Geen roze wolk na je bevalling ☁️

Ik ben (bijna) hersteld, wil er wel over vertellen..

Voor mij is het een tijdje terug (1,5 jaar) maar wil er ook over vertellen

Hier was de roze wolk er tijdens de zwangerschap al niet, maar zeker niet erna. Ik ben ingeleid vanwege het hellp syndroom en dat was een behoorlijke klap moet ik zeggen, de bevalling ging trouwens prima maar ik had daarna zo’n trauma te verwerken van het hellp syndroom dat ik zelfs nu (7,5 maand later) nog wel eens denk, poeh heftig. Ik vertel er graag over, dat helpt mij ook

Ik heb 2x geen roze wolk gehad..... 2,5 jaar later en nog struggle ik er af en toe mee! Ik wil er zeker meer over vertellen. Vooral om andere mama's proberen te helpen dat gevoelens soms 'normaal' zijn in een hele onzekere tijd!

Met 14 weken zwangerschap kreeg ik depressieve gevoelens. Iedereen zegt, geniet en dat wil je wel maar je voelt je soms zo ellendig en down. Uiteindelijk ging het gelukkig steeds beter. Met 35 weken braken mijn vliezen, in het ziekenhuis moeten blijven en met 35+6 toch echt zelf gekomen. Mijn baby moest na een uur mee naar de kinderarts. Toen ik was gedouched en omgekleed ging ik lekker op bed liggen. De verpleegster vroeg: ‘kom, wil je niet even lekker naar je zoontje toe’. Ik had hier geen moment aan gedacht, en heel eerlijk, zo veel zin had ik er ook niet in, ik wilde gewoon slapen. De weken daarna heeft niemand wat gemerkt. Terwijl ik telkens zei dat ik me anders voel dat ik denk dat ik me hoor te voelen. Uiteindelijk een baby’tje die ook alleen maar bleef huilen. Iedereen die zegt, geniet er nou maar van, hij blijft maar even klein. Het meest nare wat ik vind dat iemand kan zeggen. Nee ik heb geen roze wolk, ik heb het zwaar, ik voel mij niet prettig, die roze wolk, die bestaat bij mij niet en volgens mij bestaat hij sowieso niet. Het is zwaar z’n kleintje op het begin. Je moet elkaar nog leren kennen. Je krijgt geen boekje waarin staat wat je moet doen. Ookal heb je je zo goed voorbereid, wil je zo veel liefde geven, de eerste periode is gewoon zwaar.

Hier ook geen roze wolk. Ik heb zelf eigelijk heel erg ervaren dat anderen het mooier laten lijken dan dat het is. De bevalling en het herstel gingen goed, maar borstvoeding kwam moeizaam op gang. Ik was tevens mega onzeker en vond alles doodeng. Heb de eerste 2 weken als erg heftig ervaren dat zelfs de kraamverzorgende mij eraan herinnerde om eens met mijn baby te gaan knuffelen. Het was net een waas met veel tranen. Ik belde al dagelijks met mijn moeder die me ondersteunde zover ze kon en Uiteindelijk ben ik veel gaan rondbellen/appen om bij andere vriendinnen hun ervaringen met borstvoeding etc te bespreken. Toen kwam ik er al snel achter dat ieder zo zijn struggels had in het begin en dat 'het roze wolk plaatje' niet echt realistisch was. Daarna ging het snel beter! Nu zwanger van de 2e en hoop/denk het nu beter geestelijk in de hand te hebben. Ik weet nu beter wat te verwachten en wat realistisch is. Maar je hebt altijd nog je hormonen en het lichamelijke herstel.. maar kijk er positief naar uit!

