Hoeveel kinderen?

1 kind. Waarom? - Ik heb mijn leven altijd voorgesteld als mama, maar in die voorstelling kwam nooit een precies aantal kinderen. Ik droomde gewoon van een kind, niet per se twee of drie. - Mijn vriend heeft nooit een heel grote kinderwens gehad, maar eentje vond ie prima. Als ik had gezegd dat ik geen kinderwens had, had ie daar ook perfect mee kunnen leven. Maar met meer dan 1 moest ik niet afkomen, haha. En gezien bovenstaand argument vond ik dat prima. - Die kinderwens vervullen bleek geen evidentie voor ons. Het duurde meer dan anderhalf jaar en lukte uiteindelijk via een fertiliteitscentrum. Ik werd na een 3de IUI zwanger. Ik heb die hele periode als zwaar en droevig ervaren. Ik heb er zelfs slaapproblemen van gekregen. Hoe mooi een kind ook is, dit wil ik mezelf en mijn relatie nooit meer aandoen. - Nu we ouders zijn, leren we onszelf ook pas als ouders kennen. En we beseffen beide dat meer dan 1 kind voor ons moeilijk zou zijn. We merken dat we erg onzekere en perfectionistische ouders zijn. Tja, zo zijn we gewoon en dat is oké. Ik zie het gewoon niet haalbaar om zo te zijn met meerdere kinderen. In mijn omgeving zijn er wel koppels met meerdere kinderen en ik merk gewoon ook aan hoe zij in het leven staan dat die kinderen daar bij passen. Ik ben eerlijk naar mezelf toe en zeg echt dat ik dat niet zou kunnen. We leven bovendien te graag een bepaald soort leven. Allebei gaan sporten, reizen... Niet dat dit niet kan met meerdere kinderen, maar het is toch allemaal minder gemakkelijk. Ben jij iemand die dit prima kan combineren met meerdere kinderen, zonder al teveel stress? Of vinf je het niet erg om die dingen een tijd niet meer te doen of anders te doen? Ga ervoor! Alleen ken ik mezelf en mijn vriend goed genoeg om te weten dat wij daar niet zo rustig onder zouden blijven 🙈

Ik ga de eerste krijgen binnen 13weken ong maar zit ook met 1 in mijn hoofd. Het idee nog iets meer alles "onder controle" te kunnen houden. En vooral omdat ik zelfstandige ben en het blijft moeilijk te combineren en kost je veel geld (zelf al loopt je zwangerschap vlot en kan je blijven werken) Mijn man spreekt over 2 maar begrijpt mijn punt perfect en is al zeer blij dat we voor 1 zijn gegaan 🥰

Zelf ben ik enig kind en ik heb altijd iets gemist (nu nog steeds) ik zou het zo leuk hebben gevonden om een broer of zus te hebben. Wij verwachten in april ons derde wondertje, precies om die reden :) zo zijn ze nooit alleen, hebben altijd elkaar en wij genieten driedubbel van onze kinderen.

Wij gaan eerst aankijken hoe het zal gaan met onze eerste spruit ( is het kindje helemaal gezond, heeft mijn lichaam niet te veel geleden, zijn we een goed opvoedteam etc.), Maar als dat allemaal goed is willen we graag een tweede. We hebben beiden broers/zussen waar we helemaal dol op zijn en gunnen ons kindje dat ook. In het begin zal het zwaarder zijn,maar op latere leeftijd kunnen ze ontzettend veel aan elkaar hebben. Verder neigt mijn man naar 2 en denk ik eerder aan 3, maar ik denk dat het na elke bevalling even kijken is hoe het gaat. Ik kan nu nog niet voorspellen hoe het is om een kind te hebben 😇

Hier 3 kinderen straks. Heb er twee onder twee gehad, toen waren we echt overtuigd dat dat genoeg was en er geen meer bijkwam. Zelf ook postnatale depressie erna gehad plus huwelijk wat niet helemaal lekker liep wat wel invloed daarop had. Zelf na 3 jaar kreeg ik toch wel de wens voor een nakomer voor over zeg 2-5 jaar. Mn man moest er niets van weten voor lange tijd, totdat die ineens over baby's begon en er ook nog heel graag een wou, terwijl ik juist net weer dacht nou vind wel prima voorlopig zo 😂. En nu begin nieuwe jaar uitgerekend van de derde. Maar hierna is het wel echt klaar, oudste 2 zitten nu net beide op school en dat stukje rust is toch ook wel fijn hoor. We gaan nog 1x genieten van de baby tijd, met ook echt 1 op 1 tijd doordat de andere kids naar school gaan en ik niet meer werk en daarna als de jongste naar school gaat is het weer tijd voor nieuwe fases met ons gezin van 5 straks. Ik kijk uit naar de laatste x genieten van een baby en alles wat daarna gaat komen.

