Gehechtheid derde zwangerschap

Ik merk deze tweede zwangerschap dat dat gevoel van hechting pas veeeeel later kwam. Bij mijn oudste zoontje hield ik echt al vanaf de positieve test van hem. Ik weet nog dat ik een paar dagen later ging wandelen in het bos en dat de tranen van geluk over mijn wangen rolden want het voelde niet alsof ik in mijn eentje liep maar echt al met hem, al mini wormpje in mijn buik. Dit magische gevoel heb ik nu echt niet gevoeld. Ik denk dat ik me pas sinds halverwege de zwangerschap echt zorgen om de baby kan maken. Daarvoor nog helemaal niet eigenlijk. Maar nu met 31 weken is het echt een volgroeid kindje en ik hecht me nu echt wel aan hem. Ik kijk er enorm naar uit dat hij komt! Maar daar waar ik dat gevoel bij mijn oudste dus bij moment 1 al had heeft dat nu veeeeeel meer moeten groeien.

Ik herken het gevoel van de hechting na de bevalling van de tweede wel ja. Vooral omdat je met de eerste al die maanden/jaren ook een verdere band hebt opgebouwd, waardoor je het eigenlijk niet meer kunt vergelijken. Je bent ook zo gewend aan je leven dat je helemaal rond die eerste hebt opgebouwd. En bij de tweede was ik ook niet meer ‘overvallen’ door dat magische gevoel inderdaad. Die draaide veel meer gewoon gelijk mee. Houden van, zeker! Meteen vanaf het begin. Maar ik merkte wel dat de ‘echte’ verbinding bij de tweede veel meer moest groeien.

Oh ergens vind ik dit een heel fijn topic. Nu zwanger van de 2e en merk dat ik er überhaupt veel minder mee bezig ben/bewust van ben. Terwijl de wens er best lang is geweest en we na een jaar 'pas' een positieve test hadden. Ik merk ook dat ik wat angst heb minder te hechten met dit kindje. Merk ook dat er gewoonweg minder tijd is? Ik kan niet even naar een zwangerschaps yoga bijv, want die kleine lieverd die er al is moet ook opgevangen worden dan ergens. Of de halve dag zitten weg zwijmelen over wat komen gaat en hoe de baby eruit ziet etc. Dan hangt mijn peuter me alweer om de benen bij wijze van. Vind het wel erg fijn te lezen dat die hechting wel goed gekomen is. Doet mij ook goed.

Heel herkenbaar TS! Ik ben zelf nu ook zwanger van de 3e en het voelt soms alsof ik onverschillig ben. Maar ik ben echt mega blij met deze baby. Maar bijvoorbeeld: Bij de andere zwangerschappen keek ik elke week hoe groot de baby nu weer was en wat er in die week allemaal gebeurde. Nu nog geen 1 x gedaan en ben al bijna 30 weken zwanger 😂 Maar het geeft ook wel een soort rust. Ik heb totaal geen stress gehad deze zwangerschap. Bij echo’s zat ik van tevoren lachend in de wachtkamer ipv zenuwachtig. Apart hé?! Anyway, ik geloof zeker dat je net zoveel van deze baby zal houden als van je andere 2, je bent nu alleen een doorgewinterde moeder en je weet het allemaal wel 🙌

Hier hetzelfde tussen de eerste en tweede zwangerschap. Precies wat je beschrijft: al 1 gezond kind, weinig klachten tijdens de zwangerschap, enz. Tweede zwangerschap ineens toch wat anders meegemaakt, ineens ijzertekort en b12-tekort. Ook steeds angst voor “als er iets misgaat”. Toen kindje geboren was voelde ik direct de liefde die ik ook voor de eerste had!

Ik ben 5 maanden geleden bevallen van mijn derde kindje en herken je gevoelens zeker. Ook wij hebben bijzonder veel geluk. 3x in de eerste ronde zwanger, nooit een miskraam gehad en 3 gezonde kindjes. Om mij heen lees en hoor ik heel veel verdrietige verhalen over onvervulde kinderwensen, verlies en kindjes die ziek zijn/waren. Dus ik had tijdens mijn derde zwangerschap hetzelfde gevoel, het kan toch niet nóg een keer allemaal goed blijven gaan ? Bij sommigen gaat alles mis en bij mij gaat alles zomaar goed. Daarom durfde ik mij ( denk ik ) niet echt te hechten aan de zwangerschap en het kindje. Ik heb tijdens mijn zwangerschap veel onschuldige bloedingen gehad. Ook voelde ik herhalend weinig tot geen leven. Ik was eigenlijk niet of nauwelijks in paniek terwijl ik dat bij mijn eerdere zwangerschappen wel had. " Zie je wel, daar gaan we. Nu gaat het dan toch mis " dacht ik dan. Ik was dan heel verbaasd als alles gewoon goed bleek te zijn. Ook toen ons kindje eenmaal geboren was en ze had bijvoorbeeld hoge koorts dacht ik " Zie je wel, nu gaan we haar alsnog verliezen " Ondanks dat ik ontzettend veel van haar hield bleef ik dat gevoel wel eventjes houden. Inmiddels is ze dus 5 maandjes oud en geniet ik echt zó veel onwijs van haar. Ik ben regelmatig emotioneel en overweldigd door de liefde die ik voor haar voel. Die gekke gevoelens zijn helemaal verdwenen. Het komt dus écht goed lieve mama ♥️ ( sorry, lang verhaal geworden. Weet dat je gevoelens niet gek zijn en je dus niet alleen bent )

Even een kleine toevoeging 😅 Tijdens de zwangerschap en na mijn bevalling hield ik al echt wel van mijn kindje maar er zat zo'n gek stemmetje in mijn achterhoofd. Zoals ik het hieronder heb beschreven is het bijna of ik al die tijd niet van mijn kindje hield maar gelukkig was het tegendeel waar.

Ik ervaar dit ook zo tijdens mijn 3e zwangerschap!

Wat fijn, je herkenning. Het voelt zo stom, omdat het kindje dus wel heel erg gewenst is, alleen je gevoel is er gewoon nog niet zo bij. En dat van die eerste zwangerschap herken ik ja, dat je vanaf het begin echt al een baby in je buik hebt. Terwijl ik me er nu veel meer bewust van ben dat het nog een heel klein embryo is. Maar ik probeer erop te vertrouwen dat dit gevoel zal groeien!

Fijn dat je het herkent! Ik hoop dat ik het bij dit kindje ook zo zal gaan ervaren!

Ja, je kunt er een tweede of meerdere keer gewoon veel minder in opgaan. Bij de tweede kwam het hier gelukkig goed, hopelijk de derde keer ook 😉

Dankjewel voor je lieve reactie! Het helpt me al heel erg om hier herkenning te lezen 🫶🏻

Bedankt voor je lieve reactie!

Eigenlijk voel ik precies wat je omschrijft. Hier ook zoveel geluk gehad, het kán bijna niet. In mijn omgeving ook mensen die er heel lang over doen om zwanger te raken, miskramen, een kindje met grote afwijkingen wat niet levensvatbaar was en wat verder weg een kindje dat rond de uitgerekende datum is gestorven in de buik. Misschien houd ik daarom, net als jij, een slag om de arm. Uiteindelijk is het echt een mega wonder als alles goed gaat en ik hoop dat, net als bij jou, mijn vertrouwen zal groeien!

Herkenbaar hoor! Dit had ik bij de tweede zwangerschap ook. Ik durfde me niet te hechten aan mijn kindje uit zelfbescherming.