Hebben jullie jezelf vaak ziek gemeld tijdens zwangerschap?

Ziek is ziek. Of dat nu is door een virus of door zwangerschapskwaaltjes. Vrouwen hebben vaak de neiging dan te denken 'maar ik ben zwanger, niet ziek' en gaan zich dan schuldig voelen. Niet doen ☺️ je meldt je ziek omdat het gewoon niet gaat. Niemand heeft er iets aan als je door je grenzen heen gaat. Ik heb mij een aantal keer ziek gemeld omdat ik doodmoe was en gewoon niet meer kon nadenken. Ik werk in IT dus dat is niet ideaal. Mijn collega's en manager hadden hier alleen maar begrip voor. Het helpt om je manager vroeg te melden dat je zwanger bent, zodat hij/zij weet waarom je je misschien wat vaker ziek meldt.

Ik bleef mezelf maar af en aan ziekmelden omdat het niet ging. Sinds twee weken ben ik 50% ziekgemeld en dit doet me echt goed. Ben nu bijna 18 weken zwanger. Binnenkort wil ik wel terug opbouwen naar 100% maar in overleg met de arbo arts. Wij denken vaak: ik ben “maar” zwanger. Maar een zwangerschap kan heel pittig zijn. Ziekmelden hoort daarbij. Het UWV vergoed ziek door zwangerschap niet voor niets 100% voor werkgevers: het gebeurt nou eenmaal vaak en het hoort erbij. Dit zeg ik allemaal heel rationeel maar snap je gevoelsmatig wel hoor, ik vond en vind het ook super moeilijk.

Ja dit wil ik ook zeker gaan doen! Volgende week vrijdag heb ik voor t eerste de echo en dan ben ik als het goed is 7 weken. En als die echo positief is en goed, dan wil ik het gelijk vertellen. Heb een super lieve manager ! Maar ik werk er nog maar 5 maanden, en voel me dan ook zo schuldig. Laatst vast contract gekregen, en kom ik nu aan. Nou ben zwanger.. kan mezelf dan zo gek lopen maken in mn hoofd.

Ja, maar vindt het fijn om te lezen. Betekend dan toch niet dat ik de enige ben, nu ook ben zo moe. Echt kan wel slapen, gelukkig kindje op het kdv. Maar Pff..

Ook herkenbaar hoor, ik werkte er pas acht maanden toen ik zwanger werd en zit nog in m’n tijdelijk contract.. :( maar goed, doorgaan had ook geen zin

Ik heb me met 6 weken een dag ziekgemeld en vervolgens daarna voor 30% ziekgemeld. Nog even geprobeerd wel weer hele dagen te werken, maar dat ging niet. Dus weer naar 30% ziekmelding. En sinds week 30 50% ziekgemeld. Helaas, maar ik slaap sinds ik zwanger ben gemiddeld 4 uur per nacht, dat in combi met misselijkheid en lage bloeddruk maakt dat ik me constant brak voel.

Ik kwam er een dag voor m'n nieuwe baan achter dat ik zwanger was. Ook geen ideale binnenkomer, maar is helemaal goed gekomen. Als je ziek bent, ben je ziek. Zwangerschap vergt een heleboel van je lijf, dus voel je zeker niet schuldig (ook al herken ik je gevoel wel hoor).

Ik heb in mijn 1e zwangerschap niet ziek gemeld uit schuldgevoel en gebrek aan vervanger waardoor de laatste weken werken hel waren. 2e zwangerschap bij het eerste ongemak ziek gemeld en nooit meer op 100% gekomen. Heb onderhand geleerd dat ik, ondanks een goede manager, toch maar een nummertje ben dus zo heb ik me dan ook gedragen. Niemand onthoud hoe goed je hebt gewerkt tijdens je zwangerschap maar jíj onthoudt deze bijzondere 9 maanden wel en werk hoort daar niet de boventoon te zijn. Het uwv betaald je werkgever nota bene als het zwangerschapsgerelateerd is dus lekker doen

Ik was in het eerste trimester een week ziek omdat ik kots misselijk was (toen wist mn werk nog niet dat ik zwanger was) en in het 2e trimester 1 dag, niet zwangerschaps gerelateerd

Ik ben 1 keer eerder gegaan ivm zwangerschap. De rest gewoon tot 33 weken gewerkt!

