Kan iemand me alsjeblieft helpen☹️☹️ ik zie het niet meer zitten allemaal😩

Ik type dit ook echt met tranen in me ogen☹️. Ik weet niet of dit komt omdat het me teveel wordt of door de hormonen zo vroeg al ( 6 weken zwanger )

Pfoe jeetje, lastig. Zeker met al die hormonen. Allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap. Is het een idee om je gevoelens op een rustig moment met je moeder en zus te bespreken? Leg hem uit dat je vriend heel veel voor je betekend, je het gevoel hebt dat ze niet achter je staan en dit erg veel pijn doet. Misschien hebben ze niet door dat het echt serieus is en dat het je zo kwetst. Erg knap van je vriend dat hij zich steeds meer open stelt. En erg respect voor jou dat je zo geduldig bent en zoveel liefde wilt geven. Succes🍀

Allereerst, adem! 🥰 Waarschijnlijk maalt het nu allemaal gewoon even meer. Laat even alles bezinken! Hoe zou je partner het vinden als jouw familie iets meer op de hoogte zou zijn van je situatie? (Ik begrijp dat dit super kwetsend is voor hem, maar misschien helpt het uiteindelijk?) Heb je zelf al eens aangegeven dat je de opmerkingen niet leuk vindt? Want het lijkt alsof ze niet echt beseffen dat ze jullie beiden kwetsen. Werkt je partner? Kan je als hij werkt afspreken met bijvoorbeeld je zus? Om zo wat tijd samen te hebben. Het moet niet de bedoeling zijn dat je inderdaad moet gaan kiezen tussen je familie en je vriend.

En gefeliciteerd natuurlijk met je zwangerschap 💖

Lekkere familie dan, zo respectloos. Ik zou voor je gezin kiezen daar heb je meer aan. Jouw familie zal wel bijdraaien zodra je niet meer over je heen laat lopen door hun. Wees gelukkig met je vent en kind.

Jemig, wat een rotsituatie! Vooral ook omdat jullie al zo lang samen zijn en het niet beter lijkt te worden. Jij bent de enige die kan beslissen wat voor jou goed is in deze situatie. Wat ik me wel afvraag: zou het kunnen helpen als je partner zich kwetsbaar opstelt richting jouw familie en uitlegt wat hij heeft meegemaakt en hoe dat hem beïnvloed? En heb jij wel eens uitgesproken richting je familie wat hun gedrag met jou doet? Ontzettend moeilijk natuurlijk, maar ik denk dat ze uit zichzelf niet ineens zullen veranderen. Terwijl het voor jou wel ontzettend fijn zou zijn om tijdens je zwangerschap niet alleen de steun van je partner te hebben, maar ook van je familie. Heel veel succes!

Dankje voor je reactie. Nadat ze zulke opmerkingen maken zeg ik ook altijd dat ze ermee moeten kappen en dat het geen tijdelijke opwelling is maar dat ik echt voor hem wil gaan! Dat we al 4 jaar samen zijn en ik mezelf echt niet zie met iemand anders dan hem. Maar dan krijg ik de opmerking. “ jaa maar schat dat zeg je omdat je verliefd bent. Wij zien de siuatie anders en je verdient zoveeel beter”. En nu laat ik het gewoon gaan. Ik ben er een beetje klaar mee om mezelf en hem te moeten verdedigen dus als ze nu wat zeggen dan zeg ik ook niks meer.

Haha jaa inderdaad ff diep ademen😅. Ik heb dit geprobeerd. Maar omdat hij zich dus al een beetje afgewezen voelt wilt hij absoluut niet dat ze op hoogte worden gesteld van zijn verleden. Dit vind hij heel moeilijk. En vooral als hij het moet delen met mensen die “niets” om hem geven. Hij werkt.. ik heb weleens met me zus erover gehad . En dan houdt ze meestal even op maar uiteindelijk kan ze het niet laten en dan begint ze weer 😅

Ik laat inderdaad over me heen lopen omdat ik niet wil dat het nog erger wordt en zij denken dat hij me dalijk van alles inpraat als ik tegen ze inga😔. En nu met een kleine op weg is het voor mij heel moeilijk. Want ik wil dit gezinnetje echt super graag ! Ik heb geen vaderfiguur gehad tijdens het opgroeien en nu heb ik de kans om dit wel te geven aan mijn zoontje of dochtertje ! En een hele lieve zelfs. Maar als ik zou luisteren naar me moeder of me zus zou dat betekenen dat mijn kind ook zonder vader moet opgroeien omdat zij hem niet mogen en verwachten dat ik keus maak.