Ik heb zeker geen roze wolk gehad. Na een zware zwangerschap met veel kwaaltjes, had ik met 38 weken een inleiding. De bevalling was heel zwaar en heftig. Weeenstorm, ruggenprik 3x fout geprikt en werkte niet volledig. Tijdens het persen kwam onze dochter vast te zitten met haar schouder, waardoor het helemaal niet goed ging met haar. Er kwamen allemaal artsen bij om te helpen en werd gelijk bij me weggehaald. Ze was helemaal grijs en ademde niet zelfstandig. Op dat moment had ik het niet zo door, maar mijn vriend en moeder wel. Later toen alles een beetje was gekalmeerd kwam dat binnen. Bam onze dochter kreeg een cijfer 2 en ze had het ook niet kunnen overleven... dat kwam zo hard binnen. Ik had voor mijn gevoel totaal geen band met mijn dochter en vond het moeder zijn echt niet leuk. Dit heeft denk ik 2 maanden geduurd. In het ziekenhuis zijn we ook nog wezen praten, omdat de bevalling zo heftig was. Gelukkig is het nu allemaal goed gekomen en geniet ik heel erg van het moeder zijn. Onze dochter is zooo lief en leuk, we kunnen echt niet meer zonder haar ❤️!

Tijdens mijn bevalling zat ik op een roze wolk. Een baby krijgen was het mooiste wat mij was overkomen. Die roze wolk veranderde in een donderwolk. Het begon met een spoedkeizersnede. Daar begon de geestelijke pijn. Ik kon mijn baby pas op dag 2 vast houden omdat ik zoveel pijn had. Ik was erg getraumatiseerd wat er was gebeurd. Toen ik thuis kwam voelde ik mij enorm schuldig omdat ik veel spijt had van mijn zoon. Dat arme ventje kon er ook niets aan doen maar ik wilde eigenlijk geen baby bij nader inzien. Ik trok het gewoon niet. Ik durfde niet alleen te zijn met hem. Ik wilde gewoon rust en die verantwoordelijkheid die trok ik niet. De afhankelijk benauwde mij. Van de vermoeidheid kreeg ik waanideeën. Ik zag dingen die er niet waren en hoorde dingen die er niet waren. Kreeg dwanggedachten. Ik dacht ach dat zal er wel bij horen. Het werd steeds erger tot ik niet meer alleen durfde te zijn en geluiden hoorde in huis die er niet waren. Ik heb toen professionele hulp gezocht. Dit heeft geholpen. Ik heb mij ontzettend alleen gevoeld en geschaamd. Ik had het gewoon niet meer in de hand. Ik voelde op dag 1 na de bevalling dat het psychisch niet goed zat maar ik heb het erbij gelaten omdat ik op internet las dat het vast door hormonen kwam. Deels was dat ook zo maar ik had eerder aan de bel moeten trekken. Mocht ik nog een keer zwanger raken dan zal ik tijdens de zwangerschap al psychische hulp zoeken want die hel wil ik nooit meer mee maken. Ik heb het idee dat ik nu met 1,5 jaar pas op de roze wolk zit. Ik geniet zo van mijn zoon. Zoveel spijt dat ik hem weg heb gewenst toen hij zo klein was 😢

2 kindjes gekregen en wel een roze wolk, voor zo ver die bestaat. Sowieso denk ik dat een hoop geromantiseerd wordt. 3e kindje absoluut geen roze wolk! Kraamweek in het ziekenhuis doorgebracht. Baby opgenomen op de kinderafdeling (niet neo) en mama kan gedag zeggen tegen haar kraamtijd, je wordt geacht zelf voor je kind te zorgen op het medische na. Met daarbij de zorgen om de gezondheid van je kind vond ik dat heel pittig! Ik denk overigens dat dit geldt voor heel veel mama’s wiens kindje opgenomen is geweest na de geboorte.