Nou om lekker op de bank te ploffen: nee. Wel toen ik twee keer met spoed met geopereerd onder algehele narcose. En toen was het de bedrijfsarts die na de tweede operatie zei tegen mij en mijn werkgever dat hij het absoluut medisch noodzakelijk achtte dat ik 100% ziek gemeld zou worden (ik was al weer aan het opbouwen...)

Nee, ik heb gewerkt tot de dag voor de bevallingen (37+2 en 38+5). Gelukkig geen dingen waarvoor verplichte bedrust nodig was 😊

Ik ben daaromheen trouwens altijd ziek op werk te vinden haha, ging echt alleen om zwangerschap

Wel misselijk, maar doorgewerkt als afleiding (op een lager pitje, dat wel). Thuis in m'n eentje misselijk zijn, leek me helemaal niks.. 1x 'ziek' naar huis gegaan, bekkeninstabiliteit was net begonnen, vermoeid en zat er even doorheen. Maar ook kreupel was ik eigenlijk liever op het werk dan alleen thuis 🥲

Ik heb ong 3 maanden in totaal van mijn zwangerschap in het ziekenhuis gelegen, dus ja

Als je ziek bent, ben je ziek. Zelf kan ik thuis werken en alleen daardoor kon ik door blijven werken. Mijn eerste zwangerschap heb ik mij één dag ziek gemeld omdat het echt niet ging. Verder eigenlijk volledig thuis gewerkt, vanaf week 20 ongeveer ben ik 1 dag in de week naar kantoor gegaan dat ging toen weer. Ik ben nu zwanger van de tweede en had weer aan het begin het meest zwaar. Toen heb ik meer thuis gewerkt. Het lukte soms wel om naar kantoor te gaan. Ik heb mij dus alleen niet ziek hoeven melden, omdat thuis werken mogelijk was. Dan was tussendoor overgeven niet zo erg. En kon ik makkelijk even weglopen en rustig op de bank liggen als ik dat nodig had.

Door extreme misselijkheid heb ik 4 maanden 50% gewerkt. Alleen ochtenden. Bijna alleen maar thuiswerken. Mijn leidinggevende was gedurende de eerste periode op vakantie, daarna officieel gemaakt met de bedrijfsarts.

Nee, nooit. Kreeg het niet over mijn hart; de ergste misselijkheid had ik gelukkig wel op mijn vrije dagen. Heb toen gelijk medicatie aangevraagd en kon het zo "leefbaar" houden. Al viel het mensen wel op dat ik er slechter uitzag. Ze waren heel blij toen ik de zwangerschap aankondigde, zodat ze dat iig konden verklaren en er niks ernstigs met me aan de hand was 😆

Nee, nooit. Wel een slechte vergelijking denk ik. De meest vervelende weken gehad in de vakantieperiode en dan is het bij ons ook wat rustiger. Was nog in het eerste jaar na Corona, dus veel thuis gewerkt en af en toe een dutje tussendoor gegaan.

Jazeker. Aan het begin zat ik met een emmer naast me in meetings, sliep ik nauwelijks en voelde me ronduit vreselijk. Het duurde niet lang voor ik me realiseerde dat dit geen leven was. Het bleek een tweeling te zijn en bleef vermoeid na 13 weken en toen ben ik teruggegaan naar 70%. Op 20 weken ben ik teruggegaan naar 50% maar dat is tweeling-advies vanuit de arts. (Waar ik overigens erg blij mee ben, nu dwing ik mezelf niet meer om toch wat te werken, wat ik wel deed met 70%). En ja ik plof vaak op de bank of in bed. Moet wel, want letterlijk naar de AH gaan daar moet ik een uur van bijslapen. Deed voor de 50% niks anders dan slapen werken en eten. Nu heb ik iig de energie om nog wat te koken of schoon te maken. Ook een vrij belangrijk deel van je levensbehoeften.