HELP - Twijfel abortus vs. Kindje houden met depressieve partner

Phoe... lastige situatie! Een kindje kan een zware wissel trekken om je mentale gesteldheid. Hoe mentaal stabiel ben je zelf? Hebben jullie een goed vangnet om je heen? Krijgt je vriend goede hulp en begeleiding? Besef je dat er geen perfecte tijd bestaat om een kindje te krijgen. Je bent pas net zwanger. Je vriend heeft nog +/- 7 maanden om zich voor te bereiden en om meer beter te worden.

Ik ben zelf zo mentaal stabiel als je met gierende hormonen kunt zijn 🙈 maar als ik kijk naar ons vangnet en de hulp die mijn partner op dit moment krijgt zit dat wel goed

Bij abortus hoor je ook vaak dat mensen daarna schuld gevoel hebben en daarna psychische problemen krijgen is dar handig in jou situatie. Nu heb je 9 maanden de tijd om een mooi vang net om jullie gezinnetje te maken waarin geluk een grote rol speelt. Een kindje krijgen is pittig maar geeft zoveel moois terug

Evt wel is van erishulp.nl gehoord zei behandelen alleen maar van zulk soort vragen als jou zijn echt steengoed

Een baby is altijd de beste keus! Inderdaad een goed vangnet om je heen en zelf lang verlof nemen inclusief ouderschapsverlof dan komt het helemaal goed.

Ik denk dat je op dit moment je eigen gevoel en wensen bovenaan moet zetten. Als het voor jou zo tegen alles in gaat moet jij je afvragen kan jij er mee leven over een paar jaar. Je partner geeft aan dat hij niet weet hoe hij het met een kindje erbij zou kunnen redden. Dit vind ik alleen een beetje kort door de bocht. Want ja een baby is niet zomaar iets het is soms echt pittig maar daarbij ook het mooiste wat er is. Zelf mijn vorige zwangerschap gedaan herstellende van een depressie met medicatie en ook daar heb ik die twijfel gehad en was het heel pittig maar dat mannetje is nu wat maakt dat uit bed komen makkelijker is. Nu is het natuurlijk voor iedereen anders maar volg alsjeblieft jouw gevoel en maak niet de keuze omdat je partner denk het niet te trekken. Maak hem echt voor jezelf.

Heel veel met elkaar praten en luisteren naar jullie gevoel. Ik kan mij voorstellen dat dit jullie nu heel erg overvalt. Je geeft aan dat het ongepland is maar ook dat jullie niet wisten of een zwangerschap uberhaupt mogelijk was. Zouden jullie wel allebei graag kinderen willen, in een later stadium/andere situatie? Of hebben jullie het daar nooit zo over gehad? Neem goed de tijd om dit te laten bezinken , en evt ook met mensen om je heen bespreken? Jullie voelen uiteindelijk in je hart zelf wat de beste keuze is!

Neem de tijd (die heb je nu nog), en zoek hulp! Geef bijvoorbeeld bij de verloskundige en/of huisarts aan wat er speelt en wat jullie twijfels zijn. Kijk naar de mogelijkheden qua vangnet en begeleiding. Openheid en hulp aanvaarden doet vaak al heel veel, een plan opstellen, en mocht jullie conclusie zijn dat jullie dit kindje echt niet kunnen bieden wat het nodig heeft, dan is dit een goed onderbouwde keuze. Heel veel sterkte en wijsheid!

Hi dames, Ik zie al veel ervaringen en reacties, maar heb wel een kleine toevoeging en informatie. Het is goed om te weten dat erishulp.nl een website is van Schreeuw om Leven, een anti-abortus organisatie. Natuurlijk kan je daar je informatie vandaan halen, maar het is wel goed om te weten dat het dus geen onafhankelijke website is. Het FIOM (https://fiom.nl/) is wel onafhankelijk en een goede bron om informatie op te zoeken hierover. We hebben er zelf ook een artikel over geschreven: https://www.24baby.nl/zwanger/ben-ik-zwanger/ongewenst-zwanger/ Liefs, Micky

En baby is echt niet altijd de beste keuze. Soms is een abortus 1000000% de beste keuze. Praat mensen die voor abortus kiezen geen issues aan alsjeblieft

Ik was zelf net uit een burnout toen ik zwanger raakte, achteraf gezien te snel. Ik heb na de bevalling 3 maanden in emc gezeten , volledig uitgeput zowel lichamelijk als geestelijk, een psychose gehad en postnatale depressie. Nu krabbel ik er langzaam uit, het is heel zwaar maar nu ben ik zo gelukkig met ons kindje 😊 Zorg inderdaad voor een goed vangnet en goed op jezelf en je partner letten en hulp optijd hulp vragen

Wij hebben het ook meegemaakt (wel een geplande zwangerschap) en depressieve partner. Partner is naar een psycholoog gegaan en ik ben een paar keer meegeweest. Daar ook gesproken over het vaderschap etc. Psycholoog zei dat het vaak helpend is (maar geen oplossing voor depressie, dus wel ook zelf aan de bak. Maar een baby hoeft niet per se een verstorende factor te zijn in herstelproces). Een kindje heeft ritme en structuur nodig waar je zelf ook in mee gaat. Je hebt iets om voor te zorgen en wat veel liefde teruggeeft. Hier is het helemaal goed gekomen en partner kan zich niet meer indenken dat hij er aan dacht om de zwangerschap af te breken. Het is wel van belang dat hij en jullie samen hulp zoeken. Open gesprekken voeren over wat gaat komen én een goed vangnet.

