Ik trek het niet meer

Ik zou in ieder geval maar eens in gesprek gaan met je vriend dat hij wat meer bij je thuis is. En miss hulp uit je omgeving vragen? Want het wordt niet rustiger straks met 2 kindjes dus beter nu aan de bel trekken.

Kan je partner ‘s avonds langskomen? Op welke afstand woont hij? Heb je familie die kan bijspringen? Ouders, broers of zussen? Vrienden, buren?

Allereerst wat goed dat je hier je verhaal even van je af komt schrijven. Lijkt me heel pittig de situatie waarin je zit. Er komen wel gelijk veel vragen bij mij op. Hopelijk overspoel ik je er niet mee, maar: Waarom kunnen jij en de vader van je kinderen niet samenwonen eigenlijk? Hij is toch net zo goed de verzorger, waarom moet jij alles alleen doen? En heb je al contact gehad met je huisarts over jouw situatie? Misschien kan deze je eens bloed laten prikken of komt hij/zij met andere hulp. Het gaat straks alleen maar drukker worden als je baby wordt geboren. Is er een familielid of vriendin of iemand anders in de omgeving waar je met dit verhaal terecht kunt en die je een beetje kan helpen? Of dat ze afwisselen? Mijn ervaring is dat je zelf aan de bel moet trekken als je hulpt wilt. Omdat weinig mensen zich durven op te dringen of het zien, maar het wel willen bieden als het ze wordt gevraagd.

Ik vermoed dat ze haar uitwerking kwijtraakt als ze gaat samenwonen met iemand die inkomen uit werk heeft. Misschien een optie als jullie ver wonen, om een woning dichterbij te zoeken? Ik weet het, wooncrisis maar straks met 2 kinderen gaat dit echt niet makkelijker worden. Zeker als de oudste eigenlijk nog zo klein is dat hij constante verzorging nodig heeft. Straks zit je inderdaad met 2 kleine kinderen, een drukke dreumes die wil ondernemen en een newborn in je eentje, dat wordt niet leuk als je geen hulp kan krijgen op een manier. Kan je gaan werken, parttime 2/3 dagen? Heb je een studie gedaan? Soms kan iets anders doen alleen mama zijn energie geven. Dan kunnen de kinderen naar de opvang, leren ze daar andere dingen dan thuis en ben jij niet alleen maar luiers aan het verschonen. En laat je bloedwaarde checken bij de huisarts. Misschien komt daar ook een deel van de vermoeidheid van.

Andere mensen hebben al gevraagd of je een netwerk hebt dat wat zou kunnen helpen. Al is het maar een middag je kleine op sleeptouw nemen, zodat jij even tijd alleen hebt. Heb je nou een klein netwerk, dan is misschien Buurtgezinnen wel iets? Die koppelen je aan een gezin in de buurt, en kijken mee welke hulp of verlichting je nodig hebt!

Ja daar lijkt het wel op, maar dacht misschien zit er nog een andere reden achter... snap anders niet wat de voordelen zijn van een uitkering krijgen maar wel apart wonen, alle zorg voor de kinderen hebben, geen tijd voor jezelf en mentaal aan de grond zitten. Uitkering is toch ook geen vetpot?

Volgensmij rond de 1400/1500 euro als alleenstaande met kinderen. Vind ik nog behoorlijk want je krijgt ook nog een hoop toeslagen als alleenstaande.

Vind ik ook wel behoorlijk. Zeker als je gewoon kúnt werken. Of TO dat kan vertelt het verhaal niet, maar voor mij zou het nooit opwegen tegen samenwonen. Dan maar in een kleiner huis desnoods en minder te besteden. Of gewoon werken en niet alleen maar met de kinderen bezig hoeven zijn terwijl een ander die wel werkt je uitkering betaalt. Nu lijkt alleen haar vriend er beter uit te komen. Ik zou ook gillend gek worden van de hele dag thuis en dan ook nog de zorg voor 2 kleine kinderen dag en nacht alleen. Mijn advies zou dus ook zijn: ga een baan zoeken. Los van of je wel of niet samenwoont, dat is een persoonlijke keuze, maar dan heb je ook wat tijd voor jezelf en ben je minder afhankelijk.