Ik weet niet of hij dat durft. Hij laat aan de buitenwereld niet zien wat voor impact alles op hem heeft gehad. Het lijkt een stoere vent maar van binnen is hij gewoon keer op keer gekwestst. Dus ik denk inderdaad niet dat ze weten wat ze teweeg brengen wanneer ze zich zo gedragen tegenover hem of mij. Ik heb het hem een keer gevraagd maar hij wil er niet over praten met iemand anders. En ik wil het ook niet stiekem vertellen omdat het dan voelt alsof ik zijn vertrouwen schaadt. En gezien zijn verleden wil ik hem absoluut niet het gevoel geven dat ik ook zo ben.

Wat vervelend zeg! Kan mij voorstellen dat het je heel veel pijn doet. Ik heb helaas hetzelfde meegemaakt als jouw vriend en ga binnenkort in behandeling daarvoor. Is jouw vriend ook in behandeling? Als mensen niet weten wat er met hem gebeurt is waardoor hij zo gevormd is kunnen ze er helaas ook geen rekening mee houden. Je kan de mensen om je heen in vertrouwen nemen en vertellen waar zijn gedrag vandaan komt. Zo kunnen ze begrip op brengen. Ook zou je hen kunnen helpen om hiermee om te gaan. Wellicht kan jij ook handvatten krijgen om met zijn gedrag en verleden om te gaan. Mijn partner gaat dat laatste ook krijgen. Binnenkort zal ik mezelf open stellen naar de familie van mijn partner, iets wat ik heel lastig vind, maar ook heel erg zal opluchten en voor begrip zal zorgen. Ook ik heb niet met iedereen een band of klik gevoel, maar ik heb geen zin in geroddel etc. Ik ben klaar met de ‘schijn’ ophouden.

Wow wat een verhaal! Ik denk dat ze je niet moeten maken om te kiezen. Gefeliciteerd met jullie kindje ! Verder je familie zal acceptabeler moeten zijn voor je vriends karakter. Ik ben ook niet Nederlands en als ik tussen de familie van mijn vriend zijn wordt ik ook anders behandeld en is het toch anders; al vinden ze mij leuk denk ik. Denk dat het normaal is om anders mee om te gaan met mensen die anders gedragen dan wat je als “normaal” beschouwd ook. Wellicht opener zijn over wat hij heeft meegemaakt zal meer sympathie van hun winnen. Verder denk ik dat is heel dapper van jouw om met hem te zijn en willen helpen. Je moet wel beseffen dat dit soort zware trauma’s van jonge leeftijd zal altijd met hem zijn en hij zal altijd ermee voorstellen, en daardoor wellicht jij ook. Het lijkt me persoonlijk moeilijk om met zo iemand relatie te hebben. Wellicht ben je veel sterkere vrouw dan ik:) Dus het enige wat ik met je zus eens ben is dat je je vrienden en andere kringen niet moet opgeven om hem te helpen. Je moet aan jezelf denken en wat je fijn vindt. De reden is dat je zal nooit kunnen veranderen wat hij heeft meegemaakt en als je iets oplevert om hem better te maken en hij wordt niet perse better ervan zal te veel spanning in jullie relatie brengen...

Fijn om een ervaring te lezen van iemand anders. Ik merk dat hij het heel moeilijk vind om erover te praten. Wanneer ik erover begin dan merk ik dat hij heel emotioneel wordt en dan automatisvh terug denkt aan die periode waardoor hij zich dan effe niet goed voelt... heb jij dit ook? En vind je het niet heel moeilijk om er met iemand anders te praten dan degene die er altijd voor je is. Ik denk dat hij het heel moeilijk gaat vinden om dit te delen met andere. Omdat ik merk dat het bij mij al moeizaam gaat. En nee hij heeft nooit een behandeling gehad. Bedoel je bij een psycholoog om erover te praten?