Ik heb een Postnatale depressie gehad en daarbij ptss opgelopen. Zeker geen roze wolk hier (ook tijdens de zwangerschap al niet trouwens)

Zwarte wolk.. ik heb een postnatale depressie gehad en bij mij hielpen de psycholoog en magnetiseur gelukkig erg goed!

zwangerschap verliep al niet zo fijn zoals gehoopt, ik kreeg bekkeninstabiliteit, zwangerschapsdiabetes en stress.. met 38Weken ben ik ingeleid op moederdag. om een uur of 8 smorgens de volgende dag werden mijn vliezen doorgeprikt..er kwam een moeilijke bevalling..12u later was daar mijn zoontje (4675g en 54cm).. met een apgar score van 2,4,7 (gebroken arm niet te vergeten).. geen zuurstof door beklemming gehad en moest met spoed binnen 6uur naar Rotterdam, Erasmus. Mijn kleintje is vrijwel meteen na geboorte meegenomen voor onderzoek en werd in Rotterdam behandeld met Koeltherapie. 5dagen later mocht ik hem voor het eerst vasthouden. De eerste 4 weken was onze wolk behoorlijk zwart! gelukkig is alles met een sisser afgelopen. Door deze behandeling blijven we met onze zoon nog wel onder controle staan. ondertussen is meneer 1,5jaar oud en heeft echt een lekker eigenwijze houding! Aanstaande donderdag zijn 1,5 jaar controle! 💙

Baby hier nu 10 weken,… Roze wolk was er wel, maar het waren voornamelijk Roze dagen en roze momenten… nu is die alles behalve roze, heerst er vooral verdriet en boosheid en frustratie… waar is die fijne bubbel? Waar je zo graag in wilt blijven, genieten en alles zo zonnig is… die is weg, was heel snel weg helaas 😢

Ik had een fijne zwangerschap maar na de bevalling werd alles pikzwart. Nu een jaar later ben ik er redelijk bovenop maar nog niet helemaal mezelf. Het ergste vind ik dat ik die bijzondere tijd niet heb kunnen genieten. Mijn baby is niks tekort gekomen, daar heb ik wel voor gezorgd.

Roze wolk was hier echt git en git zwart. Ik hoop dat met deze meneer iets mag ervaren. Ik heb heel hard geprobeerd om er op te komen, maar voelde geen band met haar en wat jij omschrijft is echt heel herkenbaar qua ziekenhuis. Bevalling was al niet fijn onverwachte stuitbevalling geeindigd in een spoedkeizersnede, maar haar heropname heeft me echt genekt... we dachten dat ze dood ging ik heb de 'kraamweek' die 4 dagen thuis alleen maar paniek gehad. Er is heel veel bij mij ontkent door zorgprofesionals en dat heeft mij echt beschadigd. Ik heb me zo ontzettend schuldig gevoeld naar mij dochter dat het me maanden heeft kost voor ik uberhaupt snapte waarom, ik kon alleen maar huilen. Nou ook nog een kind wat last had van vanalles. Ik wist niet dat ik zo sterk kon zijn, ik heb 7 maanden in een soort overlevings stand gestaan, dat doe je gewoon voor je kind, heel appart hoe dat werkt.

Ik vond de kraamweek en de weken daarna donker grijs tot zwart! Nog nooit zo veel gehuild in mijn leven. Zwanger zijn vond ik echt fantastisch en het was mijn hele leven al mijn grootste wens om moeder te mogen worden, tot de bevalling. Helse rugweeen, 2 uur persdrang maar niet mogen persen, 1,5 uur persen en toen kwam de placenta niet los. Ruim 2,5liter bloed verloren en binnen een kwartier met gierende banden naar de OK. Man en kind moeten achterlaten. Het heeft echt wel een aantal weken geduurd voordat ik mijn dochter een beetje begon te zien en genieten. Ik was zo uit het veld geslagen. En nu nog (8mnd later) ben ik er nog niet overheen en ben ik een emotioneel wrak. Ik ben bezig met psychische hulp zoeken

10 weken geleden bevallen, ziek geweest vanaf 35 weken tot bevallings pre-eclampsie had ik, het zwaarste medicijn gekregen.. Bevallen met een spoedkeizersnede die ook niet normaal verliep.. het was vrij traumatisch. Graag vertel ik er meer over.

