HG en zwanger zijn, hoe doen jullie dat

Ik heb helaas ook HG, inmiddels 38+4 weken zwanger. Het is erg pittig, ook bij mij hielp de emesafene niet en moest ik aan de metoclopramide. Ik ben ook uitgevallen op het werk, zit dus al heel lang thuis. Met 13 weken was ik zo uitgedroogd dat ik een infuus nodig had. Toen heb ik ook omeprazol gekregen, dat hielp om mijn maag net wat rustiger te krijgen. Wat voor mij werkte was het uitvogelen van triggers, bijvoorbeeld schermen of geconcentreerd lezen. Lezen op een computerscherm of een film kijken waarbij je moet opletten zijn voor mij echt funest. Dan hang ik direct boven mijn emmertje. Bij 20 weken werd het bij mij iets minder gelukkig. Ik zat op het ergste op 12x per dag overgeven en nu is het meestal 1x en sommige dagen zelfs niet 😊 Nu ik terug kijk had ik mezelf eerder op moeten laten nemen. Maar goed, dat is achteraf gepraat. Zorg dat je in de gaten houdt hoeveel je nog kan plassen, en overleg goed met je verloskundige en huisarts. Sterkte! Het is pittig, maar uiteindelijk de moeite waard. En voor mij is de tijd nog best snel gegaan, hoewel dat meestal niet zo voelde.

Ja hier ook HG.. inmiddels 24 weken zwanger.. Als eerste, er is een heel fijne site zehg.nl waarop veel info staat! Ook over medicatie. Er zijn namelijk nog vele malen meer opties wat betreft de medicatie. Ik zelf slik ondansetron of zofran en dat helpt me heel goed! Vele malen beter dan emesafene (deed niets) of metoclopramide. Werken zit er helaas voor mij niet meer in omdat ik misselijk blijf. De piek lag hier wel echt rond de 6 tot 14 weken zo'n beetje.. Zorg dat je goed in de gaten houdt hoe je met je vocht zit. Voldoende plassen maar ook dingen als hoofdpijn en dorst moet je allert op zijn. Trek op tijd aan de bel als je twijfelt wat dat betreft! Het is voor partners ook echt een zware tijd! Jullie moeten er beide door dus probeer elkaar niet uit het oog te verliezen. Misschien kan iemand anders even de zorg voor jou op zich nemen? Zodat hij even op adempauze kan komen? Hier zijn bepaalde dingen het nieuwe normaal geworden in het huishouden. Hij heeft er zn ritme in gevonden en ik doe het er maar mee. Probeer dingen die je kan uitbesteden zoals huishouden ed uit te besteden. Vraag hulp aan je fam en vrienden! Enne je komt erdoor; echt! Je vraagt je af of het het waard is maar dat is het echt! Het wordt beter en hou jezelf en je man voor dat het tijdelijk gaat zijn. En ja 9 maanden zijn gruwelijk lang. Maar er komt een einde aan! Echt!! Heel veel sterkte!!

Dankjewel voor het delen van je ervaring. Wat rot om te horen dat je je zo slecht hebt gevoeld. Ik ga morgen de HA bellen omdat ik vandaag weer niks binnen heb kunnen houden ondanks de medicatie en zie het echt niet meer zitten. Mijn HA zegt alleen dat als je kan plassen het nog oké is, maar soms vraag ik me af in hoeverre dat klopt :( Wat betreft je ervaring dat je eerder opgenomen had moeten/willen worden, waar zit dat hem precies in? Waar ligt volgens jou de grens?

Wat een mooie woorden dankjewel 🙏🏼 Zegn.nl ken ik idd. Zit sinds kort in de praatgroep. Wat betreft aan de bel trekken - dat doe ik alleen als ik me heel slecht voel maar heb niet het idee dat ze me altijd serieus nemen helaas. Ik moest bijv. 3 kwartier wachten bij de HA praktijk in de wachtkamer. Daar alles ondergespuugd ook 😩 Wat betreft partner - klopt idd. Hij is gelukkig heel nuchter maar zie dat het hem veel doet. Mijn moeder helpt zo goed als ze kan en dat geeft hem lucht. Vooralsnog voel ik me meer bezwaard richting hem dan andersom. Nogmaals dank voor je mooie woorden het helpt 🙏🏼

