Grootste angst rondom bevalling

Het toucheren tussendoor, mogelijk uitscheuren/knip en een keizersnede. Ik heb een spoedkeizersnede gehad (vrij goed hersteld alleen duurt wel weken) toucheren was echt helemaal niet pijnlijk of vervelend zoals ik dacht. Ik heb niet hoeven persen dus verder geen “ schade “ down there. En de katheter voelde ik ook helemaal niet net als de ruggenprik. 🤭

Ik was bang voor de fysieke pijn, vooral omdat ik geen idee had wat ik kon verwachten en wat ik aan zou kunnen. Mentaal kan ik veel hebben maar fysieke pijn heb ik gelukkig niet veel ervaring mee. Mijn bevalling was kort en heftig. Wilde proberen om zoveel mogelijke zelf en dus zonder pijnmedicatie te doen. Is niet helemaal gelukt maar tegen de tijd dat de medicatie optimaal werkte was ik al bevallen. Is me prima meegevallen

Ik was vooral bang voor de pijn... Dat was het eigenlijk wel. Veel vrouwen zijn ook bang dat ze gaan poepen. Maar dat is het laatste waar je je druk over maakt als je ligt te persen haha

Ik heb t op me af laten komen en is me alles meegevallen. Zou t zo weer doen!

Mijn grootste angst was dat er iets mis zou gaan met de baby en ik haar op het laatst nog zou verliezen. Het duurde jaren voor we zwanger werden en ik vond het de hele zwangerschap behoorlijk spannend. Verder heb ik alles op me af laten komen. Tot het laatst besloten of ik thuis of in het ziekenhuis zou bevallen en dan zonder of met pijnstilling. Uiteindelijk in het ziekenhuis bevallen zonder pijnstilling. Ik ging echt door een hel, omdat mijn lichaam niet meer kon, maar ik was de pijn zo weer vergeten toen m'n dochter op m'n borstkas lag. Wel heb ik zelf dusdanige complicaties gehad, dat ik er mogelijk zelf aan zou zijn overleden als ik in een andere tijd had geleefd. Ik heb dit goed kunnen verwerken, maar ben benieuwd of het invloed gaat hebben op een eventuele volgende bevalling. Het was een pittige bevalling, dus dat stuk is tegengevallen. Maar mijn dochter is gezond ter wereld gekomen, dus die pittige bevalling en de nasleep neem ik voor lief 😉

Ik was bang dat het persen niet zou lukken en dat ze ‘vast’ zou komen te zitten en dood zou gaan. Ik heb uiteindelijk maar 4 minuten hoeven persen. 😅

Ik ben medisch en moet ik een UMC bevallen. Mijn grootste angst is dat ze de baby meenemen en ik hem/haar niet mag vasthouden. Mijn nummer één wens is een ongestoord gouden uurtje...

Mijn grootste angst was uitscheuren, niet in staat zijn te kunnen persen & de baby alsnog verliezen (is mijn collega dus gebeurd...) uiteindelijk heb ik een uur geperst maar kwam geen vordering in helaas. Dus met een spoed keizersnede bevallen. Dan denk je niet uit te kunnen scheuren 🙈😅 blijkt mijn baarmoeder te zijn uitgescheurd omdat mijn baby aan de flinke kant was en vast zat. Dus ja toch uitgescheurd maar heel anders natuurlijk. Ik heb het wel even moeilijk gehad met hoe alles gegaan is en die angst van niet kunnen persen is dus wel soort van uitgekomen want geen idee of ik het nou uiteindelijk goed heb gedaan. Dat als hij niet vast zat het wel was gelukt🤷🏻‍♀️ maarja het is wat het is.

Ik droomde mijn hele zwangerschap dat ik ging bevallen met corona, dat iedereen in pakken liep en ik ergens in een kelder moest bevallen zodat ik niet iemand anders ziek kon maken. Hier was ik ook oprecht bang voor, geen kraamhulp, geen familie en vrienden die langs mochten komen.... Uiteindelijk kreeg ik met 39 weken corona maar heeft mijn dochter gewacht tot de dag dat ik uit quarantaine mocht en kon ik gewoon een normale bevalling en kraamweek tegemoet gaan 😂

