Gemis van je eigen moeder tijdens zwangerschap

Yup,mijn moeder helaas verloren toen ik 23 jaar was. Ze wilde heel graag oma worden en vind het echt jammer dat ze het niet mee mag maken. Maar ik denk dan maar, ze kijkt vanaf boven mee en kan elk lachje enz van haar zien.

Niet fysiek verloren, maar al wel jaren 'kwijt' wegens de gevolgen van alzheimer op jonge leeftijd. Het is jammer en moeilijk om het niet te kunnen delen, vragen te kunnen stellen etc. Met belangrijke gebeurtenissen in het leven blijft dat toch altijd in je achterhoofd meespelen denk ik :)

Jup. Paar maanden voor mijn vorige zwangerschap verloren. Had er tot halverwege de bevalling weinig last van. Vakkundig verdriet n gemis weggestopt. Echter tijdens bevalling kwam dit behoorlijk naar boven. Ook best verdrietig geweest als ik oma's met hun kleinkinderen zie, bijv. Mijn schoonmoeder met het kindje van mijn schoonzus.

Ja dat klopt idd, had met onze bruiloft ook, maar nu ik zwanger ben merk ik dat gemis groter is! Alzheimer is ook echt verschrikkelijk! 😘

Die gedachten probeer ik ook in me hoofd te houden, ik weet nog toen we in september begonnen om zwanger te worden had ik een droom en die was dat me moeder vetrlde dat ik rond haar verjaardag of op haar verjaardag zou gaan bevallen, ik dacht toen echt van tja nee echt niet! Alleen nu ben ik 2 september uitgerekend en 5 september is de verjaardagsdag van me moeder, vind dus best spannend enz😊 mijn moeder is al 19 jaar niet meer in me leven en vind dit dus heel bijzonder maar ook beetje eng

Hi Ilse. Mijn moeder is een jaar geleden overleden en ben nu 21 weken zwanger van m’n eerste kindje. Ik mis haar enorm en vind het ook verschrikkelijk dat ik die niet met het haar kan delen. Af en toe kan ik er ook flink een potje om janken. Maar ik geloof er ook in dat ze het van een afstandje meemaakt ❤️

Snap ik. Ik hoop dat je op de verjaardag bevalt. Dat zou fijn zijn. Succes met je zwangerschap

Hoii Jaa ik heb me moeder dood gevonden plotseling toen ik 11 was ook haar mis ik ontzettend heb geen van beide ouders meer Dat stuk.gemis zal altyd blijven

Jaa ik vind het erg lastig vooral nu met de nieuwe vriendin van mijn vader waardoor ik steeds in een lastig pakket wordt geplaatst. Ik merk dat ik veel beslissingen maak voor andere om die tevreden te stellen behalve voor mijzelf. Ik ben mijn moeder verloren in augustus 2016, het gemis blijft groot. 😔 Vooral in speciale situaties zoals de zwangerschap. Een simpele vraag of ik vroeger de waterpokken gehad heb was al lastig te beantwoorden, omdat mijn moeder echt een wandelende encyclopedie was. Ik weet van mijn tante dat mijn moeder echt een rots in de branding is geweest toen zij kinderen kreeg. Het doet mij goed om dat te horen, maar juist ook des te pijnlijker dat ik dat niet ga ervaren.

Dat is idd lastig, loop ik ook tegenaan. Mijn vader was de man die werkte en me moeder was thuis voor ons. Gelukkig heb ik een hele lieve schoonmoeder, maar dat vervangt helaas niet je moeder! Probeer wel op je eigen grenzen te staan meid, deed ik eerder ook niet toen me vader met een nieuwe vrouw kwam en helaas is dst op een gegeven moment toch teveel geworden! Zeker nu je zwanger bent😘😘

Pff ook niet makkelijk! Ik merk idd dat af en toe de tranen spontaan komen omdat ik uit frustratie mijn vragen niet kan stellen aan haar!

