Irritaties naar partner en twijfels

Same here! Zijn de hormonen denken we dan maar!

Zo wie zo goed om even je verhaal te doen. Maar nog belangrijker, praat er met je vriend over. Laat hem weten hoe je voelt en wat er speelt. Voor nu klinkt het alsof je gewoon ff te veel op je bordje hebt gehad en dat je op bent. Dit is normaal al heftig laat staan tijdens een zwangerschap (je baan verliezen en verhuizen zijn een van de meest stressvolle momenten in een mensenleven). Wellicht is een gesprek met je huisarts een goede stap om hulp te krijgen. Daar is geen schande voor. Verder probeer dingen te doen waar je blij van wordt. Ga de natuur in als de zon even schijnt. Ik wens je heel veel sterkte.

Als het een groot bedrijf in de beautybranche was , en er een heel drama bij zat , kan ik je de hand schudden haha. Misschien wel niet hoor . Maar dat faillissement heeft veel mensen gek gemaakt 🙈😅

Ik herken het wel.. al heb jij nog wat extra dingen zoals faillissement en corona enzo. Maar ik irriteerde me bijna mijn hele zwangerschap aan mijn man en we hebben best vaak ruzie gehad door de hormonen en spanning voor wat ons allemaal te wachten stond. Ik heb ook een paar keer goed getwijfeld over onze relatie en was bang dat we een grote fout hadden gemaakt. Maar sinds onze zoon er is zijn al die twijfels en irritaties weg. Natuurlijk hebben we wel eens ruzie, maar niet meer op de manier van toen ik zwanger was. Ik had zelf niet eens in de gaten dat ik best een kutwijf was soms 🤭

Praat wel geregeld met hem over de impact van dit alles. En hij snapt me ook, maar helemaal begrijpen weet ik niet. Want hoe dat allemaal voelt weet je pas als je het zelf ervaart natuurlijk. En ja, dat ik me zo irriteer aan hem merkt hij ook wel hihi. Dat ik hierdoor twijfels heb bespreek ik niet met hem. Vind dat toch wel lastig namelijk.

Helaas is dat wel het geval... Ondanks dat het eraan zat te komen was het niet minder vervelend vond ik.

Ja ik baal er flink van. Had toch meer op die roze wolk gehoopt zoals het vaak wordt neergezet. Maar weet nu ook dat het echt niet allemaal zo geweldig is als het lijkt. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben super blij met de zwangerschap en dankbaar dat het überhaupt lukt, maar dat staat los van deze gevoelens. Toch wel 'fijn' om te horen dat het dus herkenbaar is en ook weer kan bij draaien.

Ja, en hoop ook niet teveel op een roze wolk direct na de geboorte. Ik had me een beetje te positief ingesteld, dus donderde er meteen vanaf. Maar uiteindelijk komt die roze wolk echt wel 🙂

Pff wat is jouw verhaal herkenbaar. Dit zou op een paar zaken na zo door mij geschreven kunnen zijn. Ik ben nu heel erg aan het twijfelen of ik nog wel verder wil met mijn partner. Wij hebben er al erg veel over gesproken. Ook over de irritaties en de twijfel. Meestal is het na zo'n gesprek even beter, maar al snel vallen we weer in onze oude gewoontes. Ik voel me erg ongelukkig en eenzaam momenteel. Ik heb vandaag beslist dat ik wat tijd voor mezelf nodig heb...

Nee daar denk ik nu al anders over. Aangezien het nu ook al een stukje zwaarder is dan gedacht verwachte ik al dat het daarna ook nog een stuk moeilijker gaat zijn. Maar we gaan het zien.😋

Lastig zeg.. wat je schrijft herken ik ook. Maakt het allemaal niet makkelijker.. Was het voor de zwangerschap wel beter bij jullie?

Vorig jaar ben ik ook zwanger geweest (is een miskraam geworden). Tijdens die zwangerschap was ik ook wel heel prikkelbaar. Maar buiten de zwangerschappen waren die frustraties er zeker ook. Ik denk dat het zwanger zijn er wel geen goed aan doet😕. Anderzijds denk ik dat die frustraties wel ergens vandaan komen.. Had jij al irritaties voor je zwangerschap of is het pas gekomen toen je zwanger was?