Dankje wel ! Dat is inderdaad zo. Met mijn zus de vriend is het samen een glaasje opheffen , lachen en praatjes maken. Met mijn vriend kan dit dan niet ( alcohol drinken bedoel ik ). Het lijkt dat alsof ze al meteen een stempel op hem gedrukt hebben omdat hij andere normen en waardes heeft. Mijn relatie met hem is super ! Er zijn geen spanningen tussen ons gelukkig. En wanneer we samen zijn dan is hij ook niet teruggetrokken. We lachen super veel. Doen veel leuke dingen. Het is echt als er andere mensen bij zijn dat het lijkt alsof ie in de paniek schiet en dan een beetje terughoudend is. Alsof hij zichzelf probeert te beschermen.

Als eerst gefeliciteerd!!! Als ik zo je verhaal lees komen mij heelveel dingen bekend voor.. ik denk dat als jullie kindje straks geboren zal hij steeds meer van zijn verleden afstand nemen en steeds meer aan jullie toekomst werken.. het probleem is dat hij waarschijnlijk zoveel met zn verleden bezig is dat hij de dag niet eens kan leven. En aangezien jou familie niet op de hoogte is van waarom hij zo is zal er ook geen begrip zijn voor hem... mischien hun vertellen wat hij heeft meegemaakt.... en trouwens of anderen nu wel of niet blij zijnn wat maakt dat uit!! Het gaat om jullie geluk!! Geeft hem en jezelf de tijd.. en vertel pas iedereen als je er klaar voor bent :) ik wens jullie veel geluk en hoop dat alles goed&snel&soepel&zorgloos verloopt.. bij ons is het wel goed gekomen😊

Je doorloopt natuurlijk verschillende fases he. Ontkennen, herkennen, accepteren, verwerken etc. ‘In het begin’ vind ik het ook heel lastig en schaamde ik mij heel erg. Heel emotioneel ook en er echt niet over willen en durven praten. Maar dat werd met de jaren allemaal makkelijker. Ik ben nu ‘pas’ op het punt gekomen om hulp ervoor te gaan zoeken. Daarvoor altijd proberen weg te stoppen enzo. Maar dat vergt zoveel energie, een grote uitputting. De flashbacks etc zijn heel herkenbaar en echt een symptoom van een jeugdtrauma/ctpss. Je gaat pas hulp zoeken als je eraan toe bent. Bij mij is dat punt dus gekomen vlak na de geboorte van onze dochter. Ik denk dat na de geboorte van jullie kindje zijn emoties nog heftiger zullen zijn. En wellicht geeft hem dat de kracht. Voor jou als partner is het ook heel lastig. Wellicht dat jij hulp voor hem kan regelen bij de huisarts? Desnoods alleen voor jezelf om ermee om te gaan. Dan geef jij het goede voorbeeld daarin en zal hij vast volgen. Ik raad jullie aan om naar de huisarts te gaan. Zij kunnen je goed helpen mbt psycholoog enzo. In het ouderschap ga je echt tegen dingen aanlopen. Zowel in het moederschap, het ouderschap samen, jullie relatie en hij zelf ook. Zo’n heftige gebeurtenis kan je niet alleen aan. Gelukkig is er in Nederland hele goede zorg en maak daar alsjeblieft gebruik van. Je wilt echt niet dat jouw kindje zijn negatieve emoties voelt. Kindjes voelen dit aan en gaan ook die emoties voelen en depressief worden. Toen ik dit las op internet gaf dat voor mij echt de doorslag om hulp te zoeken. Mijn dochter gun ik een goede jeugd, ik wil niet bij haar doen zoals ik het heb beleefd vroeger en ik gun mezelf heel erg die rust in mijn hoofd. Goed dat je hier hulp hebt gezocht en ik hoop dat het jou kracht geeft om hulp te zoeken voor jouw gezin!

Ik kan me voorstellen dat als je je niet geaccepteerd voelt ergens je zeker je verleden niet wil oprakelen. Lastig. Want dit maakt het voor jullie beiden heel moeilijk. Mocht ik de keuze moeten maken (maar ik ben jou natuurlijk niet) zou ik persoonlijk voor de liefde van mijn leven gaan. Want uiteindelijk dien je 100% achter elkaar te staan. En wie weet draait je familie wel bij. Misschien accepteer je gewoon nog te veel van ze? Wijzelf hebben al genoeg ruzie gehad met mijn pa zijn ma, verschillende redenen, maar we zijn elkaar altijd blijven steunen. Wat ik zeg, als je zeker weet dat hij het is voor jou, ga ervoor 😁. En misschien kun je als alles een beetje gezakt is tijdens zijn werkuren afspreken met je zus of je moeder. Zodat je ook wat tijd met hun doorbrengt.