Niet verloren.. maar ze woont wel 9000 km ver.😞

Jaa dat zeggen meer mensen zelfs mijn leidinggevende wijst er op. Wel lastig want ze kunnen heel moeilijk accepteren dat ik eerst voor mijn tante kies. Althans zij vind dat niet leuk en speelt dat vervolgens via mijn vader wat heel flauw is. Mijn vader speelt het weer via mijn tante. 😫 Mijn moeder heeft vlak voor haar dood tegen mij gezegd dat zij nu mijn moeder is. Ik hecht daar veel waarde aan. Mijn tante moest beloven dat ze ons zou beschouwen als haar eigen kinderen. Die belofte kunnen wij goed waar maken. 😊 ze voelt zich bijna meer oma worden dan een achtertante. Dit past allemaal zo niet in het plaatje van zijn nieuwe vriendin. Die wil met haar kinderen en ons een nieuw gezin vormen, maar mijn tante en haar gezin zitten in de weg. Laten we stellen haar wil is eigenlijk wet en daar wordt ik dan alleen maar koppiger van. Ohja en ze heeft tegen de beste vriendin van mijn moeder gezegd dat ik kinderachtig ben en volwassen moest worden, omdat ik iets in goed vertrouwen aan mijn vader had vertelt waar zij het niet mee eens was. Ik heb hier soms meer moeite mee dan het gemis van mijn moeder, want nu ben ik vaak mijn vader ook nog kwijt. Waar we elkaar elke week zagen na mijn moeders overlijden zie ik hem vaak minder dan 1 x per maand. 😔

Ja mijn moeder woont in Nederland en ik in Griekenland plus ik heb erg slecht contact met haar dat vindt ik wel jammer tijdens de zwangerschap merk je gewoon echt dat je steun en gezelligheid van je moeder nodig hebt maarja dat gaat niet

Hoi, Herkenbaar wat jullie schrijven. Ik ben mijn moeder niet jong verloren, maar ben 2 dagen uitgerekend voor haar overlijdensdatum vorig jaar. Het lastigste is voor mij dat je nu niemand hebt die vragen over vroeger kan beantwoorden (mijn vader weet dat niet allemaal zo goed meer) en het gevoel dat je er alleen voor staat. Mijn schoonmoeder is niet actief aanwezig en vooral erg negatief over van alles. Heb, naar mijn idee, niet veel last van de hormonen maar kan uit het niets enorm huilen omdat ik mijn moeder zo mis. Fijn om te lezen dat er meer zijn die dit herkennen, voelt toch iets minder alleen ❤️

Herkenbare situatie bij ons thuis. Hoe moeilijk ook zorg dat je je eigen pad kiest, want je gaat er anders aan onder door en dat wil je nu echt niet! 😘

Herkenbaar! Ik ben mijn moeder na een lang ziekte proces verloren toen ik 11 was. Merk nu dat het zoveel impact heeft op mijn keuzes in het leven. Ik wil er zoveel mogelijk voor mijn zoontje zijn straks. Het is heel lastig om zoveel momenten vol vreugde (en verdriet) niet te kunnen delen, of het gemis van adviezen van je eigen moeder. Ik mag mezelf gelukkig prijzen met een fantastische schoonmoeder, maar het gemis van mijn eigen moeder blijft toch terug komen.

Mijn moeder leeft nog, maar was nooit echt mijn moeder. Ik ben altijd ernstig verwaarloosd geweest (iets wat zij zelf niet toe wil geven, ze denkt echt dat ze goed voor me zorgde) en ben op mijn 19e uit huis gezet. Het is uiteraard niet hetzelfde als je lieve, zorgzame moeder verliezen, maar ik mis wel een moeder om alles mee te delen. Ik kan gelukkig veel kwijt bij de stiefmoeder van mijn vriend, maar zij woont ver weg en ik kan niet zoveel delen als dat ik zou willen. Ook vind ik het lastig dat ik al die vragen van de verloskundige over mijn familie niet kan beantwoorden.