Een keizersnee was iets dat ik het liefst niet wilde en ik was bang voor de pijn. Ik werd ingeleid en er was meteen foetale nood bij een wee. Ik heb qua weeën er niet meer dan 10 gehad hierdoor. Toen bleek ik namelijk een uitgezakte navelstreng te hebben, die tussen mijn bekken en zijn hoofd zat. Ze hebben mij met spoed naar de operatiekamer gerend en ik kreeg een keizersnee onder narcose. Door de kunde van de artsen kon ik het meteen loslaten. Ze waren zo goed in alles wel uitleggen, maar ook haast maken en toch kalm over komen. Ik vond de uitslaap kamer het meest erg toen wilde ik gewoon naar mijn man en zoontje. Met mijnn zoontje ging het gelukkig meteen goed, ze gaven aan door onderzoek van de navelstreng dat ze niet 10 minuten later hadden moeten zijn. Maar nu had hij meteen een 8 als apgarscore. Nu vond ik achteraf het toucheren heel erg vervelend. En het hoofd terug duwen op weg naar de operatiekamer ook. Dat is ook een reden dat ik misschien bij een volgende bevalling wel de keuze zou maken voor een geplande keizersnee.

Ik was niet bang voor de bevalling. Liet alles op me af komen. Alleen wel in buitenland bevallen dat was een rollercoaster. Heb nu wel meer moed gekregen voor volgende zwangerschappen. Ik begrijp zelf niet waarom mensen zo bang kunnen zijn voor een bevalling.

Ik was helemaal niet angstig vooraf, ik had er alle vertrouwen in dat ik er goed doorheen zou komen. Viel dat even tegen. Ik was uitgeput na twee nachten en dagen rondlopen met weeën. Zitten of liggen lukte niet. Lang geperst, ingeknipt, ook nog een weeënstorm gehad. De eerste week veel pijn gehad aan mijn hechtingen. Maar na een paar weken lijkt het achteraf gezien allemaal veel minder erg 😁.

Wat een heftig verhaal..

Ik was heel bang om mijn dochter alsnog te verliezen tijdens de bevalling maar ook voor een totaalruptuur! Mijn dochter bleef tussen de weeën door een mooie sterke hartslag houden en ik had maar een paar kleine haarscheurtjes.

Ik wil graag thuis bevallen maar als dat niet lukt en ik moet om medische redenen naaar het ziekenhuis, dan ben ik bang dat ik in zo'n mallemolen van protocollen en interventies terecht kom en dan alles ga krijgen wat ik niet wil (weeën opwekkers, ruggenprik, op je rug aan bed gekluisterd, stagnerende bevalling, keizersnede) even heeeeel doemscenario en zwart wit maar voor mij voelt ziekenhuis bij voorbaat al niet als een plek waar ik me op m'n gemak ga voelen.

De alternatieve arts had mij in het begin van de zwangerschap al alert gemaakt dat ik een verhoogde kans op zwangerschapsvergiftiging zou hebben.. vertelde mijn grootste angsten aan mijn man: zwangerschapsvergiftiging, inleiding, weeën storm en uiteindelijk een spoedkeizersnede onder algehele narcose (en daardoor het eerste gouden uurtje missen) Helaas kan ik achteraf al mijn angsten afvinken, maar gelukkig wel een gezond kindje

Ja heb er daarna ook met mensen nog wel over gepraat, om het meer te verwerken. Maar eigenlijk kijk ik nig best positief op mijn bevalling terug. Ik had het niet van te voren willen weten, maar op het moment kon ik het los laten en heb ik ook wel een gevoel dat het zo had moeten zijn.

Mijn grootste angst is op het laatste moment mijn kind verliezen. Ik heb dit helaas van dichtbij zien gebeuren.

Vooraf was ik bang voor de pijn. Toen de bevalling eenmaal begonnen was en het vreselijk was om op mijn rug de weeën op te vangen, was ik bang op mijn rug te moeten persen. Ik heb 13 uur gedaan over de eerste 5 cm en zag echt als een bérg op tegen de andere 5. Naar het zh gegaan (was vooraf al het plan) met het idee van pijnstilling. Daar mijn vliezen gebroken, in 15 min tijd de andere 5 cm er bij. Heel heftig maar geen moment meer aan pijnstilling gedacht 😅 Persen, deed pijn maar heel anders. Alsof ik voor een héle grote, vastzittende drol op het toilet zat. Maar nu mocht ik wél persen. En eerlijk… dat was zaaaaaaalig 🤭 Heb op handen en knieën geperst en dat ging super. Al met al, pijn viel tegen maar door het snelle einde te doen. Persen viel enorm mee!

Ik had geen angsten mbt bevallen zelf, wel met medische handelingen 🙈 Al met al veel medische handelingen gehad en alles viel me 100% mee. Qua bevallen geen makkelijke bevalling gehad. Maar ook dat viel mee. De weeën kon ik prima opvangen en ook de pers weeën en de geboorte zelf vond ik niet pijnlijk. Het herstel (knip, scheurtjes etc) ging veel vlot.