hoi vraagje en sterkte trouwen erg pittig wat je meemaakt ! Maar wat is de reden dat je een uitkering hebt ( mocht je dat willen vertellen) als het om medische redenen zou zijn zou je je misschien kunnen laten afkeuren. Ik ben zelfs 100% afgekeurd en ik zit in de Wajong. Sinds 3 jaar nu. Maar ik woon samen met mijn man en ik krijg nog gewoon mijn uitkering van de Wajong elke maand. Want je valt nog wel in de Wajong qua leeftijd tot 30 mag het. Het is wel vrij streng bij mij duurde het ook wel een paar maanden . Veel gesprekken en alles. Maar Misschien wil je het niet natuurlijk maar als je in aanmerking komt voor de Wajong dan kun je wel samen wonen zonder dat je gekort wordt. Of is de uitkering nu meer een tijdelijk iets ? en wat er ook is via de gemeente als je bijvoorbeeld geen recht hebt op kinderopvangtoeslag dat er vrijwilligers zijn die via de gemeente werken om je te helpen als een soort van gastouder. Misschien kan je daar eens naar kijken dat je kindje een middagje weg kan zodat je even kan rusten. Of misschien familie wat je kan helpen ? Er zijn gelukkig wel opties hopelijk vind je er een die bij jou passend is ☺️

Samen wonen betekend inderdaad uitkering kwijtraken, ik had een uitkering in een tijd dat het wat minder ging en ik niet kon werken, nu zou ik graag aan het werk willen alleen ben ik natuurlijk zwanger en word werk vinden met 23 weken onmogelijk, dus werken zit er pas in na de bevalling. Tot die tijd word het wel lastig en kunnen we dus niet samen wonen. Omdat ik geen baan heb en we dus een 2e krijgen en een nieuwe auto noodzakelijk is wilt hij veel werken, hij heeft namelijk ook niet een dikke loon. In het weekend neemt hij het gelukkig volledig van me over, meer dan dit lukt.

Bedankt voor je reactie! Was dan dus met gezondheidsreden. Snap dat je nu niet in de beste positie hebt om te solliciteren... Maar betaal je nu dan ook huur? Of woon je bij familie in? Want anders zou je het geld dat je aan huur afdraagt toch ook kunnen gebruiken als leefgeld en toch samenwonen? Snap dat het veel minder is misschien als een uitkering, maar mentale last verdelen is ook veel waard toch? Zeker als de reden van je uitkering was dat het niet zo lekker met je ging. Want zo klinkt het nog steeds... en dat wordt niet per se beter als je straks een newborn hebt en de zorg grotendeels alleen. Dat bedoel ik niet rot. Maar wil gewoon met je meedenken.

Heb je al gedacht aan hulp vanuit de gemeente? Wellicht is hulp vanuit de WMO iets wat kan helpen? Of misschien zijn er binnen je gemeente nog andere opties, vaak kan een gemeente meer betekenen dan je zou denken. En inderdaad de vermoeidheid met je verloskundige of huisarts bespreken, dit klinkt wel heftig.

Het is geven en nemen. Het lijkt alsof jij alleen maar aan het geven bent. Ik vind dat partners ook even wat meer verantwoordelijkheid mogen opnemen. Ik snap dat hij werkt doordeweeks maar dat doen wij allemaal. Toch proberen we tijd te maken voor ons gezin, kinderen, huisdieren etc. Je partner is alleen dus in het weekend beschikbaar en helpt mee begrijp ik. Is dit wel genoeg voor de kids straks? Komen zij dan niets te kort? Het kan niet zo zijn dat jij alleen maar verantwoordelijk bent en dat alles op jouw bordje terecht komt. Tevens vind ik stabiliteit en structuur ook belangrijk in een relatie waar kinderen zijn. Hoe zie jij dit voor je? Blijven jullie nog apart wonen of hebben jullie ook plannen om samen te wonen? Ik kan me voorstellen dat de kids straks papa gaan zoeken en moeten missen.