Terug trekken is echt iets heel herkenbaars. Het gebeurt gewoon onbewust. Komt door het overlevingsmechanisme, jezelf beschermen tegen eventueel het kwade etc. Ik heb dit ook heel erg en ervaar het als heel vervelend voor mezelf. Het is iets wat gewoon gebeurt en je geen invloed op hebt. Knap hoe je hem kan beschrijven, dat is niet gemakkelijk.

Jeetje wat een vervelende situatie en jij staat tussen beiden. Je houdt natuurlijk van je vriend maar ook van je familie, maar het allerbelangrijkste is denk ik dat je voor jezelf kiest! Wat maakt jou gelukkig en wat maakt jou ongelukkig? Misschien kan je het op die manier aangeven aan je familie, dat hun gedrag jou ongelukkig maakt. Misschien kan je benoemen dat je merkt dat het tussen hen niet helemaal klikt maar dat het tussen jou en hem goed zit en hij een goede man is voor jou. Tuurlijk zou het de situatie misschien makkelijker maken als zij zouden weten waar hij vandaan komt maar dat is hij hen natuurlijk helemaal niet verschuldigd te vertellen. Hoe de vork ook in de steel zit, het enige wat zij moeten doen is hem en jullie relatie respecteren en tolereren. Jij moet gelukkig met hem zijn en niet zij. Sterkte hiermee en van harte gefeliciteerd met je zwangerschap natuurlijk ❤️

He meid wat een vervelende situatie! En dat terwijl je net zo'n mooi nieuws hebt, gefeliciteerd met je zwangerschap!!! 💋💋💋 Ik herken je situatie "van de andere kant", een familielid van mij heeft (al heel lang) een relatie met een marokkaanse jongen die ook erg stil is, en niet vaak mee komt naar familieaangelegenheden. Ik weet niet of hij een vergelijkbare achtergrond heeft als jouw vriend. Maar ik kan misschien wel een beetje vertellen over hoe wij er als familie in staan, misschien dat dat helpt. Wij hebben er vooral moeite mee dat het lijkt alsof hij geen onderdeel van de familie wil zijn. Hij houd zich erg afzijdig en is niet echt deel van gesprekken enzo. Ik snap wel dat dat moeilijk is als hij erg verlegen is. Maar voor ons als familie geeft dat de angst dat hij probeert de afstand naar de familie te vergroten. We zijn vooral bang om ze kwijt te raken! Ik schrik dan ook van andere reacties hier die voorstellen dat je breekt met je moeder en zus om je te richten op je eigen gezin, ik ben ervan overtuigd dat jouw moeder en zus dat juist willen voorkomen! Daarom kan ik me voorstellen dat ze ervan schrikken als jij ineens geen alcohol meer drinkt, als je niet beter weet kun je kunnen denken dat hij je aan het "bekeren" is om het gat met je familie te vergroten. Misschien kan het voor jouw familie iets makkelijker worden als ze weten waar het gedrag van jouw vriend vandaan komt. Hoeft niet heel gedetailleerd hoor, vooral dat hij NIET probeert om jou weg te halen bij je familie, dat is de grootste angst. En misschien kan het voor jouw vriend fijn zijn om in therapie te gaan, wat jij zo verteld valt echt onder de geestelijke gezondheidszorg die vergoed wordt vanuit de basisverzekering (klinkt als sociale angst). Het zou een optie kunnen zijn om bij de huisarts een verwijzing te krijgen voor een psycholoog die hem mogelijk kan helpen. Ik ben zelf op die manier ook geholpen met een vorm van sociale angst, dat kost alleen eigen bijdrage. Heel veel succes de komende tijd. Ik hoop en verwacht dat de komst van jouw kleintje je familie zal helpen inzien wat een mooi gezinnetje je hebt, en dat jullie het samen kunnen! Geniet er ook vooral van om tegen je moeder te vertellen dat ze oma wordt, dat is ongetwijfeld heel goed nieuws 😘