Graag gedaan hoor! Fijn dat je de site kent! Het heeft mij hier echt wel eens wat geholpen. Die medicatie is echt een dingetje om naar te kijken hoor. Daardoor wordt het voor veel vrouwen een klein beetje leefbaar. Haha bij de huisarts spugen is helemaal niet verkeerd. Ik kreeg de tip om in het zh keurig over de witte schoenen van de gyneacoloog heen te spugen. En of ze je dan serieus nemen! Oh nee grapje natuurlijk. Tis echt erg dat je zo voor jezelf moet opkomen he. Is het laatste waar je behoefte aan hebt. Maar zo belangrijk! Voor jezelf en je kindje! Fijn dat je partner er nuchter in is. Scheelt alweer veel! Praat er eens met hem over, wie weet voel je je minder schuldig daardoor.. begrijp je schuldgevoel wel hoor. Heb het hier voornamelijk richting mn oudste dochter van 2.5.. mn man redt zich wel maar dat lieve kind he.. tis allemaal lastig soms!

Ow, ik leef zo met je mee! Ik heb ook een HG zwangerschap meegemaakt, onze dochter is nu 7 maanden. Bij mij ook al begonnen met 6 weken. 20x spugen was niks. Ook opgenomen geweest. Ik weet nog dat ik mij zo verdrietig voelde en alleen, omdat niemand voelt wat jij voelt. Ik rook op een gegeven moment onze houten meubels heel erg, waardoor ik alleen maar op bed kon liggen boven met de ramen open. Medicatie hielp niet. Op een gegeven moment kwam het acceptatie punt en dat hielp mij heel goed, want het is wat het is en jezelf tegen staan helpt je helaas niet verder kwam ik achter, hoe moeilijk ook hoor! Vanaf week 9 kon ik eigenlijk alleen naturelchips eten, dus zout en koolhydraten en daar is ons kind op gegroeid. Ik zat huilend bij de gynaecoloog...wtf naturelchips dacht ik, maar alles is goed gekomen. Schrale troost, ik voelde mij echt dood en doodziek, maar ik kan het gevoel nu niet meer terughalen. Heel veel sterkte, je bent niet alleen 💞

Ik merkte dat ik de grens continu verlegde, want ja wanneer trek je hem inderdaad. Maar na het infuus en de omeprazol begon ik me langzaam meer mens te voelen. Maar denk niet; ‘oh vandaag maar 8x ipv 12. Dus het is een stuk beter.’ Uitdroging is echt een risico. Mijn verloskundige trok de grens bij minder dan 3x plassen per dag.

Hier helaas ook HG. Nu 12 + 3. Sinds week 6 uitgevallen op werk en lig dus al bijna 6.5 week in bed. Het ziet er naar uit dat werken er voorlopig niet in zit. Ik ben met week 9 uitgedroogd op spoedeisend beland en vier dagen en nachten aan het infuus gezeten. Ondertussen 10 kilo kwijt en moet elke dag nutridrink (zo smerig) om toch aan voedingsstoffen te komen. Ik vind het een hel, voel me eenzaam en somber. Herken wat je zegt. Voel me schuldig. Naar werk (want ik was daar net gestart en na de proefbalans uitgevallen), mijn man, vrienden en familie omdat ik alles af moet zeggen. Ik heb totaal geen structuur meer en zelfzorg is ook een probleem. Het zwaarste vind ik dat mensen het onderschatten en vergelijken met gewone ochtendmisselijkheid. Opmerkingen als “hoort erbij hè” “even doorzetten” etc doen me echt pijn. Voel me dan zo’n aansteller. Alle goedbedoelde adviezen ben ik ook klaar mee. Ja ik weet dat ik niet meer moet afvallen en dat ik genoeg moet drinken, ik doe dit niet voor m’n lol. Een vriendin van mij heeft een miskraam gehad afgelopen week en maakte de opmerking “ik kan alleen maar denken, had ik maar wat jij had”. Ik vind dit zo erg en misplaatst. Ik snap dat ze verdriet heeft maar HG is net zo goed een hel. Weer een bevestiging dat mensen echt niet weten waar ze het over hebben en dat er een taboe ligt op het niet kunnen genieten van je zwangerschap. Zo. Ik dacht type even een kort stukje maar alles komt eruit blijkbaar 🫣. Hoe ik ermee omga is veel praten met mijn man, eerlijk zijn naar mensen ookal voel ik me niet begrepen, ook m’n grens aangeven als ik merk dat mensen dingen zeggen die ik niet oké vind. En elke dag naar een filmpje van de echo kijken om te zien waar ik het voor doe. Ik heb bewust gevraagd of ik de echo mocht filmen en dat helpt zo Verder is het enige wat je kan doen jezelf echt rust gunnen. Je stelt je niet aan, je hoeft je niet schuldig te voelen. Je bent een kindje aan het maken en dat is mega zwaar. ❤️❤️❤️

Proefbalans moet proefmaand zijn haha. Verder wil ik toevoegen. Trek op tijd aan de bel. Als het lichamelijk of psychisch niet gaat. Een ander kan dit niet voor jou aanvoelen!

