Insuline spuiten (eng)

Hoi hoi, Ik ben zelf niet bang voor naalden, dus wat dat betreft geen tips. Wel is het zo dat je echt niks ervan voelt, misschien stelt dat je gerust. Ik spuit sinds 2 weken ook insuline , en de naaldjes zijn super dun. Ik heb geen enkele keer de naald erin voelen gaan. Succes!

Je zou kunnen vragen om de kleinste naalden (deze zijn 4,5 mm) verder is het echt een knop omzetten. Ik heb diabetes type 1 en heb nu een insulinepomp maar heb ook een tijd met pen gespoten. Klinkt gek maar je went er echt aan, de eerste tijd is het spannend maar op gegeven moment weet je wat er komt.

Mijn moeder had diabetes. Toen ze met begon met spuiten vond ze dat ook spannend en was ze zoekende naar toe en wat. Op een gegeven moment werd ze er handig in en spuit je gewoon. Het is natuurlijk niet prettig, maar wel een kwestie van wennen.

Misschien kun je met de verpleegkundige bespreken dat je hier zoon angst voor hebt en vragen of je het de eerste keer samen kan doen. De eerste paar keer is heel spannend. Maar je zal merken dat jezelf spuiten echt heel erg meevalt. Je voelt het niet of nauwelijks en je krijgt er echt een routine in. Dan is het normaal. Niet te veel zorgen om maken, het komt goed!

Het is gewoon echt even doorzetten. Ik heb voor de tweede maal zwangerschapsdiabetes met insulinegebruik. De eerste keer mocht ik in mijn been spuiten, deze zwangerschap moest het per se in mijn buik. De eerste keer heb ik minutenlang huilend van angst met de naald in mijn hand gezeten, moed verzamelend om de eerste prik te zetten. Als je daar eenmaal doorheen bent, merk je hoe erg het meevalt en dan wordt het elke dag een beetje makkelijker. Je kunt dit mama! Echt waar 💪🏻🥰

Ik ben niet bang voor naalden maar vond vooral de eerste keer erg spannend, wat bij mij hielp is het door een ander te laten doen de eerste keer. Iemand die je goed vertrouwd, en zorg er ook voor de eerste keer dat je het zelf wil proberen dat diegene in de buurt is. Lukt het je dan toch nog niet zelf dan is dat geen probleem en kan diegene het overnemen. En als je eenmaal de eerste x zelf geprikt hebt denk je ‘was dit het’ maar de stap om het zelf te doen is het grootst. Succes voor mocht het nodig zijn🍀

Ooh vreselijk lijkt me dat! Hier iemand met echte angst voor naalden. Misschien is het een optie om eerst een ijsblokje te wrijven op de plek waar je moet prikken (die verdoofd iets). Ik ga duimen dat je niet hoeft te prikken 🤞🏼🤞🏼🤞🏼

Heb je geen grote moeite met je waardes de hele tijd bijhouden dan? Dat is immers ook telkens een prikje. En hoe zijn je waardes nu zonder prikken? Blijf je onder de 7.8 (na 1 uur) en onder de 6.7 na 2 uur of ga je er regelmatig overheen?

Je moet vragen om veiligheidsnaalden, die zie je zelf niet schieten er pas uit als je die in de huid drukt, misschien dat het dan minder spannend word... Heel veel succes nog met je zwangerschap!!

Ik heb ook een echte naaldenfobie en moest bij mijn vorige zwangerschap spuiten. Ze wilden dat ik insuline in mn buik spoot, maar no way. Dus in mn been gedaan. Meerdere keren per dag met trillende handjes 😅 in mn vingers prikken vond ik minder lastig, die naald zie je niet... gewoon denken dat het echt nodig is voor je baby en voor jou, dat maakt het al makkelijker... soort van hehe

Ik mocht de vorige keer ook in mijn been maar moest nu echt perse in mijn buik. Schijnt dan veel beter opgenomen te worden en dus beter en sneller te werken. Ik vond het me toch eng de eerste keer, maar valt uiteindelijk echt mee. Alleen rond avondeten heb ik vaak harde buiken en dan is het wel vervelend...