Hebben jullie van te voren besproken hoe jullie dit willen doen? Want 2 jonge kinderen in je eentje terwijl je straks na de bevalling ook zal moeten herstellen kan natuurlijk niet. Je partner kan bij jou intrekken om je te steunen en hoeft zich dan niet nu al officieel in te laten schrijven. Ik mis zijn verantwoordelijkheid in dit verhaal. Ook hij heeft gekozen voor een gezin, dat is (in mijn ogen) niet alleen in de weekenden. Hebben jullie het daarover gehad?

De oplossing zit hem denk ik wel in toch gaan samenwonen. Je mist inderdaad je uitkering maar je raakt ook 1 keer huur/hypotheek kwijt toch? Is een gezonde moeder en happy kindjes niet belangrijker dan de gemiste uitkering? En zeker eens met de rest dat je vriend wel eens wat meer verantwoordelijkheid mag nemen. Waarom komt hij na werk savonds niet helpen?

Wat een pittige situatie. Ik sluit me wel aan bij de reacties hierboven. Is het voor jouw mentale en fysieke welzijn, jullie relatie en de band tussen je kinderen en hun vader niet toch het overwegen waard om wel te gaan samenwonen? Dat scheelt (waarschijnlijk) ook 1x huur en als het inkomen van je man niet genoeg is om rond te komen met een gezin van vier, zijn er vanuit de overheid toeslagen om jullie bij te ondersteunen, zoals huurtoeslag, kindgebonden budget en zorgtoeslag. Als jullie niet voor deze toeslagen in aanmerking zouden komen als jullie zouden gaan samenwonen, dan is het in principe geen keuze uit financiële noodzaak, maar uit financieel comfort om apart te blijven wonen. Dat is ook prima als jullie daarvoor kiezen, maar dan moet je ook accepteren dat dit ertoe leidt dat je minder ondersteuning hebt vanuit je partner. Verder ben ik het eens met de reactie dat een groot deel van de mensen hard en veel werkt en dat dit natuurlijk geen vrijbrief is om doordeweeks helemaal niets te hoeven doen qua opvoeding en huishouden. Er zijn legio mensen (mannen en vrouwen) die zeer hard en veel werken en die in de weinige vrije uurtjes die ze hebben alsnog de opvoeding voor de kinderen voor hun rekening nemen. Dat hoort wat mij betreft ook bij het ouderschap, zeker in de tropenjaren. Ik vraag me dus wel af waarom je vriend doordeweeks helemaal niets bijdraagt. Wat zijn zijn werktijden? En hoe richt hij zijn vrije tijd in?

Eens met alles wat al wat gezegd is. Maar moeite met voeden en verschonen dat is wel echt een reden om NU aan de bel te trekken. Ga naar de huisarts en zorg dat je in contact komt met de gemeente. Zij kunnen ervoor zorgen dat je een plek krijgt op een kinderdagverblijf dan kan je zelf opladen. En ik bedoel dit totaal niet grof! Maar zorg dat je na de bevalling goed nadenkt over anticonceptie. Ik zeg niet dat je zwangerschap niet je keuze is maar het wordt alleen maar pittiger. Je verdient het niet om overal alleen voor te staan.

Hoe is het nu?

Zou de JGZ kunnen helpen met een sociaal medische indicatie om eerder met kinderopvang te mogen starten (vergoed)? Ik weet dat dit in den haag wordt gedaan. Ter ondersteuning van moeder maar zeker ook kind, om ritme mee te krijgen en te ontwikkelen. Kan me voorstellen dat je daar even geen puf voor hebt.

Oh ja en via uitkering ( Werkplein consulent) kun je ook ondersteuning krijgen bij weer aan werk gaan, zij kunnen ook meedenken in opvang mogelijkheden zodat je overgang soepel gaat (ook voor dat je start met werken) Goed, blijft een vraagstuk om wel gewoon samen te gaan wonen maar wellicht is dit niet zomaar een optie