Hier nu 22+5 en met metaclopramide en heeeeel rustig aan doen gaat het redelijk. Braak nog steeds dagelijks maar maar 1-3 keer dus dat is enorme vooruitgang. Begin nu wel te beseffen dat de ons groot is dat dit tot het eind gaat duren en dat valt me heel zwaar. Het amper kunnen werken(afentoe klein computer klusje vanuit huis) en zo afgesloten van de wereld vind ik m’n erg zwaar. Ga nu wel weer mee boodschappen doen enzo en heb er schijt aan als ik dan weer moet spugen. Gewoon altijd zakjes bij me zodat ik toch nog iets van de wereld zie buiten m’n woon en slaapkamer. Ik mocht helaas geen Zofran ivm andere medicatie die ik gebruik maar heb daar goede verhalen over gehoord, wellicht dat dat jou nog helpt!

Op facebook zit een fijne besloten lotgenotengroep/praatgroep van stichting ZEHG. Daar heb ik veel aan gehad. Verder: vraag hulp, laat je verzorgen, en als het je te weinig binnen krijgt vraag een infuus. Zelf heb ik ook HG gehad, incl. 3 opnames, diverse infusen en sondevoeding. Het was heel zwaar, ook doordat ik geen bezoek mocht (behalve vriend) door lockdown. Laat werk los, dat gaat nu niet. Evenals huishouden. Neem je rust en laat de baby groeien 😘

Hier haalde emesafene de scherpe randjes eraf, maar bleef nog steeds minimaal 3-4 keer per dag overgeven en me ellendig voelen. Ik heb geen tips of iets, maar wel misschien wat hoop: bij mij was het ineens in week 10 van de een op andere dag over!

Wat vreselijk naar voor je! Ik ben 2,5 maand geleden bevallen en is er bij mij een einde aan de HG gekomen. Ik had weliswaar de milde versie, maar goed ziek ben ik ervan geweest- tot het einde toe. 🙈 Ziekenhuisopnames, infusen, zelfs een aantal weken weer bij mijn ouders gewoond. Mijn tip is: trek echt op tijd aan de bel als het niet gaat! Ik had mijn verloskundige zelfs nog nooit gezien toen ik voor het eerst naar het ziekenhuis ging. Bij de tweede keer (1,5 dag later) wilde ze me niet gelijk sturen, moest het eerst nog twee dagen aankijken. Ik was toen al bij mijn moeder en die heeft gebeld met de boodschap: of je wil of niet, je regelt een bed voor d’r want ze spuugt aan een stuk door en is uitgedroogd. Doordat ze me niet geloofde, was ik erg uitgedroogd. De facebookgroep hielp me ook erg. En als je eten vindt wat je binnenhoudt, blijf dat eten. Maakt niet uit of het pizza is of alleen maar chips, je krijgt in elk geval iets binnen. Bij mij heeft vla in het begin erg geholpen. En hoe cliché het is, ik wilde het niet geloven terwijl iedereen het zei, de minuut dat mijn zoon geboren was, was het over. Ik heb een uur na de bevalling lekker een beschuitje gegeten en twee boterhammen met kaas. Ik hoop erg voor je dat de HG op een gegeven moment over zal gaan en dat je kan genieten! En voor nu: heel veel liefs en sterkte!

Ik zelf heb ook een hg zwangerschap meegemaakt wat vrij vroeg in de zwangerschap vast gesteld werd. Zelf hield ik ook niets binnen, had zelf vaak maar een halve dag dat ik me beter voelde. Na 12 weken zwangerschap ben ik over gegaan op zofran dit maakte de misselijkheid wat minder waardoor ik sommige dagen wel weer wat kon eten en drinken en het daarbij ook binnen hield. Uiteindelijk kreeg ik enorm veel symptomen die in verband stonden met een beginnende vergiftiging... uiteindelijk 3 dagen voor de geplande inleiding ben ik opgenomen en is het kindje 3 dagen eerder gehaald. Na de bevalling was de misselijkheid ook direct weg. Het verloop zal zeker niet bij iedereen het zelfde zijn, ik hoop dat de misselijkheid bij jou snel afneemt