Hier krijg ik mijn 4e. 1e was ongepland op mijn 18e 2e was ook ongepland op mijn 21e Bijde keren alleen gedaan, dus van 2 verschillende vaders. Toen leerde ik mijn huidige man kennen. Mijn 2e was toen 6 maand en oudste 4 jaar. Ze zien hem ook echt als hun vader. En hij heeft ze erkend. Toen werd mijn schoonvader ernstig ziek. Het leek ons mooi dat hij nog kon meemaken dat hun zoon vader werd. Dus toen kregen we onze 3e. Die is nu 5. Vorig jaar verloor ik mijn moeder. Kwam in een groot zwart gat. Voelde mij zo ontzettend alleen. En alles was zo zwart. Toen bleek ik een miskraam te hebben gehad. En dat raakte mij meer dan ik dacht. Na goede gesprekken zijn we voor nr. 4 gegaan. Maar dan zijn we ook ECHT klaar hoor!

Ik wilde altijd 3 kinderen, mijn man 2. Onze zoon is nu 1,5 en op zich begint het wel te kriebelen voor een tweede maar eigenlijk kan ik het leven met één kind ook wel heel goed voorstellen. Ik had nooit verwacht dat ik dat zo zou voelen, eerste half jaar dacht ik echt dat we nog niet compleet waren maar nu weet ik het eigenlijk niet.

Ik hoop dat mijn kinderen later veel aan elkaar hebben. Ik hou ervan om ze om mij heen te hebben. Ben al 15 jaar moeder. Alleen moeder. En dat voelt als mijn roeping. Dat voelt goed. We wonen klein, mijn man is ouder, en we zijn bijde thuis. Dus niet ideaal voor een groot gezin. Maar geluk en liefde is zoveel belangrijker! En mijn kinderen zijn zich ook heel erg bewust van geld etc.

Ik heb 3 broers, mijn vriend 1. Ik wilde zelf altijd een groot gezin, want ik vond dat als kind wel gezellig: altijd iemand om mee te spelen, praten,... ook nu is het heel fijn zo´n grote bende te zijn. Mijn vriend vindt dit echter vaak te druk. Voor we aan kinderen begonnen lieten we het aantal nog even open, we zouden het laten afhangen van het zwanger zijn, de "gemakkelijkheid" van het kind, de nieuwe draai en regelingen in ons leven,... Na 1 missed abortion, 1 prematuurtje en nu een 3e zwangerschap die ook niet van een leien dakje loopt, hebben we besloten dat 2 genoeg is. We willen beiden mijn lichaam dit niet nog eens "aandoen". Als onze dochter over enkele weken geboren wordt, zullen we erg gezegend zijn met onze 2 schatjes. We zien ook wel voordelen aan 2 kinderen: de hobby´s zijn (hopelijk) makkelijk op elkaar af te stemmen, het is 1 kind per ouder om in het oog te houden 😅 en we houden nu nog een logeerkamer/speelkamer over in ons huis.

Wij dromen beiden van een groot gezin (rond de 5 kids). Ik ben in een groot gezin opgegroeid wat ik heel leuk vond. Mijn man is juist enig kind en voelde zich regelmatig alleen, hij had altijd wel een broertje of zusje willen hebben. Maar de eerste moet nog komen dus eerst maar eens kijken hoe dat verloopt😅Ik besef me dat we na de eerste misschien wel geen tweede kunnen krijgen of dat we onverwachts toch het gevoel kunnen hebben compleet te zijn.