Volgens mij is een grijs donderwolkje voor meer mama's ter sprake geweest. Het is ook gewoon een loodzwaar proces. De eerste was voor mij hel. De 2e een stuk beter maar nog niet leuk per se. Ik heb niet de makkelijkste baby's en zie het ook wel een beetje als uit te zingen tijd. Zeker tot de tijd van doorslapen. Ik slaap ook moeilijk weer in etc. Ik moet ook zeggen met de eerste zelfs geen deelname aan forums e.d. meer gedaan op een gegeven moment.. Hier word je belabberd onzeker van en je zou zo weer je diepe dal in belanden. Zocht wellicht dan herkenning en tips maar voor mijn gevoel kreeg ik alleen maar het idee dat zowel ik als mijn baby alles compleet verkeerd deden. Bij 2e is dit gelukkig veel minder. Ook omdat je makkelijker word, maar nu met 2 jaar verschil tussen mijn zoons ik zie hoe veel " onnodig moeilijker" mensen en maatschappij het onderhouden van een baby maken (of sowieso het doormaken van een zwangerschap). De meningen (met oordeel gevuld vaak) kan ik nu zo voorbij laten gaan gelukkig, maar met de eerste woekerde het alleen depressie aan voor mij.

De zwangerschap was op de hele tijd misselijk gewoon fijn. Na de bevalling er achter gekomen dat onze zoon een aangeboren afwijking heeft. Hij is met de couveuse ambulance opgehaald, en wij moesten zelf maar er achter aan rijden. De eerste paar maanden veel in het Ronald McDonald huis gezeten waar geen tot weinig bezoek mocht komen vanwege corona 😩 Ondertussen gaat het een stuk beter, maar de herinnering dat ik mijn zoon moest afgeven aan 3 totaal onbekenden die hem 200 km mee namen en is nog steeds afschuwelijk 😔

Ik vond zwanger zijn geweldig! Op een paar kwaaltjes na, verliep die ook helemaal prima. Ik werd na ruim 40 weken om 23.53 wakker van m'n eerste wee en 9 uur later had ik na een intense, maar hele goede bevalling mijn zoontje in m'n handen. Hij was wat aan de kleine kant, dus werd z'n glucose gecheckt. Verder was hij kerngezond. Ik kon mijn geluk niet op! We mochten dezelfde dag nog naar huis en gingen onze eerste nacht in, waar de pret begon. Ik kreeg mega buikpijnen, waarvan gezegd werd dat het naweeën moesten zijn. Hoorde naweeën zo heftig te zijn dat je niet eens meer kon bewegen van de pijn? Het leek wel heftiger dan de weeën zelf. Ik kreeg er flinke koorts bij en werd toch weer terug naar het ziekenhuis gestuurd. Dit bleek kraamvrouwenkoorts te zijn. Ik lag in het ziekenhuis, net bevallen... voelde me zo ontzettend kwetsbaar. M'n man mocht de nachten niet blijven, m'n voeding kwam door alle heisa niet goed op gang en het ziekenhuis had het zo druk dat ik soms lang moest wachten op hulp. Ik had 's nachts een "oude rot in het vak", die hard tegen me was. Terwijl ik vanwege de pijn mijn pasgeboren kleintje niet eens uit z'n bedje bij me kon pakken. Bij thuiskomst waren er genoeg mensen die me vertelde dat ik dit allemaal zo vergeten zou zijn, maar zo werkte dat niet. Het herstel duurde even. Daarna kon ik terug naar het ziekenhuis vanwege een mega borstontsteking. Weer een infuus met antibiotica. Ondertussen ging ons zoontje steeds meer huilen en werden we doorgestuurd naar de kinderarts. Waar verborgen reflux werd geconstateerd. Gelukkig werden we daar door hele lieve, professionele artsen geholpen! De eerste drie maanden waren een rollercoaster, maar daarna kon dan langzamerhand het genieten beginnen!