Gevoel van onwerkelijkheid

Ja joh! Ik kon het tot op de laatste dag bijna niet geloven dat er echt een baby in mijn buik zat en dat het allemaal goed zou gaan. Ondertussen 1 jaar verder en vind mezelf een topmama, dus ik zou me niet zo druk maken. Is gewoon een vreemde tijd en er komt veel op je af. Komt allemaal goed!

Heeeel erg herkenbaar! Ik vond het ZO abstract en kon echt niet geloven dat ik echt een baby zou krijgen. Ik heb ook zo vaak gedroomd dat er niet een baby uit me kwam maar bijvoorbeeld een Alien, verfrommelde oude man en ook een keer een Aziatische man met baby lijfje. Zo bizar allemaal. Ik had ook niet mega veel binding met mijn baby en vond het zwanger zijn eerlijk gezegd echt niet fijn. Beide keren niet. Vanaf de buitenkant leek ik echter ook een zelfverzekerde zwangere vrouw. ;) Toen mijn zoontje geboren was heb ik echt heel lang naar hem gestaard en gedacht: wooooow ik heb echt een baby gebaard en hij is perfect!! Ik was direct verliefd. Bij mijn dochter was het minder abstract omdat ik natuurlijk al een zoon had. Maar toen vond ik het weeer heel abstract om een dochter te krijgen. Je gevoelens zijn heel normaal en niks om je voor te schamen. Je gaat straks een super goede moeder zijn! En zelfs als goede moeder heb je ook nog steeds veel onzekerheden en soms moeilijke en confronterende gevoelens, hoort er allemaal bij.

P.S. Ik denk juist doordat je je dit soort dingen afvraagt dat je nu al een goede moeder bent :) Het is echt super normaal. Sterker nog; als je kindje er straks is ga je soms ook denken 'Pfff ik wil even alleen zijn, kan ik vluchten, ik wil even een dag / nacht rust, waarom wilde ik dit ook alweer?' Afgewisseld met; ik hou zoveel van mijn kind, hij / zij is perfect, foto's kijken als ze slapen, huilen van geluk, etc.. Moeder zijn is echt een rollercoaster! het mooiste en heftigste en coolste wat er is :)

Heel herkenbaar! En volgens mij ook gezond ;) Ik heb nu 2 kindjes en vind het heel soms nog steeds een beetje onwerkelijk ;) En vrouwen die heel zeker zijn over hoe ze het gaan doen straks, daar moet ik altijd een beetje om lachen… ik ken niemand die het precies doet zoals ze dachten en je weet toch van tevoren niet hoe je je dan voelt of hoe je kindje op bepaalde dingen reageert… Tuurlijk heb je bepaalde ideeën, maar dat wil echt niet zeggen dat het zo werkt ;) Succes!! you got this

Heel herkenbaar, en vooral ná de bevalling heb ik dit nogsteeds dat het heel overweldigend, magisch & onwerkelijk dat ik een kind heb. Moet nogsteeds (na 9 maanden) landen hoor! Hormonen zijn ook echt een ding.

Ja hoor zeker herkenbaar, ik dacht met 36 weken dat er nog iets van een gesmolten ET in mijn buik zat

Haha met 41+2 weken liep ik in de supermarkt liep ik in de supermarkt langs een maxicosi met newborn. Toen dacht ik : holymoly over 2 dagen word ik ingeleid en dan heb ik dit ook. Was bij mijn 1e zwangerschap. Heeel raar gevoel is dat he. Al je gevoelens zijn normaal. Het is spannend en je weet nog niet hoe het is straks

Lekker jacob dubbel

Oh wat een fijn herkenbaar bericht!! Ik heb dit exact hetzelfde en dacht echt dat ik de vreemde eend was. Het is zo’n gek idee om je voor te stellen dat er echt een mini mensje in je groeit en over een paar weken in je armen ligt. 😱

Zoooo herkenbaar dit!

Ik had het bij de eerste en nu bij de tweede net zo hard weer. Het blijft onwerkelijk! Soms zelfs dat ik al meer dan 2 jaar een kind heb en die in leven houd en alles erop en eraan. Het is gewoon heel apart. En bij de eerste kon ik mezelf als moeder niet voorstellen en bij de tweede kan ik straks mij niet voorstellen dat ik gewoon twee kindjes heb. Het is heel normaal denk ik, ik bespreek het ook veel met andere zwangere vriendinnen (toevallig nu meerdere zwangeren in mijn omgeving). En ook dus straks als je kindje er is mag je onzeker zijn en het onwerkelijk vinden, want dat is het ook gewoon!