Zekerheid heb je helaas nooit in het leven. Als nieuwe moeder of vader kun je na de geboorte ook een depressie krijgen, ongeacht hoe gewenst de zwangerschap is. Jullie hebben als stel al bewezen dat jullie met tegenslag om kunnen gaan, want een burn out/depressie is niet niks. Probeer je hierin niet teveel door de angst voor het onbekende te laten leiden, want je weet simpelweg vooraf niet hoe het zal zijn. Je hoeft ook nu geen beslissing te nemen. Neem de tijd, praat met elkaar en anderen en kijk hoe je je voelt als je wat bekomen bent van de eerste schrik. In elk geval heel veel sterkte met jullie beslissing ❤️

Wat goed en verstandig dat je op zoek bent naar antwoorden voor jezelf en je partner. Een kindje is pittig, vooral als je een slechte slaper krijgt. Maar het brengt ook zoveel liefde en geluk. Zelf ben ik niet emotioneel stabiel geweest voor en na mijn bevalling. Ik heb daarom een pittig jaar achter de rug, maar ik leef nu ook echt voor mijn kleine. Als ik het moeilijk heb dan weet de lach van mijn dochter mij op te vrolijken. Maar: als ik een periode weinig slaap krijg door de fases waar een baby nou eenmaal doorheen gaat, dan heb ik het zwaar. Het doet mentaal enorm veel met me. Jullie zijn er nu vroeg bij en kunnen je daarom goed voorbereiden op wat komen gaat. Spreek met veel jonge ouders over wat het inhoud om een newborn te hebben, zodat je partner niet verrast wordt wanneer de baby er is. Ook is het goed om alvast instanties te waarschuwen, zodat je partner niet op een lange wachtlijst terecht komt wanneer hij echt hulp nodig heeft. Succes met het maken van deze moeilijke keuze. Praat er goed over met elkaar en romantiseer het niet.

Hier geen herkenning maar ik vind dat je hier (nu al) heel verstandig mee om gaat en de goede vragen stelt! Stiekem zegt mijn onderbuikgevoel dat het met jullie helemaal goedkomt, en daarmee bedoel ik ook de baby. Je benoemt al direct dat je een heel goed sociaal vangnet hebt en dat is erg belangrijk! Ik ken je natuurlijk niet maar hoe je hier over nadenkt denk ik dat het onwijs pittig kan worden maar dat je er later geen seconde spijt van krijgt 💛

Mocht je er met z’n 2en niet uitkomen, kan je het gesprek misschien aan gaan met een derde persoon, bijvoorbeeld een sessie met een relatie coach, psycholoog, verloskundige of een andere vertrouwenspersoon. Ik hoop dat jullie samen tot een besluit kunnen komen, heel veel sterkte en succes!

Eens idd.. er is geen perfecte tijd voor kids en je weet ook nooit hoe je erop zal reageren. Het zal zwaar zijn, maar het zal waarschijnlijk ook heel veel liefde en positiviteit en zin aan het leven geven. En miss ook wel extra motivatie om keihard te knokken voor een behandeling om beter te worden! Mocht het tegen de tijd van de bevalling nog steeds niet zo goed gaan met je vriend, zou ik wel kijken of je preventief een plan kunt maken. Wat kan hij doen als het minder goed gaat, bij wie kan hij terecht, bij wie kan jij terecht etc.

Lastige situatie! Het kan echt verschillende kanten opgaan, een kind is zwaar vooral het eerste jaar. Mijn vriend daarintegen is echt helemaal opgebloeid en die werkt nu zelfs 5 dagen in de week bij een bedrijf waar hij binnen een jaar naar de een na hoogste functie van zijn afdeling is gegaan. Tuurlijk hij heeft echt z’n depressieve dagen nog en hij beweert z’n werk ook niet leuk te vinden maar toch doet hij het zo goed dat hij constant loonsverhoging krijgt en functie verhoging enz. Daarintegen ken ik ook iemand(wel een vrouw in dit geval dus hormonen zullen meespelen) die lichtjes depressief was in het begin van de zwangerschap en nu 1.5 jaar na de bevalling heeeeel diep zit en heel slecht gaat. Heel goed samen bespreken en heel veel sterkte en succes met de keuze die je maakt

Je geeft zelf al aan, dat een abortus tegen jou gevoelens is. Dus eigenlijk zeggen jou gevoelens om niet te kiezen voor een abortus. Wil je het dan alsnog doen voor je man? Ik vind en denk dat je echt alleen naar je eigen gevoeles moet gaan luisteren…

Hoi! Hier een klein beetje herkenning. Toen ik net zwanger was, kwam mijn man overspannen thuis te zitten + andere psychische klachten. Het eerste jaar van ons dochtertje was wel wat pittiger daardoor en van de zorg voor haar kwam wat meer op mij neer dan normaal, maar anderzijds was zij ook echt ons lichtpuntje in een pittige tijd voor mijn man en onze relatie. Ik denk ook dat er geen perfecte tijd is voor het krijgen van een kind, ook later kan er nog iets gebeuren wat alles op zijn kop zet, maar een netwerk is wel heel fijn. Misschien ook fijn als je van tevoren daarover dingen kan afspreken, hulp vragen op een moment dat het even niet gaat is vaak moeilijker. En nog even wachten met papadagen tot je partner zich beter voelt, want een dag alleen met ons dochtertje vond en vind mijn man wel pittig. Hoewel het dus allemaal wat pittiger was, hadden wij ons dochtertje voor geen goud willen missen! Sowieso is het denk ik altijd even schakelen als je ongepland zwanger wordt, maar in jouw situatie nog meer! Sterkte! Stuur gerust een berichtje als je vragen hebt.