog bewust meemaken en was als de dood om suf te worden door de morfine. En ook dat de baby dan de morfine binnen krijgt vond ik niks. Mijn wens was geen pijnstilling. Echter na een inleiding van 5 dagen belandde ik in een weeënstorm en dat was ondraaglijk. Na de prik zat ik binnen 2 uur op 10 cm en heb ik een prachtige (en bewuste) bevalling ervaren. Vanwege langdurig gebroken vliezen mocht ik ook niet in bad. Bij de tweede geen weeënstorm en een veel beter verloop, helaas stagneerde de ontsluiting en moest ik weer aan de opwekkers. Toen heb ik wel direct om een prik gevraagd; omdat ik dat niet nog eens wilde meemaken. Na de prik binnen 30 min volledige ontsluiting en na 8 minuten was ze er. Absoluut geen spijt van beide keuzes en hele fijne bevallingen gehad. Tijdens het persen uitgezet en heb ik alles gevoeld.

Ik wilde het liever ook niet. Had ook dat apparaat met stroomschokjes (naam kwijt) om het op te vangen. Helaas weeën storm en sliep tussen de weeën door omdat ik kapot was. Toen blkeek ze ook nog een sterrenkijker te zijn. Morfine zou te kort werken omdat de verwachting was dat de bevalling nog wel 4 uur zou duren. Het was dit of het zou uitmonden op keizersnede. Uiteindelijk genomen en het was een verlichting. Ik kon nog op handen en knieën op het bed zodat de kleine meid goed zou gaan liggen wat ook lukte! Keizersnee dus voorkomen en op de randje ook De vacuümpomp

Ik vind het grappig wat je op het einde zegt, want mijn man heeft ook al eens gezegd waarom zou je vrijwillig pijn lijden als het ook zonder kan. Ik heb bij de eerste ook een epidurale genomen ondanks dat ik mij eerst had voorgenomen zonder te proberen doen. Bij de tweede weet ik nog niet of ik sneller voor een epidurale zou kiezen, heb toch weer een soort bewijsdrang ofzo om het zonder te proberen.