Ik moet inderdaad ook in mn vinger prikken (drama!) Het gaat niet om dat het pijn doet, meer het feit dat je jezelf moet beschadigen ofzo? Wat ik elke keer moet doen als ik mezelf moet prikken is alles klaarzetten en dan keihard 1 bepaald liedje (ik weet het, gestoord maar hij is van de film trolls) bleren en op dat moment me prikken. Als ik geluk heb heb ik hem dan niet teruggetrokken tijdens de prik (komt regelmatig voor dat ik meerdere malen moet prikken en er soms ook net niet genoeg bloed is of helemaal geen bloed is en dus over moet) Zoals je kunt horen, echt een gedoe voor zon klein prikje. Gelukkig heb ik te horen gekregen dat als mijn waardes goed zijn ik niet hoef te spuiten. 🤞

Zijn je waardes wel telkens goed dan? Dan zou ik me niet zo ongerust maken :)

Als je prikken echt eng vind kun je aan je diabetesverpleegkundige vragen of ze voor jou een wijkverpleegkundige in willen schakelen, die komen dan langs om te prikken en je het evt aan te leren

Nou, moet morgen naar de diabetesverpleegkundige want ik moet meerdere keren per dag insuline spuiten. Ik moet kortdurende en langdurende insuline spuiten. Ik heb dit vanochtend te horen gekregen, en loop al de hele dag te huilen, zo groot is de spuitangst. Ik heb ook een redelijke prikangst dus dit alles zorgt voor echt heel veel stress. Mijn diabetesverpleegkundige weet van mijn angst af, en zou het nog in een overleg horen hoe en wat.

De eerste keer heb ik minuten huilend met die spuit in mijn hand gezeten, zo eng vond ik het. Bleek ik ook nog eens de verkeerde dosering ingesteld te hebben, dus moet ik direct nog een dosis spuiten 🙈 Inmiddels weet ik bijna niet meer beter (spuit nu inmiddels al 13 weken). Het is de eerste keer even door de drempel heen en dan merk je hoe erg het meevalt en wordt het echt elke dag wat minder spannend. Uiteindelijk vind ik de vingerwerk vervelender dan de insuline. Zorg dat je de insuline vasthoudt in je vuist en niet zoals je een pen vasthoudt als je schrijft, dan geeft het minder frictie tijdens het prikken. En mocht je buik einde dag wat meer op spanning staan, dan helpt het om verder naar achteren te spuiten (bij je love handles zeg maar 😉) Het komt echt goed mama, je kunt dit! 💪🏻

Oh wat vreselijk voor je... Ik kan de reacties niet eens lezen omdat er te beeldend over mijn grote angst wordt gesproken... Ik heb je topic gevonden omdat ik zelf zocht naar prik angst ervaringen. Zelf nooit zwangerschapsdiabetes gehad maar ik moet bloed laten prikken en dat is één groot drama hier. Vierde zwangerschap en dus vierde keer in mijn leven. En het wordt niet makkelijker. Zeg altijd dat ik 100 keer liever beval (thuis zonder pijnstilling) dan een keer bloed prik... Heb al EMDR geprobeerd maar heeft niet geholpen. En nu moet ik dus weer. Slapeloze nachten, paniekaanvallen, vreselijk. Heb nu een afspraak gemaakt met een hypnotiseur, als een soort laatste redmiddel, misschien helpt dat. Ik denk niet dat iemand snapt hoe erg en diep en angst kan zitten, dit is niet te vergelijken met 'spannend' of bang voor de pijn. Wat jij zegt herken ik zo, als het mezelf betrof zou ik het niet hebben gedaan. De enige reden dat ik mijzelf nu probeer te dwingen is voor mijn ongeboren kind. Maar goed, dat wil ook zeggen dat ik echt een probleem heb. Want wat als mij ooit iets overkomt waardoor ik in een medisch circuit beland.... Zucht... Alle hoop gevestigd op hypnose.. Hopelijk werkt zoiets ook voor jou, EMDR of hypnose, om de angst te verminderen.