Ik geniet ook van iedere beweging die het kindje maakt in mijn buik. En zekerheid nee dat heb ik zeker niet, ook vaak de angst ik kan het niet of ik ben er te dom voor om een kindje op te voeden, tegelijkertijd kijk ik er wel heel erg naar uit en zegt mijn man steeds: jij word een goeie moeder als ik zie hoe je omgaat met de kinderen en de kleintjes van broers en zussen twijfel ik geen moment aan jou en laat ik mijn/ons kind met een gerust hart bij jou..... Terwijl ik steeds denk hoe dichter de bevalling nabij komt....zou ik het echt wel kunnen, zou ik niet te liefdeloos zijn of te hard....o die onzekerheid pffffft

Ja, ik herken dit ook hoor! Ik wissel tussen helemaal vertederd kijken naar de echo foto's en irritatie dat hij weer mijn ribben probeert te breken voor mijn gevoel 🤣. Ik kijk uit naar de bevalling al vind ik het spannend, maar echt de realisatie dat er straks echt een klein babytje in huis gaat zijn, is er nog niet helemaal. Ik ben ook bang om alles fout te gaan doen. Heb wel een beeld van hoe ik wil opvoeden, maar tegelijkertijd ook de realisatie dat het ongetwijfeld toch anders gaat dan ik nu denk. Ik probeer het maar over me heen te laten komen en mijn instincten de regie te laten nemen. Het komt vast goed!

Mijn zoon wordt over een paar weken 3 maar ik kon me tot aan de bevalling zelf zo weinig bij voorstellen bij hoe ons leven met baby eruit zou zien. We hadden alles klaar staan, kleding gewassen, luiers in huis etc en ik voelde me nog niet voorbereid. Had ook geem idee hoe me verder voor te bereiden. Om me heen werd er tegen me gezegd dat je je er verder dan dat ook niet echt op kunt voorbereiden. Je gaat het gewoon ervaren zodra de kleine er is. Dat werd gezegd maar voor mij klopte het ook. Inmiddels gaat zoonlief over een jaar ook naar de kleuterklas. Een nieuwe fase, een nieuwe routine (ik werk onregelmatig). En ik kan me er wederom totaal geen voorstelling bij maken hoe het gaat zijn..🤯

O, joh.. Wij hebben een peuter van 2,5 jaar en een kleine van bijna 2 maanden. Vriend en ik lopen ons nog zo vaak te verwonderen over de wendingen die ons leven heeft genomen: van driehoog achter wonend en 'ragoutweken' naar strooiend met geld en meerdere keren per jaar op reis naar (degelijk) een koophuis in vinexwijk, twee kinderen en een kat. 'Hoe zijn we hier gekomen?', vragen we ons dan hardop af. En ook wij zijn nog altijd bang om te bezwijken onder al die verantwoordelijkheid, maar het goede nieuws is: dat doe je niet, want je doet het allemaal 'gewoon'. Die kinderen zijn je alles. En ja, soms is het inderdaad intens, maar vaak ook puur genieten.

Hahaha🤣❤️

Ooohh lieve vrouwen!! Wat FIJN dat er zoveel herkenning is. En ook zo fijn dat er vrouwen zijn die mijn post weer helpend vinden, omdat zij ook dachten dat ze de enige waren. Hoe kan het toch dat we dat denken! Ik bedoel, het overkomt mij zo vaak, maar dat komt echt omdat er zo weinig herkenning is in mijn omgeving. Dat betekent niet dat mijn (zwangere) vriendinnen of moeder &- zus met niet begrijpen, maar er komt toch wel vaak een goedbedoeld ongevraagd advies. Terwijl ik juist snak naar een "ik snap je" of "oh dat had ik ook". En m'n lieve vriend weet ook niet altijd de "juiste" dingen te zeggen. Daarom is dit platform ook zo fijn❤️. Dank allemaal!!

Volledig herkenbaar hoor! Maak je geen zorgen dit zijn vooral de hormonen maar ik kan uit ervaring zeggen het komt echt allemaal goed!

Super herkenbaar! Ik heb dat gevoel van verbinding met mn ongeboren baby best gemist, misschien dat ik daardoor de zwangerschap ook niet zo leuk vond. Ik keek vooral uit naar de bevalling, dat het 'echt' zou zijn. Ik vond het zelfs in de kraamweek nog een moeilijk te bevatten concept. Zelfs nu twee jaar later kijk ik af en toe naar mn dochter en denk: Wow jij bent echt mijn kind. Bizar.

Je eerste zeker? Het is toch ook vrij onwerkelijk dat er een mensje in je groeit. Komt allemaal wel. Bij een tweede is het allemaal veel herkenbaarder. Bij de eerste had ik ook zoiets van eerst maar eens zien hoe dit allemaal gaat, kon er niet perse een gevoel bij halen. Wel toen mn kindje er eenmaal was hoor. En dan steeds meer naarmate je elkaar leert kennen. Hormonen gaan je ook nog een handje helpen.