Is het normaal dat mijn vriend bang is om vader te worden?

Ja. M’n vriend sprak het helaas niet uit maar je merkte wel dat hij een beetje onzeker werd. Opeens was financieel alles niet meer goed, moest hij extra werken. Hij wilde zelfs in de nachten bij Postnl werken om extra inkomen te genereren terwijl dat absoluut niet nodig was. Daarna had hij een fase dat het huis niet af was. Alle taken die hij had gekregen in het hele jaar en hij te lui was had hij opeens wél tijd voor. 😜 Hoe je ermee omgaat is een beetje afhankelijk van je vriend. Mijn vriend wilde er absoluut niet over praten want hij wilde het niet eens toegeven. Wel vond hij het dan wel heel fijn om extra complimentjes te krijgen als hij wat goeds had gedaan. Na de bevalling was ik juist bang en hij helemaal relaxed!

Tuurlijk is dat normaal. Het is tenslotte - in mijn ogen dan - de grootste verantwoordelijkheid OOIT die je dan hebt eens je baby er is. Je moet voor een kind zorgen en hem/haar opvoeden in de hoop dat het later een fijne volwassene wordt. Als je daarbij stilstaat, kan dat best beangstigend zijn. De verandering die het in je leven brengt, kan ook best intens zijn. Dus ja, ik snap volledig dat iemand bang is om het ouderschap aan te gaan. Het is levenslange commitment, al staan ze na verloop van tijd op eigen benen. Maar dan nog blijf je moeder of vader en blijft het je kind. Hier was mijn lief niet echt bang. Ik was op voorhand een pak terughoudender en heb een jaar moeten nadenken alvorens ik de stap durfde te zetten. Mijn lief wou graag vader worden, en door zijn enthousiasme ben ik deels ook overstag gegaan (naast heel wat ander rationeel denken). Het lijkt me erg belangrijk om begrip te hebben voor de angst en de persoon in kwestie niet te overspoelen met redenen waarom hij/zij niet bang hoeft te zijn in een poging te overtuigen. Er open over praten, vragen wat de angst net triggert en daarover weer communiceren lijken me het belangrijkst. Er MAG ruimte zijn voor die angst. Het is een gevoel zoals een ander. Mijn lief en ik kunnen best goed benoemen waarom iets ons onzeker of bang maakt. Eens je die stap al voorbij bent en dat lukt, is dat al erg waardevol.

Dit is trouwens geen pleidooi om te praten, praten, praten, maar het moet vooral bespreekbaar kunnen zijn, vind ik. En je moet het gevoel van de andere een plek kunnen geven.

Weet je waar hij precies bang voor is? Want het kan zoveel zijn: - bang dat hij de praktische zaken niet goed doet (luiers verschonen, in bad doen etc.) - bang dat jullie kindje hem niet leuk gaat vinden? - bang dat er iets met jullie kindje gaat gebeuren? - bang dat zijn relatie met jou verandert? - bang dat er geen weg terug is? - bang voor het onbekende? - bang dat het huis nog niet af is voor een baby? - bang dat hij net als zijn vader gaat worden? Als je precies weet waar hij dan zo bang voor is, dan is het makkelijker hem daarbij te ondersteunen.

Ik heb zelf ook momenten gehad dat ik bang ben. Hoort dat niet bij het 'acceptatie' proces?

Jaa is normaal! Heb ik ben zelf ook bang om moeder te worden! Puur bang of ik alles wel goed doe dan enzov.

Hij weet niet waarom hij bang is. Ik denk het ook niet dat hij durft te zeggen, of hij wil mij niet kwetsen. Hij kan slecht zijn gevoelens uiten.

Klopt meteen, het is gewoon heel vervelend voor mij om dit mee te maken. Want ik denk dan snel dan ga ik zelf mijn kind opvoeden onder jou.

Klopt mijn vriend wilt er ook niet over praten. Maar dan zit ik er mee. Hij zegt ook vaak “het lijkt me niet verstandig om nu een kind te hebben”

Voordat wij onze eerste verwachtte (we waren nog aan het oefenen) was ik de gene die helemaal in de stress raakte over hoe het ging zijn om een kindje te hebben en mijn man zei elke keer dat het wel goed ging komen. Toen ik eenmaal zwanger was ging er bij mij een knop om en de instelling van dit gaat goed komen kwam helemaal in mij naar boven. Mijn man echter, raakte volledig in paniek 🤣 hij heeft zelfs met hartapparatuur bij de huisarts gelegen, bleek een paniekaanval. De lieverd was zo blijven bang dat er iets mis zou gaan, dat ie zelfs na de geboorte elke nacht uit bed ging om bij onze zoon te kijken of ie nog wel leefde, want hij was wel een uurtje stil...