Wij hebben nooit de wens gehad voor meer dan 1 kind. En toen bleken we aangewezen op ivf, was dit horror, had ik een vreselijke zwangerschap en een traumatische bevalling waar ik na 6 maanden nog niet van ben hersteld. De wens was er al niet. Maar door bovenstaande weet ik nog zekerder dat ik dit echt never nooit meer doe. Enig kind zijn is niet eenzaam. Broertjes en zusjes hebben betekent niet dat er sowieso een goede band is. Onze zoon komt op alle manieren in contact met veel andere kindjes (opvang, school, vrienden, familie) en de deur zal hier altijd opstaan voor spelen, logeren en gezelligheid. En wordt hij verwend? Absoluut! Maar dat is wat anders als verpest 😉

Ik zou graag 3 kinderen willen, mijn man 2. Ben nu zwanger van de eerste en zie wel wat het ons verder brengt. Ben nu al heel blij dat ik zwanger ben van de eerste 😊

Idem hier, hoewel jouw verhaal nog 10x heftiger klinkt! Ik snap wel dat mensen meerdere kinderen willen, maar eenzaam is 1 kindje zeker niet als je er als ouders goed mee rekening houdt. Ik heb zelf 2 zussen en heb geen hechte band met hen. Dat was voor mij dus geen argument om voor meer dan 1 kind te gaan. Elke situatie heeft zo zijn 'voor- en nadelen'. Maar het belangrijkste is dat je als ouders een keuze maakt die bij jullie als gezin passen!

A-men!

Zelf ben ik enigskind, als kind zijnde vond ik dat prima. Nu ik wat ouder ben had ik toch graag een broer of zus gehad waar ik dikke mik mee ben, om leuke dingen samen mee te doen!

Een collega van mij is ook enigkind en zij vertelde dat ze het als kind ook prima vond zij had neefjes met wie ze steeds speelde en die ook mee gingen op vakantie. Haar ouders hadden haar gevraagd als kind of ze het leuk zou vinden om een broertje of zusje te hebben (schijnbaar twijfelden zij zelf) maar ze had steeds 'nee' gezegd tegen haar ouders. Maar nu ze ouder is gaf ze eerlijk toe dat ze het toch wel miste, een broer of zus. Het heeft me wel aan het denken gezet (wij zijn zelf nog in twijfel wel/geen 2e) Mijn dochtertje heeft (op 1 nichtje in het buitenland na) geen leeftijdsgenootjes in de familie.

Je mag die van mij hebben 😂 Maar zonder gekheid, ik snap je! Toevallig had ik het er gister met een vriendin over. Zij is enig kind en heeft dat ook wel eens. Maar ze zei ook: het is meer het idee, want ik vind het helemaal fijn als enig kind.

Wij wouden er 2, nu zwanger van nummer 3 🤭 De eerste komt uit mijn vorige relatie en is al bijna 13… de tweede is bijna 16 maanden en ben nu 17 weken zwanger. Heb in januari een mk gehad, was per ongeluk zwanger geworden (altijd veilig gedaan maar toch er tussendoor) door die zwangerschap te accepteren zijn we echt over een derde gaan nadenken, hoe leuk het ook voor de jongste nu is… helaas werd dat een mk en nu weer t geluk dat het goed gaat 🥰

Wij hebben een zoon, en tot nu toe willen we nog steeds 1 kind. Altijd al zo geweest (of toch van toen we erover begonnen te praten). Ik kan verschillende redenen opnoemen waarom ik er maar eentje wil: - ik kan mijn aandacht niet goed verdelen - de zorg voor twee kinderen tegelijk lijkt me mentaal te belastend - één kind geeft me meer kans op de broodnodige rust die ik met momenten absoluut nodig heb - ik wil mij volledig kunnen focussen op onze zoon en op die manier de best mogelijke moeder voor hem zijn - hoe minder drukte, hoe beter - onze zoon is sinds de geboorte een heel aangenaam en makkelijk kind, maar je weet nooit of je dat geluk een tweede keer hebt Ik denk dat dat de belangrijkste redenen zijn. In mijn hart is er gevoelsmatig wel een klein plekje voor een tweede, maar soms moet je écht je verstand in plaats van je gevoel volgen. Ook al is dat plekje er, ik ben nog steeds overtuigd van mijn keuze. En mijn lief ook. We zijn helemaal gelukkig zo.

Als ik het helemaal voor het zeggen zou hebben, zou ik heel graag twee kindjes willen. Het lijkt me fijn voor ons aankomende kindje om een broer/zus te hebben met wie er altijd een verbinding is, hoe dan ook. Mijn eigen zusje en ik zijn nooit heel close geweest, maar we voelen beiden wel dat we elkaars 'back' hebben in een familie die vol ellende zit. Mijn vriend zou er mogelijk drie willen. Dit zie ik qua financiële en mentale belasting niet echt zitten, en ook gezien onze leeftijden (ik 32, nu zwanger van de eerste, hij bijna 40) vind ik het geen goed plan. Maar nu eerst maar eens genieten van het feit dat ons eerste kindje ons gegund is. 😍