Bij mijn eerste zwangerschap (andere partner) had ik hier trouwens helemaal geen last van.. Ik sta nu wel een beetje anders in het leven. Dat doet me ook extra twijfelen

Ik begrijp je verhaal helemaal. Wat rot voor je wat je allemaal hebt meegemaakt, geef en gun jezelf ook de tijd om het te verwerken, het is niet niks. Misschien denk je dat verdriet en somberheid er niet mag zijn, zeker tijdens een zwangerschap omdat voor iedereen zo’n roze wolk lijkt te zijn. Jij bent ook gewoon ‘n mens en ook die gevoelens mogen er zijn. Mijn ervaring is dat je niet meer verzetten tegen die emoties helpt, maar ook door erachter te komen waar ze vandaan komen. Zelf ben ik 21 weken zwanger en heb ik enorme irritaties bij mijn moeder. Ik kan haar niet luchten of zien. Ik probeer te begrijpen wat er gebeurt al is dit lastig want voor mijn zwangerschap had ik dit niet zo erg... Gister had ik ook de hele dag dat ik me heel heel somber voelde en veel heb gehuild. Heb het er daarna met vriendinnen over gehad, en wat blijkt, ‘n andere (ook zwangere) vriendin had ook een rotdag. Het is super normaal dat je je niet elke dag goed voelt. You are not alone! Alles komt goed! Kun je misschien met vriendinnen afspreken waardoor je je minder alleen voelt?

Hmm, ja kan me dat we voorstellen. De irritatiepunten zitten er vaak al, maar met hormonen vergroot je ze wellicht gewoon nog wat uit. Wij hadden voorheen ook soms frustraties, maar nu wel veel meer. Ik weet dat ook van mezelf. En ja, van klussen en verhuizen wordt niemand er gezelliger op 😅

Wat rot om te horen.. Kun je het wel een beetje loslaten? En desondanks ook genieten van de zwangerschap? Ik probeer maar te denken dat het straks ook zwaar wordt, maar dat het ondanks dat ook een periode wordt om naar uit te kijken. Ben benieuwd hoe dat straks gaat.

Ik vermoed (en hoop) dat dit gevoel weer overgaat zodra alles weer een beetje rustig is 😊 Zelf tijdens mijn gehele eerste zwangerschap midden in een verbouwing gezeten en precies dezelfde gedachtes gehad.. momenteel zwanger van nr 2 en af en toe weer van die momenten 🙈 HORMONEN pfffff

Het is inderdaad lastig om balans te vinden in deze situatie. En 'klagen' terwijl je zwanger wordt niet overal gewaardeerd want "je moet blij zijn dat het überhaupt lukt"... Erachter komen waar mijn emoties en gedrag door komt is idd goed. Maar ook wel moeilijk omdat het vaak zo onbewust gaat. Al denk ik het wel te kunnen verklaren voor mezelf, maar toch. Denk dat het 'm vooral zit in niet willen accepteren van dingen. Voel heel veel weerstand. Vervelend dat je zo irritaties hebt bij je moeder (hier ook herkenbaar 🤭🤣). Weet je wel waar het door komt? Afspreken met vriendinnen gaat nu net wat moeilijker door corona. Ik zie niet iedereen meer geregeld en vaak ook alleen even buiten tijdens een wandeling. Plus dat ik soms toch wat onbegrip voel, dus dat maakt dat ik het niet altijd deel.

Hoe gaat het ondertussen nog met jou? Hier is het weer wat beter. We hebben beslist om elkaar wat ruimte te geven en dat doet goed. We hebben ook weer een goed gesprek gehad, maar nog af te wachten hoe lang dat blijft hangen...

Ik herken deze donkere dagen wel. Ik probeer mezelf te vertellen dat ik op die momenten, grote beslissingen aangaande een relatie oid, nooit moet maken. Je kunt pas echt relativeren als je er weer uit bent en op afstand kunt kijken. Depressieve gevoelens uitten zich ook vaak naar de mensen van wie je veel houd/dicht bij je staan. Mijn moeder zong altijd voor mij, en ik zing het nu voor mezelf: Tel je zegeningen één voor één, tel ze allen en vergeet er geen. Tel ze allen, noem ze één voor één en je ziet God's liefde dan door alles heen. Ook al geloof je misschien niet in God, zie het als een positieve boost voor jezelf. En als je relatie voor je gevoel vast loopt, kan het ook helpen om te denken; hoe kan ik mijn vriend gelukkig maken? Vaak stuurt dit aan op hetzelfde en zal hij ook meer rekening met jou gaan houden. Misschien allemaal wat zweverig, maar mij helpt het echt! Samen komen jullie ook door de donkere dagen heen. Alles voor de spruit! Ps: als de relatie enorm toxisch is en absoluut niet gezond, dan gaan bovenstaande woorden natuurlijk niet op. Zoek dan vooral hulp van buitenaf