Dat is lastig. Als hij het niet precies weet, weet jij ook niet wat je kunt doen. Ik ging elke zoveel tijd het gesprek aan (in de auto, dan hoef je elkaar niet aan te kijken). En dan begon ik met: maak jij je ergens zorgen over? Ik heb in een artikel gelezen dat we daarover moeten praten, dus heb jij ergens zorgen over? En dan zei die: hmnee... En dan vroeg ik: denk je dat we het financieel gaan redden? En dan zei hij wat hij daarover dacht. En dan vroeg ik: denk je dat ik wel een goede moeder zal worden? En dan gaat hij daarop antwoord. En dan vroeg ik: denk je dat jij een goede vader zult worden? En dan zo het hele gesprek. En dan vroeg ik: is er nog iets? En toen kwam een keer naar voren dat hij zich hartstikke veel zorgen maakte over het huis afkrijgen. Want hij moest nog dit en dat en de vloer en de muren en allesallesalles en er waren nog maar zo weinig weken! Dus toen zijn we de volgende dag een lijstje gaan maken met deadlines erbij zodat hij kon zien dat er nog tijd zat was. Toen ging het wel weer. Dus als je een partner hebt die een open vraag niet goed kan beantwoorden (misschien weet hij het ook echt niet waarom hij angst voelt), dan kun je altijd gesloten vragen stellen. Je hoort aan het antwoord of aan de manier waarop hij antwoord geeft wel of hij ermee zit. En dan kun je daarop doorvragen. Vaak helpt alleen erover praten al, hoef je het niet eens op te lossen.

Ik ben in verwachting van de tweede en mijn man is weer bang dat we het allemaal voor de geboorte niet rond zullen hebben, of hij ons financieel kan steunen (ik ga minder werken, hij voelt zich mega verantwoordelijk), of hij wel een goede vader zal zijn voor twee kinderen etc etc

Mijn man wilde nooit perse kinderen. Nu zijn we 21 jaar samen en komt er een kleine. Een soort wonder. Ik ben 27,5 week nu. Hij vindt het nog steeds lastig. Mijn buik aanraken doet hij nu heel af en toe. We houden heel veel van elkaar. Maar hij denkt dat zijn leven nu afgelopen is. Dat hij niet morgen de trein naar Wladiwostok kan nemen....nog nooit gedaan...maar ja...dat we nooit meer sportieve ritjes op onze racetandem gaan maken...dat hij de verantwoordelijkheid niet aan kan. Nu heeft hij zelf qua vaderschap geen allerbest voorbeeld gehad vroeger en zijn jeugd was totaal niet onbezorgd. Mijn man is een denker. Ik ben een voeler. Ik voel veel vertrouwen in de toekomst. Mijn man kan kei mooi zingen, verhalen vertellen en is een heel oprecht en creatief persoon. Volgens mij allemaal eigenschappen die hij als vader prima in kan zetten... nu moet hij er alleen nog zelf in geloven. Hij heeft overigens nooit gedacht deze zwangerschap af te breken hoor...

Ik wou dat ik het ook zo had aangepakt. Andere situatie hier. Ik had hem naar andere vaders gestuurd om over het vaderschap te praten, maar dat deed ie niet 🙈

Zwager was per ongeluk in verwachting. Zijn leven was voorbij zei hij (net te vaak naar mijn smaak). Hij is een type man die toch nooit klaar voor zou zijn. Zijn vrouw kent hem gelukkig goed genoeg, dus die kon hem wel goed op zijn plek zetten. Toen de babe eenmaal er was, werd het pas echt voor hem, en was hij blij met zijn vaderschap. Mijn man (zijn broer) was er wel klaar voor, maar ook zó onzeker... Het hielp ook niet dat ik nauwelijks een buik kreeg en de placenta aan de voorkant zat, dus je voelde pas laat de schopjes. Het zwangerschapsboekje van de verloskundige heb ik hem laten lezen per trimester en vaak afgesproken met vrienden met kids. Toen de buik er was, schopjes gevoeld kon worden en de echo duidelijk kindje liet zien, dan... was de onzekerheid er nog, maar werd het wel leuker!

Ja hoor! Wij zijn bijna 3 jaar voor eerst ouders geworden (nr2 verwachten we in augustus) Mij man had ook echt angst om vader te worden ondanks dat die het wel heel graag wou! Bang om hetzelfde te zijn als zijn eigen vader was een hele grote angst van hem. Toen de kleine de was, was de angst gelijk weg. Zo intens gelukkig en Verliefd was hij! En nu nog steeds ik kan me geen beter papa voor me kids wensen!! Probeer er met hem over te praten, en dat die angsten er ook best mogen zijn!! Ik vond ergens ook wel weer positief iets, ze staan er niet onverschillig of ondoordacht in ze denken nu al over na over ze wel een goede vader zouden zijn. Dit zegt al heel veel😉

Bij ons is het andersom😅 mijn man is de rust zelve... Ik ben juist weer beetje bang. Elke keer nu komt nummer 3.. Komt het wel goed, gaan we het redden? Wat als, Wat als......misschien ook beetje karakter...snel druk kunnen maken. Alles goed willen hebben. Echt normale gevoelens. Blijven praten ;)

Ja dat is normaal. Kan vanzelf over gaan tegen de geboorte 🍀